Η ΔΗΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

Από τον Θουκιδίδη και την επανάσταση του 1821 στη θρασύτατη πρόκληση των Γερμανών Βιομηχάνων...

Δεν θα έπρεπε να εκπλαγούμε από την θρασύτατη πρόκληση εκ μέρους των Γερμανών βιομηχάνων, οι οποίοι απαιτούν την δήμευση της κρατικής περιουσίας μας, ως υποθήκη, προκειμένου να εξασφαλισθούν οι δανειστές μας σε περίπτωση που συνειδητοποιηθεί πως είναι αδύνατη η εξόφληση του χρέους μας. Υπάρχουν προηγούμενα σε παρόμοιο αίτημα.

Το σκεπτικό του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων εκφράσθηκε από τον επικεφαλής του Συνδέσμου κ. Ούλριχ Γκρίλλο, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του, ότι...

«Στην Ελλάδα υπάρχει κρατική περιουσία αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, για παράδειγμα επιχειρήσεις στον τομέα της ενέργειας, λιμάνια, αεροδρόμια ή άλλα ακίνητα» και προτείνει να μεταφερθούν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης ESM, ώστε, σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει τα χρέη της, οι πιστωτές να διασφαλίσουν τα χρήματά τους, όπως αναφέρει. Όπως δηλαδή, όταν μία επιχείρηση κηρύττει πτώχευση.

Γυρνώντας πίσω αρκετά χρόνια, όπου το επαναστατημένο γένος είχε μεγάλη ανάγκη σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, απευθύνθηκε σε τραπεζίτες του Λονδίνου. Προθυμοποιήθηκαν πολλοί τοκογλύφοι, θέτοντας όμως εξοντωτικούς όρους. Οι Ισραηλίτες τραπεζίτες Αδελφοί Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), είχαν θέσει ως προϋπόθεση για παροχή δανείου, να εγγραφεί υποθήκη όλη η περιοχή της Κορινθίας (!) Παρόμοιοι ήσαν και οι όροι του τραπεζίτη Ρότσιλντ.

Το 1824, αποφασίσθηκε να μας χορηγηθεί δάνειο 800.000 λιρών στερλινών, χρονικής διάρκειας 36 ετών. Ως υποθήκη, είχαν συμφωνηθεί όλα τα «εθνικά κτήματα». Από τις 800.000 λίρες, στην Ελλάδα έφθασαν μόνον 298.700. Προεισπράχθηκαν από τους τραπεζίτες οι προμήθειες και τα έξοδα.

Οι αδελφοί Ρικάρντο ανέλαβαν το δεύτερο αγγλικό δάνειο, τον επόμενο χρόνο. Το ύψος του ανερχόταν μεν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες, αλλά όπως και στο προηγούμενο κατακρατήθηκαν πάλι τα έξοδα και σ’ εμάς έφθασαν μόνον 816.000 λίρες. Όταν λέμε «έφθασαν», το εννοούμε σχηματικά. Επειδή είχαμε αναλάβει την υποχρέωση να αγοράσουμε πλοία, φρεγάτες, να αμειφθούν οι ξένοι στρατιωτικοί, και τελικά τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν.

Έχουμε επομένως εμπειρία στην υποθήκευση κρατικής περιουσίας. Διαπιστώνεται δε, πώς όταν έχεις ανάγκη, το «πάνω χέρι» δεν είναι το δικό σου. Μας το έχει πει άλλωστε ο Θουκυδίδης πριν από 2.500 χρόνια, με τον ξακουστό διάλογο Αθηναίων - Μηλίων κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Στις αναφορές των αδύναμων Μηλίων στο «δίκαιο», οι ισχυροί Αθηναίοι απαντούν ωμά:

«Μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ• (…) οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν κατά την αδυναμία τους».

Πώς τα καταφέραμε και περιπέσαμε σε τέτοιο σημείο αδυναμίας; Κι αυτό μας το είπε ένας άλλος, πιο σύγχρονος αυτός. Ο Ροΐδης, που κατέγραψε την εποχή του πριν από 120 περίπου χρόνια, αλλά σα να περιέγραφε το σήμερα: «Η Ελλάς εδαπάνησε άπαν το χρήμα του λαού, αντί έργων χρησίμων, εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου».

ΒΟΡΕΙΑ