ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΘΡΙΟ

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ… ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΟΙ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κομβικό και αφετηριακό τους σημείο, είναι η αδυναμία (ή η απροθυμία) αυτής της ηγεσίας, να συνειδητοποιήσει τα νέα στοιχεία που ανέδειξε η συλλογική κοινωνική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα, άλλοτε να τα παρατηρεί ως θεατής και άλλοτε να τα κατακεραυνώνει ως αδέκαστος κριτής και αδιαμφισβήτητος παντογνώστης, αλλά πάντα από απόσταση και εκ του ασφαλούς. (βλέπε «αγανακτισμένοι»,  αυθόρμητα κινήματα ή πρωτοβουλίες κοινωνικού προστατευτισμού κλπ).

Το κυρίαρχο σ αυτό το άρθρο, φυσικά δεν είναι να αναπτύξει σκέψεις και συλλογισμούς αναφορικά με τα παραπάνω κινήματα και το χαρακτήρα τους. Αυτό έχει ήδη γίνει κατά το παρελθόν και κατ επανάληψη, με την απαραίτητη ευθύτητα.

Η αναφορά σε αυτά είναι μονάχα επιγραμματική, και γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να καταδείξουμε πως από εκεί κάπου ξεκινά ο μίτος της Αριάδνης.

Τα καινούρια στοιχεία που τόλμησε να αναδείξει, άλλοτε ίσως  κατευθυνόμενα, αλλά και άλλοτε με αυθορμητισμό, η Ελληνική κοινωνία, το ΚΚΕ δεν απέφυγε τον πειρασμό, και συνέχισε να τα αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά και αφ υψηλού, και αυτό όχι σε κάθε περίπτωση δικαιολογημένα.
Γι αυτό και δεν τα κατάφερε  (ή δε θέλησε) να αναζητήσει διαδρομές με παράλληλους δρόμους καταγγελίας ή και αντίστασης, πράγμα που θα συνέβαλε υπό προϋποθέσεις, στη ριζοσπαστικοποίηση των στόχων τους. Αρκέστηκε απλώς να τα καταγγέλει ή να τα προσπερνά...

Παρέμεινε πεισματικά προσκολλημένο σε κείνα που χρόνια ολόκληρα ήξερε να κάνει, και επειδή συμμετείχε ή μάλλον πρωτοστάτησε με το δικό του τρόπο στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, δε συνειδητοποιούσε επαρκώς ότι αυτή η τακτική από μόνη της δεν ήταν αρκετή για να μην το οδηγεί σε μια ιδιότυπη πολιτική περιχαράκωση, ή επέλεγε την εύκολη λύση, να προσδίδει δηλαδή στα πάντα ή στα πειρσσότερα, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αυτοεξαπατούμενο ότι έτσι υπηρετεί και το κίνημα και την αλήθεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γι αυτό και δεν μπόρεσε να αντιληφθεί το αυτονόητο. Ότι δηλαδή καλύτεροι τρόποι σαφώς υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν, αλλά τη μοναδικότητα κανείς δε τη διεκδικεί όταν αγωνίζεσαι. Το κακό είναι να μην αγωνίζεσαι. Γι αυτό και όταν βγαίνεις στο δρόμο, κανείς μα κανείς δε δικαιούται να σε σνομπάρει και να απαξιώνει την έστω και αργοπορημένη αφύπνισή σου. Όλοι από κάπου ξεκινούν. Η πολιτική ωριμότητα, μόνο με την εμπειρία και την αντιπαράθεση κατακτιέται.

Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να διολισθήσει σε λαθεμένη εκλογική τακτική, με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που του εξασφάλιζε η γενικά ορθή πολιτική περί των πραγμάτων προσέγγισή του. Και αυτό βεβαίως οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.

