Χθες ήταν νωρίς… Αύριο θα είναι αργά… Τώρα είναι η ώρα…

Για τη δική μας ρεβάνς, λίγο πριν τον Αρμαγεδδώνα που πλησιάζει...

Η Ευρώπη εισέρχεται ανεπιστρεπτί στην περιδίνηση ισχυρών στρατηγικών συγκρούσεων, και η τελική τους έκβαση μοιραία θα επαναπροσδιορίσει  την ισορροπία, τόσο της γεωστρατηγικής όσο και της πολιτικής της αρχιτεκτονικής…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόκειται για συγκρούσεις κατ αρχήν ενδογενείς, τις οποίες ανατροφοδοτεί και ενδυναμώνει η εσωτερική της ανισομετρία. Ωστόσο, επιτείνονται και από την αιφνίδια κλιμάκωση και εξωγενών παραμέτρων που ενεργοποίησε η αλλαγή στην ηγεσία των ΗΠΑ, και η πρόθεσή της για δραστική επανεξέταση των γεωστρατηγικών της προτεραιοτήτων. Τα βασικά χαρακτηριστικά σε αυτήν την Ευρώπη, είναι:

• Η απώλεια της γεωστρατηγικής της αυτοτέλειας…
• Η ενεργοποίηση δυναμικών που την μετατρέπουν σε χώρο σύγκρουσης πολλαπλών και αντιπαρατιθέμενων στρατηγικών, και φυσικά…
• Η επικίνδυνη αφύπνιση μιλιταριστικών διαθέσεων από ισχυρά κέντρα της γερμανικής ηγετικής ελίτ.

Σε αυτή την Ευρώπη, και στα πλαίσια αυτής της δομικής – γεωστρατηγικής της εξαλλαγής  που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη,  οι κυρίαρχοι πυλώνες της σύγκρουσης είναι τέσσερις. Ωστόσο  η...

έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης καθίσταται περισσότερο αβέβαια προϊόντος του χρόνου…

• Ο πρώτος πυλώνας, είναι ο στρατηγικός αναθεωρητισμός στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, που τείνει να δραπετεύσει από τον παραδοσιακό τρόπο προσέγγισης των «συμμαχικών σχέσεων» όπως αποτυπώθηκε μεταπολεμικά, και ο οποίος πλέον αποκτά έντονα Αμερικανοκεντρικά στοιχεία.

Η κυρίαρχη ταυτότητα του βεβαίως θα αποσαφηνιστεί σε παράλληλο χρόνο, εξ αιτίας της ύπαρξης εγγενών ενδοαμερικανικών αντιπαραθέσεων από ισχυρά όσο και αντιπαρατιθέμενα κέντρα εξουσίας.

• Ο δεύτερος πυλώνας, είναι το μιλιταριστικά προσανατολισμένο τμήμα της Γερμανικής ηγετικής ελίτ, το οποίο επιχειρεί να διεμβολίσει  τους Αμερικανικούς προσανατολισμούς στην Ευρασία, σέρνοντας το δικό του χορό, συγκροτώντας παράλληλες γερμανοκεντρικές συμμαχίες, και επιχειρώντας να αυτονομήσει τους «αμυντικούς» του προσανατολισμούς.
• Ο τρίτος πυλώνας, είναι ο Ρωσικός παράγοντας, ο οποίος έχοντας θεμελιώσει έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή, μέσα από την εμπλοκή του στο Συριακό, και επωφελούμενος από τα όποια πλεονεκτήματα της Ρωσοτουρκικής προσέγγισης, ερωτοτροπεί με την ιδέα της ολικής του επαναφοράς σε σφαίρα επιρροής στο χώρο της Ευρώπης.
• Ο τέταρτος πυλώνας, ο πλέον απρόβλεπτος αλλά και ο κατ’ εξοχήν καθοριστικός, είναι ο Τουρκικός εισοδισμός και οι στοχευμένες παρεμβάσεις του, που αποσκοπούν στη δυναμική ενεργοποίηση του πολιτικού Ισλάμ στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια.

Όλα τα παραπάνω παραπέμπουν σε ένα περιβάλλον εξόχως συγκρουσιακό…

Αλλά και θεμελιακά αναδιατασσόμενο, με εμφανώς προκαθορισμένο το ρόλο του κομπάρσου, για όλους εκείνους που δε διαθέτουν την πολιτική στόφα ή τη γεωπολιτική αποφασιστικότητα να είναι πρωταγωνιστές. Τρίτος ρόλος δεν υπάρχει.

• Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, οι εθνικές υποστάσεις θα υποστούν περαιτέρω συρρίκνωση στα πλαίσια της όποιας γεωστρατηγικής αναδιανομής συντελεστεί.
• Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με την κορυφαία πρόκληση στη νεότερη ιστορία της. Πρόκειται για την ανάγκη ν αποτιμήσει και φυσικά να επανακαθορίσει τον ιστορικό της βηματισμό.

