Τα βλέμματα όλων επικεντρώνονται στην ατζέντα που κυριαρχεί στις
τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, αλλά το παιχνίδι κρίνεται πίσω από αυτή, σε όλα όσα δε φαίνονται με την πρώτη ματιά...
Στο
παρασκήνιο που χορογραφούν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, και αυτοί δεν είναι
άλλοι από τις συμμορίες που διαθέτουν συγκεκριμένη στόχευση για την Ελλάδα,
συγκεκριμένο σχέδιο αλλά και σοβαρά μέσα για να την προωθήσουν στη ζωή.
Από αυτή την άποψη, θα πρέπει να γίνει σαφές πως την επόμενη
μέρα, δε θα την καθορίσουν αυτοί καθ εαυτοί οι τρέχοντες πολιτικοί χειρισμοί,
αλλά οι πραγματικές επιδιώξεις που τους υπαγορεύουν.
Το πρώτο δεδομένο,
είναι πως το πολιτικό σύστημα που πρωταγωνιστεί σε διεργασίες πολιτικές, είναι
στο σύνολό του ευάλωτο, αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μαφία της πολιτικής
κι οικονομικής Ευρώπης το έχει στο χέρι. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που
εκτενώς την έχουμε αναλύσει και στην αναφορά μας για το «ένοχο μυστικό της λίστας Λαγκάρντ», αλλά και στην σαφέστατη αναφορά μας για τον «Κώδικα της καμόρα και την πολιτική άλωση της Ευρώπης».
Το δεύτερο δεδομένο
είναι πως ένα χειραγωγούμενο πολιτικό σύστημα, αδυνατεί εκ των πραγμάτων να
χαράξει δική του ατζέντα, τέτοια που να μπορεί να περιλαμβάνει έστω και
στοιχειώδεις εθνικές προτεραιότητες, πράγμα που...
θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε χώρα
που οι πολιτικοί της δε θα ήταν μαριονέτες της ξένης κατοχής.
Επομένως το πεδίο μέσα στο οποίο διαδραματίζονται οι
τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Και από
αυτή την άποψη, ενώ το κυρίαρχο ζητούμενο θα έπρεπε να ήταν πολυεπίπεδη δράση
με το λαό πρωταγωνιστή για την άμεση απαγκίστρωση της χώρας από την κατοχική
επικυριαρχία, οι κυρίαρχοι πρωταγωνιστές αντιπαρατίθενται στα πλαίσια ενός προσυμφωνημένου
μονόδρομου που είναι η διαχείριση της κατοχικής διοίκησης, η οποία πρακτικά δεν
αμφισβητείται.
Καταλάβατε τώρα γιατί η δημοσιογραφική «ανάκριση» επιμένει
να συγκαλύπτει το κυρίαρχο ερώτημα, και γιατί το σύνολο της αντιπαράθεσης
κινείται στον αστερισμό της μη αμφισβήτησης των χάρτινων αργυρίων που
εδραιώνουν την πραγματική κατοχή???
Καταλάβατε μήπως γιατί ο διεκδικητής της εξουσίας με τα
αριστερά σημαιάκια, ξορκίζει κάθε σκέψη για αμεσότερη εμπλοκή του λαϊκού
παράγοντα στη ροή των πολιτικών εξελίξεων???
Πάμε τώρα και στην
ουσία των πολιτικών χειρισμών…
Ο πρωθυπουργός της σφαλιάρας,
ανίκανος να σταθεί με μια έστω στοιχειώδη αξιοπρέπεια απέναντι στις παρεμβάσεις
Γιούνγκερ για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αρκέστηκε να πλειοδοτήσει σε
δουλοπρέπεια αλλά δυστυχώς γι αυτόν όπως και για όλους εμάς που συνεχίζουμε να
τον ανεχόμαστε, δεν αρκέστηκε σ αυτό. Ο ξεπεσμός του είναι πλέον τόσο
πασιφανής, που δε δίστασε να πρωτοστατήσει σε μια διαδικασία κατατρομοκράτησης
με αποδέκτη τη συνείδηση των πολιτών αλλά με τελικό θύμα την ίδια τη χώρα.