Η απόφασή επομένως της ηγεσίας του ΚΚΕ να φυγομαχήσει ( η τουλάχιστον να μην καταφέρει να πείσει ότι δεν επρόκειτο για φυγομαχία) απέναντι σε μια κορυφαία ιστορική πρόκληση που ήταν διάχυτη προεκλογικά, και κινήθηκε στις παρυφές της κυβερνητικής εξουσίας, "αγγίζοντας" το περιεχόμενο των στόχων της και την - σε όποιο βαθμό - πολιτική ταυτότητα των πρωταγωνιστών της, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Και βεβαίως αυτή η απόφαση, δε συνιστά μονάχα ανεπίτρεπτη πολιτική ανεπάρκεια, αλλά – και αυτό είναι το σημαντικότερο – βάζει τη σφραγίδα της στο χαρακτήρα των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί σειρά εξελίξεων, που αργά η γρήγορα θα ταλανίσουν το ΚΚΕ και οι επιπτώσεις στην Ελληνική κοινωνία δε θα είναι ευχάριστες.
Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, πέρα και ανεξάρτητα από την πεισματική επιμονή του ΚΚΕ, να λιβανίζει την πολιτική ορθότητα της συγκεκριμένης απόφασης. Άλλωστε, ιστορικά τα λάθη, ουδέποτε αναγνωρίστηκαν εν τη γενεσει τους ή εν βρασμώ ψυχής.

Θα επισημάνουμε προκαταβολικά δύο πράγματα:

Πρώτον: Η πολιτική εκτίμηση της ηγεσίας του ΚΚΕ για το χαρακτήρα και την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα σωστή.

Δεύτερον: Απόλυτα σωστή επίσης είναι και η πολιτική του εκτίμηση αναφορικά με τα μεθοδευόμενα σενάρια για την πολιτική ανασύνταξη στο χώρο της Ευρώπης, μετά από την απόλυτη χρεοκοπία της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας, και την απόλυτη ταύτισή της με πολιτικές ακραίου νεοφιλελευθερισμού και συντηρητισμού.

Επομένως: Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΔΗΜΑΡ, δεν αποτελούν παρά ανταλλακτικά πολιτικά αναλώσιμα, μέσω των οποίων και με τη χρήση των οποίων, επιχειρείται αυτή η ευρύτατη πολιτική ανασύνταξη στο πολιτικό γήπεδο που λέγεται Ελλάδα, και που στους σχεδιασμούς τους αποτελεί τμήμα της πανευρωπαϊκής χορογραφίας.

Αυτό όμως είναι άλλο πράγμα, και εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι ο τρόπος και το περιεχόμενο της πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης ενός ζητήματος που είναι περισσότερο σύνθετο, και το συναποτελούν.

1. Η συγκεκριμένη ταυτότητα και η εσωτερική δυναμική που θα μπορούσε να έχει αυτή η  ιστορική πρόκληση.

2. Η επικοινωνιακή πρακτική και η πολιτική διαχείριση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, την οποία δε δικαιούσαι να υποτιμάς. Και…

3. Οι δικές σου πολιτικές προτεραιότητες οι οποίες οφείλουν… ΚΑΙ πολιτική διεισδυτικότητα να σου εξασφαλίζουν, ΚΑΙ σε πολιτική κερδοφορία για λογαριασμό της κοινωνίας να οδηγούν, ΚΑΙ να αποκαλύπτουν φέρνοντας μπροστά σε αξεπέραστα τετελεσμένα την πολιτική υποκρισία των άλλων, ΚΑΙ γιατί όχι να επιβάλλουν συγκεκριμένη κατεύθυνση, δυναμική και ταυτότητα στο χαρακτήρα των εξελίξεων, που να δημιουργεί πολιτική αποταμίευση τόσο για σένα σαν πολιτικό κόμμα, όσο και για την κοινωνία γενικότερα.

Είναι δεδομένο πως θα το εξασφάλιζαν όλο αυτό???... Φυσικά και δεν είναι. Αυτό όμως δεν οδηγεί προκαταβολικά στην παραίτηση από την προσπάθεια. Αντίθετα επιβάλει την κατάλληλη πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση με στόχο την επιδιωξή του. Άλλωστε παρών είσαι στις εξελίξεις, και την τελική σου στάση θα την εξαρτήσεις από τα πολιτικά δεδομένα τη συγκεκριμένη στιγμή.

