ΚΚΕ - ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΜΙΑΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

Οι εξελίξεις είναι πλέον καταλυτικές και η ριζική αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, είναι από κάθε άποψη δεδομένη…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτή η αναμόρφωση, δε θα αφορά και φυσικά δε θα εξαντλείται μονάχα σε ζητήματα που σχετίζονται με τη δομή και τη σύνθεση του πολιτικού χάρτη της χώρας, αλλά πρωτίστως θα διαπεράσει και εν πολλοίς θα καθορίσει την ίδια τη φυσιογνωμία των πολιτικών του συνιστωσών.

Στη βάση αυτής της γενικής διαπίστωσης…

Δυο πράγματα είναι βέβαιο πως δε θα εκλείψουν:

Σε κοινωνικό επίπεδο αυτό που δε θα εκλείψει, είναι

Η κοινωνική ελίτ των εκμεταλλευτών. Οι οικονομικά ισχυροί δηλαδή των χωρών και του πλανήτη ολόκληρου, που καρπώνονται υπερκέρδη απομυζώντας – ενίοτε και καταστρέφοντας - τις παραγωγικές δυνάμεις και επιβάλλοντας παραγωγικές σχέσεις που αποσκοπούν στο να διασφαλίσουν τη διαρκή κερδοφορία για λογαριασμό και προς όφελός τους. Και…

Οι μάζες των εκατομμυρίων εργαζομένων, που στο βωμό αυτής ακριβώς της κερδοφορίας, δεν αποτελούν παρά γρανάζι – το πολυτιμότερο – σ αυτή τη μηχανή της παραγωγής πλούτου για λογαριασμό και με προορισμό τις τσέπες των ελάχιστων.

Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό που επίσης δε θα εκλείψει, είναι οι πολιτικοί σχηματισμοί μέσω των οποίων τόσο η κυρίαρχη οικονομικά ελίτ όσο και οι εργαζόμενοι, θα επιχειρούν να προωθήσουν πολιτικές προς όφελος και για λογαριασμό τους.

Η μεταξύ τους αντιπαράθεση, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, είναι μια διαδικασία διαρκής, ατελεύτητη, διαχρονική, και ως τέτοια υα παραμείνει και θα εκφράζεται στο βάθος των αιώνων.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…

Κι αυτό γιατί η κυρίαρχη τάξη στα χρόνια που πέρασαν, δεν εδραίωσε μονάχα την κυριαρχία της, αλλά μαζί μ αυτήν διεύρυνε τις εσωτερικές της αντιθέσεις, τους συμμοριακούς της ανταγωνισμούς, αλλά ταυτόχρονα αξιοποίησε το σύνολο των πολυπλόκαμων μηχανισμών που διαθέτει, στην αναζήτηση μεθόδων, δομών, μηχανισμών ελέγχου, χαλιναγώγησης κι καταστολής , θεσμών ακόμη και πλανητικών ρυθμίσεων, που μετατρέπουν τη Γη σε πλανητικό οικόπεδο από τη μια, και τις υποταγμένες κοινωνίες σε δουλευτάδες για λογαριασμό των συμμοριακών συμφερόντων από την άλλη.

• Η Νέα Τάξη πραγμάτων είναι εδώ… Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι εδώ… Και δε βρίσκονται εδώ για να καμαρώσουν για την εφιαλτική τους παρουσία.

• Βρίσκονται εδώ για να εφαρμόσουν επεξεργασμένες πολιτικές… Για να εδραιώσουν την απόλυτη κυριαρχία τους… Για να νέμονται τον πλανήτη… Για να απαξιώσουν τη ζωή… Για να δηλητηριάσουν ζωή και αξίες… Για να πλιατσικολογήσουν σε συνειδήσεις και μυαλά… Για να ακυρώσουν κάθε δυνατότητα αντίστασης στα εφιαλτικά σχέδια τους.

Στην Ελλάδα συμβαίνουν τρία πράγματα που είναι άξια προσοχής…

Το πρώτο είναι ότι η κοινωνία της, χρησιμοποιήθηκε σχεδιασμένα και διόλου συμπτωματικά, ως υλικό στο δοκιμαστικό σωλήνα πειραματικής εφαρμογής νέων πολιτικών, πριν αποφασίσουν οι χορογράφοι την πλανητική τους γενίκευση.

Η πατρίδα μας και ο λαός της παραδόθηκαν σ αυτό το ιδιότυπο κολαστήρι, από επίορκους και δωσίλογους πολιτικούς, και για την Ελληνική κοινωνία ξεκίνησε μια πρωτοφανής περιπέτεια που ή θα ανατραπεί με την αιφνίδια και καταλυτική της εξέγερση, ή θα ολοκληρωθεί με τον καθολικό αφανισμό της.

Το δεύτερο είναι οι διαδικασίες ανασύνταξης που έχουν δρομολογηθεί στο κλασικό δίπολο της πολιτικής, και που αποβλέπουν στη δραστική αναμόρφωση των πολιτικών μηχανισμών με προφανή στόχο τη μαζική παραγωγή ανδρεικέλων, που θα είναι πρόθυμα – τόσο στη συντηρητική όσο και στη σοσιαλδημοκρατική τους παραλλαγή – να υπηρετήσουν τους πολιτικούς σχεδιασμούς των χορογράφων. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, και λοιπό συναπάντημα, δεν αποτελούν παρά συστατικά καρυκεύματα σ αυτό το ελεεινό και τρισάθλιο αλεστήρι.

