20ο Συνέδριο του ΚΚΕ - Απλώς στραβά αρμενίζουμε…

Αλλά το αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να χαράσσει τη δική του ρότα, είναι αδιαμφισβήτητο, ακόμη και αν αυτή η ρότα τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα συμβατικό παρκάρισμα, κάπου στην άβυσσο του πουθενά…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Επομένως το ΚΚΕ, θεωρητικά έχει κάθε δικαίωμα μέσα από το συνέδριό του, ΚΑΙ να αντικρίζει με το δικό του προσφιλή τρόπο τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, αλλά ΚΑΙ να αυτοπροσδιορίζει το δικό του το ρόλο μέσα σ αυτήν, απολυτοποιώντας με τρόπο αυθαίρετο και στρεβλό, τα δικά του μεθοδολογικά εργαλεία, πράγμα που άλλωστε συνιστά ιστορική όσο και βολική πεπατημένη δεκαετιών.

Ο στατιστικός απολογισμός της προσυνεδριακής διαδικασίας που παραπέμπει σε ποσοστά Τσαουσέσκου, έχει ελάχιστη χρηστική αξία για όλους εμάς, και οι κλισέ εκφράσεις του στυλ: «Κάναμε πολλά αλλά απαιτούνται ακόμη περισσότερα», αποδεικνύεται γι ακόμη μια φορά πως έχουν αξία διαχρονική, μόνο για τις κάθε λογής άτολμες ομφαλοσκοπήσεις, που αρέσκονται στο να περιγράφουν αλλά...

αποφεύγουν να κατανοούν ή που βολεύονται με το να περιχαρακώνουν, αλλά στο σκίρτημα της ψυχούλας των ανθρώπων, έμαθαν να στρέφουν αλλού τα βλέμματα.

Γι αυτό και στις συγκεκριμένες συνθήκες, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, δεν είναι να καταγραφεί πως: «Κατά τη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου, θετική ψήφο στις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης έδωσε το 99,3% των κομματικών μελών, ενώ κατά ψήφισε το 0,2% των μελών και λευκό το 0,5%».

Αυτό που έχει πραγματική αξία για παράδειγμα, είναι να διερευνηθεί γιατί υπήρξαν στον προσυνεδριακό διάλογο εκείνες οι φωνούλες που ζητούσαν καθαρότερο πατριωτικό λόγο και σαφέστερο εθνικό προσανατολισμό, και εν τέλει να απαντηθεί, τι απέγιναν αυτές οι φωνούλες και πόσο συνέβαλαν στον ουσιαστικό συνεδριακό προβληματισμό…

Αυτό που έχει πραγματική αξία, ήταν αυτό το συνέδριο να προβληματιστεί, για το ποιος ήταν ο λόγος που εξώθησε αυτές τις φωνούλες να θυμίσουν λόγια όπως τα παρακάτω:

«Είναι άραγε ξένο για τους μεγαλορώσους συνειδητούς προλεταρίους το αίσθημα της εθνικής περηφάνιας; Οχι βέβαια! Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και την πατρίδα μας. Εμείς πονάμε περισσότερο από κάθε άλλον όταν βλέπουμε τη βία, την καταπίεση, τον εξευτελισμό που υποβάλλουν την όμορφη πατρίδα μας... Είμαστε γεμάτοι υπερηφάνεια γιατί και το έθνος μας δημιούργησε επαναστατική τάξη, γιατί κι αυτό απέδειξε ότι είναι ικανό να δώσει στην ανθρωπότητα μεγάλα πρότυπα αγώνα για την ελευθερία και το σοσιαλισμό».

Τα παραπάνω λόγια βεβαίως, δεν είναι δηλώσεις κάποιου παράφρονα Χρυσαυγίτη. Είναι λόγια του Β. Ι. Λένιν αυτοπροσώπως.

Για όλα τούτα ωστόσο, που ακουμπούν στην καρδιά του κυρίαρχου πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, απλώς αγρόν ηγόρασε… Προτίμησε γι ακόμη μια φορά να αρκεστεί σε μεγαλοστομίες... 

• Για το πώς «Θα διεισδύουμε σε μάζες που μας ενδιαφέρουν από ταξική σκοπιά»… 
• Για το πώς «Θα δίνουμε καθημερινά στους χώρους τη μάχη με τον οπορτουνισμό, τις θεωρίες διαχείρισης του συστήματος, τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες»… 
• Για το πώς θα σφυρηλατείται η αγωνιστική ενότητα, όχι στη βάση των κυρίαρχων ιστορικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, αλλά στη βάση «Της συμφωνίας με το ίδιο το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο, όπως και με τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση με βάση την πείρα του 20ού αιώνα»… κλπ… κλπ… κλπ…

Εννοείται βεβαίως πως τα μοναδικά προβλήματα που διέκρινε στην εισήγησή του ο κ. Κουτσούμπας, υπήρξαν μόνο τα προβλήματα που έχουν στενό ταξικό πρόσημο, ενώ για τα κορυφαία Εθνικά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, μέσα σ ένα ρευστό συγκρουσιακό και στρατηγικά αναδιαμορφούμενο (και βεβαίως όχι μόνο πολεμικά συγκρουσιακό) περιβάλλον, δεν υπήρξε καμία απολύτως αναφορά, εκτός από τις γνωστές γενικόλογες και παντός καιρού Ιμπεριαλιστικολογίες.

