Μάχες οπισθοφυλακών, όπως ο «μαύρος καβαλάρης», ενώ η καταστροφή της Σμύρνης είναι αναπόφευκτη

Δεν κομίζει γλαύκα στην Αθήνα όποιος διαπιστώνει ότι η κυβέρνηση χάνει με ταχείς ρυθμούς το ηθικό πλεονέκτημα, χαρακτηριστικό, ιστορικά, της Αριστεράς... 

του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Και αυτό δεν οφείλεται στην προπαγάνδα των ΜΜΕ παρά το ότι έχουν κυριολεκτικά αφηνιάσει εναντίον της κυβέρνησης σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι οι προηγούμενοι έπεσαν από την κατακραυγή του κόσμου, τη δική μας κατακραυγή. Και ότι ο νέος αρχηγός της ΝΔ αναδείχθηκε, κατά την υπουργική του θητεία, σε πρωταθλητή μεταξύ των υποστηρικτών των μνημονιακών πολιτικών που επιβάλλουν – και θέλουν να συνεχίσουν να επιβάλλουν – οι δανειστές επί 6 χρόνια στη χώρα. 

Αν η κυβέρνηση χάνει το ηθικό πλεονέκτημα το λάθος είναι δικό της. Σε λαϊκίστικο επίπεδο είναι πχ επίδειξη αλαζονικής αφροσύνης να πας στην εκδήλωση για τον πρώτο χρόνο της «πρώτης φορά Αριστεράς» στην κυβέρνηση με τη Μερσεντές του μπαμπά σου. Να 'ταν δική σου, άντε να πάει στο καλό, αν την είχες κερδίσει με τη δουλειά σου. Ο παππούς ήταν στο ΕΑΜ αλλά ο μπαμπάς μεγάλωσε με...

τους καπιταλιστές, προσαρμόστηκε, τα κατάφερε όπως τα κατάφεραν κι αυτοί, αλλά εσύ; Περήφανος για τους προγόνους σου, σαν εκείνους τους πατριδοκάπηλους που επικαλούνται το κλέος των αρχαίων ημών προγόνων, βουτηγμένοι στη διαπλοκή, με τις καταθέσεις τους στις λίστες των φοροφυγάδων, αμύντορες του Έθνους αλλά πάντα της αρπαχτής; 

Το πρόβλημα δεν είναι στον – κάθε – νεαρό Ιάσονα που μάλλον ποτέ δεν του(ς) είπε κανείς ότι ο αρχαίος συνονόματός του πάλεψε με θηρία για να πάρει έπαθλο το χρυσόμαλλο δέρας. Φταίνε αυτοί που δεν του(ς) το είπαν, που τον άφησαν να νομίζει ότι με το κλέος των προγόνων αυτός μπορεί να αλωνίζει, που τον καλόμαθαν, ως πρίγκηψ κληρονομικού Βασιλείου. Και έτσι φτάνουμε στην ουσία. Η σοφία ότι μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, εξηγεί πολλά για το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ο – κάθε – Ιάσονας και ερμηνεύει τη συμπεριφορά του(ς).

Η υπογραφή του 3^ου Μνημονίου είναι ο δεύτερος και βαθύτερος λόγος απώλειας του ηθικού πλεονεκτήματος. Έδωσε το παράδειγμα της ανακολουθίας, της αθέτησης υποσχέσεων, χωρίς ποινή. Μ’ αυτό το παράδειγμα μεγάλωσαν γενιές και γενιές και φτάσαμε ως εδώ. Το γιατί ο κόσμος ανταμείβει εν γνώσει του όσους τον εξαπατούν είναι άλλο ζήτημα. Η «πρώτη φορά Αριστερά» θα ήταν η εξαίρεση, ήλπιζαν πολλοί. Η ήττα, λόγω ανωτέρας βίας ή για όποιο άλλο λόγο, λίγο ενδιαφέρει. Το «ουαί τοις ηττημένοις» δεν σημαίνει μόνο κατάληψη της χώρας και πλιάτσικο του νικητή – όπως το ζούμε σήμερα – αλλά και ότι ο χαμένος μαζί με τα υπάρχοντά του βλέπει και την ψυχή του να γίνεται έρμαιο των νικητών/Δανειστών. 

Δεν λείπουν ασφαλώς όσοι θα ήθελαν να δώσουν ένα γερό μάθημα στον κάθε Ιάσονα αλλά δεν έχουν το πάνω χέρι. Ίσως ελπίζουν ότι το Μνημόνιο είναι αδυσώπητο αλλά κάποια στιγμή θα λυθεί, όπως κάθε πολιτικό πρόβλημα και όλα θα μπουν σε τάξη. Η έλλειψη αντίστασης, η ανοχή ή, το χειρότερο, η κάλυψη φαινομένων τύπου «Ιάσονα» δημιουργούν την αίσθηση ότι δίνουν μάχες οπισθοφυλακών, όπως ο «μαύρος καβαλάρης», ενώ η καταστροφή της Σμύρνης είναι αναπόφευκτη.

ΥΓ. Μαύρος καβαλάρης ήταν το προσωνύμιο του στρατηγού Πλαστήρα που κάλυψε την υποχώρηση του ελληνικού Στρατού.

ΙΣΚΡΑ