ΤΟΛΜΑ ΒΡΕ ΓΕΛΟΙΕ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙΣ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ ΣΗΜΑΙΑ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΝΤΡΟΠΗΣ»…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν το κάνουμε για να καταδείξουμε το πόσο άθλιος ενδέχεται να είναι ο ψυχικός και πνευματικός «χώρος» του εμπνευστή που την αποτύπωσε.

Το κάνουμε κυρίως γιατί έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, την κοινωνία και πρωτίστως τη νέα γενιά, να αποκαλύπτουμε τον επικίνδυνο και ύπουλο τρόπο με τον οποίο ορισμένοι επιχειρούν να αφυδατώσουν την ψυχή τους από το αξιακό φορτίο που οφείλει να κουβαλά στην πορεία των χρόνων.

Στην αναδημοσίευση που ακολουθεί στη συνέχεια αυτού του άρθρου, θα δείτε να αναβιώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η βρωμιά και ο πεμπτοφαλαγγιτισμός, που στοχοποιεί με τρόπο απαράδεκτο και προκλητικό την Ελληνική σημαία.

Η λαθροχειρία και ο τσαρλατανισμός του αρθρογράφου, συμπυκνώνεται επί της ουσίας σε τρία κυρίαρχα χαρακτηριστικά:

Το πρώτο που επιδιώκει, είναι να εμφανίζεται ως προοδευτικός και οπαδός της μαχόμενης δημοκρατίας. Δεν είναι όμως τίποτε περισσότερο, παρά ένας χυδαίος και αδίστακτος υβριστής που αντικειμενικά λειτουργεί ως προβοκάτορας τόσο του προοδευτισμού όσο και της δημοκρατίας, που σε τελευταία ανάλυση αυτό που αποσκοπεί με τρόπο ύπουλο και υποκριτικό, είναι να τροφοδοτήσει τη νεοναζιστική υποκρισία ως απάντηση στον ανιστόρητο και ολέθριο εθνομηδενισμό του.

Για να το πούμε λοιπόν απλά και ξεκάθαρα. Τέτοιοι τενεκέδες και μάλιστα ξεγάνωτοι, έχουν τόση σχέση με τη δημοκρατία και τον προοδευτισμό, όση ακριβώς σχέση έχουν τα σκατά με την κολόνια. Γι αυτό και σε τέτοιους αγύρτες της πολιτικής αμπελοφιλοσοφίας δε χαρίζουμε ούτε την προοδευτικότητα της σκέψης μας, ούτε φυσικά ίχνος από τους αγώνες αυτού του λαού για την πολιτική δημοκρατία.

Το δεύτερο που επιχειρεί, είναι να αποσυνδέσει το αφηγηματικό – ιστορικό κομμάτι σχηματοποίησης του εθνικού μας συμβόλου, από τους αγώνες αυτού του λαού για την υπεράσπισή του. Πρόκειται για αγώνες που ταυτοποίησαν το «πανί» με την έννοια της εθνικής κυριαρχίας και με το αξιακό σύστημα που τη συναποτελεί, και το οποίο η κοινωνία ολόκληρη οφείλει και να προασπίζεται και να τιμά, τόσο στην καθημερινότητά της, όσο και στις καθοριστικές καμπές και προκλήσεις της ιστορίας.

Για να το πούμε λοιπόν και αυτό επίσης ξεκάθαρα. Ο κάθε καραγκιοζάκος, όπου και αν αυτοπροσδιορίζεται ότι ανήκει πολιτικά, δικαιούται να αντιμετωπίζει ως πανί το βρωμισμένο του σώβρακο (αφού όλη του η παληκαριά κάπου εκεί εξαντλείται). Το σύμβολο όμως της υπόστασης ενός λαού που προσδιορίζει και το οριοθέτημα της εθνικής κυριαρχίας του, δε δικαιούται να το βάζει στο βρωμισμένο στόμα του. Σ αυτό το στόμα, το μοναδικό «πανί» που δικαιούται να απολαμβάνει, είναι μονάχα το λερωμένο βρακί του.

