ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - Ο ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΣ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Τα περισσότερα κράτη-μέλη της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ε.Ε.) προσπαθούν να συνέλθουν από τα πρώτα βαθιά τραύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης... 

του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΚΡΗ

Το πείραμα της ανεξέλεγκτης και ασύδοτης οικονομίας της αγοράς μετέτρεψε, μέσα σε μια δεκαετία (1990-2000), τις βάσεις τής μικτής οικονομίας (ελεγχόμενος ανταγωνισμός, εξισορροπημένος, με το κράτος δικαίου και πρόνοιας) σε συντρίμμια...

Ο,τι θεμελίωσαν, με τις αρχές του κεϊνσιανισμού (συμπόρευση της παραγωγικότητας και του ανταγωνισμού, με την εξασφάλιση ευρείας και προστατευόμενης απασχόλησης), οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις των ευνομούμενων ευρωπαϊκών χωρών, το συνέχισαν οι κυβερνήσεις του ευρωσοσιαλιστικού μετώπου, στις δεκαετίες '70 και '80. Ετσι, στο διάστημα αυτό... 

Εμπεδώθηκαν -αν όχι ολοκληρωτικά, όμως σε ευρεία κλίμακα- οι αρχές της προοδευτικής σοσιαλδημοκρατίας.

Το επίτευγμα αυτό πιστώνεται στην πολιτική ομοψυχία της ιστορικής πλειάδας Βίλι Μπραντ, Φρανσουά Μιτεράν και Πολ Μοριάκ, Φελίπε Γκονζάλες, Μπρούνο Κράισκι, Ούλοφ Πάλμε, Ανδρέα Παπανδρέου, Μάριο Σοάρες και Μπετίνο Κράξι.

Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, στο ίδιο αυτό διάστημα, της περίπου 15ετούς σοσιαλδημοκρατικής άνοιξης, λειτούργησε, από την πλευρά της προχωρημένης ευρωπαϊκής Αριστεράς, μια αξιοσημείωτη λαϊκομετωπική αντίληψη και τακτική, που σταθεροποίησε την εφαρμοσμένη πολιτική των σοσιαλδημοκρατών.

Ομως, συχνά στα χρονικά του προοδευτικού κινήματος, «ό,τι αρχίζει ωραίο/ τελειώνει με πόνο», κατά το ημέτερο λαϊκό άσμα. Οι καιροφυλακτούσες υπερπόντιες, αλλά και ευρωπαϊκές δυνάμεις της ολιγαρχίας του πλούτου και των τραπεζικών τοξικών χρηματογράφων εξασφάλισαν μια αλύπητη ρεβάνς. Με την είσοδό μας στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, η αντίδραση ισοπέδωσε όλες τις ανθρωπιστικές κοινωνικές κατακτήσεις, ακόμα και αυτό το ιερό τριπλό οκτάωρο (από 8 ώρες δουλειά, ανάπαυση, ψυχαγωγία και μόρφωση), που κατακτήθηκε με αίμα στην απεργία του Σικάγου το 1886.

Ομως τα παρακμιακά φαινόμενα δεν έχουν μεταφυσικές καταβολές, αλλά υπακούουν στο νόμο της αιτιοκρατίας. Και από την άποψη αυτή, συνυπαίτιες πρέπει να κριθούν και οι κατά δήλωσιν σοσιαλιστικές ή ψευδοαριστερές ηγεσίες, που διαδέχτηκαν τη φωτισμένη σοσιαλδημοκρατική πλειάδα των δεκαετιών '70 και '80. Σχεδόν ομοιογενοποιήθηκαν με τη σημερινή άρχουσα νεοφιλελεύθερη νέα τάξη πραγμάτων. Διαγωνιζόμενες μάλιστα και την πιο αλύπτη δεξιά, στην ξέφρενη κούρσα προς τη διάλυση του κράτους δικαίου και πρόνοιας...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