Το τρίτο είναι η χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χαμένη ευκαιρία του ίδιου του λαού μας.

Η έμπνευση του που δεν εξασφαλίστηκε…

Η εξέγερση του που δε δρομολογήθηκε…

Η χειραφέτηση του που κανείς δε νοιάστηκε να την αναγορεύσει σε πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη των εξελίξεων.

Σ αυτό το ζήτημα θα σταθούμε σ αυτό το άρθρο. Επιβάλεται να το κάνουμε και για λόγους συγκυριακούς, αλλά για λόγους πρωτίστως ουσιαστικούς και πολιτικούς, μιας και το επόμενο διάστημα το ΚΚΕ πραγματοποιεί το 19ο Συνέδριό του.

Σαν γεγονός έχει τη ξεχωριστή πολιτική σημασία του, τόσο για τους φίλους όσο και για τους οχτρούς, αφού εν πολλοίς θα σηματοδοτήσει και το αν θα υπάρξουν εξελίξεις την επόμενη περίοδο, αλλά και το ποια θα είναι η κατεύθυνση των πιθανολογούμενων εξελίξεων.

Κακά τα ψέμματα αλλά πρέπει να το πούμε καθαρά…

Αν η αυτοπεποίθηση αυτού του λαού δεν τονωθεί άμεσα… Αν η εξέγερσή του δε δρομολογηθεί με πρωτοβουλία και προτροπή από μια πολιτική δύναμη συγκροτημένη, πολιτικά οργανωμένη, με δεσμούς στο μαζικό κίνημα, και με δεδομένη τη δυνατότητά της, και να στοχεύσει πολιτικά αυτή την εξέγερση, αλλά και τον επιχειρησιακό της σχεδιασμό να επεξεργαστεί…

• Τότε αυτή η εξέγερση δε θα γίνει ποτέ και η Ελληνική κοινωνία θα είναι καταδικασμένη να βολοδέρνει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Τι έκανε όμως η ηγεσία του ΚΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα που μεσολάβησε???

Αρκέστηκε στο αναμάσημα γενικόλογων προσεγγίσεων για τις αιτίες της κρίσης, που στη γενική τους προσέγγιση δε θα μπορούσαν παρά να είναι σωστές για κάποιον που χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη (μαρξιστική – λενινιστική) μεθοδολογική προσέγγιση για να ερμηνεύσει πολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα.

Ενώ σε επίπεδο δράσης, συνέχισε να κάνει αυτό που έμαθε καλά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Πορείες… Συλλαλητήρια… Διαδηλώσεις… Και όλα αυτά σε συνδυασμό με ισχυρή δόση πολιτικής νουθεσίας με αποδέκτη μια κοινωνία που καταδυναστεύεται. Δείτε ενδεικτικά και μόνο τι λέγαμε ΕΔΩ σε χρόνο ανύποπτο…

• Μόνο που αυτό που χρειάζεται αυτή η κοινωνία, δεν είναι έναν πολιτικό «ανάδοχο» που θα βαφτίσει το δράμα της, αλλά έναν αποφασισμένο πολιτικό εμπνευστή που θα προσδώσει αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα στην εξέγερσή της.

Είναι ο ρόλος τον οποίο αρνήθηκε πεισματικά να παίξει η ηγεσία του ΚΚΕ τα δύσκολα χρόνια που μεσολάβησαν, και αυτή την τεράστια ευθύνη επιχειρεί να συγκαλύψει γι ακόμη μια φορά, μέσα από τις θέσεις για το 19^ο Συνέδριό του.

Τα χρόνια που πέρασαν, εγκλωβισμένο σε ιδεολογήματα που αρνήθηκε να αντιστοιχίσει με τα δεδομένα της εποχής, και που αυτή η άρνηση το εμπόδισε να συνυπολογίσει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της κυρίαρχης τάξης και των συμμοριακών χορογράφων της, οδήγησαν το ΚΚΕ σε εγκληματικά λάθη τακτικής με συνέπειες πασιφανέστατες όχι μονάχα στο περιεχόμενο της πολιτικής του δράσης, αλλά και στο ίδιο το στίγμα των πολιτικών εξελίξεων στον τόπο μας.