Άλλωστε στρατηγικά, από τη στιγμή που οι κομμουνιστές δεν κάνουν πολιτικές συμμαχίες μόνο με τον εαυτό τους, αλλά επιβάλεται να επιδιώκουν ευρύτερη συμπαράταξη ακόμη και για την ίδια τη σοσιαλιστική επανάσταση, είναι αυτονόητο πως κατά μείζονα λόγο επιβάλεται  να υπάρχει έξυπνη και ευρηματική διαχείριση της πολιτικής των συμμαχιών για ζητήματα και στόχους που είναι απείρως υποδεέστερα του επαναστατικού ξεσηκωμού.


Και το επαναλαμβάνουμε για να εμπεδωθεί απ όσους σκόπιμα επιμένουν να το προσπερνούν. Έξυπνη και ευρηματική διαχείριση της πολιτικής των συμμαχιών δε σημαίνει "σύρομαι". Σημαίνει "Επιβάλω" ατζέντα... "δημιουργώ" δυναμική... "καταδεικνύω" πολιτικούς στόχους που πρέπει να κατακτηθούν... Σημαίνει "Δεν σύρομαι αλλά επιχειρώ να σύρω"... να "συμπαρασύρω"... να "διευρύνω" τον πολιτικό ορίζοντα στόχων των απρόθυμων και των διστακτικών, οδηγώντας τους στη σύγκρουση με τα πραγματικά εμπόδια και όχι στην ψευτοαντιπαράθεση με τις εκδηλώσεις τους.
Σημαίνει με δυο λόγια "μπαίνω μπροστά" καλώντας διστακτικούς και ερμαφρόδιτους να ακολουθήσουν και "αποκαλύπτω" την υποκρισία τους, αν διαπιστώσω ότι φυγομαχούν και υπεκφεύγουν ανακαλώντας τις βαρύγδουπες και μεγαλόστομες προεκλογικές δηλώσεις τους.

Στο …«μπαγάσικο» ερώτημα λοιπόν που θα τεθεί και που θα λέει: «Καλά εσύ τι προτείνεις, αφού θεωρείς ότι σωστά προσδιορίσαμε τον πολιτικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, και τη δρομολογούμενη πολιτική ανασύνταξη στο χώρα της σοσιαλδημοκρατίας, να συρθούμε και να παραδοθούμε στην πρόταση για συνεργασία που διατύπωσε ο ΣΥΡΙΖΑ???».

Η απάντησή μου λοιπόν είναι σαφής: «Όχι δεν έπρεπε το ΚΚΕ να συρθεί στην επικοινωνιακή διαχείριση που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ.  
Όφειλε να την προλάβει… Όφειλε να την αντιστρέψει… Όφειλε να τη διαχειριστεί επιθετικά… Και αντί να στριμωχτεί στη γωνιά απολογούμενο γιατί δε δέχεται το «αυτονόητο και το ελκυστικό», έπρεπε να την προκαλέσει αυτό την πρόταση για πολιτική συνεργασία, με σαφέστατα οριοθετημένες κόκκινες γραμμές και για το σε τι θα πρέπει να αποσκοπεί, αλλά και σε ποια συγκεκριμένα πολιτικά ή άλλα εμπόδια δε θα ανακόψει επ ουδενί το έργο της…

Όφειλε με δυο λόγια να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να πει ευθέως: «Ναι… Μπαίνω μπροστά… Αυτά θα παλέψουμε… Αυτά θα ανατρέψουμε…Αυτά θα είναι τα βήματα που θα κάνουμε… Και όποιος έχει τη διάθεση να συγκρουστεί και δεν πετάει απλώς πυροτεχνήματα… Ιδού η Ρόδος…»

Έτσι, και την υποκρισία θα αποκάλυπτε… Και την κοινωνία θα βοηθούσε να διακρίνει μέσα από την ίδια της την εμπειρία, ποια είναι τα πραγματικά εμπόδια στο δρόμο για τη χειραφέτηση της αξιοπρέπειάς της. Και φυσικά χωρίς να έχει παραιτηθεί από την πολιτική του δράση, θα συνέχιζε να χρησιμοποιεί αγωνιζόμενο, το μαζικό κίνημα ως πολιορκητικό κριό των πολιτικών ανατροπών, συμβάλλοντας έτσι και στην πολιτική ριζοσπαστικοποίησή του.