Κι αυτό προϋποθέτει, την αναγκαία αφύπνιση του πολιτικού προσωπικού, προκειμένου να δραπετεύσει από ιδεοληπτικές εμμονές, φοβικά σύνδρομα και αδιέξοδες προκαταλήψεις.

• Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τέλος, γίνεται όλο και πιο εμφανές, ότι παραδοχές χρόνων που επισφράγισαν στη χώρα μας την εξάρτηση και την υποτέλεια ακόμη και με εθνικές τραγωδίες, έχουν καταρρεύσει με πάταγο.

Η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ και Ε.Ε), δεν ισχυροποίησε τη θέση της στο διεθνές σύστημα. Αντίθετα ροκάνισε την υπόστασή της, και εν τέλει συνέβαλε στη συνολική της αποδυνάμωση.

• Η επιθετικά αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας, δεν ανακόπηκε στο όνομα του «συμμαχικού κεκτημένου…
• Η επιχειρησιακή κλιμάκωση – όπου επιχειρήθηκε – επίσης δεν ανακόπηκε και ουδείς επιχείρησε να ακυρώσει τη ρητορική των τετελεσμένων …
• Στη χορογραφημένη πρόκληση του μεταναστευτικού – προσφυγικού προβλήματος, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε ως ισότιμος εταίρος. Αντίθετα απομονώθηκε – ουσιαστικά εκδιώχτηκε – από το ευρωπαϊκό γεωγραφικό της περιβάλλον, πίσω από φράκτες που μετατόπισαν τα σύνορα της Ευρώπης στα νώτα της χώρας, μετατρέποντας την σε γεωπολιτικό απόβλητο...
• Και φυσικά στο κορυφαίο πρόβλημα του «δημοσίου χρέους», οι «σύμμαχοί» μας είναι οι πρώτοι που έσπευσαν να σκυλεύσουν πάνω στο κουφάρι της χώρας,  να απαιτήσουν την κατάλυση του Συντάγματος, την αποκαθήλωση των στοιχειωδών κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όπως και των θεμελιωδών κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, και – το σημαντικότερο – υπήρξαν αυτοί που εν τέλει λειτούργησαν ως συμμορία, επιβάλλοντας το αποκρουστικό καθεστώς της κατοχής που βιώνει σήμερα ο λαός μας με τον πλέον οδυνηρό τρόπο.

Είναι λοιπόν φανερό, πως…

Μέσα σε αυτό το ρευστό γεωπολιτικά Ευρωπαϊκό περιβάλλον, μια χώρα χωρίς στοιχειώδη κυριαρχική υπόσταση, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να διεκδικήσει ρόλο πρωταγωνιστικό.

Βεβαίως δεν μπορεί να επιλέξει ούτε καν το ρόλο του κομπάρσου με όρους στοιχειώδους – έστω και επίπλαστης – αξιοπρέπειας.

Τρείς είναι οι επιλογές…

Μπροστά στις κρίσιμες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις που δρομολογούνται για τη χώρα:

• Η πρώτη, είναι να συνεχίσει να πελαγοδρομεί αναζητώντας παρασιτική περπατησιά, μέχρι να συνθλιβεί οριστικά μέσα σε επικίνδυνα παιχνίδια ισορροπίας, ανάμεσα σε ισχυρούς, εχθρούς και κίβδηλους «συμμάχους».
• Η δεύτερη, είναι να παραμείνει ικέτης αναζητώντας δεκανίκια επιβίωσης, γνωρίζοντας πως μπαίνει οριστικά και αμετάκλητα σε καθεστώς «ζωής υπό προθεσμία», με την παροχή του οξυγόνου εκχωρημένη μόνιμα σε χέρια τρίτων.
• Η τρίτη, είναι να αξιοποιήσει τη δυναμική του αδυνάτου. Τη δυναμική που της προσφέρει ο συγκεκριμένος γεωπολιτικός χρόνος, και να δραπετεύσει από αυτήν την ιδιότυπη φυλακή.

Οι εξελίξεις που έρχονται είναι δραματικές…

Και δεν αφήνουν ζωτικό χώρο για να επιβιώσουν σκλαβωμένες πατρίδες. Και πατρίδες υπερήφανες, δεν μπορούν να υπάρξουν, με τις συνειδήσεις των πολιτών να παραμένουν υποθηκευμένες σε αυταπάτες αδιέξοδες.

Στον γεωπολιτικό Αρμαγεδδώνα που έρχεται πάνω από το παραπαίον μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, το μοναδικό ισχυρό αντιστάθμισμα, είναι η αποφασιστική φυγή προς τα εμπρός.