• Η χώρα παραδέρνει σε καθεστώς κατοχής και απροκάλυπτης εξάρτησης, αλλά για την ηγεσία του ΚΚΕ είναι σαν να μην άλλαξε τίποτε μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει…

• Η συμμορίες των χορογράφων έθεσαν σε πλήρη εξέλιξη ένα ολοκληρωμένο σχέδιο – εφιάλτη σε βάρος ενός ολόκληρου λαού (και άλλων λαών φυσικά), και η ηγεσία του ΚΚΕ το προσπέρασε, επειδή απλά δε θέλησε να μιλήσει για την ανάγκη επανασύστασης ενός νέου ΕΑΜ, γιατί αυτό θα χαλούσε τη μανέστρα της «ταξικής» της προσέγγισης των πραγμάτων…

• Ο δωσιλογισμός αναγορεύθηκε σε κυρίαρχη πολιτική στάση ορκισμένων γενίτσαρων, αλλά για την ηγεσία του ΚΚΕ πέρα βρέχει. Δεν υπήρξε ποτέ κατοχή… Δεν υπήρξαν δωσίλογοι που άνοιξαν την κερκόπορτα… Δεν υπήρξε τσαλαπατημένη εθνική αξιοπρέπεια… Δεν υπήρξε προδομένη πατρίδα… Υπήρχε και υπάρχει μονάχα καπιταλισμός, λες η κατοχή και η καταδυνάστευση, δεν είναι κομμάτι των στρατηγικών επιλογών του, που όταν εκδηλώνεται ως κυρίαρχη, έχεις υποχρέωση να μη το προσπερνάς αβασάνιστα…

• Για την ηγεσία του ΚΚΕ, υπάρχει μονάχα ταξική μόρφωση, γι αυτό και αρνήθηκε πεισματικά να δει το νεοταξίτικο αφελληνισμό της Ελληνικής παιδείας που μεθόδευσε η τσογλαναρία της BILDERBERG χρόνια τώρα, επενδύοντας σε τσακισμένες συνειδήσεις της νέας γενιάς. Κι έτσι έστειλε μαζικά τον κόσμο στην αγκαλιά των πατριδοκάπηλων του νεοναζισμού…

• Για την ηγεσία του ΚΚΕ ο διεθνισμός και ο ουμανισμός έγινε συνώνυμο της λαθρολαγνείας, γι αυτό και αρνήθηκε πεισματικά να διακρίνει το καλά σχεδιασμένο σχέδιο της άλωσης της Ελληνικής κοινωνίας από κατευθυνόμενους εισβολείς. Μπόρεσε να διακρίνει μονάχα την ανθρώπινη – ταξική διάσταση του προβλήματος, και όχι τον επικίνδυνο γεωπολιτικό σχεδιασμό που υποκρύπτεται επιμελημένα. Κι έτσι δεν απέτρεψε τη μαζική μετανάστευση των προδομένων στην αγκαλιά του νεοναζισμού…

• Για την ηγεσία του ΚΚΕ, υπάρχει μόνο ελληνικός εθνικισμός στη Θράκη, γι αυτό και αρνήθηκε να δει την πρακτορική και υπονομευτική δράση του προξενείου της Τουρκιάς και των πληρωμένων πρακτόρων του, με στόχο πρώτα τη συνείδηση των ελλήνων πολιτών, και μετά την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας…

• Για την ηγεσία του ΚΚΕ, «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», γι αυτό και υποτίμησε την ανάγκη τόνωσης των πατριωτικών συναισθημάτων του λαού μας, και παρέδωσε ηθελημένα το αγνό και άδολο πατριωτικό ενδιαφέρον αυτού του λαού, σε κάθε λογής πατριδοκάπηλους για να το κακοποιήσουν…

• Η ηγεσία του ΚΚΕ, προφανέστατα λησμόνησε πως μόνο το κεφάλαιο και οι ανάγκες της διαρκούς κερδοφορίας του δεν έχουν πατρίδα. Οι εργάτες και έχουν πατρίδα και οφείλουν να την υπερασπίζονται σε κάθε περίπτωση και από κάθε μορφής Δούρειο Ίππο…

• Για την ηγεσία του ΚΚΕ, υπάρχει μόνο ο καπιταλισμός που οφείλει (και σωστά μέχρι εδώ) να εξοβελίζει, αλλά…

Δεν υπάρχει Παγκόσμια διακυβέρνηση…

Δεν υπάρχουν νεοταξίτικοι σχεδιασμοί…

Δεν υπάρχει ξένη κατοχή και δωσίλογοι στον τόπο μας…

Δεν υπάρχουν προδότες που πρέπει να πληρώσουν ακριβά το τίμημα της προδοσίας…

Δεν υπάρχει Σύνταγμα που καταλύθηκε…

Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια που βιάστηκε…

Δεν υπάρχει απόλυτη άλωση ακόμη και των στοιχειωδών θεσμών από τους κοτζαμπάσηδες του κατοχικού Σουλτανάτου…

• Για την ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται πως αν η πατρίδα είναι καπιταλιστική, ο λαός της δεν έχει δικαίωμα στην εθνική αξιοπρέπεια, και δεν υφίσταται η έννοια της εθνικής προδοσίας, άρα δεν έχει υπόσταση και η ανάγκη της παραδειγματικής τιμωρίας για όσους δε δίστασαν να κιοτέψουν, να προσκυνήσουν την ξένη κατοχή, κι να λειτουργήσουν ως πεμπτοφαλαγγίτες σε βάρος της ίδιας τους της χώρας…

• Εν κατακλείδι η ηγεσία του ΚΚΕ προφανώς λησμόνησε πως το κόμμα της εργατικής τάξης δε δικαιούται να επαναπαύεται στην πολύ γενική του εκτίμηση για το χαρακτήρα της κρίσης, αλλά οφείλει…

