Είναι ακατανόητο πως κατέληξε η κυβέρνηση να φέρει αυτή τη συμφωνία στη Βουλή, μετά το δημοψήφισμα. Συμφωνία που περιλαμβάνει όλα όσα απέρριπτε σθεναρά… ως τη στιγμή που συμφώνησε να τα αποδεχθεί.Χωρίς την παραμικρή αναφορά για το χρέος, ούτε, για τα προσχήματα, διάσωση μισθών και συντάξεων...
του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι ακατανόητο γιατί έγινε το δημοψήφισμα. Εκτός του ότι ενίσχυσε (προσωρινά;) το ηγετικό προφίλ του πρωθυπουργού. Είναι απίθανο, παράλογο, λογικά άτοπο να έγιναν αποδεκτά μετά το δημοψήφισμα όσα...
αναφέρει η συμφωνία. Στοιχειώδης λογική υπαγορεύει ότι οι όροι της συμφωνίας, τα άρθρα, οι λεπτομέρειες, οι λεπτές ή χοντροκομμένες διατυπώσεις είχαν καταγραφεί, ήταν γνωστά στις πλευρές πριν από το δημοψήφισμα και είχαν γίνει αποδεκτά. Γιατί, λοιπόν, κλήθηκε ο κόσμος να ψηφίσει;
Είναι ακατανόητο γιατί η κυβέρνηση άφησε να φθάσουμε στο πιο κρίσιμο σημείο της διαπραγμάτευσης με άδεια Ταμεία. Χωρίς όπλα.
Είναι πολύ περισσότερο ακατανόητο γιατί χρήματα που υπάρχουν (και γνωρίζει η κυβέρνηση ότι υπάρχουν και που βρίσκονται) δεν χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιήθηκαν για να αντιμετωπίσουμε τους «φίλους» και αντίπαλους Δανειστές και τους εκβιασμούς τους. Θεωρείται πιο ηθικό και έντιμο η «ληστεία» των Ταμείων και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;
Είναι ακατανόητο γιατί επιτράπηκε στους μεν να εργάζονται πυρετωδώς για προσέγγιση με τη Ρωσία, Κίνα, BRICS κλπ όταν οι δε υπέγραφαν κείμενα της ΕΕ ότι οι χρηματοδοτήσεις και άλλες παρόμοιες ενέργειες εξαρτώνται από τις πολιτικές των Βρυξελλών. Πως τελικά γίνεται νοητή η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και η σοβαρότητα που συνάδει;
Είναι ακατανόητη η περίπτωση Βαρουφάκη. Αν, όμως, αληθεύει ότι αποσύρθηκε με απαίτηση των Δανειστών είναι ακατανόητο πως μια κυβέρνηση επιτρέπει τέτοιας σημασίας παρέμβαση που αφορά στην ύπαρξή της και τη λειτουργία της και ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι επιθυμεί και μάχεται για την ανεξαρτησία της χώρας. Το πολύ δυσάρεστο είναι ότι μόλις έφυγε ο Βαρουφάκης παρουσιάστηκε αυτή η συμφωνία με πρωτεργάτες στελέχη που φέρονται αναμεμιγμένα σε απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός έμεινε, η κυβέρνηση πληγώθηκε αλλά η πολιτική άλλαξε. Με τον Θεοδωράκη, θερμό συνομιλητή του Γιούνκερ και του Σουλτς, να περιμένει ανυπόμονα στον προθάλαμο, σαν έτοιμος από καιρό. Είναι ο πιο σταθερός φίλος-αλά Γιούνκερ- της κυβέρνησης εκτός από ένα στιγμιαίο ατόπημα (μίλησε περί προδοσίας) για λόγους μάλλον τεχνικούς, το κινητό του δεν θα έπιανε σήμα.
Αυτά και πολλά άλλα είναι ή φαίνονται ότι είναι ακατανόητα. Έχω γράψει και συνεχίζω να υποστηρίζω ότι η μάχη θα είναι μακρά. Χρειάζεται η Αριστερά της υπομονής, της επιμονής, της αντοχής, η Αριστερά με τη ματιά στυλωμένη στο αύριο και στο μεθαύριο. Αριστερά που θα παθαίνει στραπάτσα από τους ισχυρότερους εσωτερικούς και εξωτερικούς αντίπαλους και θα αντέχει όρθια. Αριστερά με επίγνωση ότι δεν την πολεμούν επειδή είναι αριστερά αλλά επειδή αντιστέκεται, όπως πολεμούν πχ τον δεξιότατο Μπερλουσκόνι.