Ας ξεκαθαρίσουμε τώρα και ορισμένα από τα αυτονόητα…

1. Δικαίωμα στη λάθος εκτίμηση έχουν όλοι. Και το «δικαίωμα» στους λαθεμένους χειρισμούς, το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το έχει καταχραστεί διαχρονικά.

Για να είμαστε και ακριβέστεροι, το πολιτικό σύστημα (και ιδιαίτερα κάποιες πολύ συγκεκριμένες δυνάμεις του) δεν έχει κάνει απλά λαθεμένες επιλογές στην πολιτική του διαδρομή, αλλά και κορυφαίες επικίνδυνες, εγκληματικές και εφιαλτικές επιλογές που τις έκανε συνειδητά και με πρόθεση να βλάψει τον τόπο.

Το πρόβλημα επομένως με το ΚΚΕ, δε βρίσκεται στην απροθυμία κάποιων απαιτητικών να του αναγνωρίσουν το δικαίωμα στο λάθος, αλλά είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο σύνθετο, κι αυτό για δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι πως η διαφορετικότητα της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ, αντικειμενικά σηματοδοτεί και άλλου είδους απαιτήσεις από την κοινωνία. Με διαφορετική αυστηρότητα το κρίνει. Διαφορετικό ειδικό βάρος έχουν οι πολιτικές προσεγγίσεις του.

Και αυτό φυσικά δεν αφορά μονάχα στους οπαδούς, τους ψηφοφόρους ή εκείνους που πολιτικά το συμπαθούν. Επεκτείνεται αντικειμενικά ακόμη και στους πολιτικούς του αντιπάλους.

Ο δεύτερος λόγος, είναι μια ιδιότυπη «κατάρα» που κουβαλά. Εκείνη της ροπής στο λάθος, είτε σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας, είτε σε κορυφαία ζητήματα των εξελίξεων, με αποτέλεσμα και το λάθος να σέρνει πίσω του μεγάλη ουρά, και δύσκολα να διαγράφεται από τη μνήμη εκείνων που περιμένουν νηφαλιότερη σκέψη και προσεγγίσεις.

2. Η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε πως μια κορυφαία πολιτική – ιστορική πρόκληση, θα έπρεπε να την αντιμετωπίσει ως ζήτημα απλής πολιτικής διαχείρισης. Δυστυχώς το έκανε χωρίς να αναλογιστεί το πραγματικό μέγεθος των συνεπειών.

Λάθεψε… Βιάστηκε… Επέμεινε… Και τελικά κατάφερε, μέσα σε συνθήκες που θα μπορούσε να έχει κυρίαρχο πολιτικό λόγο, δράση και πρωτοβουλίες, να μετατρέψει σε μπούμερανγκ και για το ίδιο, και για τους ψηφοφόρους του, αλλά και για την κοινωνία την ίδια, μια πρώτης τάξεως πολιτική ευκαιρία για τη διευκόλυνση της δρομολόγησης πολιτικών αλλαγών, μέσα από διαδικασίες που θα συνέβαλαν καθοριστικά και στη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτικών αιτημάτων.

Έτσι, μέσα από μια αποτυχημένη πολιτική διαχείριση των αυτονόητων, πήρε τη λάθος απόφαση στη λάθος στιγμή, και αντί να πάρει στα χέρια του την πρωτοβουλία των κινήσεων για τη διαμόρφωση και την επιβολή κορυφαίας πολιτικής ατζέντας, «κλειδώθηκε» στον εαυτό του και βάλθηκε να αποδείξει τα αυτονόητα με λάθος τρόπο.

Ρωτάμε...

Ζήτησε κανείς από το ΚΚΕ να αποδείξει ότι είναι η πρωτοπορία στους αγώνες??? Κανένας!!!

Ζήτησε κανείς από το ΚΚΕ να αποδείξει πως και την επόμενη των εκλογών θα είναι μπροστά στους μεγάλους πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες αυτού του λαού??? Κανένας. Ούτε καν οι επικριτές του.

Κατηγόρησε κανείς το ΚΚΕ πως αν αναλάμβανε κορυφαίες πολιτικές πρωτοβουλίες στις πιθανολογούμενες εξελίξεις, αυτό θα ισοδυναμούσε με ξεπούλημα των αγώνων της εργατικής τάξης και άλλα τινά??? Απολύτως κανένας.

