ΠΩΣ Η ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΗ ΤΥΝΗΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΞΑΝΑ ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ

Η δολοφονία του πολιτικού Τσόκρι Μπελαϊντ έφερε ξανά με τον πιο δραματικό στο διεθνές προσκήνιο την Τυνησία, δύο χρόνια μετά την Αραβική Ανοιξη, η οποία γεννήθηκε εκεί. Μιλώντας στο BBC, ο αναλυτής Μπέρνι Σεμπέ λέει ότι σπάνια έχουν φτάσει τόσο ψηλά οι εντάσεις σε μια παραδοσιακώς φιλειρηνική χώρα...

«Το λίκνο της Αραβικής Ανοιξης πενθεί. Ο φόνος του ηγέτη της Κίνησης Δημοκρατικών Πατριωτών (MPD) συγκλόνισε τη χώρα. Ο αριστερός δικηγόρος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ την ώρα που έφευγε από το σπίτι του. Ηταν σύμβολο του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους σε μια χώρα όπου η θρησκεία κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην πολιτική. Αν και το κυβερνών κόμμα Ενάχντα (Αναγέννηση) καταδίκασε επισήμως τη δολοφονία, πολλοί κατηγορούν το κατά τα φαινόμενα μετριοπαθές ισλαμιστικό κίνημα ότι... 

 

Παίζει διπλό παιχνίδι», γράφει ο δρ. Σεμπέ, καθηγητής αποικιοκρατικών σπουδών στο πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ.

«Το Ενάχντα διαφημίζεται ως τυνησιακή εκδοχή του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν, που έχει ρίζες στο πολιτικό ισλάμ και κυβερνά από το 2002. Μια τέτοια αβλαβής εικόνα είναι σημαντική για μια μεταβατική κυβέρνηση που αντιμετωπίζει σημαντικά μετεπαναστατικά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα», συνεχίζει ο Σεμπέ.

«Αλλά μήπως πίσω από αυτή την πρόσοψη το κόμμα παίζει ένα διαφορετικό παιχνίδι; Ελέγχει σε συντριπτικό βαθμό την κυβέρνηση, αριθμητικά αλλά και με τα πιο σημαντικά υπουργεία, και δεν φαίνεται πολύ πρόθυμο να περιορίσει τις ακρότητες οργανώσεων φανατικών ισλαμιστών, των σαλαφιστών της Τυνησίας. Η κυβέρνηση δεν ανέλαβε αποφασιστική δράση όταν βίαιες οργανώσεις διέπραξαν σοβαρά αδικήματα στο όνομα της θρησκείας.

Διάφορες επιθέσεις ή απειλές για σωματική βία εναντίον ηγετών και μελών κοσμικών κινημάτων, ιδίως στη διάρκεια διαδηλώσεων, έχουν μείνει ατιμώρητες. Ομοίως, θρησκευτικά τεμένη που θεωρούνται αλλόθρησκα από σαλαφιστές έχουν υποστεί ζημιές ή έχουν καταστραφεί από εμπρηστικές επιθέσεις σε όλη τη χώρα. Και κάποιοι ιμάμηδες αφήνονται ανενόχλητοι να κηρύσσουν την βία στα τζαμιά τους», γράφει ο Σεμπέ.

Και καταλήγει: «Η απουσία στιβαρής κυβερνητικής αντίδρασης σε πράξεις πολιτικής βίας, οι οποίες αυξάνονται σταθερά μετά τις εκλογές που κέρδισε το Ενάχντα, φαίνεται ότι δίνει συγκαλυμμένη ενθάρρυνση σε όσους θέλουν να επιβάλουν τις απόψεις τους με τη βία παρά με τον δημοκρατικό διάλογο. Κάνοντας τα στραβά μάτια μπροστά στις ακρότητες του σαλαφισμού σε μια κοινωνία στην οποία επιβλήθηκε επί έξι δεκαετίες ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους, το Ενχάντα θολώνει συχνά τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο πολιτικό ισλάμ και στην ισλαμιστική βία. Στο μεταξύ, η φοβερή και τρομερή μαύρη σημαία των Σαλαφιστών κυματίζει όλο και περισσότερο στη χώρα. Στην πατρίδα του Αννίβα ο δρόμος για τη δημοκρατία φαίνεται μακρύς και δύσκολος».

 

ΤΟ ΒΗΜΑ