Και τα ιδιαίτερά της χαρακτηριστικά να μην παραβλέπει…

Και το χαρακτήρα των θεσμών όσο και των οργάνων, μέσα από τα οποία επιχειρείται να ασκηθεί η πολιτική εξουσία των κυρίαρχων τάξεων, να ονοματίζει με ονοματεπώνυμο…

Και το διαθέσιμο οπλοστάσιο όσο και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να μετατρέψει μια εν δυνάμει μαχόμενη κοινωνία σε χυλό, να μην προσπερνά αβασάνιστα…

• Και πρωτίστως η ηγεσία ενός Κομμουνιστικού Κόμματος οφείλει να διακρίνει την καταλληλότητα της στιγμής κατά την οποία η συσσωρευμένη οργή θα μετατρέπεται σε στοχευμένη δράση, επειδή η κοινωνία το χρειάζεται, και όχι επειδή η κοινωνία οφείλει να περιμένει πότε η ηγεσία του ΚΚΕ θα αποφανθεί περί της πολιτικής της ωριμότητας και λοιπά κουραφέξαλα.

Αυτή τη συσσωρευμένη πολιτική ανεπάρκεια…

Μια ανεπάρκεια που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο το ΚΚΕ ως οικογενειακή του υπόθεση, αλλά ολόκληρη την κοινωνία που μπορεί να είχε εναποθέσει σε αυτό συγκεκριμένε πολιτικές προσδοκίες, η απερχόμενη ηγεσία του ΚΚΕ επιχειρεί άρον – άρον να κλείσει μέσα από τις θέσεις της για το 19^ο Συνέδριό του, και οι τρόποι που επέλεξε να το κάνει είναι δυο:

Ο πρώτος τρόπος, αφορά σε μια τεχνική αφαίμαξη της τακτικής, μέσα από μια μανία επιβράβευσης των στρατηγικών του στοχεύσεων. Σοσιαλισμός και ξερό ψωμί λοιπόν. Και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Τι κι αν η εποχή αλλά και η στρατηγικές επιλογές των κυρίαρχων τάξεων, δημιουργούν μια σειρά από νέα δεδομένα που οφείλει κανείς να μη τα προσπερνά, αν θέλει να τα μετατρέψει σε εργαλεία πολιτικής δράσης, πολιτικής συσπείρωσης των μαζών, πολιτικής διευκόλυνσης των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, και μεθοδολογικής προσέγγισης της μαχόμενης κοινωνίας στη στρατηγική του επιδίωξη.

Για τον αναγνώστη που θα αναρωτηθεί, για το πόσο καλή σχέση έχει η επιλογή αυτή της ηγεσίας του ΚΚΕ με το λενινισμό, η απάντηση είναι απλή:

• Έχει τόση σχέση με το λενινισμό, όση σχέση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.

Ο δεύτερος τρόπος επεκτείνεται σε μια πολλά υποσχόμενη (αν και εφ όσον το ζητούμενο είναι το δραστικό πισωγύρισμα) περιχαράκωση των μελών του, και για το σκοπό αυτό η δοκιμασμένη τακτική είναι να επιστρατεύεις γνωστές και μη εξαιρετέες μεθόδους καταστατικής «θεραπευτικής» αφωνίας.

Εν κατακλείδι…

Επειδή αυτό που παρουσιάζεται, δεν είναι το ΚΚΕ...

Επειδή το πραγματικό ΚΚΕ, δεν είναι οι επιλογές των ηγεσιών του που στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας έχυναν την καρδάρα με το γάλα, για να θριαμβεύσουν ανούσια ιδεολογήματα, πρακτικές οι οποίες ακόμη το κυνηγούν στην κριτική σκέψη της ιστορίας…

Επειδή το πραγματικό ΚΚΕ, είναι ο γεμάτος με αυταπάρνηση αγώνας των μελών και των μάχιμων στελεχών του, και όχι οι πολιτικές μοδίστρες που κόβουν και ράβουν πολιτικές και εκτιμήσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες της συλλογικής του δικαίωσης….

Και επιτέλους…

Επειδή κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται κάποιους διαχρονικούς τιποτένιους που μετατράπηκαν σε όψιμα μηδενικά της πολιτικής κριτικής και της πατριδοκαπηλείας, να χρεώνουν λάθη που δεν κάναμε, σε κανέναν από όλους όσους…

Και την πατρίδα τους αγάπησαν πραγματικά…

Και τον αγνό και άδολο πατριωτισμό τους δεν τον ενεχυρίασαν στις συμπληγάδες της πατριδοκαπηλίας των χθεσινών δωσίλογων…

Αλλά και συνεχίζουν να αγαπούν τον ωραίο τους αγώνα αρνούμενοι να τον παραδώσουν στα «αστεράκια που μείναν μόνα να τον κλαίν»…

• Και που ποτέ δε ρωτήθηκαν αν ενσετρνίζονται ή αντιδρούν στις εθνομηδενιστικές επιλογές στις οποίες κατέφυγαν χρεοκοπημένες ηγεσίες που μετέτρεψαν αυθαίρετα το διεθνισμό σε ανούσιο ιδεολόγημα.

