ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ – ΟΛΑ ΠΛΕΟΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΕΜΦΥΛΙΟ

Κάποιοι ενδέχεται να απολαμβάνουν τα νούμερα που αποτυπώνονται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, και κάποιοι άλλοι σίγουρα έχουν κάθε λόγο να θλίβονται για τη μοίρα που τους επιφυλάσσει η εκτίμηση των πολιτών...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μια σκέψη νηφάλια ωστόσο που δεν αφήνεται να παρασυρθεί από τη λαγνεία του εκλογικού κουμπαρά, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να αναγνώσει τα πραγματικά δυναμικά στοιχεία αυτής της αποτύπωσης.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν χωρίς χρονοτριβή στην αποκωδικοποίηση ορισμένων χρήσιμων συμπερασμάτων.

Η πίστωση χρόνου που εκ των πραγμάτων εξασφαλίζεται στους διαχειριστές του κατοχικού πρωτοκόλλου, ούτε τη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας διευκόλυνε, ούτε αξιοποιήθηκε για την προετοιμασία της πανεθνικής αντίστασης απέναντι στη λαίλαπα που μαστίζει τον τόπο και την κοινωνία στο σύνολό της. Αξιοποιήθηκε δημιουργικά μέχρι και το τελευταίο της λεπτό από τα κατοχικά ανδρείκελα, όχι μονάχα για να εφαρμόσουν σε βάθος το περίφημο πλέον δόγμα του σοκ, αλλά παράλληλα μ αυτό... 


Για να ισχυροποιήσουν και να οργανώσουν πολύπλευρα ένα δολοφονικό θεσμικό πλαίσιο, που όμοιο του δε γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε διαδικασία ολοκληρωτικής ανασύνταξης. Εξοντώνει τον ίδιο του τον εαυτό, και ανασυντίθεται με στοχευμένη επιλεκτικότητα έτσι ώστε, από τη μια να ακυρώσει κάθε μη επιτρεπτή και ανεκτή παραλλαγή του έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται για τον αποπροσανατολισμό των μαζών, κι από την άλλη να ισχυροποιήσει τερατωδώς αποκλειστικά και μόνο δοκιμασμένες και χρήσιμες σ αυτό συνιστώσες του.

Το νέο δίπολο που διαμορφώνεται, αποκτά πλέον σαφέστερα και πολύ πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά. Ας δούμε ορισμένα γεγονότα που το συνθέτουν προκειμένου να κατανοήσουμε επαρκώς τις πολιτικές διεργασίες που συντελούνται στον τόπο μας.

α)Η Νέα Δημοκρατία, εκφασίζει την πολιτική και σε δεύτερο επίπεδο θα ολοκληρώσει τη διαδικασία εκφασισμού του ίδιου του εαυτού της. Ως βασικός πυλώνας λοιπόν της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, ανακτά και επανατσουβαλιάζει τα κάθε λογής «αδέσποτα» από το χώρο των ΑΝ.ΕΛ είτε αμέσως είτε μέσα από την ελεγχόμενη πολυδιάσπασή του δημιουργήματος του Καμμένου, ώστε σε δεύτερο χρόνο να τα επανασυσπειρώσει εμφανιζόμενη ως ισχυρός πολιτικός σχηματισμός.

β)Ο ΣΥΡΙΖΑ εν πολλοίς σπρώχτηκε στον περεταίρω πολιτικό εκμαυλισμό του, στα πλαίσια μιας στρατηγικής ελεγχόμενης διάψευσης των προσδοκιών της εκλογικής του πελατείας για να καταστεί και ό ίδιος μια απόλυτα ελεγχόμενη συνιστώσα στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Στα πλαίσια αυτής της εξέλιξης, δεν είναι διόλου τυχαία τα εξής γεγονότα:

Επανεμφάνιση της πολιτικής μούμιας που ακούει στο όνομα Αλαβάνος. Το όραμα της δραχμής πολιτικοποιείται σε πολιτικό φορέα και αυτό συρρικνώνει κατ αρχήν το ΣΥΡΙΖΑ.

Αποδυνάμωση του «αριστερού» τσίρκου που ακούει στο όνομα ΔΗΜΑΡ. Πρόκειται για μια εξέλιξη που προοπτικά θα επανατροφοδοτήσει με εκλογική πελατεία το ΣΥΡΙΖΑ και δε θα είναι η μόνη.

Πολιτικός αφανισμός του εθνικού ονείδους των πλιατσικολόγων των ταμείων και των ονείρων, που ακούει στο όνομα ΠΑΣΟΚ. Η επανεμφάνιση του αρχισυμμορίτη του Καστελόριζου, και των πολιτικών κινήσεων Λοβέρδου και Διαμαντοπούλου, το «μανιφέστο» Παπαδόπουλου, ο καιροσκοπισμός Χρυσοχοϊδη και οι λοιπές αντίστοιχες κινήσεις υπηρετούν το διπλό στόχο, δηλαδή τον απόλυτο αφανισμό του ΠΑΣΟΚ και την επαναδιανομή της εκλογικής του πελατείας και των πολιτικών του μαριονετών στη Νέα Δημοκρατία και στο ΣΥΡΙΖΑ ως νέο πλέον δίπολο της τρέχουσας εποχής.

