Η γαλλική πυριτιδαποθήκη - Χρήσιμα διδάγματα που δεν στάθμισε κανείς

Οι Πολίτες, κρίνοντας από τις μαζικές διαδηλώσεις, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να αποδεχτούν τους εκβιασμούς, επιλέγοντας εν ανάγκη μία ακροδεξιά κυβέρνηση, αφού τους πρόδωσε η αριστερή – οπότε θα επιβεβαιωνόταν πως η Γερμανία κερδίζει όλες τις μάχες, αλλά χάνει τον πόλεμο...

Ανάλυση

Περί τους 800.000 υπολογίζονται αυτοί που διαδήλωσαν την τελευταία εβδομάδα στο Παρίσι – ενώ θεωρείται πως στη Γαλλία κυοφορείται μία τεράστια κοινωνική σύγκρουση, με άγνωστα επακόλουθα τόσο για...
την ίδια, όσο και για την Ευρώπη. Οι εικόνες από το πρόσφατο βίντεο που επισυνάπτουμε (πηγή),  το οποίο θα έπρεπε να δει κανείς για να ενημερωθεί σωστά, είναι αποκαλυπτικές – θυμίζοντας άλλες εποχές.

Βέβαια, ο αριθμός των διαδηλωτών είναι πολύ μικρότερος, από τον αντίστοιχο του Μάη του 1968, όπου απεργούσαν 10.000.000 Γάλλοι – επειδή σήμερα, λόγω
(α) των μαζικών πιέσεων που ασκούνται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό,
(β) της τρομοκρατίας που δρομολογείται μέσω των εξαγορασμένων χειραγωγών, των μισθοφόρων δηλαδή της ενημέρωσης, καθώς επίσης
(γ) της μαζικής αποπολιτικοποίησης των κοινωνιών, είναι πλέον πολύ δύσκολο να οδηγηθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι στους δρόμους.

Εν τούτοις, από το Μάρτιο και μετά συνεχίζονται σταθερά οι διαδηλώσεις, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα στην Ελλάδα – παρά την κατάλυση της Δημοκρατίας (αυθαίρετη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ), τις προδοσίες της Βουλής, τα θηριώδη νομοσχέδια που έχουν ψηφισθεί, τα μέτρα εξαθλίωσης, την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας κοκ.

Περαιτέρω, η βασική αιτία των διαδηλώσεων είναι ένας εργατικός νόμος (ανάλυση), στον οποίο έχει δοθεί το όνομα της αρμόδιας υπουργού (M. El Khomri) – όπου τα εργατικά συνδικάτα έχουν εξαγριωθεί, κυρίως επειδή δεν ψηφίσθηκε από τη Βουλή, αλλά επιβλήθηκε με διάταγμα από το κυβερνών κόμμα. Το 74% των Γάλλων απορρίπτουν αυτό το νόμο, ειδικά το άρθρο 2 που αποδυναμώνει τα συνδικάτα, περιορίζοντας το κράτος προνοίας – ενώ το 50% στηρίζει τις διαδηλώσεις, οι οποίες φαίνεται πως θα συνεχιστούν εάν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των συνδικάτων.

Η διεθνής αλληλεγγύη πάντως προς τους Γάλλους ακτιβιστές, μεταξύ άλλων εκ μέρους Γερμανών, είναι τεράστια – ενώ ήταν πιθανότατα γερμανικές ομάδες αυτές που προκάλεσαν τις βίαιες συγκρούσεις, μαζί με τους εγχώριους αυτονομιστές. Όσο για τη γαλλική αστυνομία, η οποία παρουσιάζει τον εαυτό της ως δύστυχο θύμα, ανήκε μάλλον στους υποκινητές/εμπνευστές της βίας – μεταξύ άλλων επειδή την προηγούμενη ημέρα της διαδήλωσης δύο άγνωστοι είχαν επιτεθεί σε αστυνομικούς.

