Η ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η απόφαση του SPD να αποχωρήσει από τη Σοσιαλιστική Διεθνή (Socialist International) και να συγκροτήσει την Προοδευτική Συμμαχία με άλλα βορειοευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, δεν αποτελεί πολιτική επιλογή, αλλά γεωπολιτική ...
Η οποία εντάσσεται στην διαδικασία προβολής γεωπολιτικής ισχύος του γερμανικού κεφαλαίου, συνοδοιπόρος του οποίου υπήρξε σχεδόν από ανέκαθεν το SPD. Η αποχώρηση του SPD από την SI εντάσσεται και στον ψυχρό πόλεμο ΗΠΑ-Γερμανίας για την επικυριαρχία στην Ευρώπη.

Όταν τον Νοέμβριο του 1918 έγινε η επανάσταση των ναυτών στο Κίελο και των εργατών στη βιομηχανία για να σταματήσουν τον πόλεμο των αυτοκρατόρων, το SPD προκειμένου να μπλοκάρει τη συγκρότηση της «Δημοκρατίας των Συμβουλίων» (κάτι σαν τα σοβιέτ) μπήκε στη κυβέρνηση του Κάιζερ και των βιομηχάνων. Τον Ιανουάριο του 1919,  ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης... 

Ο σοσιαλδημοκράτης, Φρίντριχ Έμπερτ, χρησιμοποίησε τα Freikorps, εθνικιστικές πολιτοφυλακές, για να δολοφονήσει εκατοντάδες επαναστάτες (Ρόζα Λούξεμπουργκ, Καρλ Λίμπκνεχτ)… Τη συνέχεια την ξέρουμε.

Φθάσαμε βέβαια, στα χρόνια της ευμάρειας, όπου το κοινωνικό κράτος χτίστηκε, με τα κεφάλαια των Αμερικανών,  για να απορροφήσει την μεταπολεμική κοινωνική ένταση και να αποτρέψει την επέκταση του κομμουνισμού. Επωφελήθηκε ο Βίλλυ Μπραντ, το μεγάλο άλλοθι του SPD. Σήμερα το παιγνίδι του γερμανικού κεφαλαίου παίζει η τρόικα Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, Φράνκ-Βάλτερ Στάινμάγιερ και Περ Στάινμπρουκ… Ο τελευταίος, ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού (2005-2009) υπό την καγκελάριο Μέρκελ εγκαινίασε τα προγράμματα μισθολογικής λιτότητας και ξηλώματος του κράτους πρόνοιας. Ο Στάινμπρουκ θα είναι υποψήφιος καγκελάριος του SPD στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013 και κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει αντικαγκελάριος της κας Μέρκελ.

Αλλά είναι εδώ και χρόνια εμφανές ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει αποβάλει τον κοινωνικό της μανδύα και λειτουργεί ευθέως ως μία εναλλακτική του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο υπηρετεί με συνέπεια. Ο Τόνι Μπελρ υπήρξε ο κορυφαίος στο παιγνίδι αυτό.

Η σοσιαλδημοκρατία του Κώστα Σημίτη και των επιγόνων του, την οποία υποστήριξα και σε κάποια φάση εργάστηκα γι΄ αυτήν, απέτυχε παταγωδώς.  

Πρώτον, διότι επί των ημερών του εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού της διαφθοράς και της διαπλοκής.  

Δεύτερον διότι όλες οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις δεν θεμελιώθηκαν σε δημοκρατικά ελεγχόμενους θεσμούς, με αποτέλεσμα να αλωθούν από τους κομματικούς μηχανισμούς και τα συμφέροντα .  

Τρίτον, διότι όποιες πρόνοιες είχε κάνει ο Νίκος Χριστοδουλάκης για τον έλεγχο κρίσιμων τομέων της οικονομίας από το Δημόσιο (blocking minority 34%) πήγαν στον Καιάδα της «αγοράς» με τους νόμους του Γιώργου Αλογοσκούφη (πχ. ΟΤΕ, Hellas Sat κλπ).  

Τέταρτον, καμία μεταρρύθμιση δεν έπεισε τον κόσμο ότι έγινε για τους πολλούς και εν πάσει περιπτώσει, δεν άντεξε στη λαίλαπα των μνημονίων.  

Πέμπτον, η χώρα θα είχε ίσως την ευκαιρία να γλυτώσει τα μνημόνια και το παγκόσμιο ανάθεμα, εάν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την ευφυΐα να στηρίξει τον Απρίλιο του 2009 τα μέτρα Καραμανλή. Προτίμησε όμως να γίνει πρωθυπουργός και να παραδώσει τμήμα (;) της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα (ΕΕ,ΕΚΤ,ΔΝΤ).  Κατόπιν όλων αυτών,  η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα τέλειωσε… και μαζί με αυτήν τα πρόσωπα που ταυτίστηκαν μαζί της.

Το αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει κυρίως στη Δύση το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και του νεομονεταρισμού, το οποίο υπηρετεί πιστά η σοσιαλδημοκρατία, έχει οδηγήσει στην κατάρρευση όλων των ιδεολογημάτων της δυτικής αυταρέσκειας, αλλά και στην δραστική υποβάθμιση της δημοκρατίας και μηχανισμών κοινωνικής συνοχής. Το αδιέξοδο της Δύσης δεν είναι μόνο η φούσκα του χρέους και των αγορών χρήματος και κεφαλαίου, αλλά η απώλεια εμπιστοσύνης στις αξίες και τους θεσμούς της. Η σοσιαλδημοκρατία δεν αποτελεί πια εναλλακτική για το δυτικό σύστημα. Έχει μετατραπεί στο απλό δεκανίκι του καταρρέοντος συστήματος.

Εννοείται ότι η λύση για τη Δύση δεν είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς, το μόνο που απομένει είναι μια δυναμική επιστροφή στη δημοκρατία, με τους όρους της σύγχρονης κοινωνικής ζωής και της καλπάζουσας τεχνολογίας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να ανασκευαστεί το παραγωγικό μοντέλο και η αγορά και να καταργηθεί η νομοθεσία που λειτούργησε ως εμβρυουλκός του «δόγματος του σοκ» και η οποία αφαίρεσε το κοινωνικό κεκτημένο από τους εργαζόμενους.

Πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; … μια τέτοια ανατροπή και από ποιους; Σίγουρα δεν θα την κάνουν οι συντηρητικοί, οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες. Ούτε φυσικά η αγορά. Η επανάσταση ίσως; … Μα και «η επανάσταση είναι τόσο κούφια και αποκαρδιωτική…»*. Τότε ποιος; … Μα δεν μπορούμε να ξέρουμε, ούτε έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξέρουμε ποιοι δεν μπορούν.

*Χένρυ Μίλλερ, Ο καιρός των δολοφόνων, Νεφέλη 1982, σελ. 120

http://makisandronopoulos.blogspot.gr