Μπροστά σ αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις έχει πολύ μεγάλη σημασία να επισημάνουνε δυο πράγματα:

Πόσο δίκιο είχε η ηγεσία του ΚΚΕ που από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε να καταστήσει το κόμμα συνοδοιπόρο στον επικίνδυνο κατήφορο που εγκαινίασε η αυξημένη πολιτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και…

Πόσο ολέθριο ήταν το πολιτικό σφάλμα αυτής της ηγεσίας, που δεν μπήκε μπροστά με αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, προκειμένου να συμπαρασύρει σε εξελίξεις ανατροπής και να εμπεδώσει έναν αέρα αυτοπεποίθησης και ριζοσπαστισμού στην Ελληνική κοινωνία.

Δείτε περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ

Τελικά συμπεράσματα…

Τα αποτελέσματα αυτών των δημοσκοπήσεων είναι σαφή. Όχι κυρίως γι αυτό που δείχνουν, αλλά για όλα εκείνα που υποδηλώνονται μέσα από τις συγκεκριμένες καταγραφές.

• Η εμφανιζόμενη «πρωτιά» της Νέας Δημοκρατίας, δε συνιστά επιδοκιμασία αλλά παραίτηση από τη γνώμη και καταφανή απογοήτευση της Ελληνικής κοινωνίας για τα τεκταινόμενα. Η επικοινωνιακή καταιγίδα μπορεί να καθηλώνει μεν, αλλά την πραγματική θέση των πολιτών την θυμίζει με τρόπο αμείλικτο, η δυστυχία, η ανέχεια, οι δολοφονημένοι, η ανεργία και η ίδια η τσέπη τους.

• Η …καταλληλοτερότητα του Σαμαρά δεν υποδηλώνει αποδοχή του γερμανοτσολιαδισμού του. Πρόκειται για έναν ουσιαστικά άφαντο πρωθυπουργό που έχοντας επίγνωση ακόμη και της επικοινωνιακής του ανικανότητας, επέλεξε να μείνει στο παρασκήνιο αναθέτοντας το ρόλο του Γεωργαλά στον εξουσιομανή και επιδειξία Βενιζέλο, ό οποίος δεν είδε καν το αυτοκτονικό καθήκον που του ανατέθηκε, και τώρα «θυμώνει» πότε με το κόμμα του και πότε με τον ίδιο του τον εαυτό η τα συνεταιράκια του στην εθνική προδοσία.

• Η δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί απλά έναν πρόσθετο εκβιασμό για περεταίρω πολιτικές παραχωρήσεις, αλλά καταδεικνύει και αυτή πως για την κοινωνία την ίδια δε συνιστά πλέον ελπίδα αλλά κατάφωρη απογοήτευση.

• Το ανοδικό μπετονάρισμα της Χρυσής Αυγής, έρχεται να υπενθυμίσει πως ο καιροσκοπισμός του υποτιθέμενου προοδευτισμού δε γοητεύει πια και η γοητεία του παραχωρέι τη θέση της στη γοητεία του εμφαινόμενου αντισυστημισμού και στο μίσος για το πολιτικό σύστημα που καταχράστηκε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

• Η καθήλωση του ΚΚΕ στην αυστηρά ελεγχόμενη εκλογική του βάση χτυπά ένα καμπανάκι κινδύνου στην ηγεσία του – ίσως το τελευταίο – που λέει απλά: «ή αποφάσισε να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων… ή αποφάσισε επιτέλους να αναλάβεις πρωτοβουλίες ανατροπής που θα εμπνεύσουν και θα συνεγείρουν… ή διαφορετικά θα βρεθείς σύντομα στο περιθώριο των εξελίξεων και ενδεχόμενα εκτός του Ελληνικού κοινοβουλίου».

Συμπερασματικά…

Το κυρίαρχο μήνυμα αυτών των δημοσκοπήσεων, είναι η απελπισία, η απόγνωση, η ανυπαρξία ελπίδας που θα στηρίζεται σε ισχυρή πολιτική ελπίδα για μια κοινωνία που καταδυναστεύεται.

Αυτή η κοινωνία πλέον δεν ακουμπάει πουθενά την ελπίδα της και μην παραμυθιάζεστε. Η Ελληνική Άνοιξη θα έρθει συνεπεία κάποιου τυχαίου γεγονότος, που ενδέχεται να είναι και εξωγενές, και τότε οι καταστάσεις θα είναι πραγματικά ανεξέλεγκτες.

Όποιος νομίζει πως τον αφορά αυτή η διαπίστωση, δεν έχει παρά να συναισθανθεί τις τραγικές του ευθύνες.Αν το φυτίλι ανάψει – και θα ανάψει – τότε θα είναι πλέον αργά.

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»