Μόνο του ρωτήθηκε…

Μόνο του απάντησε…

Μόνο του αποφάσισε ότι ενδέχεται να κατηγορηθεί…

Και εντελώς μόνο του, σε συνθήκες καθολικής πολιτικής ανασύνταξης, επέλεξε να μείνει στη θερμοκοιτίδα της πολιτικής στασιμότητας.

Ας το πούμε λοιπόν καθαρά. Οι ευθύνες της ηγεσίας του είναι και κορυφαίες και ιστορικές.

Όχι φυσικά γιατί δε σύρθηκε στην ατζέντα των άλλων, αλλά γιατί δεν επεχείρησε να διεμβολίσει τις εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο με τη δική του πολιτική ατζέντα.

Όχι τη γενικόλογη ατζέντα των αγώνων που κανένας άλλωστε δεν αμφισβήτησε. Αλλά τη συγκεκριμένη της επείγουσας τρέχουσας πολιτικής, που θα το μετέτρεπε από απολογούμενο σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Οι ευθύνες της ηγεσίες του είναι κορυφαίες και ιστορικές και για έναν επιπρόσθετο λόγο.

Γιατί με αυτή τη λαθεμένη επιλογή, «έκαψε»… γκρέμισε… ότι χρόνια ολόκληρα προσπαθούσε να κτίσει διεκδικώντας «και την τελευταία ψήφο» με την ακούραστη δουλειά των μελών του.

Η ψήφος δεν είναι απαραίτητη για τους αγώνες.

Για τους αγώνες μονάχα (που τη σημασία τους κανείς δεν υποτιμά) δεν είναι απαραίτητη «και η τελευταία ψήφος».

Και με την προτελευταία καλά τους κάνεις αν έχεις τον προσανατολισμό. Αν δεν τον έχεις, τότε και με παμψηφία της κοινωνίας, πάλι δεν αγωνίζεσαι.

Η ψήφος λοιπόν, αποτελεί «πρώτη ύλη» για άλλα πράγματα. Για καταλυτικές παρεμβάσεις στην πολιτική σκηνή. Για παρεμβάσεις που θα εναρμονίζονται και δε θα αντιπαρατίθενται (αν δεν το επιλέξεις εσύ) με τη μαζική πολιτική δράση.
Είναι στο χέρι σου να μην αντιπαρατεθούν. Αυτού του είδους την αντιπαράθεση κανείς δεν μπορεί με το ζόρι να σου την επιβάλει, από τη στιγμή που την αυτοτελή οργανωτική και πολιτική σου δράση τη συνεχίζεις χωρίς την ελάχιστη αναστολή.

Την ψήφο λοιπόν όταν σου την εμπιστεύονται, οφείλεις να την αξιοποιείς με κάθε τρόπο. Βεβαίως χωρίς να υποστέλλεις τη σημαία σου, αλλά και χωρίς να παραιτείσαι από το ρόλο που η κοινωνία έχει την προδιάθεση να σου αναθέσει.

Με την ολέθρια επιλογή της φυγομαχίας λοιπόν, η ηγεσία του ΚΚΕ, αυτό το χαρτί το έκαψε. Η ελληνική κοινωνία δύσκολα θα ξεχάσει πως σε μια εποχή που είχε τη διάθεση να το εμπιστευθεί, αυτό επέλεξε να της γυρίσει την πλάτη, προειδοποιώντας την πως δεν έχει καμία διάθεση να αξιοποιήσει την ψήφο της ΚΑΙ εκεί που θέλει η κοινωνία.

Γιατί να το ξαναψηφίσει λοιπόν??? Λογικός δεν είναι ο συνειρμός??? Για να κάνει αγώνες??? Αυτούς μπορεί να τους κάνει το ίδιο καλά και με λιγότερες ψήφους. Οι περισσότεροι ψήφοι χρειάζονται όταν τους αξιοποιείς εκεί που προβλέπεται να τους χρησιμοποιήσεις.
Μήπως για να συνεχίσει απρόσκοπτα να κάνει παρελάσεις??? Και τι απέδωσαν αυτές οι παρελάσεις??? Εμπόδισαν τους άλλους να νομοθετούν και να καταστρέφουν τον τόπο και τη ζωή μας??? Εμπόδισαν τις ταπεινωτικές υποθήκες τους???