Καμία αναφορά για την εθνική εγκατάλειψη στη Θράκη... Καμία αναφορά για την κλιμακούμενη Τουρκική προκλητικότητα... Καμία αναφορά για τον Αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό... Καμία αναφορά για την αλυτρωτική βεντάλια που ξεδιπλώνεται απειλητικά στη χώρα μας και στα Βαλκάνια.

Υπήρξε μονάχα μια περιγραφική αναφορά σχετική με το Κυπριακό. Και βεβαίως μια άγευστη επίκληση του «Μεγάλου πατριωτικού πολέμου», αλλά πέραν αυτού ουδέν…

Όλα αυτά βεβαίως δεν τα λέμε για να μειώσουμε ή πολύ περισσότερο να αμφισβητήσουμε τον πατριωτισμό κανενός. Τα επισημαίνουμε για να καταδείξουμε, πόσο εύκολο είναι η έξαρση των ιδεοληπτικών εμμονών, να οδηγεί και σε καταφανή πολιτική ανεπάρκεια, σε αναντιστοιχία ίσως ΚΑΙ με τις πραγματικές προθέσεις, αλλά ΚΑΙ με τα κυρίαρχα ζητούμενα στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.

Μέσα σε αυτό το μοτίβο επομένως, είναι πασιφανές το μέγεθος της ατολμίας του να προσδιορίσει ως «κατοχικό» το καθεστώς που έχει επιβληθεί σήμερα στη χώρα…

Υπήρξε πρωτοφανής η ατολμία να προσδιοριστεί, με όρους επιστημονικούς αλλά και όρους διεθνούς δικαίου, ο χαρακτήρας του καθεστώτος μέσα στο οποίο η εθνική διοίκηση έχει ουσιαστικά εκχωρηθεί, και λειτουργεί για λογαριασμό και προς όφελος ξένης υπερεθνικής κυριαρχίας, πράγμα που νομικοπολιτικά προσδιορίζεται ως ΚΑΤΟΧΗ. Τελεία και παύλα…

Συνεπακόλουθα υπήρξε και άκρως προκλητική η διαστρέβλωση του χαρακτήρα αυτού που κυρίαρχα κρίνεται σήμερα στη χώρα, και το οποίο βεβαίως σηματοδοτεί και το περιεχόμενο της πολιτικής ανατροπής, πρωτίστως ως εθνικοαπελευθερωτικής διαδικασίας, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς…

Και βεβαίως υπήρξε προκλητικότατα καινοφανής, η καταφανώς αντιεπιστημονική για τα δεδομένα κομμουνιστικού κόμματος μεθοδολογία, με την οποία επιχειρήθηκε να προσεγγιστεί το ζήτημα του εθνικού νομίσματος και της αναγκαίας ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά με την Ευρωζώνη, όπου στα πλαίσια μιας προφανούς μικροπολιτικής σκοπιμότητας απέναντι στη ΛΑΕ και στην «ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», το ΚΚΕ δε δίστασε να αφεθεί σε επικίνδυνες πολιτικά λογικές, αναφορικά και με το - στο σύνολό του παράνομο - δημόσιο χρέος.

Εν κατακλείδι, το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έρχεται να επισφραγίσει ένα διπλό πολιτικό ολίσθημα με σοβαρές ιστορικές προεκτάσεις.

Από τη μία, η εμμονικά ιδεοληπτική των πραγμάτων προσέγγιση, το εμποδίζει γι ακόμη μία φορά να διακρίνει και να σταθμίσει υπεύθυνα τον πραγματικό χαρακτήρα αυτού που συντελείται σήμερα στη χώρα, με την κατάλυση του Συντάγματος, με την αποκαθήλωση των θεμελιωδών - με βάση το διεθνές δίκαιο - δικαιωμάτων του ανθρώπου, και την επιβολή καθεστώτος πραγματικής κατοχής με νομικοπολιτικούς όρους…

Και από την άλλη, η επίσης εμμονική μικροπολιτική «αντιρεφορμιστική» του σκοπιμότητα, το οδηγεί στην πολιτική του αυτοπαγίδευση στην αρένα του χρέους. Και αυτή η επιλογή, το καθιστά πολιτικά μη ικανό να διακρίνει, πως η συνολική πολιτική πρόταση άρα και η συνολική πολιτική ανατροπή, δεν είναι οι προτάσεις των Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου, στους οποίους βολικά επιχειρεί να αντιπαρατεθεί αν και δεν τους κατονομάζει.

Η συνολική πολιτική ανατροπή, στοιχειοθετείται μόνο μέσα από τη συνολική πολιτική πρόταση του ΕΠΑΜ, γιατί είναι η μόνη που θέτει το συνολικό πακέτο πλήρους ανάκτησης της Εθνικής κυριαρχίας, και ως προς τα εργαλεία της θεσμικής και λειτουργικής της άσκησης, αλλά και ως προς την ουσία της αυτής καθ εαυτήν, και μάλιστα με τρόπο ΚΑΙ πολιτικά θεμελιωμένο ΚΑΙ επιστημονικά στοιχειοθετημένο.

Και με αυτή την πρόταση, η ιδεοληπτικά εμμονική ηγεσία του ΚΚΕ, δεν αποτολμά να καταπιαστεί,  και αυτό είναι μιας πρώτης τάξεως αφορμή για να προβληματίσει ουσιαστικά, τα μέλη και τα στελέχη του

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"