Το τρίτο και προκλητικότερο με το οποίο καταπιάνεται, είναι να επιχειρεί να νομιμοποιήσει με τρόπο απαράδεκτο έως και τουλάχιστον ποινικά κολάσιμο, τον αλήτικο τρόπο με τον οποίο η τσογλαναρία των νεοταξιτών, τολμά να κουρελιάζει το εθνικό σύμβολο, αδιαφορώντας για την ευθύτατη πρόκληση που συνιστά αυτή της η συμπεριφορά στους νεκρούς μάρτυρες αυτής της χώρας.

Ας είμαστε λοιπόν το ίδιο ξεκάθαροι και εδώ. Τόσο η τσογλαναρία όσο και οι αβανταδόροι της, στο διόλου αθώο και από κάθε άποψη κατευθυνόμενο «έργο» το οποίο επιτελούν, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πληρώσουν πολύ ακριβά το πραγματικό τίμημα της πεμπτοφαλαγγίτικης επιλογής και στάσης τους. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ευθέως ανάλογο των κατάπτυστων και εθνικά επικίνδυνων όσο και προσβλητικών επιλογών τους.

Ας τις αποκαλύψουμε…

Προσβολή εθνικού συμβόλου με τρόπο απαράδεκτο, τέτοιον που ούτε εισβολέας κατακτητής δε δικαιούται να τολμήσει σε βάρος οποιουδήποτε λαού, ότι και αν απεικονίζει η εθνική σημαία του.

Προσβολή και ταπείνωση των νεκρών των εθνικών αγώνων του λαού μας, πράξη που συνιστά επιπροσθέτως και ποινικό αδίκημα και ως τέτοιο επιβάλεται να αντιμετωπιστεί.

Απροσχημάτιστη (και γιατί να το αποκλείσουμε, ενδεχομένως και κατευθυνόμενη) αντεθνική δράση, που σε πρώτη φάση εκδηλώνεται με συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης ή και αποκαθήλωσης των εθνικών συμβόλων. Πρόκειται για πράξη που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί, αφού αν την προκαλέσει αυτόχειρας για λογαριασμό άλλης εθνικής δύναμης, συνιστά ακόμη και αιτία πολέμου.

Ευθεία και απροσχημάτιστη προσβολή της ιστορίας του Ελληνικού λαού. Μιας ιστορίας απόλυτα ταυτισμένης με την υπεράσπιση της εθνικής σημαίας, και γι αυτόν τον επιπρόσθετο λόγο, αυτό το κατά τους πολιτικά αλητήριους «πανί», είναι απόλυτα ταυτισμένο με την ψυχή και την υπόσταση του λαού μας στο σύνολό του.

Πρόκειται λοιπόν για αθλιότητα, που δεν αγγίζει αλλά ξεπερνά κατά πολύ ακόμη και αυτά τα όρια της νομιμότητας…

Για τέτοια λιβελογραφήματα πρακτορικής έμπνευσης και προκλητικά αντεθνικού περιεχομένου, η παρέμβαση του εισαγγελέα θα πρέπει να είναι άμεση και παραδειγματική γιατί…

Κανένας ελεεινός δε δικαιούται να χαρακτηρίζει την εθνική επέτειο υπεράσπισης της πατρίδας ως «επέτειο ντροπής», ανεξάρτητα από τις αιτίες και τους πρωταγωνιστές που τροφοδότησαν την πολεμική μηχανή της εποχής. Το αίμα που χύθηκε ήταν αίμα του λαού μας, και αν ένα κοπρόσκυλο δεν έχει την ευθιξία να τιμά τους νεκρούς του αντιφασιστικού αγώνα, κανείς από μας και στο όνομα καμιάς «δημοκρατίας του κώλου» δεν υποχρεούται να τον ανέχεται…

Κανένα κοπρόσκυλο δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλεί τη σημαία ενός λαού ως «σύμβολο σκλαβιάς» και να μένει ατιμώρητο, να κυκλοφορεί ελεύθερο ανάμεσά μας, και να συνεχίζει να ασχημονεί προσβάλλοντας τα ιερά και τα όσια ενός λαού που μισεί και μιας πατρίδας που δεν αγάπησε και που δε συναισθάνεται ότι τα παιδιά του αύριο (αν δε βγουν σαν τα μούτρα του) θα έχουν κάθε λόγο να ντρέπονται που έχουν για πατέρα έναν ελεεινό πολιτικό κουκουλοφόρο που μισεί την ίδια του την πατρίδα.

