ΟΙ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Η σύγχυση που επικράτησε χθες, σχετικά με το ποιος κέρδισε την πλειοψηφία, οφείλεται στο πολύπλοκο εκλογικό σύστημα (Porcellum) της χώρας – αφού το χωρισμένο στα δύο Κοινοβούλιο, εκλέγεται με διαφορετικό τρόπο: η Βουλή των Αντιπροσώπων σε εθνικό επίπεδο, ενώ η Γερουσία σε τοπικό...

(α) Βουλή των Αντιπροσώπων: Οι εκλογές διενεργούνται σε εθνικό επίπεδο, για συνολικά 630 έδρες. Ο ιταλικός εκλογικός νόμος εγγυάται στο ισχυρότερο κόμμα ή συνεργασία κομμάτων, την ασφαλή πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων – αφού, με στόχο τη δημιουργία μίας σταθερής κυβέρνησης, η πλειοψηφία λαμβάνει αυτόματα τις 340 από τις 630 έδρες (το 54% περίπου).

Για τις 12 έδρες ψηφίζουν οι Ιταλοί που διαμένουν στο εξωτερικό – ενώ εκλογικό δικαίωμα, εντός και εκτός της χώρας, έχουν όλοι όσοι έχουν κλείσει το 18^ο έτος της ηλικίας τους.

(β) Γερουσία: Οι εκλογές διενεργούνται σε τοπικό επίπεδο, για συνολικά 315 έδρες. Κάθε μία από τις 20 περιφέρειες της Ιταλίας, ανάλογα με τον πληθυσμό της, εκλέγει... 

Έναν ορισμένο αριθμό γερουσιαστών – ενώ εκλογικό δικαίωμα εδώ έχουν όλοι όσοι έχουν κλείσει το 25^ο έτος της ηλικίας τους.

Ένα κόμμα, το οποίο εξασφαλίζει την πλειοψηφία, έστω και με μία ψήφο, λαμβάνει αυτόματα το 55% των εδρών, οι οποίες υπάρχουν στην περιφέρεια. Συνολικά ψηφίζονται 315 γερουσιαστές – ενώ η πλειοψηφία στη Γερουσία αποφασίζεται κυρίως από εκείνες της περιοχές, στις οποίες εκλέγονται οι περισσότεροι Γερουσιαστές (όπως η Λομβαρδία στο Βορά και η Σικελία στο Νότο).

Τέλος, τα κόμματα μπορούν να συμμετέχουν είτε μόνα τους, είτε μαζί με άλλα, τόσο όσον αφορά τη Βουλή των Αντιπροσώπων, όσο και τη Γερουσία. Για παράδειγμα, ο Monti συμμετείχε στις εκλογές για η Γερουσία μόνος του, ενώ στη Βουλή των Αντιπροσώπων μαζί με δύο άλλα κόμματα.

Περαιτέρω, στη Βουλή των Αντιπροσώπων φαίνεται ότι κέρδισε την πλειοψηφία η κεντροαριστερή συνεργασία – με 29,54% των ψήφων και 340 έδρες, έναντι 29,18% της δεξιάς και 124 έδρες!

Στη Γερουσία, φαίνεται ότι κέρδισε η δεξιά, όπου μόλις με 30,72% έλαβε 116 έδρες, έναντι 31,63% της κεντροαριστεράς, αλλά με 113 έδρες!

Ουσιαστικά όμως, με κριτήριο των απόλυτο αριθμό των ψήφων, έχουμε ισοπαλία των δύο «ανταγωνιστών» – γεγονός που ίσως οδηγήσει σε μία δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.

Το αμιγώς αντιευρωπαϊκό κόμμα, το τρίτο κατά σειρά, δύο μόλις χρόνια μετά την ίδρυση του από έναν κωμικό της χώρας (!), έλαβε το 25% των ψήφων, χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο – ενώ ο τεχνοκράτης και διορισμένος πρώην πρωθυπουργός, στέλεχος της Goldman Sachs, αμιγώς ευρωπαϊστής, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το 10%.

Όπως φαίνεται, η Ιταλία είναι χωρισμένη στα δύο – στα τρία ίσως, οπότε η δυνατότητα της να κυβερνηθεί από ένα κόμμα, παρά τον εκλογικό της νόμο (ο οποίος ουσιαστικά έχει επιλεχθεί για να εξασφαλίζει μία σταθερή κυβέρνηση), δεν είναι καθόλου σίγουρες.

Ολοκληρώνοντας, ο κίνδυνος για την Ευρωζώνη είναι εξαιρετικά αυξημένος – γεγονός που αποδείχθηκε από την χθεσινή κατάρρευση της ισοτιμίας του ευρώ, παρά το ότι η ΕΚΤ είναι η κεντρική τράπεζα της δυτικής τρόικας, η οποία «τυπώνει» τα λιγότερα χρήματα, με το υψηλότερο βασικό επιτόκιο. Έχοντας δε ανέκαθεν την άποψη ότι,

(α) Η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στο ευρώ, αφού μπήκε δεν έκανε τα απαιτούμενα, σήμερα είναι εγκλωβισμένη, ενώ η μονομερής έξοδος της θα ήταν αυτοκτονία,

(β) Η καλύτερη λύση θα ήταν η επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην προ ευρώ εποχή (1999, άρθρο μας), επειδή είναι αδύνατη η επιβίωση ενός κοινού νομίσματος σε έναν μη άριστο νομισματικό χώρο – πόσο μάλλον με τόσο μεγάλες οικονομικές διαφορές και ασυμμετρίες,

είναι ίσως η κατάλληλη εποχή για να επανεξετασθεί το θέμα – πριν είναι ακόμη πάρα πολύ αργά για όλα τα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση της πατρίδας μας (ελπίζουμε να μην είναι αληθείς οι διαδόσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν έχει καν πτυχίο Πανεπιστημίου) οφείλουν να συνεργασθούν στενά μεταξύ τους – αφού, η ευρύτερη εξωτερική πολιτική μίας χώρας, είναι αδιανόητο να έχει κομματικά σύνορα.

Βασίλης Βιλιάρδος