ΟΙ ΚΑΛΟΙ... ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΒΟΥΡΟΜΑΖΩΧΤΡΕΣ

Ο πατριδοκαπηλισμός στο ζενίθ!  

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ

Το ανιστόρητο έγινε πια. Ο "πατριώτης" Άδωνις, που επί μία δεκαετία εξέπεμπε τους πατριωτικούς του μύδρους κατά της Νέας Δημοκρατίας, την οποία, μαζί με το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε ως Ανώνυμο Εταιρεία, προσχώρησε σ' αυτή για τη "σωτηρία της πατρίδος"! Ο νεφεληγερέτης "πατριώτης" διαπιστώνοντας καθοδική πορεία του ΛΑ.Ο.Σ. την "έκανε με μικρά πηδηματάκια", γλείφοντας εκεί που έφτυνε, με το συγκλονιστικό "πολιτικό" επιχείρημα: "Οι καλοί παντού χωράνε"!

Ασύνορος πολιτικός μακιαβελισμός με μεγάλη δόση γκεμπελισμού που δίδασκε: "Πολιτική είναι η τέχνη που καθιστά δυνατά και όσα φαίνονται αδύνατα".

Επειδή όμως τα λόγια είναι περιττά υπενθυμίζω στον… ιστορικό εθνικό κωλοτούμπα τούτα τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη: "Εγώ δεν είμαι πραματευτής να κάνω πραμάτεια την πατρίδα μου δια χρήματα" (βλ. "Απομνημονεύματα", εκδ. "Μέλισσα", Αθήνα 1957, σελ. 168).

Είναι πια αναμφισβήτητο πολιτικό γεγονός ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η πατρίδα κατέστη οίκος εμπορίου στον οποίο οι πολιτικάντηδες την πωλούν και την αγοράζουν ανάλογα με τα ατομικά τους συμφέροντα...

Για να δούμε πότε θα μιλήσει η πατρίδα, αρπάζοντας τη ρομφαία.

Καταλήγοντας σημειώνω ότι για τον νεολάτρη της Ν.Δ. κ. Γεωργιάδη, την περασμένη δεκαετία την πατρίδα την έσωζε ο κ. Καρατζαφέρης, ενώ από εδώ και εμπρός την έσωσε ο νέος Μεσσίας του.

Είναι προφανές ότι ο εν λόγω… πατριώτης δεν ζει χωρίς Μεσσίες  την παρουσία των οποίων συνδέει με το άμεσο προσωπικό του συμφέρον για να επιβεβαιώσει τούτη την κοινωνιολογική διαπίστωση του Μαρξ που λέει: "Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους" (Πρόλογος στην Πολιτική Οικονομία, του 1859).

Τί σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ο τ. βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. διαπιστώνοντας την καθοδική του πορεία, λόγω της μνημονιακής πολιτικής, και διαβλέποντας το πολιτικό του ναυάγιο γαντζώθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, την οποία κατηγορούσε με τα πιο πικρόχολα λόγια (Τη λειτουργία αυτού του θεμελιώδους κοινωνιολογικού γεγονότος αναπτύσσω στο έργο μου: "Η κομμουνιστική ουτοπία", σελ. 45 επ. όπου το κεφάλαιο: "Οι τρόποι διαμόρφωσης της συνείδησης"). Συνείδηση, λοιπόν, και ατομικό συμφέρον πάνε χέρι-χέρι - για να θυμηθούμε και τον Καρατζαφέρη - και μέσα σ' αυτή την πορεία των συμφερόντων εμπλέκουν και την πατρίδα ως προκάλυμμα, για να επιβεβαιώσουν και τον Θουκυδίδη που προέβη σε τούτη την βαρυσήμαντη επίσης κοινωνιολογική διαπίστωση: "Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις αίσχυστες πράξεις τους αλλάζουν την έννοια των λέξεων".

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι το μοναδικό κριτήριο γης διάκρισης του πατριωτισμού από τον πατριδοκάπηλο είναι η ΠΡΑΞΗ, γιατί, όπως έλεγε και ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε στον "Φάουστ": "Γκρίζα είναι φίλε μου κάθε θεωρία και πράσινο δένδρο είναι μόνο το πράσινο δένδρο της ζωής".

Δυστυχώς, ο ορρός της αλήθειας δεν φαίνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμη για να μας λύσει πολλά θολά προβλήματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.