Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΥΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ GREXIT

Γιατί δεν ξεπουλιούνται τα ομόλογα κρατών της ΕΕ παρά το φόβο για GRexit, πόσο ρεαλιστικός είναι αυτός ο κίνδυνος και τί είναι, τελικά, πιθανότερο να συμβεί;...

του ΠΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Μύθος 1ος : Το ότι οι «αγορές» δεν πουλούν σήμερα τα ομόλογα Ισπανίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας όπως έκαναν το 2010 σημαίνει ότι θεωρούν αυτές τις χώρες ασφαλείς και την ευρωζώνη οχυρωμένη από το ενδεχόμενο GRexit. 

Αλήθεια:  Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο δεν αντιλαμβάνονται ότι στις «αγορές» ισχύει η  διάκριση μεταξύ συστημικών κεφαλαίων που συνεργάζονται με το πολιτικό σύστημα και μάλιστα πολλές φορές με...
υπόγειους τρόπους και  των ανεξάρτητων κεφαλαίων που κερδοσκοπούν στην πλάτη του συστήματος εκμεταλλευόμενο τις αδυναμίες του.

Στο ξέσπασμα της κρίσης του 2010 τα ομόλογα των κρατών που τέθηκαν υπό αμφισβήτηση κατέρρευσαν όταν γεννήθηκε ο φόβος ενός GRexit . Όμως τα ευρωπαϊκά συστημικά επενδυτικά ιδρύματα δεν πούλησαν ελληνικά ομόλογα ούτε ομόλογα κάποιου άλλου από τα κράτη που τέθηκαν υπό αμφισβήτηση.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο στο πρώτο εξάμηνο του 2010 η ΕΚΤ αναγκάστηκε να αγοράσει περί τα 60 δις ευρώ ελληνικών ομολόγων για να προστατεύσει γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Για τον ίδιο λόγο το 90%, περίπου, των χρημάτων του πρώτου Μνημονίου κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή ομολόγων σε ευρωπαϊκές τράπεζες και γι’ αυτό ακριβώς οι ευρωπαϊκές, οι ελληνικές, οι κυπριακές τράπεζες και τα ελληνικά ταμεία βρέθηκαν με δισεκατομμύρια ελληνικών ομολόγων στα χαρτοφυλάκια τους στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2012. Επειδή οι ίδιες δεν τα είχαν πουλήσει, όπως βέβαια δεν πούλησαν και τα Ιταλικά, τα Ισπανικά κλπ και γι’ αυτό η ΕΚΤ αναγκάστηκε να τα αγοράσει για να στηρίξει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Και τότε ποιοι πούλησαν; Τα κερδοσκοπικά κεφάλαια από όλο τον κόσμο και κυρίως από τις ΗΠΑ, το Λονδίνο και το Τόκιο (διεθνή χρηματιστηριακά κέντρα) που εκμεταλλευόμενα την ευρωπαϊκή νομοθεσία που επέτρεπε τις ανοιχτές πωλήσεις ευρωπαϊκών ομολόγων, στοιχημάτισαν στην πτώση  τους χωρίς καν να τα κατέχουν και με ποσά πολλές φορές πάνω από το κεφάλαιο τους.  Σε σχετική αρθρογραφία μου είχα προειδοποιήσει γι’ αυτόν τον κίνδυνο ήδη από το 2008 με εκτενέστερες αναφορές το 2009 και στις αρχές του 2010 (κάποια από τα σχετικά άρθρα συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο «Υπόθεση Ελληνική Κρίση» εκδόσεις Λιβάνη 2010).

Για να γίνει κατανοητή η δύναμη των ανοιχτών πωλήσεων δεν αρκεί κανείς να θυμηθεί τις σχετικές δηλώσεις όλων των μεγάλων πολιτικών αξιωματούχων της εποχής, όπως του Ομπάμα, της Μέρκελ, του Σαρκοζί κλπ αλλά θα πρέπει να σκεφτεί και ένα παράδειγμα.

