Μπορεί να αναφέρονται χίλιοι και ένας λόγοι ως προς το γιατί ο Ντόναλντ Τράμπ βομβάρδισε τη Συρία. Ισχύει όμως ένας. Και αυτός είναι η αξιοπιστία του Αμερικανού προέδρου (και των ΗΠΑ) στο εσωτερικό του ακρωατήριο και ως ηγέτη της Δύσης, ο οποίος, αντίθετα με τον Μπάρακ Ομπάμα λαμβάνει γενναίες αποφάσεις σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας...
του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
οι λοιποί πολεμοκάπηλοι -στη χώρα του και διεθνώς- διότι δεν βομβάρδισε τον Άσαντ, όταν ο τελευταίος κατηγορήθηκε πως χρησιμοποίησε τέτοια όπλα, το καλοκαίρι του 2013, στην περιοχή Γκούτα της Συρίας.
Πρέπει εδώ να υπομνιστεί πως τότε ο Ομπάμα άλλαξε γνώμη, αφού οι μυστικές υπηρεσίες τον προειδοποίησαν πως η επίθεση με χημικά όπλα -το σαρίν- μάλλον έγινε και πάλι από τους τζιχαντιστές με την ενεργή συνεργασία της Τουρκίας.
Η επίθεση του 2013 ήταν μια επιχείρηση “false flag” attack, όπως την αποκαλούν οι μυστικές υπηρεσίες. Ο βετεράνος αμερικανός δημοσιογράφος Σίμουρ Χέρς αποκάλυψε τότε τον τρόπο που συνωμότησαν Χίλαρι και Τουρκία στο ζήτημα αυτό και πως οι αμερικανικές υπηρεσίες ανακάλυψαν τη όλη δόλια προσπάθεια των Τούρκων να παγιδέψουν τον αμερικανό πρόεδρο. Γράφτηκε πως και τούτη τη φορά οι αμερικανικές υπηρεσίες είχαν ενδοιασμούς για το ζήτημα.
Αλλά ο “πειρασμός” να δοξαστεί ο Τράμπ φαίνεται να ξεπέρασε την ουσία του ζητήματος. Και για αυτό χαιρεκακεί και ο ισλαμιστής Ερντογάν. Νομίζει πως αντίθετα με το 2013, τώρα οι αμερικανοί “κατάπιαν” το δόλωμά του και υιοθέτησαν τις θέσεις του. Στη Συρία όλα τα χημικά όπλα είχαν καταστραφεί μετά την κρίση του 2013 με τη συνεργασία αμερικανών και Ρώσων πάνω σε αμερικάνικα πλοία στη Μεσόγειο. Μόνο οι τζιχαντιστές της αλ Κάιντα και της αλ Νούστρα-συμμάχων των ΗΠΑ, των Σουδαράβων, του Κατάρ και της Τουρκίας 2013- κατείχαν τέτοια όπλα και, μάλιστα, κατά τις αμερικανικές υπηρεσίες μπορούσαν πλέον και να τα κατασκευάσουν.
Το σαρίν μεταφέρθηκε από τη Λιβύη στη Συρία υπό την προσωπική καθοδήγηση της Χίλαρι Κλίντον μετά τη πτώση του Γκαντάφι. Η όλη επιχείρηση έγινε με την αγαστή συνεργασία της Άγκυρας και συνέπεσε μάλιστα με τη δολοφονία του αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη το 2012. Οι αμερικανοί και η Κλίντον γνώριζαν πως το σαρίν είχε μόνο μια χρήση -να σκοτώνει. Και δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να το δώσουν στους τζινχαντιστές! Στη συγκεκριμένη περίπτωση και ακούγοντας τον Τράμπ και τους συνεργάτες του, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η τελευταία χώρα που μπορεί να δώσει μαθήματα στον υπόλοιπο κόσμο ως προς τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Μπορεί ως υπερδύναμη να κάνει ότι θέλει- και το έκανε βομβαρδίζοντας τη Συρία.
Ωστόσο δεν μπορεί ταυτόχρονα να μας πουλά ηθικοπλαστισμό, κατοχή του ηθικού πεδίου της μάχης και πράσινα άλογα, όπως πράττει τώρα με τον Τράμπ και τους εκπροσώπους της σε διεθνή φόρα. Και ας μην ξεχνάμε πως η μόνη χώρα που χρησιμοποίησε ατομικά όπλα- κατά τη Ιαπωνίας το 1945- υπήρξε η Αμερική. Πέραν των παραπάνω, υπάρχει και το ζήτημα της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας. Από που μπορεί να αρχίσει κανείς; Από το μεγάλο ψέμα της διακυβέρνησης Τζόνσον που το 1964 κλιμάκωσε τον πόλεμο στο Βιετνάμ με σωρεία κατασκευασμένων στοιχείων που παραπλάνησαν το Κογκρέσο ώστε να ψηφίσει το περιβόητο ψήφισμα “the Tonkin Gulf Resolution”; Από τα ψέματα της διακυβέρνησης Κένεντι για την εισβολή στη Κούβα και τις δεκάδες απόπειρες για τη δολοφονία του Κάστρο; Για τα ψέματα του διδύμου Νίξον-Κίσινγκερ στη Χιλή, στη Κύπρο, στο Ανατολικό Τιμόρ, κλπ; Αλλά παω πολύ μακριά.