Είναι η επιλογή της αδιαπραγμάτευτης κυριαρχίας, ως μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για την οριοθέτηση μιας βιώσιμης εθνικής περπατησιάς…

• Που δεν θα προσκυνά εντολές δυναστών, αλλά θα αρχίσει επιτέλους να επιβάλει  η ίδια κανόνες…
• Που δεν θα σύρεται σε επιλογές τρίτων, αλλά θα αρχίσει επιτέλους να σχεδιάζει τις δικές της στρατηγικές διαδρομές…
• Που δεν θα αποτελεί αντικείμενο νομής, αλλά θα αρχίσει επιτέλους να νέμεται με τρόπο κυριαρχικό τον πλούτο των ευκαιριών της

Η δική μας απάντηση στην επιχείρηση του τρόμου…

Μέσα σε μια Ευρώπη που μετατρέπεται σταδιακά σε γεωπολιτικό Προκρούστη του καταδικασμένου της εαυτού, η μοναδική βιώσιμη επιλογή, ανήκει σ αυτόν που θα καταστήσει τον εαυτό του, καταλύτη της καθολικής αποσύνθεσης αυτού του Προκρούστη, διατηρώντας αλώβητα τα δικά του στρατηγικά  πλεονεκτήματα.

Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας τα εγγενή στρατηγικά αδιέξοδα το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι τη μετατροπή της σε γεωστρατηγικό κολαστήρι, η μοναδική βιώσιμη επιλογή, βρίσκεται ΜΑΚΡΥΑ από αυτήν… ΕΞΩ από αυτήν… ΑΠΕΝΑΝΤΙ από αυτήν… Και με το βλέμμα στραμμένο, όχι εκεί που εξαργυρώνεται, αλλά εκεί που υπηρετείται το εθνικό συμφέρον.

Η συζήτηση για το GREXIT με σφραγίδα Σόιμπλε, είναι εκβιαστική, κι αποσκοπεί να επενδύσει στον επίπλαστο τρόμο μιας κοινωνίας με κλονισμένη την αυτοπεποίθηση, για να την καθηλώνει διαχρονικά.

Απέναντι σ αυτή την επιχείρηση του τρόμου που χορογραφούν οι συμμορίες των απατεώνων και των εκβιαστών, η μοναδική υπεύθυνη και εθνικά αναγκαία στάση, είναι…

• Το πραγματικό GREXIT…
• Το επιθετικό GREXIT…
• Το δικό μας GREXIT…
• Το GREXIT του κυρίαρχου, και όχι του αποδιοπομπαίου…

Το GREXIT, όχι αυτού που περισσεύει ως «σύμμαχος» γιατί τον έμαθαν να υποτάσσεται ως σκλάβος, αλλά η εθνικά υπερήφανη απόδραση, ενός υπερήφανου και χειραφετημένου λαού.

Τα χρόνια που μεσολάβησαν, πολλοί πλανήθηκαν πιστεύοντας πως χθες ήταν νωρίς για ένα τέτοιο τόλμημα, και παραδόθηκαν στη λαγνεία της αυταπάτης…

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν πως αύριο θα είναι αργά, για ότι δεν τολμήσουμε σήμερα, αφού στον Αρμαγεδδώνα που έρχεται, οι πρώτοι που θα θυσιαστούν, θα είναι οι αλυσοδεμένοι.

Τώρα λοιπόν είναι η ώρα, για τη μεγάλη δική μας απόφαση. Την δαιμονοποιούν ως επιλογή, ακριβώς για να μας αποτρέψουν από το να την ενστερνιστούμε.

• Τώρα… Γιατί παρά τους όποιους φραστικούς της λεονταρισμούς, η ελίτ των χαρτογιακάδων, ξέρει καλά πως έχει βουλιάξει στο ναδίρ η δική της κλονισμένη αυτοπεποίθηση…
• Τώρα… Γιατί το οικοδόμημα που έστησαν αποδεικνύεται χάρτινο και τρίζει αποδομώντας τα ίδια του τα θεμέλια…
• Τώρα… Γιατί το τίμημα για όλους αυτούς θα είναι βαρύτατο, και πρέπει να το πληρώσουν. Είναι το ηθικό μας χρέος ΚΑΙ απέναντι στα αγέννητα εγγόνια μας… ΚΑΙ απέναντι στους περισσότερους από 10.000 νεκρούς μας…
• Τώρα… Γιατί σε λίγο που θα σημάνουν οι καμπάνες της κατάρρευσης, η πατρίδα, έχει κάθε δικαίωμα να βρίσκεται μακριά και έξω από την κόλαση της καταστροφής.
• Τώρα… Γιατί αυτή θα είναι η δεύτερη μεταπολεμική δική μας ρεβάνς απέναντι στη βουλιμική παράνοια  του Ράιχ. Και έχουμε κάθε δικαίωμα να την απολαύσουμε, οικοδομώντας αυτή τη φορά μια πραγματικά ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ελλάδα, μακριά από τα ερείπια της Βαβέλ που έχτισαν, την ώρα της καταστροφής της που πλησιάζει απειλητικά.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ"