ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΚΤΗΜΑΤΟΜΕΣΙΤΕΙΑΣ

Για όποιον παρακολουθεί από κοντά τα όσα συμβαίνουν με την αγορά ακινήτων, εύκολα καταλαβαίνει ότι η σπουδή που δείχνει η συγκυβέρνηση για να ξεκινήσει η διαδικασία των μαζικών κατασχέσεων σπιτιών για χρέη προς τις τράπεζες, δε στοχεύει... 

Ούτε στο ξεμπλοκάρισμα της κτηματαγοράς και των αγοραπωλησιών ακινήτων, όπως μέχρι πρόσφατα έλεγε ο Σκορδάς, ούτε τόσο στην άμεση στήριξη των τραπεζών που μέσω των κατασχέσεων θα καλύψουν μέρος από τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια, όπως πριν λίγες μέρες είπε ο Στουρνάρας. Ο πρώτος γνωρίζει πολύ καλά ότι... 

Το «πάγωμα» της αγοράς δεν οφείλεται στο ότι δε γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Πόσοι άλλωστε θα ήταν αυτοί οι πλειστηριασμοί; Θα έσωζαν την αγορά πέντε, έξι εφτά, άντε δέκα χιλιάδες πλειστηριασμοί; Μα αυτή τη στιγμή, μόνο στην Αττική, βρίσκονται υπό πώληση 279.500 κατοικίες και ακόμα 25.700 εμπορικά ακίνητα και δεν μπορούν να πωληθούν. Οι κατασχέσεις θα λύσουν το πρόβλημα;

Ο υπουργός των Οικονομικών ξέρει κι αυτός ότι ακόμα και αν απελευθερωθούν εντελώς οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, οι τράπεζες ουσιαστικά δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτα από αυτή τη διαδικασία, πολύ περισσότερο που εκείνο που κύρια τους ενδιαφέρει τούτη τη στιγμή δεν είναι να μεταφέρουν στο χαρτοφυλάκιό τους ένα διαμέρισμα της Καλλιθέας, άλλο ένα στο Παγκράτι και τρία του Περιστερίου, αλλά να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους. Σε μια αγορά όμως που είναι παγωμένη και δεν υπάρχει άμεσο αγοραστικό ενδιαφέρον, οι όποιες αγορές ακινήτων γίνονται μπορεί να πραγματοποιηθούν μόνο με τη χορήγηση νέων δανείων, που αναγκαστικά θα δοθούν από τις τράπεζες. Αρα, και η εξασφάλιση της ρευστότητας, πάει περίπατο.

Βέβαια, οι άνθρωποι δεν περπατάνε στα κουτουρού. Το αντίθετο μάλιστα. Οσοι, στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στις τράπεζες, επιμένουν για την άμεση άρση των περιορισμών στις κατασχέσεις, λειτουργούν στρατηγικά. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το σήμερα και το αύριο που επηρεάζεται από τις τρέχουσες επιπτώσεις της κρίσης, αλλά προσβλέπουν, περισσότερο, στο μέλλον. 

Εκείνο που φαίνεται να επιδιώκεται περισσότερο είναι μία προσπάθεια να «σπάσουν» οι τιμές των ακινήτων και μάλιστα σε συνθήκες ανόδου του αριθμού των λαϊκών οικογενειών που είτε θα μείνουν χωρίς στέγη, είτε θα στεγάζονται εντελώς υποβαθμισμένα. Στόχος τους είναι να κατρακυλήσουν οι τιμές σε τέτοια επίπεδα, που αν θα συνυπολογίζει κανείς τους ποικιλόμορφους φόρους, τέλη και χαράτσια, θα διαπιστώνει ότι είναι ασύμφορη η διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας, που ειδικά στη χώρα μας είναι ευρέως διαδεδομένη. Με τέτοιους όρους και με εντελώς απαξιωμένες τιμές, οι τράπεζες θα καταφέρουν να βάλουν στο χέρι, έναντι πινακίου φακής, δεκάδες χιλιάδες ακίνητα, για να αξιοποιηθούν από τις κτηματομεσιτικές υπηρεσίες της τράπεζας. Οπως περίπου κάνουν από τη δεκαετία του '60 οι περισσότερες τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης.

Εκείνο που αποτελεί απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι όποιοι κι αν είναι οι άμεσοι ή οι απώτεροι στόχοι όσων μεθοδεύουν την επανα-ενεργοποίηση των διαδικασιών κατάσχεσης κατοικιών, προωθούν μια πολιτική που είναι εχθρική για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και είναι μια πολιτική που πρέπει να ανατραπεί.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