Κανένας μασκαράς δεν μπορεί να μένει ατιμώρητος όταν τολμά να καλεί επώνυμα τις ομάδες των αφιονισμένων να συνεχίζουν να προσβάλουν και να ποδοπατούν το εθνικό σύμβολο, θεωρώντας ότι αυτό δε συνιστά αντεθνική πρακτορικού τύπου πρόκληση, αλλά «αποστασιοποίηση από το κοινωνικό μαντρί».

Στη συνέχεια παραθέτουμε το άρθρο του κοπρίτη, την ιστοσελίδα που το φιλοξένησε χωρίς κριτική και χωρίς να αποστασιοποιείται από το βρωμερό λιβελογράφημα, και φυσικά το όνομά του που θα πρέπει να τεθεί άμεσα υπ όψιν του αρμόδιου εισαγγελέα για τα δέοντα. Αυτά για να μην αναρωτιόμαστε γιατί ο νεοναζισμός στη χώρα μας σηκώνει και πάλι κεφάλι. Νερό στο μύλο του νεοναζισμού, ρίχνουν όλοι εκείνοι που τολμούν να προσβάλουν, να υβρίζουν και να απαξιώνουν, όλα εκείνα που ταπείνωσαν τη δολοφονική μηχανή του χιτλερισμού, στην αντιπαράθεσή του με τον Ελληνισμό, τους λαούς και την ιστορία.

Διαβάστε τώρα τον οχετό και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας…

Η Ελληνική σημαία και ο μύθος του συμβολισμού της.

