ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΦΟΥΣΤΑ...

Έχουμε τονίσει κατ επανάληψη, πως τα παιχνίδια καθυστέρησης, που με προκλητικό τρόπο αναπαράγονται στον κυβερνητικό θίασο, και μεγιστοποιούνται από τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ, δεν αφορούν στην ουσία των πραγματικών προβλημάτων, αλλά συνιστούν μια ανέντιμη συμπαιγνία των πολιτικών ανδρεικέλων, η οποία είναι σε πλήρη γνώση της οικονομικής συμμορίας στην οποία λογοδοτούν, και έχει στόχο τον αποπροσανατολισμό της Ελληνικής κοινωνίας.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Έχουμε επίσης τονίσει, πως το φαιδρότερο πρόσωπο και η άκρως επικίνδυνη μαριονέτα στη συγκυβέρνηση των δηλωσιών και των προσκυνημένων, είναι ο "αριστερός" μαϊντανός, ο οποίος επέλεξε συνειδητά με τη συμμετοχή του και τον τραβεστί πολιτικό λόγο του, να χρυσώνει το χάπι της υποταγής, και να επενδύει σε επικίνδυνες αυταπάτες, που αποσκοπούν στον παροπλισμό της Ελληνικής κοινωνίας, την καλλιέργεια και τόνωση επικίνδυνων ψευδαισθήσεων, και εν τέλει στην απρόσκοπτη ολοκλήρωση του γεωπολιτικού - οικονομικού σχεδίου καθολικής άλωσης της Ελληνικής επικράτειας. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.

Αυτό το άθλιο λοιπόν πολιτικό ξεβουρτσάλι...

Ενώ έχει ήδη ολοκληρωθεί η σύνταξη του πρωτοκόλλου κατάσχεσης της χώρας, συνεχίζει να επιδίδεται σε θεατρικούς λεονταρισμούς, επιδιώκοντας όχι μονάχα να συγκαλύψει την απόλυτη υποταγή του στις απαιτήσεις του κατοχικού σουλτανάτου, αλλά πρωτίστως να εξωραϊσει το τελικό αποτέλεσμα μιας συμφωνίας ντροπής και μέσω αυτού του εξωραϊσμού να στρογγυλέψει το μέγεθος της πολιτικής προστυχιάς της θετικής του ψήφου.

Έτσι, ενώ έχει συμφωνήσει σε όλα τα επαίσχυντα και ταπεινωτικά, συνεχίζει να ροκανίζει το χρόνο επιδιδόμενος σε πλιτικούς θεατρινισμούς περί δήθεν διαφωνιών και κόκκινων (από την ντροπή) γραμμών, για ζητήματα δευτερεύουσας και τριτεύουσας σημασίας, που ακόμη και αν εξαιρεθούν στη φάση αυτής της πολιτικής συγκυρίας, θα επανέλθουν στη συνέχεια προκειμένου να σαρωθούν και αυτά ως τελευταία ψίχουλα με την απόλυτη φυσικά συνενοχή του.

Πρόκειται λοιπόν για ένα πολιτικό θέατρο, σχεδιασμένο και προσυμφωνημένο, που ούτε την συγκυβέρνηση του δηλωσία πρωθυπουργού ανησυχεί, ούτε φυσικά και τους υπαλληλίσκους του σουλτανάτου.

Στο άρθρο του κ. Ι. Ληξουριώτη που ακολουθεί, παραθέτουμε μια ακόμη χαρακτηριστική "πόζα" του "αριστερού" μαϊντανού", γιατί αυτός μπορεί να επέλεξε να κάνει σημαία του μια φούστα, αλλά ακόμη και σ αυτό, το πολιτικό του ξεβράκωμα είναι επιβεβλημένο, για να καταλάβουμε επιτέλους ποιός είναι ο πραγματικός ρόλος του Κουβέλη και της ΡΗΜΑΔ συνολικά, σ αυτή την επικίνδυνη πολιτική φαρσοκωμωδία...

Το άλλο περιβόητο "αγκάθι" των εργασιακών (για το οποίο ο κ. Κουβέλης έχει επίσης βγει στο κλαρί): 

Θα διηγηθούμε μια μικρή ιστορία (που δεν είναι παραμυθάκι): Κάποτε, πολύ πίσω στο παρελθόν, ένας καλός νόμος (Ν. 3198/1955) προέβλεψε την υποχρέωση των εργοδοτών να καταβάλλουν στους εργαζόμενους που απολύουν αποζημίωση σε συνάρτηση με το χρόνο υπηρεσίας τους. Προέβλεψε όμως επίσης ότι ο εργοδότης είχε την δυνατότητα, αντί να καταβάλει την πλήρη αποζημίωση, να προειδοποιεί τον εργαζόμενο που ήθελε να απολύσει και στην περίπτωση αυτή να μειώνεται η οφειλόμενη αποζημίωση στο μισθό της κανονικά οφειλόμενης.
Θα έλεγε κάποιος: "τι χαρά για τους εργοδότες !!! Θα κάνουν μια ωραία προειδοποίηση στον εργαζόμενο που πρόκειται να απολύσουν και αντί να καταβάλλουν π.χ. έξη μήνες μισθούς αποζημίωση θα του δίνουν τρεις μισθούς". Εμπρός λοιπόν πρόσω ολοταχώς για προειδοποιήσεις !!!. (αυτά θα σκέφθηκε το 1955 ο παππούς του κ. Τσίπρα που δεν συμπαθούσε τους εργοδότες).