Εδώ υπάρχει η κλασική περίπτωση “κοτζάμ” Υπουργού Εξωτερικών, του Στρατηγού Κόλιν Πάουελ, ο οποίος το 2003 ταλαιπωρούσε με τις ώρες το Συμβούλιο Άσφαλείας του ΟΗΕ, και μαζί τον υπόλοιπο κόσμο- με διαφάνειες, power points, μαρτυρίες ανωνύμων κλπ- πως το καθεστώς του Σαντάμ Χουσέιν κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής και πως το γεγονός αυτό νομιμοποιούσε την εισβολή του 2003 στο Ιράκ. Τέτοια δεν είχε. Είχαν καταστραφεί πριν το 2003 με τη επίβλεψη του ΟΗΕ και των ΗΠΑ, όπως και στη περίπτωση της Συρίας το 2013. Προς τιμήν του ο Πάουελ αναφώνησε το “mea culpa” και θεωρεί πως το γεγονός αυτό στιγμάτισε ανεπανόρθωτα την καριέρα του και πως έπεσε θύμα παραπλάνησης των αμερικανικών υπηρεσιών.
Όμως ο κόσμος όλος ζεί, κυριολεκτικά, τις συνέπειες της καιροσκοπικής αλλά και κυνικής πολιτικής της Ουάσιγκτον που φαίνεται να συνεχίζεται με την ανάγκη του Τράμπ να διατυμπανίσει τη αξιοπιστία του βομβαρδίζοντας τη Συρία. Το μείζον ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, αλλά που κανείς δεν το θέτει και ειδικά οι χαμαίρπεις της ΕΕ- που έτρεχαν να προλάβουν ποιός θα έμπλεκε πρώτος το εγκώμιο του Τράμπ- είναι ποιος ωφελείται από τέτοια επεισόδια. Το 2013 το καθεστώς Άσαντ κέρδιζε επί των σημείων τον πόλεμο, με τους τζιχαντιστές να υποχωρούν στα κύρια μέτωπα. Και ξαφνικά εκδηλώθηκε η επίθεση στη περιοχή Γκούτα της Δαμασκού που έβαλε το καθεστώς Άσαντ στον τοίχο. Τόσο βλάκες ήταν όλοι -από τον Άσσαντ μέχρι τους Ρώσους σύμμαχούς του- ώστε να διακινδυνεύσουν τα στρατηγικά τους κέρδη;
Σχεδόν καρπόν είναι και το πρόσφατο επεισόδιο. Μόνο που τούτη τη φορά ο Άσαντ κερδίζει σε στρατηγικό πεδίο. Κερδίζει δηλ. όχι μάχες αλλά τον πόλεμο. Και πάλιν βλάκες είναι αυτός και οι σύμβουλοί του; Αμαρταίνουν για δεύτερη φορά έχοντας την εμπειρία του 2013; Υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο επεισόδιο αυτό που είναι και τραγική αλλά ταυτόχρονα και γελοία. Όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναπαράγουν τα προπαγανδιστικά αφηγήματα των τζιχαντιστών- αποκεφαλιστών, που χρηματοδοτούνται και έχουν ως αφετηρία τους τα γνωστά Δυτικά κέντρα αποφάσεων και τα οποία αφηγήματά τους εμφανίζονται αστραπιαία στο διεθνές προσκήνιο.
Δεν γνωρίζω αν οι δημοσιογράφοι σε Κύπρο και Ελλάδα -αυτοί κυρίως που εργάζονται στα κρατικά μέσα, ή στις σοβαροφανείς εφημερίδες, το κάνουν από “τεμπελιά”, ή κουβαλούν νερό στο μύλο των πολεμοκάπηλων εν γνώσει τους. Ό,τι και να συμβαίνει ο ρόλος τους είναι μια ακόμη κατάντια και απαξίωση του επαγγέλματος.
Σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την απορία στο τέλος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία
(για μένα) πως "αυτοί κυρίως που εργάζονται στα κρατικά μέσα, ή στις
σοβαροφανείς εφημερίδες" δεν είναι τίποτ' άλλο από λακέδες
και θρασύδειλοι που κρύβονται μονίμως πίσω από συμφέροντα
και απ' τον γνωστό παγκόσμιο υπερτσαμπουκά.