Ο σοσιαλιστικός παραλογισμός

Συνεχίζοντας, είναι αδύνατον να καταλάβουμε γιατί ένας Γάλλος πρόεδρος, με σοσιαλιστική ιδεολογία, επιβάλλει τόσο συντηρητικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, με προεδρικό διάταγμα – κάτι που δεν θα εμπιστευόταν να δρομολογήσει καμία δεξιά παράταξη, όπως έχει διαπιστωθεί και στην Ελλάδα (προκαλούν πολύ μεγάλες απορίες οι ομοιότητες, αν και φαίνεται πως ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός επιβάλλεται καλύτερα από αριστερά κόμματα – ενώ μάλλον θα ηττηθεί από εκεί που ξεκίνησε, από τα ακροδεξιά).
Από την άλλη πλευρά, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η γαλλική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να κατανοήσει το ευρωπαϊκό μισθολογικό πρόβλημα, υιοθετώντας νόμους που δεν το επιλύουν – αντί να προσπαθήσει να το λύσει στις διαπραγματεύσεις της με την Ευρωζώνη.

Πρόκειται για ένα πρόβλημα που έχει τεκμηριωθεί πάρα πολλές φορές από μία σειρά αναλυτών ότι, προκλήθηκε από τη Γερμανία (πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα) – ενώ η λύση του δεν μπορεί να προκύψει μέσα από διμερείς διαπραγματεύσεις, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πόσο μάλλον όταν, από οικονομικής πλευράς, η Γαλλία λειτουργεί σωστά, ενώ η Γερμανία κυριολεκτικά την πνίγει – με κριτήριο τα γραφήματα που ακολουθούν, τα οποία είναι μεν κουραστικά, αλλά απαραίτητα για να τεκμηριώσουν τη θέση μας. Ειδικότερα, σύμφωνα με το πρώτο, ο ρυθμός ανάπτυξης της Γαλλίας (γαλάζια καμπύλη), έως το ξέσπασμα της κρίσης, ήταν αισθητά υψηλότερος από αυτόν της Γερμανίας (κόκκινη καμπύλη) – μία τάση που συνεχίσθηκε μετά την κρίση, αν και δεν ήταν τόσο έντονη πλέον.

Επεξήγηση γραφήματος: Αύξηση πραγματικού ΑΕΠ. Γαλλία (γαλάζια καμπύλη), Γερμανία (κόκκινη καμπύλη).

Η αιτία είναι το ότι, το ΑΕΠ της Γαλλίας στηρίζεται σε μία σταθερά αυξανόμενη εσωτερική ζήτηση των νοικοκυριών, όπως αποδεικνύεται από το επόμενο γράφημα – ενώ, αντίθετα, η εσωτερική ζήτηση στη Γερμανία παρέμενε σχεδόν στατική έως το 2010, αφού η χώρα αναπτύσσεται μόνο εξαγωγικά, εις βάρος κυρίως των εταίρων της (μερκαντιλισμός).

Επεξήγηση γραφήματος: Πραγματική ιδιωτική κατανάλωση. Γαλλία (γαλάζια καμπύλη), Γερμανία (κόκκινη καμπύλη).

Εκτός αυτού, οι επενδύσεις ήταν υψηλότερες στη Γαλλία, σε σχέση με τη Γερμανία (επόμενο γράφημα) – σε μεγάλο βαθμό πριν από την κρίση. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, μία ισορροπημένη εσωτερική ζήτηση, η οποία στηρίζεται στην αύξηση των μισθών των εργαζομένων ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται καταστροφικές εισοδηματικές ανισότητες (ανάλυση), είναι καλύτερη για τις ιδιωτικές επενδύσεις, από ότι ο μονόπλευρος εξαγωγικός προσανατολισμός.

Επεξήγηση γραφήματος: Ακαθάριστες πραγματικές επενδύσεις. Γαλλία (γαλάζια καμπύλη), Γερμανία (κόκκινη καμπύλη).