Αμ δε !! Επί εξήντα περίπου χρόνια ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΧΕΡΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΤ' ΕΛΑΧΙΣΤΟ. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο που η σχετική διάταξη είχε περιπέσει σε πλήρη αχρησία (επιφυλάσσομαι για τις απόψεις του κ. Αυτιά).

Πρόσφατα ήλθε εκ νέου στην επιφάνεια το ζήτημα της προειδοποίησης. Για κάποιους λόγους που ούτε εγώ έχω καταλάβει, θεωρήθηκε από την τρόικα ότι εάν μειωνόταν ο χρόνος προειδοποίησης θα ελαφρώνονταν τα κόστη των εργοδοτών κατά τις απολύσεις. Ποια κόστη όμως, τη στιγμή που κανένας εργοδότης δεν χρησιμοποιούσε την προειδοποίηση για να απολύσει εργαζομένους;

Ας εξετάσουμε λοιπόν ποιος ήταν ο λόγος που οι εργοδότες δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτό το "κελεπούρι" που τους πρόσφερε ο νόμος και κατά τη γνώμη μου ούτε τώρα πρόκειται να το εκμεταλλευτούν, ακόμη και με μειωμένο κόστος.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Με βάση το ισχύον δίκαιο, εάν ένας εργαζόμενος έχει εργαστεί σε έναν εργοδότη 10 συμπληρωμένα χρόνια και αυτός θέλει να τον απολύσει χωρίς προειδοποίηση θα πρέπει να του καταβάλει ως αποζημίωση μισθούς έξη (6) μηνών. Εάν τον απολύσει με προειδοποίηση 4 μηνών (δηλαδή του λέει σήμερα ότι θα απολυθεί σε 4 μήνες) οφείλει να του καταβάλει αποζημίωση τριών (3) μηνών. Δηλαδή ο εργοδότης θα κερδίσει τρεις (3) μισθούς αποζημίωση.
Από πρώτη προσέγγιση εμφανίζεται (αυτό θα μπορούσε να υποστηριχθεί με οργίλες κραυγές σε κάθε αξιοπρεπές πρωινάδικο) ότι ο εργοδότης με το "κόλπο" αυτό επωφελείται 3 ολόκληρους μισθούς !!!

Για να δούμε όμως, υπάρχει πραγματικό κέρδος για τον εργοδότη; Θα τολμήσω να προφέρω το "σατανικό στίχο" μου:

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΡΔΟΣ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΣΤΟΣ.

Για να το καταλάβουμε δεν είναι σκόπιμο να χρησιμοποιήσουμε λογική ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών "δημοκρατικών" δυνάμεων, αλλά την κοινή λογική με βάση την οποία οι εργοδότες επί εξήντα χρόνια προτίμησαν να μην πλησιάσουν τη δυνατότητα προειδοποίησης που τους παρείχε ο νόμος.
Εδώ ο λαός λέει "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι ..." και γι' αυτό λέω και εγώ:

Τι σημαίνει ουσιαστικά προειδοποίηση απόλυσης; Ότι ενώ θέλει ο εργοδότης σήμερα να απολύσει έναν εργαζόμενο (προφανώς γιατί δεν τον χρειάζεται), προκειμένου να κερδίσει τη διαφορά της αποζημίωσης, τον κρατά στην εργασία και του λέει ότι θα τον απολύσει, κατά το παράδειγμά μας, μετά 4 μήνες. Άρα: α) Τον πληρώνει άλλους 4 μήνες ενώ δεν τον χρειάζεται και β) (ίσως το χειρότερο) τον έχει 4 μήνες μέσα στην επιχείρηση και (πολύ λογικά) όχι μόνο αυτός δεν έχει κανέναν λόγο (μάλλον και αντικείμενο) να εργαστεί (αφού είναι προφανές ότι ενώπιον απόλυσης δεν φοβάται μη του χαλάσουν τη διαγωγή), αλλά έχει και όλη την ευχέρεια να δημιουργεί εργασιακά προβλήματα και να υπονομεύει την επιχείρηση.

Ποιο είναι λοιπόν το λάδι και ποιο είναι το ξύδι;
Με την προειδοποίηση απόλυσης, ο εργοδότης κερδίζει μεν 3 μισθούς από την αποζημίωση και χάνει 4 μισθούς ως αμοιβή σε έναν εργαζόμενο που δεν δουλεύει και που υπονομεύει και το εργασιακό κλίμα. Δηλαδή έχει καθαρή χασούρα έναν μισθό, συν το μπάχαλο που δημιουργείται στην επιχείρηση από τους υπό προθεσμία απολυμένους !!!!

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το αθώο ερώτημα:
ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ (ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ) ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ;;
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΑ ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ; ΜΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΑ.

Με την αγάπη μου

*ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής εργατικού δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