Θεωρούμε ότι κανείς δε δικαιούται να συγχωρήσει την απερχόμενη ηγεσία για τα ολέθρια πολιτικά και άλλα λάθη της…

Και φυσικά κανείς δε δικαιούται να εγκαταλείψει το κόμμα ολόκληρο στις επιλογές μιας τέτοιας ηγεσίας ανεπαρκέστατης και ανακόλουθης με τις προκλήσεις των καιρών και τις απαιτήσεις της Ελληνικής κοινωνίας…

Η επίκληση των βολικών ιδεολογημάτων που αφυδατώνουν τόσο την ιδεολογία όσο και την πολιτική από την πεμπτουσία της, δε θα πρέπει να αποθαρρύνουν εκείνες τις φωνές που επιμένουν να θέλουν ένα ΚΚΕ πραγματικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, και αρνούνται τη μετατροπή του σε μια γραφική ομάδα εγκλωβισμένων αγωνιστών που θα παραδέρνει στο σεχταρισμό και την εσωστρέφεια.

Και τα λέμε όλα τούτα έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οι εξελίξεις στο ΚΚΕ δεν αφορούν μονάχα τα μέλη του και τα στελέχη του, αλλά ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, και τον τελευταίο Έλληνα πολίτη ανεξάρτητα από το πού ανήκει πολιτικά και ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι εκάστοτε εκλογικές του επιλογές και προτιμήσεις…

Παραθέτουμε στη συνέχεια ως χαρακτηριστικό παράδειγμα γόνιμου προβληματισμού και ουσιαστικής ανησυχίας, τα άρθρα δυο στελεχών του ΚΚΕ που αποτυπώνουν τις ανησυχίες τους στον προσυνεδριακό διάλογο.  Και τα παραθέτουμε με την επισήμανση και ταυτόχρονα την προτροπή προς όλα τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος πως η δημοσίευσή των άρθρων αυτών στο Ριζοσπάστη, δε θα πρέπει να επιτραπεί να λειτουργήσει σαν αναγκαία βαλβίδα ελεγχόμενης εκτόνωσης, αλλά ν αποτελέσει πραγματική ιστορική αφορμή και πρόκληση, για ένα κόμμα που θα παίξει το ρόλο του συγκρουόμενο με τις προκλήσεις της ιστορίας και όχι ταμπουρωνόμενο πίσω από ιδεολογήματα και λοιπές βολικές λαθροχειρίες.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Το πρώτο άρθρο είναι του ΜΙΧΑΛΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ με γενικό τίτλο: 

"Εν μέσω κρίσης πέφτουμε. Γιατί???"

Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο κύριο, αυτό που αφορά όλα τα κομματικά μέλη, όλο το λαό: Τη δυνατότητα του κόμματός μας να υφίσταται ως κόμμα νέου τύπου που προσπαθεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού και όχι ως μπλανκίστικη γκρούπα που κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο και απευθύνεται στους ήδη πεισμένους.

Μετά το 89-91 το κόμμα ανασυγκροτήθηκε, έβαλε στην άκρη δεξιές (που ήθελαν συνεργασία με μη-ΑΑ δυνάμεις) και αριστερίστικες απόψεις (που απέκλειαν διά παντός κάθε κοινωνική και πολιτική συνεργασία με οποιονδήποτε εάν δε συμφωνεί με το σοσιαλισμό). Διαμόρφωσε το ισχύον πρόγραμμα, με καρδιά το ΑΑΔΜ. Στην πορεία, το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό μέτωπο στις παραπάνω δεξιές και αριστερίστικες αντιλήψεις δεν ήταν το ίδιο: οι αριστερίστικες απόψεις δεν θεωρήθηκαν «βαρίδια».

Παρά το βάρος των ανατροπών, όσο το πρόγραμμα ακολουθούνταν τόσο ενισχυόμασταν:

Όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, ηγεμονεύσαμε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο. Γραμμή συσπείρωσης ήταν το «έξω η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» - όχι ο σοσιαλισμός. Κατέβηκαν στα μπλοκ μας ψηφοφόροι άλλων κομμάτων. Αρκετοί μας ψήφισαν. Οργανώσαμε τα παιδιά τους στην ΚΝΕ, τα πείσαμε για το σοσιαλισμό.

Φτιάξαμε το ΠΑΜΕ, ως πόλο - όχι ως αντιΓΣΕΕ. Μαζικοποιήσαμε σειρά σωματείων. Με γραμμή συσπείρωσης την εναντίωση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλισμό και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με δράση πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Συσπειρώνοντας και συνδικαλιστές άλλων πολιτικών χώρων που πάλευαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και τις αποφάσεις της. Δεν βάλαμε όρο την συμφωνία για το σοσιαλισμό.