Συνεχίζοντας, η ωριαία παραγωγικότητα, η οποία συγκεντρώνει ουσιαστικά όλους τους σημαντικούς συντελεστές μίας οικονομίας σε έναν αριθμό, αυξήθηκε στη Γαλλία ανάλογα με τη Γερμανία – όπως διαπιστώνεται από το επόμενο γράφημα.

 Επεξήγηση γραφήματος: Ωριαία παραγωγικότητα. Γαλλία (γαλάζια καμπύλη), Γερμανία (κόκκινη καμπύλη).

Γιατί θα έπρεπε λοιπόν να δρομολογήσει η Γαλλία μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας; Πόσο μάλλον αφού αποδεικνύεται από μία σειρά άλλων οικονομικών δεικτών ότι, η χώρα λειτούργησε εντός της Ευρωζώνης καλύτερα από όλες τις άλλες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας;

Το μοναδικό της πρόβλημα, επίσης πολλών άλλων κρατών της Ευρωζώνης, ήταν και είναι ο γείτονας της, η Γερμανία – η οποία, από την πρώτη ημέρα που υιοθέτησε το ευρώ δεν τήρησε κανέναν απολύτως από εκείνους τους κανόνες, οι οποίοι αφενός μεν συμφωνήθηκαν, αφετέρου είναι απαραίτητοι για τη σωστή λειτουργία μιας νομισματικής ένωσης.

Κυρίως δεν αύξησε τους μισθούς των εργαζομένων της ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, όπως η Γαλλία – έτσι ώστε να μη μεγεθύνεται η εσωτερική ζήτηση, καθώς επίσης για να αποκτά αθέμιτα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εταίρους της(μισθολογικό dumping), με στόχο την αύξηση των εξαγωγών και των πλεονασμάτων της εις βάρος όλων των άλλων.

Επίλογος

Η Γερμανία αύξησε την ανταγωνιστικότητα της με τη σπαρτιάτικη λιτότητα που επέβαλλαν στους Πολίτες οι κυβερνήσεις της – ούτε με υψηλότερες επενδύσεις, ούτε με μία υψηλότερη απόδοση των εργαζομένων ή/και των επιχειρήσεων της. Εφάρμοσε μία μερκαντιλιστική πολιτική, η οποία της εξασφάλισε μεγάλη επιρροή, επειδή την ανέδειξε σε μια πιστώτρια χώρα – με οφειλέτες τους περισσότερους άλλους εταίρους της, τους οποίους πλέον μπορεί να λεηλατεί όπως την Ελλάδα ή να εκβιάζει, όπως τη Γαλλία.

Φαίνεται όμως πως οι Γάλλοι Πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να το αποδεχτούν, επιλέγοντας εν ανάγκη μία ακροδεξιά κυβέρνηση, αφού τους πρόδωσε η αριστερή – γεγονός που σημαίνει βέβαια ότι, η Ευρωζώνη βαδίζει με ταχύτατα βήματα προς τη διάλυση της, με ευθύνη αποκλειστικά και μόνο της Γερμανίας. Οι Ιταλοί θα αντιδράσουν επίσης, κρίνοντας από την εκλογική νίκη του αντιευρωπαϊκού κόμματος στη Ρώμη – ενώ την Πέμπτη θα δούμε τις απόψεις των Βρετανών.

Σε κάθε περίπτωση, υποθέτουμε πως η Γερμανία θα βρεθεί σύντομα σε πολύ δύσκολη θέση, αντιμετωπίζοντας επί πλέον την οργή των Η.Π.Α. – οι οποίες δεν θέλουν να καταστραφεί το δημιούργημα τους. Εν προκειμένω θα επιβεβαιωνόταν ακόμη μία φορά το ρητό, σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία κερδίζει όλες τις μάχες, αλλά χάνει τον πόλεμο – μία από τις μεγάλες ελπίδες της πατρίδας μας.

http://www.analyst.gr