Η πρώτη φουρνιά μαζικά
κατασκευασμένων «ελλήνων», ήταν εργολαβία
ΠΑΣΟΚ. Μια εργολαβία που στήθηκε και μεγαλούργησε στα τέλη της δεκαετίας
του ’90…
μέλους της ΠΓ της ΔΗ.ΠΟ.Σ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
Ακολούθησαν οι «παπανδρέλληνες».
Αυτή ήταν η δεύτερη ισχυρή παρτίδα της βιομηχανίας
παραγωγής «πολιτών», της οποίας το αντικείμενο των εργασιών το διεύρυνε ο
ανεκδιήγητος ΓΑΠ, συνεπικουρούμενος
από το νομοθετικό έργο Ραγκούση…
Με βάση σχετική καταγγελία που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας,
ξεπερνούν τις 47.000 οι αθρόες
πολιτογραφήσεις που προσέθεσαν περισσότερους «πολίτες» με δικαίωμα ψήφου στην Α’ Αθήνας, σε μια Αθήνα και σε μια
Ελλάδα που κατά τα λοιπά γηράσκουν
επικίνδυνα και συρρικνώνονται πληθυσμιακά, με βάση και τα καταστροφικά αποτελέσματα
που έχει το ισοζύγιο «Γεννήσεις – Θάνατοι»…
Και αίφνης, μια καινούρια είδηση έρχεται να προστεθεί,
μέσα από την οποία καταγράφεται πως στις κυβερνητικές προθέσεις είναι η
τροποποίηση του υπάρχοντος πλαισίου, έτσι ώστε μια καινούρια μαζική παρτίδα «συριζελλήνων» να πέσει στην «πιάτσα», με την μέθοδο της απονομής ιθαγένειας εξπρές,
σε πάνω από 800.000 «επισκέπτες» που κατά τα λοιπά αναζήτησαν στη χώρα μας προσωρινό
καταφύγιο από τον πόλεμο στις πατρίδες τους.
Είμαστε δηλαδή αντιμέτωποι ως χώρα, με ένα διαχρονικό πρόβλημα, οι «παραγωγοί» του
οποίου επικαλούνται τον πόλεμο και την ανθρωπιά, για να...
ακυρώνουν τις αντιδράσεις των πολιτών, να συντηρούν κλίμα ενοχών και υποτιθέμενης ακρότητας στις αντιλήψεις και στην ανησυχία του μέσου ανθρώπου, για να μπορούν έτσι να διαχειρίζονται
απερίσπαστα το «προϊόν» μιας ελεεινής μπίζνας με ανθρώπινες ψυχές, την
οποία έστησαν και κερδοσκόπησαν ασύστολα με αυτήν, πρώτοι απ όλους, οι δουλέμποροι της Τουρκίας…
Μιας μπίζνας στην οποία ασέλγησαν,
επίσης ασύστολα και με μεγάλο κύκλο εργασιών, δεκάδες ΜΚΟ αγνώστων λοιπών
στοιχείων, με βάση καταγγελίες που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας…
Και πάνω στην οποία στήθηκε
και μεγαλούργησε, ένα συνονθύλευμα κίβδηλου ανθρωπισμού, ιδεολογημάτων και
θεσμικών παρεμβάσεων στην βάση των οποίων δομείται μια υβριδική κουλτούρα, που επιβάλλεται ντε φάκτο και ως μοναδικά
αποδεκτή, στις συνειδήσεις των πολιτών.
Οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτή τη βιομηχανία του αίσχους, στο βαθμό που επικεντρώνονται στην εκλογική
της διάσταση, είναι αδιέξοδες και υποκριτικές.
Το μεγάλο πρόβλημα, δεν
είναι ότι όλοι αυτοί οι «έλληνες - προϊόντα» μαζικής παραγωγής, θα σπεύσουν την επόμενη μέρα να δημιουργήσουν μια ασφυκτική κατάσταση
στα εκλογικά τμήματα, σε βαθμό και σε έκταση που να επηρεάσουν τους εκλογικούς
σχεδιασμούς των επιτελείων.
Το μεγάλο πρόβλημα,
είναι η ανεξέλεγκτη ΜΟΝΙΜΗ συμπερίληψή τους
στον εθνικό κοινωνικό ιστό, και η οριστική τροποποίηση της πραγματικής του
φυσιογνωμίας, με επιπτώσεις ολέθριες στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον.
Το επίσης κατασκευασμένο επιχείρημα, της υποτιθέμενα θετικής συμβολής που θα μπορούσαν να έχουν στην αποτίμηση δεικτών, είναι
εξ ίσου κίβδηλο, όπως κίβδηλη είναι και η ειλικρίνεια των εμπνευστών του.
Τα ιστορικά στοιχεία καταδεικνύουν, πως αυτού του είδους η
βιομηχανία παραγωγής «πολιτών», το
μοναδικό το οποίο προσθέτει, είναι υποχρεώσεις του κράτους απέναντί τους,
οι οποίες προφανώς και δεν
αντισταθμίζονται με αντίστοιχες υποχρεώσεις των ιδίων των κατασκευασμένων «πολιτών»
απέναντι στο κράτος, και στις οποίες ακόμη και όταν τυπικά αυτές θεσμοθετούνται και προσδιορίζονται,
οι ίδιοι είναι παντελώς απρόθυμοι να ανταποκριθούν έστω και κατ ελάχιστον στις προβλέψεις τους.