Στην ΚΝΕ παραμερίστηκαν οι σεχταριστικές αντιλήψεις των Γραψαίων και οι δεξιές αντιλήψεις του 5ου Συνεδρίου (1). Σε σκληρή αντιπαράθεση με ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ενάντια στο βρώμικο ρόλο των δυνάμεων του ΣΥΝ, σε φυσική σύγκρουση με την ασφάλεια (εκεί που ήταν ο κόσμος, όχι στην Ακρόπολη), ηγεμονεύσαμε στο μαθητικό κίνημα. Και αυτό, αναπτύσσοντας όλη την πολιτική του Κόμματος αλλά χωρίς προϋπόθεση συμπόρευσης τη συνολική συμφωνία. Ξαναφτιάξαμε την Πανσπουδαστική, ως παράταξη που επιδίωκε να συσπειρώνει, πέρα από τους ΚΝίτες, κάθε φοιτητή που ήθελε να παλέψει για ΑΑ στόχους, ενάντια στις αποφάσεις της ΕΕ. Με την αυτοτελή παρέμβαση Κόμματος - ΚΝΕ πείθαμε και για το σοσιαλισμό, στρατολογούσαμε, ανασυγκροτηθήκαμε. Δεν κάναμε την ΚΝΕ «κόμμα νεολαίας»(2), όπως οι Γραψαίοι (3).

Πάνω από 30 χρόνια ζητάγαμε αποδέσμευση από την ΕΕ. Δεν λέγαμε «Καπιταλισμός μέσα, καπιταλισμός και έξω». Ζητήσαμε δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Δεν είπαμε: «Είναι ψευτοδίλημμα». Καρπός της στάσης αυτής είναι το σημερινό αντιΕΕ κύμα στην ελληνική κοινωνία.

Αυτή είναι η γραμμή που ανέβασε το Κόμμα, που καθήλωσε το ΣΥΝ στο 3%, τον έκανε συνώνυμο της ευρωυποταγής.

Τα τελευταία χρόνια με ευθύνη της ΚΕ (αλλά και όσων ανέχονται τη διολίσθηση) το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται.

Το ΑΑΔΜ εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από ΑΑ στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ. Πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης το σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν). Τη στιγμή που είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου η προηγούμενη ανάλυση για την ΕΕ επιβεβαιώνεται, που αυξανόμενο κομμάτι του λαού θέλει έξοδο από την ΕΕ, η ΚΕ έφτασε να λέει ότι αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό θα είναι καταστροφή για το λαό4, να παραπέμπει την έξοδο απαραίτητα στην επανάσταση. Στελέχη ισχυρίζονται ότι επειδή αποδέσμευση θέλει κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης, η προβολή αντίΕΕ αιτημάτων σημαίνει στοίχιση πίσω του. Ομως, η πάλη ενάντια στην ΕΕ και στην εξάρτηση δεν σημαίνει στοίχιση του λαού πίσω από τα κομμάτια της αστικής τάξης που αναζητούν άλλες συμμαχίες (π.χ. Καμμένος - Δολάριο). Κανένα κομμάτι της αστικής τάξης δεν παλεύει συνολικά ενάντια στην εξάρτηση από κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό.

Πάψαμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, μεταφράσαμε στα «λενινιστικά» την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη (ως ιμπεριαλιστική Ελλάδα), στοχοποιήθηκε η αντίθετη και προφανής άποψη και τώρα διαψευδόμαστε από την πραγματικότητα.

Από το «κυβέρνηση Γκαουλάιτερ» (5) ο «Ριζοσπάστης» έφτασε να χαρίζει το πατριωτικό αίσθημα το λαού μας στους πατριδοκάπηλους και να ισχυρίζεται, σε ρήξη με πρόγραμμα-καταστατικό, ότι επειδή δεν έχουμε στρατιωτική κατοχή (το οποίο είναι σωστό), «ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας δεν τίθεται» (6).

Είναι σαφές ότι η συσπείρωση γύρω από ΑΑ αιτήματα δεν ακυρώνει την θέση ότι διέξοδος από την κρίση είναι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά οδηγεί σε συσπείρωση ΑΑ δυνάμεων που δέχονται τη σύγκρουση με την εξάρτηση, την ΕΕ και τα μονοπώλια.

Όχι με «από καθέδρας κήρυγμα», αλλά μέσα από την πάλη τους και την παρέμβαση του Κόμματος θα πείθονται για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Η περιθωριοποίηση του προγράμματος είναι η αιτία της πτώσης του Κόμματος όπως αυτή φαίνεται στα αποτελέσματα των σωματείων, στην αδυναμία μας να συσπειρώσουμε ευρύτερο κόσμο που κινητοποιείται, στην καταβαράθρωση της ΚΝΕ στα σχολεία (οι ναζί έχουν περισσότερους μαθητές σε σειρά πόλεων) στην πτώση της Πανσπουδαστικής (7) και της Πανεπιστημονικής. Η πτώση αποκρυσταλλώθηκε και στο ιστορικό χαμηλό των εθνικών εκλογών.