Τρεις παρατηρήσεις ως απόπειρα να ερμηνευθούν τα ακατανόητα:
-Εξαρχής πολιτικός στόχος εγχώριων και εξωχώριων παραγόντων ήταν να απαλλαγεί η κυβέρνηση από την αριστερή της πτέρυγα. Αλλά η υποδειγματική στάση της έβαζε αξεπέραστο εμπόδιο. Ώσπου οι Δανειστές έκαναν μια προσφορά όπου η αποδοχή της θεωρήθηκε ότι ισοδυναμούσε με άνευ όρων παράδοση. Η κυβέρνηση ντεραπάρει σε μια στροφή, χωρίς να ξέρει κανείς αν θα κρατηθεί ή θα σπάσει το προστατευτικό διάζωμα και κάνει άλμα στο κενό. Η κυβέρνηση μπορεί να διατηρηθεί αν στηριχθεί σε άλλα κόμματα. Αλλά τότε θα έχει την τύχη των προηγούμενων κυβερνήσεων, θα μπει στη λέσχη των απαξιωμένων. Όταν βάλεις το δάχτυλο, η μηχανή μασάει το χέρι και όλο το σώμα.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με αυταπάτες πολύ πριν να γίνει κυβέρνηση. Νόμιζε ότι η «Ευρώπη» είναι χώρος κατανόησης, διαπραγμάτευσης και συνεννόησης ενώ πρόκειται για Ζούγκλα με άγρια θηρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν να γίνει κυβέρνηση, επέλεξε μια κατευναστική πολιτική, συμβιβασμού με την ΕΕ, και επέμενε σταθερά σ’ αυτή την πορεία. Με συνέπεια να πάει ουσιαστικά «γυμνή», χωρίς εναλλακτικές-που κανείς άλλωστε δεν επεξεργάστηκε για να λέμε τα σύκα-σύκα. Τα κυβερνητικά στελέχη επιλέχθηκαν μάλλον τυχαία, με μάλλον προσωπικά παρά πολιτικά ή αξιοκρατικά κριτήρια. Χωρίς σαφές πολιτικό κριτήριο έγινε και η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ, ποτέ δεν απόκτησε πολιτικό/κοινωνικό στρατηγικό βάθος. Ούτε πείρα, ούτε στρατηγική, λάθος επιλογές προσώπων.
-Η λεγόμενη ανανεωτική ιστορική αριστερά είναι προφανές ότι έφθασε στα όριά της, τα εξάντλησε. Συντάχθηκε, από το Μάαστριχτ και μετά, με τις επιλογές του ευρωιερατείου των Βρυξελλών, χωρίς να αντιλαμβάνεται τη φύση του. Πολλοί είχαν προειδοποιήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι Ευρωπαίοι θα «λιώσουν» την κυβέρνηση αλλά θεωρήθηκαν «υπερβολικοί», ακραίοι και τους απομάκρυναν. Τα αδέλφια της ομόσταυλης ιστορικής, ευρωκομμουνιστικής, αριστεράς στην Ιταλία και τη Γαλλία έχουνσβήσει από καιρό. Στην Ελλάδα συντηρήθηκε από τις συνθήκες αλλά φαίνεται ότι τερματίζει τον βίο εξαιτίας της αλλαγής των συνθηκών. Δεν ήταν αρκετά σκληρή για να μην πεθάνει.
Ακροτελεύτια παρατήρηση: Αν είναι σωστή η εκτίμηση πως το ευρωιερατείο θέλει την Ελλάδα προτεκτοράτο, αποικία χρέους κλπ, τότε η συνέχεια είναι απολύτως προβλέψιμη: Αφού εξουδετερώσουν κάθε αντίσταση της κυβέρνησης (είναι σε καλό δρόμο) θα την αφανίσουν, θα την οδηγήσουν σε πλήρη απαξίωση και περιφρόνηση του κόσμου. Ο κ. Δραγασάκης μίλησε περί βίαιης ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι τα ώριμα φρούτα ή τα κόβουν και τα τρώνε ή πέφτουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου