Στην φιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας συχνά παρατηρούμε μια συσχέτιση του τρόπου λειτουργίας των κρατών με τον τρόπο λειτουργίας των εταιρειών. Η συσχέτιση αυτή αποτελεί μια απλούστευση που όχι μόνο απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αλλά δείχνει και μια πολύ λάθος αντίληψη του κόσμου και του πως αυτός λειτουργεί...
του ΠΑΝΟΥ ΜΗΤΡΟΝΙΚΑ
Τα κράτη δεν είναι εταιρείες ούτε στον τρόπο λειτουργίας τους, ούτε στους κανόνες που διέπουν την λειτουργία αυτή, ούτε πολύ περισσότερο στους στόχους που πρέπει να έχουν.
Ο στόχος μιας εταιρείας είναι το κέρδος των μετόχων της και οι υπάλληλοι της δουλεύουν για αυτόν τον στόχο. Η ευημερία των υπαλλήλων της είναι δευτερεύουσα και είναι επιθυμητή μόνο στο μέτρο που αυτή οδηγεί στην επίτευξη μεγαλύτερων κερδών και δεν επηρεάζει αρνητικά τους ισολογισμούς της. Το μέτρο επιτυχίας μιας εταιρείας είναι ο ισολογισμός της και τα καλά νούμερα, όχι η ευημερία των ανθρώπων της.
Μια εταιρεία μπορεί να αυξομειώνει το προσωπικό της ανάλογα με τις ανάγκες και τους στόχους της. Μπορεί να αντικαταστήσει το προσωπικό της με...
πιο φθηνό χωρίς ηθικούς φραγμούς. Δεν έχει υποχρέωση να συντηρεί μη παραγωγικούς τομείς, ζημιογόνες επενδύσεις, και μη παραγωγικούς υπαλλήλους.
Μια εταιρεία λοιπόν μπορεί πολύ εύκολα να διαχειριστεί ελλείμματα, να περικόψει επενδύσεις και έξοδα, να διεισδύσει σε νέες αγορές ή να εγκαταλείψει ζημιογόνους τομείς.
Ένα κράτος δεν μπορεί.
Ο στόχος ενός κράτους είναι η ευημερία των πολιτών του, και όλες, μα όλες οι πολιτικές του οφείλουν να κινούνται πάνω σε αυτόν τον άξονα. Στόχος του δεν είναι να είναι πλεονασματικό ούτε ανταγωνιστικό εξοντώνοντας στην προσπάθεια του αυτή τους ίδιους τους πολίτες του. Ναι οφείλει να είναι «νοικοκυρεμένο» για να προσφέρει στους πολίτες του, αλλά μέχρι εκεί.
Ένα κράτος δεν μπορεί να απολύσει ή να αντικαταστήσει τους πολίτες του. Μπορεί μόνο να τους εκπαιδεύσει αλλά αυτό απαιτεί επένδυση σε χρόνο και πόρους. Ένα κράτος επίσης δεν μπορεί να πει ότι η μία ή η άλλη δομή μου είναι ελλειμματική και την καταργώ. Δεν μπορεί να πει ότι πουλάω το Καστελόριζο που μου είναι ελλειμματικό και αγοράζω τις Μπαχάμες ή κρατάω τα λεφτά. Έχει συγκεκριμένους πόρους και ανάγκες και οφείλει να κινηθεί βάση αυτών των περιορισμών.
Ένα κράτος δεν επιτρέπετε να πει ότι όποιος πολίτης δεν μπορεί να παράγει πια, τον αφήνω στην μοίρα του. Έχει υποχρέωση να στηρίζει τους πολίτες του κάθε στιγμή γιατί αυτοί είναι οι «μέτοχοι» του.
Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ μας είπε πρόσφατα ότι φταίει η εφαρμογή. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα χρειάζεται τεράστιες αλλαγές αν θέλει να μεταμορφωθεί σε ένα κράτος που θα βοηθάει τους πολίτες του. Θέλει αλλαγές εκ βάθρων στους περισσότερους τομείς της δημόσιας διοίκησης, των θεσμών, και των δομών του κράτους. Η εφαρμογή αυτή όμως προϋποθέτει και κάτι που είναι εφαρμόσιμο.
O κ. Σόιμπλε δείχνει να πιστεύει ότι μία σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένη χώρα σαν την Ελλάδα, μπορεί να συνεχίσει να βιώνει μία μεγάλη ύφεση σαν την σημερινή, με στόχο να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της. Και το ισχυρίζεται αυτό ενώ γνωρίζει πως η ίδια η Γερμανία είναι αυτή που με την «άτυπη» εσωτερική της υποτίμηση και τις πολιτικές λιτότητας που υιοθέτησε από το 2000 μέχρι και σήμερα, οδήγησε στις τεράστιες αποκλείσεις ανταγωνιστικότητας που βιώνει σήμερα η Ευρώπη (η Γερμανία είναι ακόμα πολύ πιο ανταγωνιστική από την Ελλάδα μετά από 6 χρόνια δικού μας αποπληθωρισμού και παράλληλου Γερμανικού πληθωρισμού).
Αυτές οι Γερμανικές πολιτικές λιτότητας ευθύνονται επίσης και για τα μεγάλα πλεονάσματα που απολαμβάνει η ίδια εις βάρος όλης της υπόλοιπης Ευρώπης (γιατί σε ένα σύστημα μηδενικού αθροίσματος όπως η Ευρωζώνη, τα πλεονάσματα του ενός είναι τα ελλείμματα του άλλου). Πολιτικές που αν μη τι άλλο δείχνουν ότι στους στόχους της Γερμανικής ηγεσίας δεν είναι η ευημερία των Γερμανών πολιτών, όπως θα έπρεπε, αλλά οι πλεονασματικοί ισολογισμοί του Γερμανικού κράτους, ότι κόστος μπορεί να έχουν αυτοί στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας.
Η Ελλάδα (και όχι μόνο) τα τελευταία χρόνια καλείται να εφαρμόσει πολύ μεγάλες αλλαγές, σε πολύ λίγο χρόνο, χωρίς την απαιτούμενη ελευθερία κινήσεων και το κυριότερο, χωρίς η Γερμανία να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές που οφείλει η ίδια να κάνει έτσι ώστε να επαναφέρει κάποιες ισορροπίες στην Ευρωζώνη.
Η εφαρμογή όλων αυτών που πρέπει να γίνουν αυτή τη στιγμή, και με τον τρόπο που προτείνει η Γερμανία, οδηγεί στην καταστροφή μας (και της Ευρωζώνης) και δεν υπάρχει καμιά κυβέρνηση ικανή να τα πραγματοποιήσει. Δεν μπορείς να έχεις και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο όπως ίσως φαντασιώνεται ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ.
Δεν μπορείς να πάρεις έναν πολύ-τραυματία και να του κάνεις εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Πρέπει πρώτα να τον σταθεροποιήσεις, να πάρει λίγο τα πάνω του, και μετά να προχωρήσεις σε κάτι τόσο δύσκολο και κρίσιμο. Αλλιώς θα τον σκοτώσεις.
Αν ο κ. Τσίπρας είχε δύο δράμια μυαλό (που δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει) θα έπρεπε να είχε γυρίσει στον κ. Σόιμπλε και να του πει ότι για την Ελλάδα και για την Ευρωζώνη, δεν είναι αυτή τη στιγμή η εφαρμογή αυτό που επείγει… είναι οι άνθρωποι, ανόητε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου