ΚΙ ΟΜΩΣ... Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΟΜΗΡΟΙ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ - ΚΑΙ ΤΟΤΕ...

Τα πράγματα είναι απλά –πιο απλά δεν γίνεται: Η κυβέρνηση κόβει για τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια τους μισθούς των εργαζομένων στο μετρό της Αθήνας εν ονόματι του μνημονίου. Παρεμπιπτόντως ξεσκίζει και τη συλλογική τους σύμβαση. Εκείνοι –τι άλλο μπορούν να κάνουν;- αντιδρούν με απεργία... 

του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Ο Σαμαράς τους επιστρατεύει. Και ο αρμόδιος υπουργός δικαιολογεί ως εξής την επιστράτευση: Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η κοινωνία μπορεί να είναι όμηροι συντεχνιακών συμφερόντων.

Μάλιστα. Και γιατί παρακαλώ είναι όμηρος η κοινωνία των απεργών; Μα γιατί πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται σοβαρά να πάνε στις δουλειές τους εξαιτίας της απεργίας. Ωραία. Και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν έχουν καθόλου δουλειά τίνος όμηροι είναι; Εκείνοι που λειώνουν τα παπούτσια τους μαζί με τις ελπίδες για κάποιο μεροκάματο; Εκείνοι που ψαχουλεύουν κάδους σκουπιδιών; Εκείνοι που... 

Κάνουν ουρές στα συσσίτια; Εκείνοι που κοιμούνται σε παγκάκια και υπόστεγα; Εκείνοι που βλέπουν τα παιδιά τους να πεινούν;
 

Γι' αυτή την εθνική ομηρία τσιμουδιά! Εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για τη συντεχνία του Σαμαρά, του Χατζηδάκη, του Βενιζέλου, του Βορίδη, του Βρούτση και των ομοίων τους. Μπορούν κατά το δοκούν να παίρνουν τα πιο σκληρά μέτρα για να μην είμαστε όμηροι απεργών. Αλλά αν είμαστε δικοί τους όμηροι εμείς, τα παιδιά μας, οι ζωές μας, δεν τρέχει τίποτε. Η κοινωνία μπορεί και πρέπει να είναι όμηρος της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Αν μάλιστα αντισταθούμε μας τραβάνε μια επιστράτευση και βάζουν τον Κεδίκογλου να φτιάχνει μοντάζ τρόμου.

Σκεφτείτε έναν απεργό. Προγραμμάτισε μια ζωή γι' αυτόν και την οικογένειά του. Είδε να του κόβουν μια φορά το μεροκάματο –του είπαν ότι δεν θα ξαναγίνει. Είδε να γίνεται δεύτερη φορά –πάλι του είπαν ότι δεν θα ξαναγίνει. Τώρα τον σακατεύουν για τρίτη φορά –στερώντας του και το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης, ακόμα και το δικαίωμα να διαμαρτύρεται. Και θέλουν να μας πείσουν ότι δεν είναι δικός τους όμηρος αυτός και τα παιδιά του. Αλλά είμαστε δικοί του όμηροί εμείς –που μας έχουν κλείσει στο ίδιο σύρμα μ' αυτόν. Και δεν καταλαβαίνουν ότι με όσα λένε και όσα κάνουν από τη συντεχνία των ομήρων θα το βρούνε τελικώς. Διότι όμηρος ομήρω αεί πελάζει...