ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ένα σοβαρό κενό που υπάρχει στην κατανόηση και αντιμετώπιση –τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο– της πολύπλευρης κρίσης είναι η αγνόηση ή υποβάθμιση της σημασίας που διαδραματίζει ο χρόνος –οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια που κυλούν– όσον αφορά στην παγίωση και «ενσωμάτωση» των συνεπειών της κρίσης αυτής από την κοινωνία, αλλά και τη δυνατότητα ή μη να αντιστραφεί η πορεία της εθνικής καταστροφής...

του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Οι πολιτικές της λιτότητας, τα Μνημόνια, οι υποτελείς μνημονιακές κυβερνήσεις κερδίζουν πολιτικό χρόνο, «ελέγχουν το χρόνο», εγκαθιστώντας τις δομές της ξένης κυριαρχίας σε κάθε επίπεδο (κρατικός μηχανισμός, τραπεζικό σύστημα, ιδιωτικοποιήσεις, ορυκτός πλούτος, υποδομές, τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ.). Αποτελεί στρατηγικού χαρακτήρα σφάλμα η υιοθέτηση της άποψης ότι... 

Η κρίση έχει κυκλικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και θα ξεπεραστεί σ’ ένα ορατό διάστημα. Αυτή η αντίληψη εκπορεύεται για λόγους προπαγάνδας από το μνημονιακό στρατόπεδο και τα φερέφωνά του, αφού, πέραν των ολίγων αφελών, οι επιτελείς των Μνημονίων –εγχώριοι και ξένοι– γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πορεία αυτή οδηγεί ιστορικά στην πλήρη υποβάθμιση και φτωχοποίηση της χώρας και του λαού της.

Η κυβέρνηση ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΑΠΛΩΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ», αλλά μέσω του χρόνου που κερδίζει και ελέγχει ΕΓΚΑΘΙΣΤΑ, ΕΔΡΑΙΩΝΕΙ, ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΓΙΩΝΕΙ τις δομές εξουσίας και ελέγχου του ΔΝΤ, του Δ' Ράιχ, της τραπεζικής δομής πάνω σε κάθε παραγωγική και οικονομική λειτουργία, σε κάθε κρατική δομή, σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό θεσμό.

Διαμορφώνεται συνεπώς, από μήνα σε μήνα, από τρίμηνο σε τρίμηνο, από χρόνο σε χρόνο ΜΙΑ ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΗ ΔΟΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥ. Αυτή ακριβώς η δομή κυριαρχίας όχι μόνο αποτελεί σήμερα την πραγματική κυβέρνηση, την πραγματική εκτελεστική εξουσία, αλλά αναδεικνύεται στον κύριο αντίπαλο μιας κυβέρνησης που μπορεί, ενδεχομένως, να προκύψει από εκλογές και να συγκροτηθεί στη βάση μιας ευρύτερης πολιτικο-κοινωνικής συμμαχίας, «αντι-μνημονιακού» χαρακτήρα.

Μήνα με το μήνα καταστρέφεται η παραγωγική δομή της χώρας. Χιλιάδες μαγαζιά και επιχειρήσεις κλείνουν οριστικά και κάθε ημέρα που περνά τρεις χιλιάδες περίπου άνεργοι προστίθενται στον «κατάλογο» του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων. Τα ταμεία καταρρέουν και τους επόμενους μήνες θα δημιουργηθούν ανυπέρβλητα αδιέξοδα.

Όσο για την περίφημη «αναδιάρθρωση» του καταρρέοντος τραπεζικού συστήματος, είναι σίγουρο ότι τα 50 δις ευρώ που προβλέπονται για την «ανακεφαλαιοποίηση» δεν επαρκούν ούτε κατ’ ελάχιστον, όταν υπολογισμοί που προκύπτουν από σοβαρούς και έμπειρους τραπεζικούς παράγοντες αναβιβάζουν το απαιτούμενο ποσό σε διπλάσιο τουλάχιστον ύψος... Και, φυσικά, τα «κόκκινα» δάνεια θα αυξάνονται συνεχώς όσο η αγορά «στεγνώνει» από ρευστό και τα εισοδήματα, οι μισθοί και οι συντάξεις εξαφανίζονται.

Ενώ, λοιπόν, παγιώνεται με ταχείς ρυθμούς μια μη αντιστρεπτή πορεία καταστροφής, ενώ ο «πολιτικός χρόνος» που είναι αναγκαίος για να σταματήσει η πορεία αυτή ελαχιστοποιείται και εξαφανίζεται, το πολιτικό σύστημα αναπαράγει την κρίση του και τα κόμματα του αντι-μνημονιακού «τόξου» φαίνεται να μην κατανοούν τη σημασία του «πολιτικού χρόνου» που καταναλώνεται καθημερινά στο επίπεδο του τρέχοντος κομματικού - κοινοβουλευτικού ανταγωνισμού.

Η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει στάσιμη, καθηλωμένη, αδύναμη να πολιτικοποιήσει και να «κεφαλαιοποιήσει» –τόσο σε κομματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο– την ευρύτατη κοινωνική διαμαρτυρία. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει μια ιστορική αντίφαση, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο εξέφρασε την κοινωνική αντίθεση και ανέλαβε τον ιστορικό ρόλο της κύριας αντιπαράθεσης με το μνημονιακό καθεστώς εξουσιών. Γι’ αυτό τόσο σε πολιτικο-ιδεολογικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο επιχειρεί να υπερβεί την ιστορική του ταυτότητα μέσα από τις εσωτερικές του αντιφάσεις.

Δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να δημιουργήσει μια οργανική - κινηματική σχέση με τις κοινωνικο-πολιτικές ομάδες που αποδεσμεύονται από τα παραδοσιακά κομματικά σχήματα και να τα ενεργοποιήσει. Γι’ αυτό και η σχέση του με τα στρώματα και τις ομάδες αυτές παραμένει «εξωτερική», στηριζόμενη κυρίως σε κινήσεις κορυφής και σε επικοινωνιακό επίπεδο, κινήσεις οι οποίες δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να ενεργοποιήσουν την κοινωνία.

Απαιτούνται σοβαρές πρωτοβουλίες τόσο σε προγραμματικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κοινωνικής παρέμβασης, ώστε η «ατζέντα» των εξελίξεων να μην καθορίζεται από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Η «διαχείριση του χρόνου» πρέπει ν’ αλλάξει χέρια, γιατί ήδη τα τρία χρόνια των Μνημονίων μάς γύρισαν πίσω πολλές δεκαετίες.

ΕΠΙΚΑΙΡΑ