Σήμερα η Κ.Ε με απόφασή της επισημαίνει: «Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να στηρίξει οποιασδήποτε σύνθεσης κυβέρνηση προκύψει. Για να γίνει δεκτή η συμμετοχή του δεν απαιτείται απλώς το Κόμμα να κάνει μια μικρή υποχώρηση, αλλά να αναποδογυρίσει το Πρόγραμμα και την πολιτική του, να κάνει απαράδεκτους συμβιβασμούς για το σήμερα και το αύριο των λαϊκών συμφερόντων»

Πρόκειται για μια σωστή διαπίστωση. Γιατί ακριβώς σήμερα αν συμφωνήσει θα συρθεί. Και θα συρθεί γιατί τώρα δεν είναι πλέον πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Με την ολέθρια επικοινωνιακή του διαχείριση και τακτική, αυτό το ρόλο επί της ουσίας τον αποποιήθηκε. Την καρδάρα με το γάλα την έχυσε και δε μαζεύεται πια από κάτω.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ…

Ήταν μια διαχείριση ολέθρια και αυτοκτονική. Οι συνέπειες της οποίας ακόμη δεν έχουν φανεί στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Γι αυτή την ολέθρια πρακτική, η ηγεσία του ΚΚΕ είναι αποκλειστικά υπόλογη, και οφείλει να λογοδοτήσει και στα μέλη της και στην ιστορία.

Οι παπαρδέλες περί ρεφορμισμού δεν πείθουν κανέναν. Ρεφορμισμός δεν είναι το να είσαι πολιτικά εύστοχος με στοχευμένες πρωτοβουλίες που θα βρίσκεις τον τρόπο να τις συνδυάζεις συμπληρωματικά και σε αλληλοσύνδεση με τη μαζική πολιτική σου δράση.

Ρεφορμισμός δεν είναι να φροντίζεις να διατηρείς το κεκτημένο της πρωτοβουλίας των κινήσεων, να ανοίγεις δρόμους και να μη στριμώχνεσαι στη γωνιά απολογούμενος.

Ρεφορμισμός δεν είναι να αξιοποιείς την ιστορική ευκαιρία που διαμορφώνεται, προκειμένου να επιχειρείς να κατευθύνεις πολιτικά μια κοινωνία που επιχειρεί τη χειραφέτησή της, αντί να επιχειρείς με αποφάσεις και διαγγέλματα να εξηγήσεις τι δεν έκανες και γιατί δεν το έκανες.

Το τι δεν έκανες, η κοινωνία το ξέρει όλα αυτά τα χρόνια που σε κρατούσε μακριά από την ιστορική ευκαιρία. Γι αυτό και αυτό που περίμενε, ήταν να δει τι μπορείς να κάνεις όταν διαφάνηκε η πρόθεσή της να σε αφήσει να πλησιάσεις σ αυτή την ευκαιρία σε απόσταση αναπνοής.

Ρεφορμισμός είναι να αναζητείς προσχήματα και να φυγοδικείς από τις προκλήσεις, αυθαίρετα και απερίσκεπτα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το φορτίο της πολιτικής απογοήτευσης που σπέρνεις και στα μέλη σου και κυρίως στην κοινωνία.

Κι αυτό ακριβώς έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ με αυτή την πολιτικά ολέθρια επιλογή της.

Αχρήστεψε τη δύναμη της ψήφου, καθηλώνοντας το ΚΚΕ στο περιθώριο των πολιτικών διεργασιών, ενώ μπορούσε να το καταστήσει πολιτικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Ακύρωσε τη δύναμη της ψήφου, πριν ακόμη της την εμπιστευτεί η Ελληνική κοινωνία. και το τίμημα ήταν βαρύ.

Δεν συνέβαλε στην περεταίρω ενίσχυση της εκλογικής του βάσης, αφού φρόντισε να στείλει έγκαιρα το μήνυμα πως ότι και να γίνει, η επιλογή του είναι να παραμείνει έξω από το χορό των διεργασιών και των εξελίξεων.

Τα εκλογικά του ποσοστά καθηλώθηκαν σε μια περίοδο που όφειλαν να αντιστοιχίζονται με την ευστοχία της λοιπής πολιτικής του δικαίωσης.