Είναι υπεκφυγή να τα ρίχνει η ΚΕ στις αντικειμενικές συνθήκες, να θεωρεί ότι οι συνθήκες αμέσως μετά τις ανατροπές ήταν καλύτερες. Δεν φταίει ότι άλλαξαν οι συνθήκες, φταίει ότι αλλάξαμε εμείς. Εχει λεφτά ο κόσμος; Λέμε: «Εξαγοράστηκε, γι' αυτό πέφτουμε.». Δεν έχει; Λέμε: «Είναι αντικειμενικό να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ». Οι φορείς τέτοιων απόψεων, παρά τον επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

Είναι απαράδεκτη η ταύτιση με το ΣΥΡΙΖΑ όσων υπερασπίζονται το πρόγραμμα, το ΑΑΔΜ, το ενδεχόμενο σχηματισμού ΑΑ κυβέρνησης όπως λέει το πρόγραμμα και που θα παλεύει για τους στόχους που προβλέπει το πρόγραμμα (όχι ο Τσίπρας) για αυτή. Αντίθετα, η άποψη ότι δεν πρέπει σήμερα να φύγουμε από την ΕΕ γιατί δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ενισχύει. Υπενθυμίζω (πέραν της τοποθέτησης του Χαρίλαου στο 16ο) την τοποθέτηση της σ. Παπαρήγα στο 13ο: «Το καπιταλιστικό κράτος θα το αντικαταστήσει το σύγχρονο σοσιαλιστικό, [...], ή εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει [...]η γνωστή θέση του Λένιν για μεταβατικό τύπο κράτους και εξουσία που δεν θάναι μεν σοσιαλιστική αλλά θα αποτελεί εξουσία που ξεπερνά τα πλαίσια του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος; Κατά τη γνώμη μου η βασική ιδέα είναι και σήμερα επίκαιρη.» (8)

Το σχέδιο προγράμματος ήταν αναμενόμενο. Επισημοποιεί την απομάκρυνση από το πρόγραμμα καθιστά δυσκολότερη την υπεράσπιση της ΑΑ γραμμής. Δεν είναι η αλλαγή των συνθηκών που επιβάλλει την αλλαγή προγράμματος: Οι βασικές εκτιμήσεις του προγράμματος επιβεβαιώνονται πανηγυρικά σήμερα.

Η διαδικασία αναθεώρησης είναι αντικαταστατική: Χρόνια ζυμώθηκαν και εφαρμόζονταν οι αλλαγές που πλέον επίσημα τίθενται προς ψήφιση. Στην ΚΝΕ η ζύμωση γίνεται απροκάλυπτα9.

Η αστική τάξη έχει επιδιώξει τον ευνουχισμό του ΚΚΕ τόσο μέσω της προσπάθειας μετατροπής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ('89-'91), όσο και μέσω της απομόνωσής του από τις λαϊκές μάζες ('29-'31, άρνηση αποφυλάκισης των 650 Ακροναυπλιωτών που ζητούσαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου το 1940).

Εάν περάσει το σχέδιο προγράμματος, όχι απλώς επισημοποιείται η γραμμή που καταστρέφει ό,τι χτιζόταν για 9 δεκαετίες, αλλά πλέον δεν θα μιλάμε για το ΚΚΕ, αλλά για ένα άλλο κόμμα. Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτόγνωρο χτύπημα στο λαϊκό κίνημα. Ο καθένας ας πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν. Θα τον κρίνουν πρώτα απ' όλα τα παιδιά του.

1. Σοβαρή προσπάθεια υπεράσπισης της πορείας ανασυγκρότησης της ΚΝΕ γίνεται στη συμβολή του σ. Ν. Σερετάκη στο διάλογο ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη νεολαία, «Ριζοσπάστης», 23/10/2005 σελ.12.

2. Ζητήματα του καταστατικού της ΚΝΕ, Τμήμα Διαφώτισης του ΚΣ της ΚΝΕ, Εκδόσεις «Οδηγητής», Ιούλης 1977, σελ. 13-14

3. Χαρίλαος Φλωράκης, Παρέμβαση στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ, Ντοκουμέντα του 4ου Συνεδρίου της ΚΝΕ 1988.

4. «Ριζοσπάστης», 10/12/11, σελ. 8.

5. Νίκος Μπογιόπουλος, «Ριζοσπάστης», 8/3/2000.

6. Μάκης Μαΐλης, «Ριζοσπάστης», 6/3/2011.

7. Από 23.792 ψήφους το 2008 σε 15.711 ψήφους το 2012. Από πάνω από 60 ΓΣ το 2008 σε 6-7 το 2012.

8. «Ριζοσπάστης», 16/11/1990.

9. Απόφαση 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ: «Συσπείρωση σε Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή γραμμή».

Πηγή άρθρου: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7249760

Το δεύτερο άρθρο είναι του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΥ με γενικό τίτλο: 

"ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟ, ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑ "

Το Καταστατικό του Κόμματος είναι ένα ντοκουμέντο καθοριστικής σημασίας για την ομαλή λειτουργία, τη συσπείρωση των γραμμών για την ανάπτυξή του.

Επόμενα, πρέπει να εκτιμηθεί, γιατί αλλάζει, τι αλλαγές γίνονται, σε ποια κατεύθυνση, τι επιδιώκει η ΚΕ με το προτεινόμενο σχέδιο.