του Γιώργου Γαλανού
Υποστηρίζεται από εθνικόφρονες κύκλους, ότι η ελληνική σημαία αποτελεί σύμβολο ελευθερίας, για το οποίο έχουν χυθεί ποταμοί αίματος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΄40. Τις τελευταίες ημέρες σε συζητήσεις στο διαδίκτυο και στους τηλεοπτικούς δέκτες αυξάνουν αυτοί, που υποστηρίζουν, ότι ο κόσμος πρέπει να αντιταχθεί στο Δ.Ν.Τ. κατεβαίνοντας στους δρόμους κρατώντας -όχι κομματικές, αλλά- μόνο την ελληνική σημαία, σαν ένδειξη εθνικής ενότητας. 
Η ελληνική σημαία ωστόσο, συμβολίζει ακριβώς εκείνες τις «αξίες», που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση (βυζαντινισμό, διαπλοκή, διαφθορά, θεοκρατία, υπανάπτυξη κ.λπ.). Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε πώς προέκυψε η «εθνική» μας σημαία και τι συμβολίζει.
Ένας ακόμα μύθος της Ρωμιοσύνης Η επιλογή των χρωμάτων και της μορφής της σημαίας τού νεοελληνικού κρατιδίου αποτελεί έναν ακόμα μύθο της Ρωμιοσύνης, οι νεαροί μαθητές της οποίας διδάσκονται στα σχολεία, ότι τα χρώματά της συμβολίζουν δήθεν το γαλάζιο της θάλασσας τού Αιγαίου και το λευκό των κυμάτων, ενώ οι εννέα λωρίδες της τις συλλαβές της φράσης «ελευθερία ή θάνατος».
Η πλειονότητα των σημερινών κατοίκων της Ελλάδας αγνοούν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή τα χρώματα της σημαίας της σύγχρονης Ελλάδας (μπλε και άσπρο) καθορίστηκαν από τον Όθωνα, για να ταιριάζουν με τα χρώματα της σημαίας της Βαυαρίας, ενώ η μορφή της (πέντε μπλε και τέσσερις λευκές οριζόντιες λωρίδες με σταυρό επάνω αριστερά) καθορίστηκε από τον αγγλόφιλο Αλ. Μαυροκορδάτο κι αποτελεί απλή αντιγραφή της σημαίας των Άγγλων αποικιοκρατών στην Ινδία.
Απόφαση καθιέρωσης σημαίας για το νέο κράτος Με το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος», που προέκυψε από την Α΄ Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο (Ιανουάριος 1822) καθορίστηκε για πρώτη φορά ενιαίος τύπος εθνικής σημαίας με χρώματα γαλάζιο και λευκό, ανατέθηκε δε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει τη μορφή της (παρ. ρδ΄ και ρε΄).
Στις 15 Μαρτίου 1822 εκδόθηκε η με αριθμό 540 απόφαση της Προσωρινής Διοίκησης υπογεγραμμένη από τον πρόεδρο Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, με την οποία καθορίζονταν η μορφή της σημαίας. Για την ακρίβεια καθορίστηκαν τρείς τύποι σημαιών: μία πολεμική για την ξηρά (γαλάζια με μεγάλο άσπρο σταυρό) και δύο για τη θάλασσα: εμπορική (γαλάζια με άσπρο τετράγωνο επάνω αριστερά και γαλάζιο σταυρό εντός του) και πολεμική (γαλάζια, και ακριβώς ίδια στη μορφή με τη σημερινή σημαία, που γνωρίζουμε). Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν σειρά διαταγμάτων, που επέφεραν διάφορες παραλλαγές στους τύπους και τις διαστάσεις των σημαιών (προσθαφαιρέσεις βασιλικών παρασήμων, στεμμάτων, εικόνας του αγ. Γεωργίου κ.λπ.).
Από τους διάφορους τύπους σημαιών δεν άλλαξε η μορφή (αλλά μόνο το χρώμα) της πολεμικής σημαίας της θάλασσας. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε ειδικά με αυτή τη σημαία και τους λόγους, που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη της μορφή και τα χρώματα, καθ΄ ότι έχει ταυτισθεί απόλυτα με την έννοια του νεοελληνικού έθνους / κράτους και αποτελεί σήμερα την επίσημη -ενιαία για όλες τις εκδηλώσεις- σημαία της σύγχρονης Ελλάδας.
Ο Όθων αλλάζει τα χρώματα της ελληνικής σημαίας για να ταιριάζουν με τα χρώματα της σημαίας της Βαυαρίας
Μερικά χρόνια μετά την πρώτη εθνοσυνέλευση, ο νέος βασιλιάς αποφάσισε να αλλάξει το γαλάζιο χρώμα της σημαίας και να το κάνει πιο σκούρο (λιγότερο γαλάζιο και περισσότερο μπλε), προκειμένου να ταυτίζεται με τα χρώματα της σημαίας της Βαυαρίας (βλ. παραπλεύρως εικόνα), από τον βασιλικό οίκο της οποίας προερχόταν ο Όθων. 
Ο αγγλόφιλος Μαυροκορδάτος αντιγράφει τη σημαία των άγγλων αποικιοκρατών