Πρόκειται για μια τακτική κατάπτυστη την οποία εκτενώς
αναλύσαμε σε χθεσινό μας άρθρο, που δεν καταδεικνύει απλώς την παντελή έλλειψη εθνικής
επαγρύπνησης και αξιοπρέπειας, αλλά – δυστυχώς για τους δικαστές που ακόμη δεν
παρενέβησαν – κινείται στα όρια του κοινού ποινικού δικαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη
μεριά, ψαρεύοντας στα θολά της πολιτικής ασάφειας και με διαρκώς
αλληλοαναιρούμενες διακηρύξεις προθέσεων, βολιδοσκοπεί πολιτικές συμμαχίες με μνημονιακές Φιλιππινέζες, παζαρεύοντας μαζί τους την ουσία των
θεσμών, και αυτό αν μη τι άλλο συνιστά κατηγορηματική
διαβεβαίωση στη Μαφία της Ευρώπης πως όχι μόνο σκοπεύει να κινηθεί στην
πετατημένη του κατοχικού δικαίου που επέβαλαν στη χώρα, αλλά δεν έχει αντίρρηση
να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία της κατοχικής διοίκησης από κάθε
ενδεχόμενο απρόβλεπτου ατυχήματος, αναδεικνύοντας σε θεσμικό ρόλο – μηδέ εξαιρουμένου
και αυτού ου προέδρου της Δημοκρατίας – κατοχικά ανδρείκελα που έχουν δώσει
εξετάσεις ως θεματοφύλακες του «αξιακού συστήματος» της υποταγής και της δουλοπρέπειας.
Οι λοιπές εφεδρείες
του συστήματος, αφού έπαιξαν το ρόλο τους ως κυματοθραύστες για την
ελεγχόμενη εκτόνωση της αγανάκτησης των πολιτών, σταδιακά αφυδατώνονται στα
πλαίσια της επιδιωκόμενης ενσωμάτωσής τους στους νέους αντιπαρατιθέμενους
πόλους, είτε δια της εφαρμογής των μεθόδων καταστολής (Χρυσή Αυγή), είτε δια της
σταδιακής τους αποστέωσης (ΑΝΕΛ).
Το ΚΚΕ τέλος,
παραμένοντας η μοναδική δύναμη με την καθολικά δικαιωμένη πολιτική προσέγγιση,
αφού η προβλεψιμότητά του για τα μελλούμενα έχει επιβεβαιωθεί πλήρως από τις εξελίξεις,
εξ αιτίας τραγικών χειρισμών ενδεχομένως και φοβικών συνδρόμων αναφορικά με την
τακτική του, αδυνατεί να ηγηθεί ενός κινήματος ανατροπής με στοιχεία
πραγματικής εθνεγερσίας, και παραμένει εγκλωβισμένο σε ιδεολογήματα που
αφυδατώνονται από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους όσο δε συνοδεύονται από πρακτικές
που θα εμπεδώσουν στην κοινωνία εξεγερσιακή ατζέντα και θα συμβάλουν στον
παραπέρα ριζοσπαστισμό της.
Η επιμονή του να μη συνειδητοποιεί – η μάλλον να αρνείται να
αποδεχτεί προς θρίαμβο των ιδεολογημάτων - την πραγματική κατάσταση στην οποία
έχει περιέλθει η χώρα, το έχει εγκλωβίσει σε συνθηματολογία χωρίς αντίκρισμα που αρκείται στο γενικόλογο αντικαπιταλιστικό αφορισμό,
σε μια εποχή που θα μπορούσε να το καταστήσει πρωταγωνιστή των εξελίξεων και
εμπνευστή μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών και ασυμβίβαστων κοινωνικών αγώνων.
Μέσα σ αυτό το τρισάθλιο σκηνικό, η χώρα οδηγείται χωρίς
αντίσταση στην άβυσσο των κατοχικών πολιτικών που οδηγούν μεταξύ άλλων και στον
εθνικό διαμελισμό της.
Είναι λοιπόν φανερό πως μέσα σ αυτές τις συνθήκες, που όλα
δείχνουν να φυλακίζονται στην επικοινωνιακή παρωδία μιας ακόμη εκλογικής
αναμέτρησης, η ανάγκη ανάδειξης ενός πολιτικού και φυσικού ηγέτη, που θα
αφυπνίσει την Ελληνική κοινωνία και θα ανατρέψει εκ θεμελίων τους επικίνδυνους
σχεδιασμούς, είναι περισσότερο ώριμη και αναγκαία όσο ποτέ στο παρελθόν.
Σχετικά μας άρθρα - παραπομπές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου