Ο ΦΟΥΡΝΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΥΛΟΥΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΒΑΓΓΕΛΙΤΣΑΣ

ΟΝΕΙΡΟ ΖΕΙ ΜΗ ΤΗΝ ΞΥΠΝΑΤΕ… Αν και το πυροφάνι ενίοτε, είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να προσγειώσει κανείς τον κοιμισμένο στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Κι ας τον χάσει το όνειρο. Είναι άλλωστε προτιμότερο κάποιες φορές να σε χάνει το όνειρο, αν πρόκειται να σε κερδίσει η ίδια η ζωή.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μόνο που αυτή την προτροπή η ηγεσία της Αριστεράς δείχνει πως είναι πεισματικά απρόθυμη να την κατανοήσει. Προτιμά να υποκρίνεται πως μελετά την εμπειρία του κινήματος,  κι ανάθεμα αν έσκυψε έστω και μια στιγμή ν αφουγκραστεί όλα εκείνα που της βροντοφωνάζει αδιάκοπα αυτή η εμπειρία.

Και το σημαντικότερο… Προτιμά να κρίνει διεκδικώντας το αλάθητο και νουθετώντας τους πάντες επί παντός επιστητού, αλλά αν τολμήσεις να προσεγγίσεις κριτικά τη στάση της και τις κυρίαρχες επιλογές της, τότε η ρετσινιά του αντικομουνιστή και του προβοκάτορα, είναι το ελάχιστο που μπορείς να περιμένεις ως ανταμοιβή για το εγχείρημά σου.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ

Και αυτή την πραγματικότητα ισχυρίζεται πως την αντιλαμβάνεται επαρκώς η ηγεσία της Αριστεράς.
Το φοβερό και τρομερό της επιχείρημα, είναι πως στη στρατηγική της προσδιορίζει με σαφήνεια τον τρόπο με τον οποίο θα την αλλάξει...

Και μπορεί επ αυτού, ( επί της συγκεκριμένης στρατηγικής δηλαδή) να μην έχει κάποιος ουσιαστική αντίρρηση (με την προϋπόθεση φυσικά ότι έχει κατακτήσει ένα επίπεδο πολιτικής ωριμότητας που του επιτρέπει να προσεγγίζει με τη συλλογιστική του ανάλογα ζητήματα) ωστόσο, είναι άλλο πράγμα αυτό, και διαφορετικό εντελώς πράγμα είναι το να επιχειρείς να βιάσεις τους νόμους της ιστορίας, θέτοντας με τρόπο αυθαίρετο και εν πολλοίς αποπροσανατολιστικό, πρωθύστερα ζητήματα στην κοινωνία, και να έχεις και την απαίτηση να τα αποδεχτεί.

Και για να το κάνουμε σαφέστερο επιστρατεύοντας ένα παράδειγμα ζωής…

Είναι σαφώς ιδανικό το να έχεις το δικό σου σπίτι φτιαγμένο με το γούστο και το μεράκι των ανθρώπων που κατοικούν σ αυτό και δικαιούνται να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή του. Όμως…

Τη στιγμή που έχεις χάσει τη δουλειά σου… Τη στιγμή ο ιδιοκτήτης σε πετάει έξω από το σπίτι που νοίκιασες για τα νοίκια που του χρωστάς… Το να οραματίζεσαι πως θα διακοσμήσεις το καινούριο σου σπιτικό στο οικόπεδο που δεν αγόρασες ακόμη, μπορεί να έχει την ομορφιά και το ρομαντισμό του, αλλά η σχέση του με την ωμή πραγματικότητα, είναι όπως η σχέση που έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.

Τι σχέση μπορεί να έχει ο παραπάνω συλλογισμός με την κριτική που ασκούμε στις περί διαγραμμάτων προσεγγίσεις που επιχειρεί η ηγεσία της Αριστεράς??? Ας το δούμε στη συνέχεια...

ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ???

Ας δούμε τα γεγονότα:

Την πολιτική ατζέντα σήμερα στην Ελλάδα, και μαζί μ αυτήν την ατζέντα της καθημερινότητας για τους εξαθλιωμένους πολίτες της, την διαμορφώνει μια πολιτική συμμορία παραδομένη στο δοσιλογισμό, χειραγωγούμενη απόλυτα από τις εντολές του Σουλτανάτου, και στο πλαίσιο αυτής της ατζέντας, στις συμπληγάδες των επιλογών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, δεν έχουν μπει μονάχα οι μισθοί και τα μεροκάματα της πείνας.

Στο κρεβάτι του Προκρούστη έχει επίσης αλυσοδεθεί η εθνική αξιοπρέπεια αυτού του λαού, η πολιτισμική του φυσιογνωμία, ο επανακαθορισμός του ρόλου του στη γεωπολιτική σκακιέρα που συνθέτουν στα εργαστήρια των στρατηγικών τους σχεδιασμών, η τερατογενής εξαλλαγή του ήδη αφυδατωμένου από δημοκρατία πολιτικού συστήματος, και φυσικά η ίδια η εδαφική και εθνική υπόσταση αυτής καθ εαυτής της πατρίδας μας.

Αυτή η επικίνδυνη πολιτική συμμορία επείγει να ανατραπεί…

Το εθνοκτόνο της έργο επείγει να ανακοπεί άμεσα…

Η εξοντωτική αντικοινωνική της πολιτική επείγει επίσης να ανατραπεί…

Η δημοκρατία που βιάστηκε ακόμη και πέρα από τα όρια της αστικής της φυσιογνωμίας, και το Σύνταγμα που καταλύθηκε (έστω και αν δεν αποτέλεσε ποτέ την πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας) να αποκατασταθούν…

Το σύνολο των συμφωνιών της υποτέλειας να ακυρωθούν. Και…

Ο τόπος να μπει σε μια διαφορετική πορεία εξέλιξης με εθνικά χαρακτηριστικά, και φυσικά με εξασφαλισμένη τη δυνατότητα της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης προκειμένου η κάθε πολιτική δύναμη, και με το λόγο της, και με το έργο της, και με το όποιο της παρελθόν να σημαδεύει τη φυσιογνωμία της, να επιχειρεί να πείσει την κοινωνία για το πώς οραματίζεται το αύριο της Ελλάδας.

Όλα τα παραπάνω, βεβαίως και δε θα συνιστούν συστημική αλλαγή, βεβαίως και δε θα αποτελέσουν κοινωνική επανάσταση, βεβαίως και δε θα συνθέσουν ένα πλέγμα από ριζοσπαστικές ή άλλες ανατροπές…

Θα αποτελέσουν όμως ένα σημαντικό βήμα ανάκτησης της τσαλακωμένης εθνικής μας αξιοπρέπειας, και ένα εξ ίσου σημαντικό βήμα στη χειραφέτηση της Ελληνικής κοινωνίας.

Όταν λοιπόν όλα τα παραπάνω βρίσκονται εξ αντικειμένου στην ημερήσια διάταξη και στην ψυχούλα αυτής της πολύπαθης και πολλαπλά εξαθλιωμένης κοινωνίας... Η ηγεσία της Αριστεράς…

Φυσικά και δικαιούται να προβάλει τη δική της πολιτική πρόταση για την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ελληνικής κοινωνίας…

Φυσικά και δικαιούται να επιχειρεί να πείσει για την ορθότητα της δικής της πολιτικής προσέγγισης για τη ζωή και για το μέλλον του τόπου όπως αυτή το οραματίζεται…

Εκείνο όμως που δε δικαιούται, είναι να παραιτείται στην πράξη από το ρόλο του πρωταγωνιστή στη δρομολόγηση των πολιτικών εξελίξεων, και να καταγίνεται με ανούσιες διαλέξεις περί της …σοσιαλιστικής οικοδόμησης και άλλα τινά.