Η εικονιζόμενη σημαία ήταν της East India Company (1700). Αποτελείτο αρχικά από έξη κόκκινες και πέντε λευκές οριζόντιες λωρίδες, που αργότερα μειώθηκαν σε πέντε και τέσσερις αντίστοιχα. Ο σταυρός επάνω αριστερά είναι τού Αγίου Γεωργίου και συμβολίζει το Βασίλειο της Αγγλίας. 
Η σημειολογική πλευρά της επιλογής της μορφής της σύγχρονης ελληνικής σημαίας, που έγινε από τον εκφραστή της αγγλικής πολιτικής, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ήταν η ανάδειξη της χώρας -πριν ακόμη απελευθερωθεί από τους οθωμανούς- σε προτεκτοράτο των Άγγλων…
Περισσότερο ενδιαφέρον όμως, παρουσιάζει ο λόγος, για τον οποίο ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος είχε επιλέξει τη συγκεκριμένη μορφή για τη σημαία. Ο Μαυροκορδάτος, τόσο κατά τη διάρκεια της επανάστασης, όσο και επί Όθωνα ήταν ο κύριος εκφραστής της αγγλικής πολιτικής. Επέλεξε λοιπόν ως μορφή της ελληνικής σημαίας τη σημαία της περιβόητης αποικιοκρατικής British East India Company, της -υπό την αιγίδα τού αγγλικού κράτους- εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών.
Μιας εταιρείας, η οποία καταλήστευσε τον πλούτο της Ινδίας (βαμβάκι, αλάτι κ.λπ.). 
 Μια εξέγερση Ινδών το 1857 καταπνίγηκε στο αίμα με μαζικές δολοφονίες αμάχων. Η εταιρεία πλούτισε ακόμα περισσότερο από το λαθρεμπόριο οπίου με την Κίνα. Το όπιο, που παραγόταν στις Ινδίες με ελάχιστο κόστος, διοχετευόταν στην Κίνα μέσω διεφθαρμένων κρατικών μηχανισμών, όπου ανταλλασσόταν κυρίως με τσάι και μετάξι, προϊόντα, που έβρισκαν έντονο αγοραστικό ενδιαφέρον στην Αγγλία. Η αντίδραση της Κίνας στο λαθρεμπόριο οπίου της East India Company οδήγησε το 1839 τις δύο χώρες σε πόλεμο.
Διάφοροι ανατολικοί λαοί έκαναν χρήση σημαιών• όπως για παράδειγμα αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη: «Ας στρατοπεδεύωσιν οι υιοί Ισραήλ έκαστος πλησίον της σημαίας αυτού μετά τού σημείου τού οίκου των πατέρων αυτών κύκλω της σκηνής του μαρτυρίου». («Αριθμοί», β: 1-2). Οι αρχαίοι Έλληνες τουλάχιστον μέχρι την κλασική εποχή (όπως άλλωστε και κάθε ελεύθερος άνθρωπος), δεν χρησιμοποιούσαν σημαίες, όπως σήμερα, αφού δεν είχαν ανάγκη να σέρνονται σαν πρόβατα στη σφαγή, πίσω από «σύμβολα». Αυτό δεν οφειλόταν, στο ότι… οι σημαίες δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί -χρησιμοποιούνταν ενίοτε σημαίες, γιά να δηλώνουν όμως, διαταγές κατά τη διάρκεια των μαχών- αλλά, στο ότι διαμόρφωναν οι ίδιοι (και όχι μέσω «εξηγητών») τα σημαίνοντα και σημαινόμενα των πολιτειών τους, έτσι ώστε να μην χρειάζονται «συμβολοποιήσεις», «επεξηγήσεις» και άλλες μαντροποιήσεις. 
Ευρύτερη χρήση σημαιών εμφανίστηκε σταδιακά με το θάνατο τού πολιτικού ανθρώπου, από την επικράτηση των Μακεδόνων κι ύστερα (οπότε θάφτηκε και η πολιτική αυτονομία των πόλεων κι οι άνθρωποι άρχισαν να κοπαδοποιούνται), κατά τη ρωμαιοκρατία, ενώ άκμασε κατά το βυζαντινό μεσαίωνα.

