ΟΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΣΤΟ ΔΗΛΩΣΙΑ... Η ΑΤΖΕΝΤΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ... ΤΟ ΤΣΑΛΙΜΙ ΣΤΟΝ ΚΟΥΒΕΛΗ

Άποκαλυπτικό άρθρο για την "εκτίμηση" που τρέφουν για τον "αριστερό" μαϊντανό, όλοι εκείνοι που υπερθεμάτισαν τη "σοβαρότητα"  και τη "νηφαλιότητα" του ηγέτη του για τη συμμετοχή του στη συγκυβέρνηση των Κοτζαμπάσηδων...

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Θα ρίξει η ΔΗΜΑΡ την κυβέρνηση για τα εργασιακά; Δεν το πιστεύω...
Θα υποχωρήσει η τρόικα ή θα παρθεί "πολιτική απόφαση" να διερευνηθεί αργότερα η διαφωνία αυτή; Πιθανότερο. Όχι το πρώτο, το δεύτερο.
Είναι λιγότερο άδικα τα οριζόντια μέτρα φορολογίας και περικοπών που περιλαμβάνονται στο πακέτο από τα μέτρα στα εργασιακά που δεν αφορούν και τους πάντες; Όχι...
Εκείνα γιατί η ΔΗΜΑΡ θα τα ψήφιζε αν κατέβαιναν ξεχωριστά; Τρέλα...

"Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το 'χαν διαλύσει" λέει ο ποιητής... Είναι όμως έτσι με την Δημοκρατική Αριστερά;

Αυτό που συμβαίνει στην ΔΗΜΑΡ έχει να κάνει περισσότερο με την ίδια... 

 

Και λιγότερο με την τρόικα και τις απαιτήσεις της, την τρικομματική κυβέρνηση και την συνοχή της ή την ίδια την πορεία των διαπραγματεύσεων. Έχει να κάνει με το έλλειμμα μεταρρυθμισμού ολόκληρης της Αριστεράς και της Δημοκρατικής Αριστεράς ειδικότερα. 

Η ΔΗΜΑΡ πολύ καλά έκανε και μπήκε στην κυβέρνηση. Άλλαξε την πορεία των πραγμάτων. Της έδωσε την νομιμοποίηση της εθνικής συνεργασίας. Της έδωσε την πρωτοβουλία κινήσεων εφόσον κάθε πράξη της θα είχε τον προέλεγχο από μια δημοκρατική αριστερή σκοπιά. Της έδωσε αξιοπιστία αφού δεν ήταν μια νέα μεταμφίεση του παλαιού δικομματισμού αλλά μια ελεγχόμενη ιστορία. Της έδωσε ελπίδα και προοπτική να πετύχει με συστράτευση την παραμονή μας στην ευρωζώνη και να περάσει χωρίς ανθρωπιστική καταστροφή "τον κάβο".
Γι αυτό και υποστηρίχθηκε κριτικά από δυνάμεις του μεταρρυθμισμού και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. 

Αυτό που συχνά όμως παραβλέπεται σε αυτό το συμβάν, είναι ότι η ΔΗΜΑΡ παρόλα αυτά, δεν είχε τα φόντα να συμβάλλει και προωθητικά στο μεταρρυθμιστικό έργο της νέας κυβέρνησης, ούτε στην επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών/κλειδιών για την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου αυτής της χώρας και την επαναφορά της σε τροχιά ανάπτυξης. Δεν ήταν έτοιμη. Γι αυτό και την τιμά ακόμη περισσότερο το ρίσκο που πήρε και η ευθύνη που ανέλαβε.

Δεν ήταν έτοιμη. 
Παρόλη την ανανεωτική της κληρονομιά, παρόλη την μεταρρυθμιστική ζέση πολλών μελών και φίλων της, η ίδια παρέμενε δέσμια του συνασπισμικού της παρελθόντος. Της συμμετοχής της για δεκαετίες σε μιαν Αριστερά που ποτέ δεν ξεπέρασε τον εθισμό της στον κρατισμό, την νοσταλγία της για τον υπαρκτό και την προσκόλλησή της στο καθεστώς του δημοσιοϋπαλληλικού κρατικοδίαιτου "σοσιαλισμού" των αγώνων για επιδόματα χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς - "για όλους". 
Παρά την διαφοροποίησή της από τον αριστερισμό και την επαναστατική γυμναστική των συνιστωσών αλλά και τον λαϊκισμό των αδιαφοροποίητα και απολιτικά, αγανακτισμένων, η ίδια δεν προσχώρησε ποτέ ολοκληρωτικά στο μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο. Οι συμμετοχές της στην νέα κυβέρνηση το έδειξαν: άχρωμες, συντεχνιακές, του μη μεταρρυθμιστικού "κλίματος". Οι πράξεις της επίσης άτολμες, αναβλητικές, υποχωρητικές στην αντιμεταρρύθμιση. Στην παιδεία, την δικαιοσύνη, το δημόσιο κανένα καθαρό μέτωπο δεν αναπτύχθηκε. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι γίνεται προετοιμασία για κάτι τέτοιο. Ούτε ως διακήρυξη.
Η πρωτοβουλία έγειρε αναπόφευκτα στην πλευρά Σαμαρά, την ατζέντα συνέχισε να την βάζει η τρόικα.  

Το "δικό μας μνημόνιο", η εθνική εναλλακτική πρόταση στις πολιτικές της τρόικας δεν εμφανίστηκε ποτέ. 

Προτάσεις ισοδυνάμων μέτρων στην άμυνα, την εκκλησία, τις γκρίζες περιουσίες, ή η απαίτηση διαφάνειας με το σαρωτικό πόθεν έσχες των δημόσιων λειτουργών και δικαιοσύνης στην κατανομή των βαρών με εισοδηματικά κριτήρια, εγκαταλείφθηκαν πριν προλάβουν καν να εκφραστούν. Στοχευμένα μέτρα στην θέση των τυφλών οριζοντίων, δεν παλεύτηκαν ως αληθινές κόκκινες γραμμές αλλά υποτονικά. Η φορολογία των μικρομεσαίων αφέθηκε να ανεβεί σε απαγορευτικά επίπεδα, σαν να μην απασχολεί κανέναν από την Αριστερά η υπαρκτή παραγωγική δομή της κοινωνίας μας αλλά μόνο οι ΔΥ και η μονιμότητά τους.

Σήμερα, η αγκύρωση στα εργασιακά δεν πείθει ούτε τους δικούς της ανθρώπους. Είναι μια προσπάθεια εκβίασης μια νίκης για την τιμή των όπλων ή μιας "αριστερής" δικαιολογίας απεγκλωβισμού από μια προσπάθεια που σώζει την χώρα αλλά καταστρέφει το κόμμα... Ένα απονενοημένο διάβημα χωρίς αλεξίπτωτο. Ένα τρελό φορτηγό...

Υπάρχει βέβαια και ο από μηχανής Θεός. Που θα σώσει τα προσχήματα για την ΔΗΜΑΡ και την χώρα επίσης: η υποχώρηση δια της αναβολής, της τρόικας στα εργασιακά.  Και είναι μάλλον και το πιθανότερο σενάριο. Γιατί υπάρχει αρκετή ακόμη λογική και υπομονή ανάμεσα στους "δανειστές τοκογλύφους" εταίρους μας.  Ελπίζω δηλαδή... Αλλιώς,  "ΔΗΜΑΡ, ΔΗΜΑΡ τι θα γίνει φίλε μου με μας;"

ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