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τη χθεσινή ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα με αφορμή τη μέρα της γυναίκας, το οποίο και παραθέτουμε από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ:

«Ομως υπάρχουν ορισμένα ζητήματα, τα οποία, λόγω του βάρους των μονοπωλίων και του κόστους ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ είναι "εκ των ων ουκ άνευ". Ποια είναι αυτά: Πρώτον, ότι υπάρχει σε τούτη τη γη, απ' τη φύση, ορυκτός πλούτος, αέρας, ήλιος, βουνά, δάση, θάλασσες, ψάρια, ό,τι έχει απομείνει κι απ' την καταστροφή του περιβάλλοντος, ανακηρύσσεται σε λαϊκή περιουσία. Οχι κρατική, λαϊκή. Εχει διαφορά, άλλο κρατικοποίηση. Κοινωνικοποίηση το λέμε. Πιθανόν να υπάρχουν τομείς -και υπάρχουν, τους μελετάμε- που δεν είναι εύκολη η γενική κοινωνικοποίηση -μέσα εκεί θα είναι και οι μεγάλες επιχειρήσεις οι καπιταλιστικές, τα μονοπώλια, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, όλα, η παιδεία, η υγεία όλα αυτά κοινωνικοποιούνται και καταργείται κάθε μορφής ατομική ιδιοκτησία και επιχειρηματικότητα.

Υπάρχουν τομείς που αντικειμενικά ή αν θέλετε δεν μπορείς να το κάνεις βίαια και πρέπει να γίνει εθελοντικά, δεν είναι εύκολη η κοινωνικοποίηση και έτσι θα γίνει αυτό που λέμε ο παραγωγικός συνεταιρισμός. Εκεί που δεν μπορείς να κοινωνικοποιήσεις, δεν μπορείς να οργανώσεις σε πανεθνική κλίμακα ή μπορεί να υπάρχουν ατομικά μαγαζιά χωρίς εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Κοινωνικό κομμωτήριο θα κάνεις; Αλλο, μπορεί να κάνεις κομμωτήριο μέσα στον τόπο δουλειάς, εκεί να το κάνεις, κοινωνικές εγκαταστάσεις εξυπηρέτησης της οικογένειας, για να έχει ελεύθερο χρόνο.

Αναπτύσσεις ό,τι μπορεί να αναπτυχθεί στην Ελλάδα. Το πρόβλημα διατροφής στην Ελλάδα μπορεί να λυθεί 100%. Τώρα κάτι ειδικά προϊόντα, μάνγκο κ.λπ., δεν τα έχουμε, αλλά έχουμε τα πάντα. Η υπόθεση πατάτες αυτό ανέδειξε, την ανάγκη πανεθνικού σχεδιασμού και της κατανομής με κρατικό δίκτυο σε όλους, του προϊόντος και βεβαίως χωρίς να αδικείται ο παραγωγός που πρέπει να αμείβεται καλά. Αναπτύσσονται τα πάντα και αυτοί που λένε παραδοσιακοί κλάδοι, κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, κλάδοι της μεταποίησης που σήμερα συντρίβονται. Είναι μεν παραδοσιακοί, αλλά δεν είναι ξεπερασμένο το ρούχο, δεν είναι ξεπερασμένο το δέρμα, το παπούτσι. Επομένως, απαγόρευση βεβαίως των εισαγωγών εκεί όπου μπορούμε να παράγουμε, ανάπτυξη και σύγχρονων τομέων.»

Με λόγια απλά, αυτό που θα έπρεπε να μελετάτε Αλέκα μου, δεν είναι «οι τομείς που δεν είναι εύκολη η γενική κοινωνικοποίηση», ούτε φυσικά το τι θα κάνεις με τα «ατομικά μαγαζιά χωρίς εκμετάλλευση εργατικής δύναμης». Εκτός πια αν πιστεύεις ότι αύριο το πρωί αυτό που κρίνεται στον τόπο μας είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς στο φούρνο του Μήτσου και η εργατική δύναμη της Βαγγελίτσας που πλάθει κουλουράκια σ αυτόν.

