Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΟΡΑΜΑ

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν για την πλειοψηφία της κοινωνίας αναδεικνύοντας την γύμνια και το άδειο ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε σημαντικά αδιέξοδα...

του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΠΠΟΥ

Λογικό είναι συνεπώς να αναζητηθούν και για την Αριστερά νέες, εκ βαθέων προοπτικές και λύσεις. Γεγονός που φάνηκε και θα συνεχίζει να φαίνεται για αρκετά μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία αναζητάει απεγνωσμένα από κάπου να πιαστεί.

Το ΚΚΕ αποτελώντας το πιο συμπαγές κομμάτι της Αριστεράς παραδοσιακά, αναγνωρίζοντας του όλα τα θετικά σε επίπεδο αγώνων, θυσιών, ιδεολογικών και ταξικών διεκδικήσεων,συνέπειας, μοιάζει... 

Σαν να έχει μπερδευτεί σε μια χρονομηχανή μην ξέροντας προς τα που και κυρίως γιατί να γυρίσει τον μοχλό της Ιστορίας.

Θυμίζοντας ίσως και με μικρά διαλλείματα τον Λούκυ Λούκ που ψάχνει επί δικαίω και αδίκω να βγάλει την κοινωνία από τα τραγικά αδιέξοδα χωρίς και τον ίδιο να γνωρίζει ξεκάθαρα τον δρόμο. Έχοντας, όμως, στα σπάργανα του μεγάλη μερίδα υγιούς κομματιού της κοινωνίας που θέλει και ξέρει να βλέπει τον σωστό δρόμο για την κοινωνική αλλαγή. Ένα ουσιαστικό δεδομένο που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας.

Η Δ.Η.Μ.Α.Ρ. από την πλευρά της με την συμμετοχή της στην κυβέρνηση του τρόμου κατάφερε να αποδείξει από μόνη της πως αποτελεί ένα κομμάτι της "Αριστεράς" που δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ακόμη και σοσιαλδημοκρατικό.

Συμμετέχοντας στον στραγγαλισμό, την εξαφάνιση και την καταστροφή όλων όσων είχαν κατακτηθεί επί δεκαετίες, με πρόσχημα την σωτηρία της χώρας, θα γραφτεί από τον ιστορικό του μέλλοντος ως ένα κομμάτι της "Αριστεράς" που στο βάθος ήθελε να της ανήκει αλλά έκανε τα πάντα για να πείσει ως προς το αντίθετο.

Η κοινωνία; Aναζητά και αποζητά μακριά από «θρησκοληψείες» και «θρησκολαγνείες», καθετί που θα μπορούσε να την βοηθήσει να αποκτήσει την νέα της ταυτότητα και θέση στο όραμα.

Κουράστηκε να εναποθετεί τις ελπίδες της για λύσεις στο αύριο. Σε συνθήκες και καταστάσεις ναι μεν ιδανικές αλλά για την μεγαλύτερη μερίδα της ουτοπικές, όταν θα πρέπει να παλέψει καθημερινά για να λύσει κυρίαρχα προβλήματα της.

Το πρόβλημα του παιδιού της που δεν έχει δουλειά. Το πρόβλήμα των διαρκώς αυξανόμενων καθημερινών εξόδων για να ΖΗΣΕΙ. Να ζήσει έχοντας το μεσημέρι και το βράδυ στο τραπέζι ένα πιάτο ΦΑΓΗΤΟ.

Δεν έχει τον χρόνο, ούτε και την διάθεση να αναλωθεί σε πολιτικές αναζητήσεις για το που βαδίζουμε, ποιά είναι η κατάλληλη λύση και πως θα φτάσουμε εκεί. Το σίγουρο όμως είναι πως θέλει. Με κάθε τρόπο και κόστος θέλει να δει να δημιουργούνται μέσα από τις δικές της ανάγκες ελπιδοφόρες προοπτικές ανάτασης και υποθήκης για ένα καλύτερο αύριο.

Κάτι που η Αριστερά, με όλες τις διαφορετικότητές της, έπρεπε να είχε καταλάβει από χτες. Αφήνοντας όλες οι αριστερές δυνάμεις στην άκρη διαχωριστικές γραμμές και ιδεοληψίες, ψάχνοντας-όπου είναι εφικτό- την κοινή πορεία για μερίδα ζητημάτων.

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν κοινά σημεία αναφοράς. Αν και πάλι για κάποιους που είναι δύσπιστοι, τους λέμε πως θα τα γεννήσει η κοινωνία και η χειροτέρευση των συνθηκών της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Που θα γίνονται καθημερινά χειρότερες, γεμίζοντας ανέργους, εξαθλιωμένους, πεινασμένους, που θα ψάχνουν στο όνειρο ακόμη και με μικρές νοθείες.

ISKRA