Βασικές αλλαγές

Αρθρα:

5. Για το μέλος του Κόμματος

2. Αλλαγές στην οργανωτική δομή. Κατάργηση επιτροπών Πόλεων, Νομαρχιακών και Αχτιδικών Επιτροπών, συγκρότηση Τομεακών και Περιοχών

15. Η ΚΕ ορίζει και τον Πρόεδρο της ΕΚΕ

Κεφ. 7 αλλάζει η σχέση Κόμματος - ΚΝΕ, ουσιαστικά ο χαρακτήρας της ΚΝΕ

Συνολικά, αλλάζει το πνεύμα, η αντίληψη, εκφράζεται με επαναστατικά λόγια, όμως στην ουσία, την ΚΕ διαπερνά ένας φόβος, απέναντι στα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ. Περιορίζεται περισσότερο το σκέλος της Δημοκρατίας, δυναμώνει ο συγκεντρωτισμός, αντί για βελτίωση της καθοδήγησης αυξάνεται η διοίκηση. Το προτεινόμενο Καταστατικό κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από τις κομματικές ανάγκες.

Επόμενα, οι αλλαγές σχετίζονται οπωσδήποτε με την αλλαγή του προγράμματος, εκτός από αυτές που αναφέρθηκαν είναι και άλλες, διαμορφώνουν και υπηρετούν ένα ελεγχόμενο στενό μικρό Κόμμα.

Φυσικά αλλαγές χρειάζονται, ώστε να διαπερνά το πνεύμα του Λενινισμού, να εξαλειφθούν αντιλήψεις κομμάτων εξουσίας που κληρονομήσαμε.

Να συμβάλλει στη συσπείρωση και δραστηριοποίηση των κομματικών δυνάμεων και όχι στον παραμερισμό στελεχών και στο σχεδιασμό εκκαθαριστικών επιχειρήσεων.

Ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός για να λειτουργήσει σωστά και να υπάρχουν τα αποτελέσματα για τα οποία καθορίσθηκε και θεσμοθετήθηκε, πρέπει πρώτα να λειτουργήσει το σκέλος της Δημοκρατίας που δε σημαίνει ότι το μέλος του Κόμματος και το στέλεχος λέει τη γνώμη του αλλά απαιτούνται μέτρα και προϋποθέσεις όπως: ολόπλευρος και όχι μονομερής ιδεολογικός εξοπλισμός, συγκεκριμένη, ολοκληρωμένη και έγκαιρη ενημέρωση. Αναγνώριση στην πράξη (θεσμοθέτηση) διαφορετικών απόψεων, εκτιμήσεων και θέσεων (εκτός βέβαια από την ιδεολογία και το Στρατηγικό στόχο). Ισότιμη προβολή τους στο Δημόσιο διάλογο.

Να δοθεί μεγαλύτερη ευθύνη στα μέλη του Κόμματος για την ανάδειξη των οργάνων και των αντιπροσώπων. Από τις ΚΟΒ μέχρι το επίπεδο Νομών, Αχτίδων μεγάλων Πόλεων (ή όπως ονομασθούν) να καταργηθούν οι επιτροπές προτάσεων. Παρέμβαση της καθοδήγησης μόνο για λόγους ακαταλληλότητας του προτεινόμενου.

Να κατοχυρωθεί το Κόμμα από παραβιάσεις και αδικαιολόγητες παραλήψεις του ΠΓ και της ΚΕ. Εκλογή Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου από το Συνέδριο, με αρμοδιότητες τήρησης καταστατικού, προγράμματος και αποφάσεων, έγκαιρη ενημέρωση των ΚΟΒ.

Στις θέσεις σοβαρής ευθύνης και μεγάλης προβολής για να μη δημιουργούνται προσωπικές πολιτικές, νοοτροπίες ιδιοκτητών, φαινόμενα οικογενειοκρατίας, να υπάρχει καθορισμένος χρόνος παραμονής.

Προτάσεις

Αρθρα:

1στ. Η κατοχύρωση των διαφορετικών γνωμών, θέσεων και απόψεων, η ολοκληρωμένη ενημέρωση των ΚΟΒ, η ισότιμη προβολή τους.

12. Η σύγκληση τακτικού Συνεδρίου ανακοινώνεται 6 μήνες και οι θέσεις δημοσιεύονται πριν 5 μήνες. Ο δημόσιος διάλογος προηγείται των ΓΣ και Συνδιασκέψεων.

13. Εκλέγει 9μελή Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου, τα μέλη της πρέπει να έχουν τουλάχιστον 20 χρόνια κομματική ηλικία.

- Για την ΚΕ 12 χρόνια κομματική ηλικία και να έχουν δουλέψει τουλάχιστον 3 χρόνια σε Νομαρχιακό ή Αχτιδικό Κομματικό Οργανο.

23. Γενικός Γραμματέας, μέλη του ΠΓ, Βουλευτές, Ευρωβουλευτές, Περιφερειακοί και Δημοτικοί σύμβουλοι, συνδικαλιστές, αποσπασμένοι από την παραγωγή, δε μπορεί να παραμένουν περισσότερο από 8 ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις 12 χρόνια.

41. Η διατύπωση του προηγούμενου προγράμματος.

Πηγή άρθρου: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7251142