Και θα καθηλωθούν ακόμη περισσότερο όσο οι ψηφοφόροι συνειδητοποιούν πως αυτή η ψήφος πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων μέσα από αυτόν τον ολέθριο χειρισμό.

Αναρωτήθηκε άραγε αυτή η ηγεσία αν οι εξελίξεις οδηγήσουν και πάλι σε εκλογές, με τι κουράγιο θα βγουν τα μέλη του να παλέψουν και κυρίως με τι διάθεση θα τους υποδεχτούν όλοι εκείνοι που «σπρώχτηκαν» από αυτή την ολέθρια τακτική να μην το ψηφίσουν, αλλά κι εκείνοι που το ψήφισαν, όσο συνειδητοποιούν που κατέληξε τελικά η δική τους η ψήφος από ένα κόμμα που ήθελε να κερδίσει και την τελευταία???

Αναρωτήθηκε άραγε η ηγεσία του ΚΚΕ, ποια θα μπορούσαν να είναι τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος με διαφορετική εκλογική τακτική και άλλου είδους επικοινωνιακή διαχείριση???

Αυτό είναι το τίμημα της ιδεοληψίας που αντί να μετατρέπει την ιδεολογία σε ατμομηχανή πολιτικών ανατροπών, την καταδίκασε σε τροχοπέδη ακόμη και για την αναμενόμενη εκλογική του εκπροσώπηση.

Μόνο που αυτό το λάθος δεν είναι ορφανό. Η ηγεσία του ΚΚΕ το χρεώνεται προσωπικά και στο σύνολό της.

Και δεν ήταν ένα απλό λάθος τακτικής. Ήταν μια αυτοκτονική επιλογή, που άφησε στο γήπεδο ακόμη και τους μειοδότες που κατακρημνίστηκαν πολιτικά και κλείδωσε το ΚΚΕ στα αποδυτήρια για «επαναστατική» προθέρμανση.

Αυτή η ηγεσία οφείλει να βρει τον τρόπο να επανορθώσει στις εξελίξεις που όλα δείχνουν πως θα δρομολογηθούν, και αμέσως μετά να παραιτηθεί σύσσωμη για το ολέθριο πολιτικό της σφάλμα.

Είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει για τις ανυπολόγιστες συνέπειες αυτής της απαράδεκτης επιλογής.

Και φυσικά αυτό που δε δικαιούται να κάνει, είναι να αναζητήσει εκ των υστέρων δικαίωση αυτής της επιλογής και να συναρτήσει από την μετεκλογική στάση του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια τέτοια συλλογιστική θα ήταν από κάθε άποψη αυθαίρετη, γιατί δεν μπορεί να συνυπολογίσει την κατεύθυνση που θα είχαν οι εξελίξεις με ένα πιο δυναμωμένο εκλογικά ΚΚΕ, και με δεδομένη την καταλυτική παρέμβασή του στην κατεύθυνση των μετεκλογικών εξελίξεων, την οποία ουδείς θα μπορούσε εύκολα να αγνοήσει.

Και οι συσχετισμοί θα ήταν διαφορετικοί…

Και η δυναμική των εξελίξεων θα ήταν τροποποιημένη…

Και φυσικά εντελώς διαφορετικά θα ήταν τα κυρίαρχα ζητούμενα…

Και σε κάθε περίπτωση, άλλοι θα ήταν αυτοί που θα όφειλαν να απολογηθούν για τις υπαναχωρήσεις τους και όχι το ΚΚΕ.

Και φυσικά η διαφορετική επικοινωνιακή διαχείριση, δε σήμαινε αυτόματα επιβεβαιωμένη μετεκλογική πολιτική συνεργασία.

Θα έθετε όμως με απόλυτη σαφήνεια, τους όρους, τις προϋποθέσεις, την ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση, και θα τροποποιούσε δραστικά την πολιτική δυναμική προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά.

Α... Και μη ξεχάσω... Η κάλπη έστειλε μηνύματα...

ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ??? ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΝΟΥΘΕΤΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΕΣ ΑΛΛΑ ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ Η ΚΑΛΠΗ???