Η "ΕΙΡΗΝΗ" ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ - ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΙ

Ούτε τον πόλεμό τους θέλουμε, ούτε την «ειρήνη» τους - Η υπερδεκαετής σφαγή στα κατεχόμενα Ιράκ και Αφγανιστάν συνεχίζεται αδιάλειπτα. Τι κι αν οι εκατόμβες, τι κι αν οι διαρκείς «11ες του Σεπτέμβρη» που σπέρνουν στις δυο κατεστραμμένες χώρες οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους, δε βρίσκουν πια στον Τύπο της Δύσης χώρο ούτε για μονόστηλο...

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Λίβανο, το γεωστρατηγικό μακελειό που σχεδιάστηκε υπό την κωδική ονομασία «Ευρεία Μέση Ανατολή» και άρχισε να ξεδιπλώνεται με τη μετατροπή της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης» σε παρασύνθημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, απειλεί πλέον να μετατραπεί σε Αρμαγεδδώνα. Τα όσα εκτυλίσσονται στη Δαμασκό, η επανάληψη της εφαρμογής ενός «Διεθνούς Δικαίου» που έχει ως σήμα κατατεθέν αφ' ενός τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου κατά της Γιουγκοσλαβίας και αφ' ετέρου...

Τη «δημοκρατία» όπως την εννοούν οι υπολοχαγοί του ιμπεριαλισμού σε Τελ Αβιβ και Αγκυρα, δε σταματούν στα σύνορα της Συρίας, αγκαλιάζουν όλη την περιοχή από το Ιράν μέχρι και τον Καύκασο...

Η φωτιά του πολέμου, του γενικευμένου πολέμου, δεν είναι πλέον σενάριο. Είναι η τραγική πραγματικότητα που εξαπλώνεται στην καθ' ημάς Ανατολή. Ο πόλεμος, όχι αυτός που διαφημίζουν οι δευτεροκλασάτες ταινίες του Χόλιγουντ, αλλά εκεί που οι άνθρωποι κομματιάζονται, εκεί που οι μάνες κλαίνε τα παιδιά τους, εκεί που η δυστυχία και ο τρόμος βασιλεύουν, εκεί που η απόδραση της προσφυγιάς γίνεται διαβατήριο απελπισίας, ήταν και παραμένει το πανάρχαιο μέσο για να επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές όσα από τα συμφέροντά τους είναι πλέον αδύνατον να υπηρετηθούν μέσω της «ειρήνης» τους.

Γιατί, ναι, εκτός από τον πόλεμό τους, υπάρχει και αυτή: Υπάρχει και η «ειρήνη» τους... Οπως και τον πόλεμό τους, τη γνωρίζουμε. Τη ζούμε! Στην «ειρήνη» τους, τα παιδιά λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία. Στην «ειρήνη» τους, η φτώχεια των 100 εκατομμυρίων άπορων της «πολιτισμένης» Ευρωζώνης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «εξωτική» φτώχεια των εκατομμυρίων εξεγερμένων της Βραζιλίας.

Η «ειρήνη» τους είναι αδίστακτη. Τα 50 εκατομμύρια των Αμερικανών που περίσσεψαν από το «αμερικανικό όνειρο», το τέλος του οποίου εξήγγειλε και επισήμως ο Ομπάμα. Τα εκατοντάδες εκατομμύρια των «απελευθερωμένων» της Ρωσίας και του «σιδηρού παραπετάσματος». Τα δισεκατομμύρια των εξαθλιωμένων στα φασονάδικα της Κίνας και της Ινδίας. Τα εκατομμύρια επί εκατομμυρίων στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, είναι οι αιχμάλωτοι της «ειρήνης» τους. Του μονομερούς, δηλαδή, ταξικού πολέμου που διεξάγεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη της καπιταλιστικής κρίσης και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Αυτή είναι η «ειρήνη» στον καπιταλιστικό κόσμο τους. Στον κόσμο των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, των πετρελαϊκών, των εταιρειών του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, τόσο ειδεχθής και τόσο φρικαλέα είναι η «ειρήνη» τους, όσο κτηνώδης είναι ο πόλεμός τους. Ο πόλεμός τους είναι η συνέχιση της «ειρήνης» τους. Και η «ειρήνη» τους δεν είναι παρά μια όλο και πιο αδυσώπητη μορφή εφαρμογής του πολέμου τους.

Ούτε τον πόλεμό τους θέλουμε, ούτε την «ειρήνη» τους.