Διαλύεται η χώρα Αλέκα και φυσικά δε φταις εσύ γι αυτό, αλλά όταν η χώρα διαλύεται το να καταγίνεσαι με τα ανύπαρκτα πλέον μαγαζιά που «εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη»… και να οργανώνεις παρελάσεις καταγγελίας, αντί να σχεδιάζεις πολιτικό και επιχειρησιακό σχέδιο δρομολογώντας την κοινωνική εξέγερση που θα σαρώσει τα πάντα… Εεεε… είναι κάπως. Δε νομίζεις???

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΠΑΡΣΩΝ.

Ο Σαμαράς εγκαινίασε μια επίθεση ανένδοτη με στόχο την Αριστερά, κι αυτό δεν το έκανε για τα «ωραία της τα μάτια». 

Πίσω από αυτή την επίθεση, εκείνο που υποκρύπτεται είναι ο τρόμος των χορογράφων και των υποτακτικών, για το ενδεχόμενο η άνοδος της Αριστεράς να συνδυαστεί με πραγματική λαϊκή εξέγερση που θα τους ανατρέψει τα πρωτόκολλα και τους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους.

Και φυσικά έχει δίκιο η Αλέκα Παπαρήγα όταν επισημαίνει ότι στην πορεία για τις εκλογές αυτή η επίθεση και θα ενταθεί και θα γνωρίσει πρωτοφανείς πολιτικές και άλλες προεκτάσεις.

Από αυτή την ιστοσελίδα ήδη από χθες αναδείξαμε – με αφορμή την επίσκεψη Σαμαρά στη Μεσσηνία – την επικίνδυνη εκτροπή που μεθοδεύεται, και τον κίνδυνο αναβίωσης της «νύχτας των Κοτζαμάνηδων», με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την πολιτική ζωή του τόπου. Δείτε σχετική μας ανάρτηση ΕΔΩ.

Φαίνεται όμως ότι την ίδια την εξεγερσιακή δυναμική την φοβάται εξ ίσου (παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα) και η ηγεσία της Αριστεράς η οποία όλον αυτό τον καιρό, έδειξε πως τρία πράγματα προσδιορίζουν κατά βάση την πολιτική της πρακτική:

1. Παρελάσεις επί παρελάσεων, με βεβαίως μεστή σε περιεχόμενο πολιτική συνθηματολογία, αλλά με έκδηλη τη φοβική ατολμία στην πολιτική πρακτική, ώστε να μην καταδεικνύεται ουσιαστική διέξοδος στην οργισμένη Ελληνική κοινωνία.

2. Αποστασιοποίηση από πρωτοβουλίες που επιχειρούν να δώσουν ακτιβιστικό χαρακτήρα στην κοινωνική αγανάκτηση, ενώ εκείνο που θα περίμενε κανείς θα ήταν συγκεκριμένες παρεμβάσεις στήριξης αυτών των πρωτοβουλιών, με έντονο το στοιχείο της ενίσχυσης της πολιτικής τους συνθηματολογίας και του πολιτικού ριζοσπαστισμού των αιτημάτων τους.

3. Αφορισμός των «αντικατοχικών» - εθνικών συνθημάτων που αναδεικνύονται και συσπειρώνουν με τρόπο χαρακτηριστικό την αφυπνιζόμενη κοινωνία, στην οποία επιχειρείται μια ιδιότυπη «νουθεσία» για πράγματα που οφείλει κατά τη γνώμη της Αριστεράς να ενστερνίζεται και άλλα που υποχρεούται να απορρίπτει.

«Αφοπλιστικό» επιχείρημα και εδώ είναι η υπερενενηντάχρονη πολιτική διαδρομή και εμπειρία της Αριστεράς, που θεωρείται εν πολλοίς ως εν δυνάμει καθαρτήριο φαινομένων εμμονής και απερισκεψίας.

Εμείς πάντως σε πείσμα μιας ηγεσίας που δείχνει να αντιλαμβάνεται με τρόπο επιλεκτικό τη ζωή, την πραγματικότητα, το χαρακτήρα και τη δυναμική των εξελίξεων, θα τολμούσαμε να πούμε (και το τονίζουμε χωρίς την ελάχιστη διάθεση μηδενισμού και της μεγάλης και της σημαντικής της προσφοράς) ότι η υπερενενηντάχρονη πολιτική διαδρομή, δεν αποτελεί μονάχα καθαρτήριο φαινομένων πολιτικής αστοχίας ή αβλεψίας όποτε και με όποιον τρόπο αυτά εκδηλώθηκαν.

Αποτελεί ή πιο σωστά πρέπει να αποτελεί, πρωτίστως μια διαρκή πρόκληση για την ίδια την Αριστερά, προκειμένου να ψηλαφίσει καλύτερα, όχι μόνο το πώς θα ευλογάει τα γένια της για όσα έκανε – πράγμα που στο κάτω - κάτω το δικαιούται κιόλας – αλλά για ν ανακαλύψει με τόλμη και παρρησία  το τι δεν έκανε, μέσα σ αυτά τα ενενήντα χρόνια, με αποτέλεσμα να μην εμποδίσει τους χθεσινούς κατσαπλιάδες της πολιτικής, να γυρίσουν τη ζωή μας εξήντα χρόνια πίσω.

Θα πρέπει ν αναρωτηθεί γιατί δε πρωτοστάτησε, όχι σε συνθήματα και πολιτικές γενικολογίες, όχι απλά σε απεργίες και σε εκδηλώσεις στήριξης και αλληλεγγύης, αλλά στην εξέγερση αυτού του λαού προκειμένου να αποτινάξει τους δυνάστες του και να πάρει στα χέρια του το μέλλον του και τη ζωή του.

Ο ρόλος του πολιτικού κόμματος της Αριστεράς, δεν είναι να απεργεί αλλά να συμβάλλει στην πολιτικοποίηση των αιτημάτων της απεργίας. 

Ο ρόλος του πολιτικού κόμματος της Αριστεράς, δεν είναι να εξαντλείται στη διοργάνωση παρελάσεων και συλλαλητηρίων, αλλά  να σχεδιάζει και να οργανώνει την καθολική εξέγερση σε συνθήκες σαν αυτές που βιώνει σήμερα ο τόπος μας.

Διαφορετικά, όσο εξαντλεί τη δυμανική του σ αυτά, αυτό που κυρίως θα εξαντλεί είναι την προσδοκία των εργαζομένων για την αποτελεσματικότητα των αγώνων τους και την αυτοπεποίθησή τους πως μπορούν οι ίδιοι να διαφεντέψουν το μέλλον τους και το μέλλον του τόπου.

 

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσει η ηγεσία της Αριστεράς πως την ώρα που καταγίνεται με διαλέξεις ανάμεσα στο ΕΘΝΙΚΟ και το ΤΑΞΙΚΟ, (βλέπε ΕΔΩ σχετική μας ανάρτηση), και με κηρύγματα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, κάποιοι δοσίλογοι δεν καταπιάνονται με διαλέξεις, αλλά νομοθετούν και καταστρέφουν τη ζωή μας, και οι δυνάμεις που θα έπρεπε να ετοιμάζουν ήδη το επιχειρησιακό σχέδιο του καθολικού και στοχευμένου ξεσηκωμού καταγίνονται με ατελεύτητες πολιτικές φλυαρίες.

Ας γίνουμε κι εδώ περισσότερο συγκεκριμένοι…

Εξέφρασε τους φόβους της η Αλέκα Παπαρήγα για τον κίνδυνο να γίνουν προβοκάτσιες κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25^ης Μαρτίου στην Αθήνα, «για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να φοβηθεί το κίνημα» όπως είπε χαρακτηριστικά.

Ο κίνδυνος φυσικά της προβοκάτσιας είναι υπαρκτός και σωστά τον επισημαίνει η Αλέκα Παπαρήγα. Όμως με αφορμή αυτή την προσέγγιση υπάρχουν και άλλες πλευρές και οφείλουμε να τις αναδείξουμε:

1. Το «κίνημα» αν κάποιος επιχειρήσει να το τρομάξει, θα είναι γιατί πρώτα τρομάζει ο ίδιος από τη δυνατότητα αυτού του κινήματος να τον απειλήσει πραγματικά και ουσιαστικά. 