Αφρίζουν οι νεοέλληνες υπερπατριώτες κάθε φορά, που ένα κομμάτι της κοινωνίας αποφασίζει να δείξει έμπρακτα την αποστασιοποίησή του από το κοινωνικό μαντρί τού «πατριωτισμού»/εθνικισμού.
Μέσα στο παραλήρημα τους, οι ντοπαρισμένοι από το πατριωτικό ναρκωτικό, ελληναράδες, αγνοούν παντελώς την αρχαιοελληνική έννοια της πατρίδας, όχι ως απλού εδαφικού χώρου, αλλά ως κατ΄ εξοχήν πολιτικού χώρου έμπρακτης κοινωνικής ευημερίας για όλους. (Βλ. Η έννοια τής πατρίδας και ο ιδεολογικός ευτελισμός της).
Αγνοούν επίσης ότι η σημαία, ο εθνοποιητικός αυτός μηχανισμός (όπως είναι κι ο εορτασμός επετείων, οι παρελάσεις, οι εκφωνήσεις λόγων κ.λπ., βλ. Τα έθνη επινοούνται και κατασκευάζονται), που τούς έχουν δώσει, για να κάθονται μπροστά του προσοχή σαν πειθήνια και καλοκουρδισμένα αυτόματα, δεν στοχεύει σε τίποτε άλλο από τον διαρκή έλεγχο των αντανακλαστικών τους.
Όσον αφορά δε στο αίμα, που έχει χυθεί για την ελληνική σημαία και ειδικότερα γιά το ΄40, στο άρθρο μας 28η Οκτωβρίου 1940: Μια «εθνική» επέτειος ντροπής δείξαμε, ότι αποτελεί μύθο η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα, η οποία έγινε λόγω του ότι η Ελλάδα ήταν έρμαιο της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Αντιγράφουμε από το άρθρο αυτό: «Σε αντίθεση με τους πολιτικάντηδες και τους πάτρωνές τους, που γνώριζαν εξ αρχής τα πάντα, αυτός που δεν γνωρίζει τίποτα είναι -ως συνήθως- ο «κυρίαρχος» λαός, που αποδεκατίστηκε για «ιδεώδη», τα οποία πρώτοι και καλύτεροι τα «γράφουν» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αυτοί που τόν έχουν βάλει να τα απαγγέλει σαν ποιηματάκια στις εθνικές επετείους, ή να τα ανεμίζει στις παρελάσεις. 
Όταν ο ηρωισμός δεν έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης, οι δάφνες «ηρωισμού» και «αυταπάρνησης», που οι δήμιοι απονέμουν στους σφαγμένους είναι ειρωνείες, που τα θύματα απλώς δεν τις αντιλαμβάνονται… 
Η μεγαλύτερη ντροπή και αυτοεξευτελισμός είναι το να τιμάς με «εθνικές» επετείους -και έτσι να διαιωνίζεις- την προσωπική και συλλογική σου θυματοποίηση».
Όπως έλεγε κι ο Ινδός φιλόσοφος, Όσσο (βλ. Όσσο: «Θέλω να βγάλω την τρέλα από μέσα σας…»): «Θυσίασε τον εαυτό σου για κάθε ηλίθια ιδέα• για τη σημαία, για ένα κομμάτι ύφασμα. Θυσίασε τον εαυτό σου για το έθνος, που είναι απλώς κάτι φανταστικό, επειδή η γη δεν είναι πουθενά χωρισμένη σε έθνη. Είναι η πονηριά των πολιτικών, που χωρίζει τη γη πάνω στο χάρτη. Θυσιάζεσαι για γραμμές, που είναι ζωγραφισμένες πάνω στο χάρτη!»
Η αγγλοβαυαρική σημαία τού νεοελληνικού προτεκτοράτου, μαρκαρισμένη με τον χαρακτηριστικό χριστιανικό σταυρό, δεν συμβολίζει τίποτε άλλο από το θρησκευτικό προσανατολισμό τού σύγχρονου νεοελληνικού κρατιδίου, τον επιβιώσαντα κοτσαμπασισμό του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας και το χρέος υποταγής (μέχρι θανάτου) των Ρωμηών σε αυτά. 
Δεν πρόκειται επομένως για σύμβολο ελευθερίας, αλλά σκλαβιάς…
Πηγή: freeinquiry.gr και parallhlografos.wordpress.com

Και η ιστοσελίδα που το φιλοξενεί είναι η: http://diakyvernisi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_6967.html