ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΨΕΥΤΗ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΝ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ...

Αυτό κι αν είναι ενδιαφέρον: την ώρα που ο πρωθυπουργός δεχόταν τον Ιρλανδό ομόλογό του και αναφερόταν στην πάγια επιθυμία του για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών στο 15%, ο υπουργός Οικονομικών πραγματοποιούσε έναν πλήρη απολογισμό της πολιτικής που ακολουθείται στην Ελλάδα μιλώντας σε συνέδριο που οργάνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος...

του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Εκεί όμως, σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό, ο υπουργός Οικονομικών δεν είπε λέξη για τους φόρους. Ούτε λέξη! Όχι μόνον δεν αναφέρθηκε σε μία τέτοια ελπίδα / προοπτική, αλλά ούτε καν άγγιξε το ζήτημα της πρωτοφανούς υπερφορολόγησης η οποία, εκτός όλων των άλλων, έχει αποτύχει μετρημένα πια και στο βασικό, τον «υπαρξιακό» της στόχο, στην αύξηση των κρατικών εσόδων.

Στην ομιλία του υπουργού Οικονομικών, η υπερφορολόγηση δεν υπήρξε ούτε ως στοιχειώδης παράμετρος της ανάλυσης. Παρουσίασε πλήθος δεδομένα και στοιχεία για την οικονομία, αλλά δεν είπε λέξη για το βασικότερο από τα δεδομένα της. Το ερώτημα που τίθεται είναι συνεπώς... 

Το ποιον πρέπει να πιστέψει κανείς; Τον πρωθυπουργό ο οποίος λέει, για πολλοστή φορά, ότι αυτός ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής είναι ο στόχος του, έστω και οψέποτε «βελτιωθούν» οι συνθήκες, ή τον υπουργό Οικονομικών ο οποίος αποφεύγει ακόμα και να αναφερθεί στο ζήτημα την ώρα που πραγματοποιεί την πλήρη «ακτινογραφία» της οικονομικής πολιτικής;

Την απάντηση, θα την πάρουν οι πολίτες φυσικά σε λίγους μήνες, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των εκκαθαριστικών σημειωμάτων της εφορίας, μετά τις δηλώσεις που μόλις ξεκίνησαν.

Όμως, την απάντηση θα τη λάβει και η οικονομία, η οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη διεύρυνση του «φιάσκου» που έζησε με το πετρέλαιο θέρμανσης, όπου η λογική αυτή, εκτός των συνεπειών της στην κοινωνία και την αγορά, έβλαψε και το κρατικό ταμείο! Ένα τέτοιο φαινόμενο είναι πλέον μπροστά μας σε πολύ πιο εκτεταμένη μορφή.

Ο κ. Στουρνάρας ήταν απολύτως επιλεκτικός στην παρουσίαση της εικόνας την οποία φιλοτέχνησε. Και ο μοναδικός του άξονας ήταν το να αποδείξει ότι η Ελλάδα έχει συμβατοποιηθεί πλήρως με το πρόγραμμα. Μάλιστα, έκανε κι ένα σημαντικό βήμα παραπέρα: εκθείασε το πρόγραμμα λέγοντας, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα: «Τι ακριβώς κάνει το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής; Μας αναγκάζει, στην ουσία, να κλείσουμε το κενό μεταξύ παραγωγής και εγχώριας δαπάνης. Αυτό το κενό είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο ήταν ελλειμματικό για πολλές δεκαετίες και μεγάλωσε μετά την είσοδο του ευρώ»! Αυτή δε η τελευταία φράση χρήζει ειδικής αυτόνομης ανάλυσης…

Πέρα από το γεγονός ότι η διαπίστωσή του για τη λειτουργία του προγράμματος είναι απολύτως αστήρικτη, εντελώς στον αέρα –εκτός κι αν πούμε ότι οι νεκροί δεν κοστίζουν, οπότε, είναι όλα εντάξει -, για τον κ. Στουρνάρα, το πρόγραμμα δεν είναι ανάγκη, αλλά θέση, ιδεολογία, από την οποία σβήνει χωρίς  μία λέξη τις πρωτοφανείς επιπτώσεις – ακόμα κι εκείνες στα ίδια του τα στοιχεία και στην ίδια την πορεία συρρίκνωσης του ΑΕΠ και της παραγωγής στην Ελλάδα, για να μην μιλήσει κανείς για το πολλαπλό και εκρηκτικό κοινωνικό κόστος το οποίο έχει παντελώς διαγράψει από τα ενδιαφέροντά του, δεν αναφέρει λέξη γι αυτό.

Τελικά, τι ακριβώς συμβαίνει; Είναι αυτό το πρόγραμμα μια αναγκαιότητα πικρή, ή είναι ένα «ευχής έργον»; Ο κ. Στουρνάρας έδωσε την απάντησή του. Ο κ. Σαμαράς, πώς τη «διαβάζει»; Είναι σίγουρος ότι συμφωνεί; 

ΤΟ ΒΗΜΑ