Γράφοντας στο google τη φράση «trading platforms εμφανίζονται περί τις τριάντα πλατφόρμες που επιτρέπουν τις ανοιχτές πωλήσεις σε ό,τι χρηματιστηριακό προϊόν μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους  μεταξύ των οποίων και στις ελληνικές μετοχές και δείκτες.

Υπάρχουν πλατφόρμες που επιτρέπουν το στοιχηματισμό με 1700 φορές το κεφάλαιο που βάζει ο πελάτης. Δηλαδή μπορεί κάποιος να ποντάρει 1000 ευρώ στην πτώση του ελληνικού δείκτη FTSE25 και στην πραγματικότητα το ποντάρισμα του να είναι 1, 7 εκ ευρώ. Δεν αστειεύομαι ούτε υπερβάλλω. Φανταστείτε  τώρα αυτή τη δύναμη όταν τοποθετούνται στοιχήματα από διεθνείς κερδοσκόπους του μεγέθους του Τζορτζ Σόρος (σε αυτά τα μεγέθη η μόχλευση, προφανώς είναι μικρότερη  αλλά σε συνδυασμό με το μέγεθος των κεφαλαίων, είναι πυρηνικών διαστάσεων).

Το ερώτημα επομένως είναι γιατί οι ίδιοι κερδοσκόποι που πούλησαν ευρωπαϊκά ομόλογα το 2010 δεν πουλούν και σήμερα;  Και η κυριότερη απάντηση είναι γιατί, απλά,  δε μπορούν. Νέος νόμος της Ευρωπαϊκής  Ένωσης που ψηφίστηκε στη σκιά της κρίσης δεν επιτρέπει τις ανοιχτές πωλήσεις και έτσι ούτε το στοιχηματισμό σε ομόλογα που δεν κατέχονται ήδη από αυτούς που στοιχηματίζουν ούτε βέβαια και με κεφάλαια μεγαλύτερο από τα διαθέσιμα τους. 

Βέβαια, δεν έχουν απαγορευτεί οι  ανοιχτές πωλήσεις στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Και μαντέψτε τι συμβαίνει εκεί: οι ανοιχτές πωλήσεις αγγίζουν το ιστορικό ρεκόρ τους το οποίο καταγράφηκε το 2012 όταν και πάλι ο φόβος για ένα GRexit ήταν στο ζενίθ.

Φυσικά και το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν μηχανισμοί προστασίας των κρατών υπό αμφισβήτηση αλλά και το ότι ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι αναμένεται να αγοράσει κρατικά ομόλογα λειτουργούν, επίσης, απαγορευτικά στη σκέψη κερδοσκοπίας και δημιουργούν ασφάλεια στους σοβαρούς επενδυτές. Και εννοείται πως το ενδεχόμενο GRexit δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο καταποντίζεται το ευρώ. Ούτε, όμως, είναι ο μόνος λόγος γι΄ αυτό η νομισματική χαλάρωση και η προοπτική επέκτασης της από την ΕΚΤ.

Όποιος το πιστεύει αυτό ας ρωτήσει τους κερδοσκόπους γιατί ακόμη και στην υποψία ενός  GRexit ποντάρουν εντυπωσιακά κεφάλαια στην πτώση του ευρώ με το πάτημα ενός κουμπιού.  Αλλά πριν φτάσει τόσο μακριά ας αναρωτηθεί γιατί εφόσον υποτίθεται πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρεί πως η ευρωζώνη είναι ασφαλής  από τις «αγορές»  στο ενδεχόμενο ενός GRexit, δεν επαναφέρει τις ανοιχτές πωλήσεις ομολόγων όπως ισχύει στον υπόλοιπο κόσμο και όπως, για παράδειγμα, ζητάει το Λονδίνο.

www.ekta.gr

Σχετικά μας άρθρα...

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΥΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ GREXIT

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΥΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ GREXIT

Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΥΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ GREXIT