Η ανακοίνωση πρόωρων εκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν μια μεγάλη έκπληξη. Δεν θα συμβεί το ίδιο με το αποτέλεσμα. Είχαμε αγωνία πριν από το περυσινό δημοψήφισμα για το Brexit. Έχουμε αγωνία πριν από τις γαλλικές εκλογές...
του Τζον Κάρλιν*
Θα έχουμε αγωνία πριν από τις γερμανικές εκλογές. Αλλά δεν θα έχουμε αγωνία πριν από τις εκλογές στη Βρετανία. Το Συντηρητικό Κόμμα της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι θα νικήσει στις 8 Ιουνίου και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η διαφορά του από...
τους Εργατικούς θα είναι μεγάλη. Τηρώντας τις αναγκαίες αποστάσεις, καθώς στη Βρετανία δεν υπάρχουν 150 δημοσιογράφοι στη φυλακή, η Μέι πρέπει να ενθουσιάστηκε με το τουρκικό μοντέλο. Όπως και ο πρόεδρος Ερντογάν, που κέρδισε την Κυριακή το δημοψήφισμα στην Τουρκία με αποτέλεσμα να αποκτήσει τεράστιες εξουσίες, η Μέι θέλει να διαλύσει την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και να συγκεντρώσει στα χέρια της τη μέγιστη δυνατή εξουσία. Σε ένα πολιτικό σύστημα που είναι ήδη πολύ συγκεντρωτικό, θέλει να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες για τους όρους της εξόδου της χώρας της από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι εκλογές αυτές δεν θα είναι ένα δεύτερο δημοψήφισμα για το Brexit. Θα μπορούσε να είναι αν το Εργατικό Κόμμα ήταν ενωμένο και αν ο ηγέτης του διέθετε μια ελάχιστη αξιοπιστία. Ούτε ο ίδιος ο Τζέρεμι Κόρμπιν, όμως, ούτε κανένας άλλος πιστεύει σοβαρά ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να γίνει πρωθυπουργός. Ούτε ο ίδιος ούτε κανένας άλλος ξέρει ποια είναι η θέση του Εργατικού Κόμματος για την Ευρώπη, όπως δεν το ήξερε στη διάρκεια της αναιμικής εκστρατείας του κόμματος πριν από το περυσινό δημοψήφισμα. Υπό την αντιφατική και χλιαρή ηγεσία του Κόρμπιν, ενός ονειροπόλου της παλιάς Αριστεράς, το παραδοσιακό κόμμα της βρετανικής σοσιαλδημοκρατίας είναι καταδικασμένο σε ένα κοινοβουλευτικό χαρακίρι. Η μόνη αορίστως θετική είδηση για το εργατικό κίνημα είναι ότι η πιο πραγματιστική του πτέρυγα, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών στο Ουεστμίνστερ, θα έχει την ευκαιρία να εκλέξει άλλον αρχηγό μετά τις 8 Ιουνίου, έναν -ή μία- πολιτικό που θα μπορέσει μια ημέρα να παρουσιάσει στο εκλογικό σώμα μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση.
Το πιο ενδιαφέρον ερωτηματικό αυτών των εκλογών αφορά τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Το κόμμα αυτό σχεδόν αποδεκατίστηκε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, πριν από δύο χρόνια, πληρώνοντας τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση συνασπισμού με τους συντηρητικούς του Ντέιβιντ Κάμερον. Σήμερα όμως είναι το μόνο κόμμα στην Αγγλία που αντιτίθεται χωρίς περιστροφές στο Brexit και που πιστεύει ότι αν δεν υπάρχει άλλη λύση από την έξοδο από την ΕΕ, η έξοδος αυτή πρέπει να γίνει με όσο το δυνατόν πιο ήπιο τρόπο. Και ότι η χώρα πρέπει σε κάθε περίπτωση να παραμείνει στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Όλες οι δημοσκοπήσεις, αλλά και τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογικών αναμετρήσεων που έγιναν μετά το δημοψήφισμα, δείχνουν ότι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα κερδίσουν περισσότερες έδρες, και ιδιαίτερα στο Λονδίνο, όπου οι περισσότεροι ψηφοφόροι είναι φιλοευρωπαίοι.
Το πιθανότερο όμως είναι ότι τα κέρδη τους θα είναι εις βάρος των Εργατικών και όχι των Συντηρητικών που, παρά τις εσωτερικές τους διαιρέσεις απέναντι στο Brexit, έχουν την τάση να συσπειρώνονται όταν φτάνει η ώρα της αλήθειας, δηλαδή των εκλογών. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου λοιπόν, η Αγία Τερέζα, όπως αποκαλούν πολλοί τη μοναδική κόρη ενός πάστορα της αγγλικανικής εκκλησίας, θα κυβερνά για πολύ καιρό ακόμη τη χώρα της.
Ο Τζον Κάρλιν είναι αρθρογράφος της El Pais
Η κίνηση της Τ.Μέι είναι κίνηση στρατηγικής στα πλαίσια στης Δημοκρατίας, ενώ η κίνηση του Ερντογάν είναι κίνηση στρατηγικής για την κατάργηση της Δημοκρατίας. Αυτή είναι η ουσιώδης και τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο. Και δεν ξέρω κατά πόσον "ενθουσιάστηκε η Τ.Μέι με το τουρκικό μοντέλο" η αν πράγματι ότι έκανε, είναι στη φύση της να το κάνει και το έκανε.
ΑπάντησηΔιαγραφή