ΜΕΙΖΩΝ ΑΠΕΙΛΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΞΗ... ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ

Ανοιχτή επιστολή των Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιώργου Κοντογιώργη...

Αισθανόμαστε ότι έχουμε χρέος ως πολίτες αυτής της χώρας να απευθυνθούμε στους συμπολί­τες μας, να τους διατυπώσουμε τη γνώ­μη μας και να τους καλέσουμε να συ­νειδητοποιήσουν ότι το ελληνικό πρό­βλημα έχει ως πρωτογενή αιτία το ιδι­οτελές όσο και δυναστικό κράτος, που εγκατέστησε το κομματικό σύστημα στη χώρα από τη δεκαετία του 1980. Ότι δηλαδή η έξοδος από την κρίση προ­ϋποθέτει την άρση των πυλώνων που οδήγησαν στην καταστροφή: Οι οποίοι είναι: η κομματική ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος, το δυναστικό και εκφαυλισμένο κράτος και η νομοθεσία που θεσμοθετεί τη διαπλοκή και τη δι­αφθορά. Να αντιληφθούν, επομένως, ότι η λύση δεν βρίσκεται στην εναλλα­γή των κομμάτων στην εξουσία, αφού η πολιτική τάξη εξάντλησε τα όριά της: ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει και μάλιστα να υπερβεί τον εαυτό της...

Δύο χρόνια από τη στιγμή που η κυ­βέρνηση του ΠΑΣΟΚ έριξε τη χώρα στον λάκκο των λεόντων, η πολιτική τά­ξη δεν έπραξε το παραμικρό όχι μόνο για να άρει τα αίτια της κρίσης, που στο σύνολό της δημιούργησε, αλλά και για να δείξει την παραμικρή διάθεση μετα­μέλειας και αλλαγής πορείας. Διαγκω­νίζεται πάνω στα συντρίμμια της χώρας για να υφαρπάξει τη λαϊκή νομιμοποίη­ση με ψευδή διλήμματα του τύπου «μνη­μόνιο ή χρεοκοπία», «ευρώ ή δραχμή», «σταθερότητα ή ακυβερνησία», ενώ εί­ναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα δεν θα αποφύγει ούτε τη χρεοκοπία ούτε ίσως την επάνοδο στη δραχμή, εάν δεν αρ­θούν τα αίτια της κρίσης.

Η Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού είναι όμηρος των ολιγαρχι­κών συμμοριών που ύφανε η πολιτική τάξη στο σύνολο του κράτους, οι οποί­ες τη λυμαίνονται και τη σπιλώνουν. Συνένοχες στον κατήφορο αυτόν, είναι τόσο οι «μνημονιακές» δυνάμεις, που έριξαν τη χώρα βορά στη διεθνή των αγορών, όσο και οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, το σύνολο σχεδόν της πολιτι­κής τάξης.

Η ελληνική κοινωνία παρίσταται μάρ­τυρας μιας άγονης αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων, που επικεντρώ­νεται στο σύμπτωμα – στα υπέρ ή κατά του μνημονίου –, προκειμένου να αντιπαρέλθουν το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την άρνησή τους να εναρμονι­σθούν με το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας. Υπεραμύνονται με πάθος τα προκλητικά τους προνόμια, τις ευφάντα­στες ασυλίες τους, το «δικαίωμά» τους να μην υπάγονται στη Δικαιοσύνη, να διαπλέκονται με σκοπό τη διαφθορά, να μην αγγίζουν τη δημόσια διοίκηση και τη Δικαιοσύνη για να τη χρησιμοποιούν προς όφελος των ιδίων και της «πολιτι­κής τους πελατείας», με την κάλυψη του ίδιου του Συντάγματος. Η κοινωνία των πολιτών έχει αναδειχθεί στον πρωταρχικό και μείζονα εχθρό του συνόλου της πολι­τικής τάξης.

Έχοντας επίγνωση της εμμονής αυτής της πολιτικής τάξης να μην αγγίξει, μέ­χρι σήμερα, το απεχθές της σύστημα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει άλλη επι­λογή παρά να αναζητήσει τρόπους ώστε πολιτικοί και κράτος να αισθάνονται κα­θημερινά την ανάσα της. Να πιστέψει ότι η αλλαγή του μείγματος της ακολουθού­μενης πολιτικής θα διέλθει, σε πρώτη φάση, μόνο από τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να εναρμονισθεί με το κοινό συμφέρον, δηλαδή με την κατάλυ­ση του λεηλατικού της καθεστώτος. Και στη συνέχεια, με την ανάκτηση μέρους, τουλάχιστον, της πολιτικής της κυριαρχί­ας, με τη θεσμική συνεκτίμηση της βούλησής της στο πολιτικό σύστημα, με την καθιέρωση του «ελέγχειν» και του «ευθύνειν» του πολιτικού προσωπικού για τα πεπραγμένα του. Να αντιληφθεί, τε­λικά, ότι η παντοδυναμία της κομματοκρατίας και των αγορών συναρτάται άμε­σα από τον δικό της αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, η κοινωνία ως ο λόγος ύπαρξης και της πολιτικής τάξης και των αγορών.

Οι εκλογές, παρόλο ότι γίνονται με σημαδεμένα χαρτιά και με προκλητι­κά αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, δίνουν τη μοναδική δυνατότητα στην κοινωνία των πολιτών να εξαφανίσει τους πολιτικούς πρωταίτιους της κατα­στροφής, να εξαναγκάσει την πολιτική τάξη, θέτοντάς τη σε κατ’ οίκον περιο­ρισμό, να αλλάξει άρδην ή, εάν, όπως όλα δείχνουν, επιλέξει την αντίσταση, να την οδηγήσει στην κατάρρευση, προκειμένου, πριν να είναι αργά, να έρθουν στο προσκήνιο δυνάμεις που θα οδηγήσουν στην υπέρβαση του δυ­ναστικού καθεστώτος.

Είναι προφανές πια ότι η πολιτική τάξη αποτελεί τη μείζονα απειλή. Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένω­ση και στο ευρώ, η αποτροπή της πε­ραιτέρω εξαθλίωσης και της ταπείνω­σης της κοινωνίας, η ίδια η ύπαρξη της χώρας, διέρχονται αποκλειστικά από την υπέρβαση του συστήματος που θεσμοθετεί την κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος.

Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και όχι εναντίον της κοινωνίας. Διότι, εάν αυτό δεν συμβεί, ακόμη και αν η ελλη­νική κοινωνία προσφέρει δωρεάν την εργασία της ή τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ουδείς θα αποδεχθεί να επενδύσει στο μέτρο που θα γνωρί­ζει ότι τον αναμένουν τα πιράνχας της γραφειοκρατικής ιδιοποίησης, της δια­πλοκής και της διαφθοράς να τον κα­τασπαράξουν. Εκτός και αν η Ελλάδα μεταβληθεί σε «μη χώρα», σε ομοίω­μα κράτους, χρήσιμο ως προνομιακή χωματερή της διεθνούς των αγορών, για τις ενδο-ευρωπαϊκές ηγεμονικές διεργασίες και ως «χώρος» πρόσφο­ρος στα διεθνή παίγνια.

Η ελληνική κοινωνία οφείλει να γνω­ρίζει ότι, στο πλαίσιο αυτό, θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια νέα προσφυ­γιά και στην οριστική της εξαθλίωση και υποτέλεια.

Αθήνα, 27.4.2012

Οι υπογράφοντες

Σταύρος Ξαρχάκος - συνθέτης,

Γιώργος Κοντογιώργης - καθηγητής