Αν πρόκειται να έχουμε ένα κίνημα που να μην τρομάζει για να μην τρομάζουν, τότε αυτό δε θα είναι κίνημα αλλά πολιτική παρωδία, όπου δε θα φοβάται ούτε ο Γιάννης το θεριό ούτε το θεριό το Γιάννη.

2. Πως θα καταφέρουμε να μην μπορεί κάποιος να τρομάξει το κίνημα??? Δυνητικά οι απαντήσεις είναι οι εξής τρείς:

α) Να μην τρομάζει ο ίδιος (αυτός ο άλλος) από το κίνημα, άρα να μην προσπαθεί μέσα στον τρόμο του να το τρομάξει κι αυτός.

β) Να είναι το κίνημα δυνατό, μαζικό και αποφασισμένο να ανατρέψει, άρα εξ ορισμού θα έχει καταστεί και εκ των πραγμάτων το ίδιο ατρόμητο.

γ) Να είναι αυστηρά περιφρουρημένο και περιχαρακωμένο στην καρακοσμάρα του φωνασκώντας και παρελαύνοντας οπότε, κανέναν δεν απειλεί και κανείς δεν έχει λόγο να το τρομάξει. Και όσοι επιχειρούν να βγουν από το ελεγχόμενο μαντρί, θα επιστρατεύεται το παρακράτος των κουκουλοφόρων για να αναγορεύεται αυτό σε κίνημα και οι μηχανισμοί της καταστολείς σε τιμητές της νομιμότητας στην κοινωνία της αποχαύνωσης.

Ρωτάμε λοιπόν αφελώς (διότι αυτό θα μας καταλογίσουν)… Όλα αυτά τα μεγάλα και σπουδαία περί ανατροπών κλπ κλπ κλπ θα προκύψουν από ένα κίνημα «ατρόμητο» που δε θα τρομάζει γιατί κανείς δε θα το τρομάζει ή από ένα κίνημα ατρόμητο και εμπνευσμένο - γιατί θα είναι αποφασισμένο και αυτό και οι ηγέτες του - με επεξεργασμένο πολιτικό και επιχειρησιακό σχέδιο να ανατρέψει τους δυνάστες του και να πάρει στα χέρια του τις τύχες του τόπου???

Αν το «ατρόμητο» κίνημα λοιπόν είναι αυτοσκοπός, τότε η συνταγή για να το εξασφαλίσει κανείς είναι συγκεκριμένη:

1. Να μην τολμήσει - ούτε και αυτή την εποχή που γκρεμίζονται τα πάντα γύρω - μας να γκρεμίσει και να στείλει στον αγύριστο τους δυνάστες του…

2. Να συνεχίσει να καταγίνεται με παρελάσεις και με βαρύγδουπα συνθήματα αλλά να παραμένει μακριά από στοχευμένες δράσεις ανατροπής και κανείς δε θα το τρομάζει αφού κανέναν δε θα τρομάζει…

3. Να επιμένει στα γενικόλογα συνθήματα για δουλειά στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς, και όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν πια εργοστάσια για να κάνει δουλειά μέσα σ αυτά, οι δυνάστες και οι δοσίλογοι θα έχουν παραδώσει τα πάντα νομιμοποιώντας το ολέθριο έργο τους στο κοινοβούλιο της ντροπής από το οποίο κανείς δεν τους ανέτρεψε γιατί ασχολήθηκε με την «υψηλή» πολιτική και την ακατάσχετη φλυαρία.

4. Να συνεχίσει να εγκαταλείπει στα χέρια των πατριδοκάπηλων την έννοια της «πατρίδας» και του «έθνους» και όταν θα έρθει η στιγμή να συνειδητοποιήσει την εγκληματική του αμέλεια, δε θα υπάρχει ούτε πατρίδα να την υπερασπιστεί, ούτε και έθνος να την υπερασπίσει.

Σε όλα τα παραπάνω, οι απαντήσει είναι καλοδεχούμενες… Οι αφορισμοί είναι απλώς υπεκφυγή.