Η υποκριτική επιλογή
των πολιτικών και παραταξιακών σχηματισμών, να συμπεριλαμβάνουν στα ψηφοδέλτιά τους κατασκευασμένους «πολίτες»
που προκύπτουν από αυτή την βιομηχανία της αθλιότητας, είναι μια πλήρως
λαθεμένη, απολύτως συνένοχη αλλά και επικίνδυνη επιλογή.
Είναι μια επιλογή – προϊόν μιας θεμελιώδους και σκόπιμης σύγχυσης ανάμεσα στο ανθρώπινο δικαίωμα που αφορά στον άνθρωπο – μετανάστη και στο πολιτικό - κυριαρχικό δικαίωμα που αφορά στον Έλληνα πολίτη.
Είναι μια επιλογή η οποία ενώ καταγγέλλει από την πόρτα την αθλιότητα της μαζικής πολιτογράφησης, την ίδια στιγμή την νομιμοποιεί από
το παράθυρο, μέσα από τις ίδιες της τις επιλογές.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι...
Τα ανθρώπινα
δικαιώματα ΟΛΩΝ, (βεβαίως και των μεταναστών) είναι απολύτως σεβαστά στη ζωή. Απέναντι
σε αυτά, αλλά και στην ανάγκη της ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ
υπεράσπισής τους, οφείλουμε να αναλαμβάνουμε ΟΛΟΙ, συγκεκριμένες δεσμεύσεις και να τις αναλαμβάνουμε ΕΝΑΝΤΙ ΠΑΝΤΩΝ.
Τα ψηφοδέλτια όμως,
θα πρέπει να αποτυπώνουν με ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ
τρόπο, τον οφειλόμενο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ σεβασμό στα
πολιτικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Και αυτό κατά την γνώμη μας, υπηρετείται ΜΟΝΟ με τη συμμετοχή ΠΟΛΙΤΩΝ σε αυτά. ΠΟΛΙΤΩΝ με την πραγματική έννοια του
όρου. Η συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ για να
μοιράζεται άκριτα και χωρίς σαφή ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΑ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ…
Η συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ και μάλιστα ύψιστο. Επομένως, η διαχείρισή του δεν μπορεί να γίνεται με
όρους πολιτικού μάρκετινγκ, αλλά με
όρους πολιτικής ευθύνης ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ.
Κάθε υποψηφιότητα,
είναι πράξη ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, και ως τέτοια, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται
χαλαρά και ανεξάρτητα από συγκεκριμένα κριτήρια. Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να σηματοδοτεί και να πληροί επαρκώς την
ιδιότητα του ΠΟΛΙΤΗ (με την πραγματική έννοια του όρου). Γι’ αυτό και η ύπαρξη αυτής της ιδιότητας
(του ΠΟΛΙΤΗ), θα πρέπει να θεωρείται
δεδομένη ως ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ και ΟΧΙ απλά ως ΤΥΠΙΚΟ προαπαιτούμενο.
Ο παραπάνω κανόνας δεν επιδέχεται εξαιρέσεις. Πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται εξαιρέσεις, σε μια χώρα και σε ένα πολιτικό περιβάλλον
με αλλεπάλληλες καταγγελίες που πιστοποιούν στρεβλή αντίληψη και συστηματική
κατάχρηση, στον τρόπο με τον οποίο
διαχειρίζονται οι εκάστοτε κρατούντες, το κορυφαίο πολιτικό, κυριαρχικό και
δημοκρατικό δικαίωμα, μετατρέποντάς το σε σημαία ευκαιρίας και εντάσσοντάς το σε πρακτικές εξυπηρέτησης απαράδεκτων και επιζήμιων σκοπιμοτήτων .
Η Δημοκρατία, ως
πολίτευμα κυριαρχίας με συγκεκριμένη ταυτότητα (όπως εξ άλλου κ όλα τα
πολιτεύματα) έχει λύσει οριστικά το
ζήτημα του ποιος είναι ΠΟΛΙΤΗΣ και ποιος όχι. Και σε αντίθεση με τα
ολιγαρχικά πολιτεύματα, που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην εθνοτική σύνθεση
των ΥΠΗΚΟΩΝ, η δημοκρατία ως εξουσία
του λαού, οφείλει να διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού την κυριαρχία της (δηλαδή την
κυριαρχία του λαού) δηλαδή την κυριαρχία
του μοναδικά ΠΟΛΙΤΙΚΑ κυρίαρχου, στο όνομα του οποίου λαμβάνονται ακόμη και
οι αποφάσεις των δικαστηρίων.
Ιστορικά, κατά περιόδους και εξ ανάγκης, έχουν αποδοθεί
πολιτικά (άρα και κυριαρχικά) δικαιώματα σε ανθρώπους άλλων κοινοτήτων με τρόπο
συλλογικό από την εποχή του Σόλωνα και
του Κλεισθένη. Όμως… Οι αποφάσεις «διεύρυνσης του σώματος των πολιτών»,
υπηρετούσαν ανέκαθεν κρίσιμη εθνική (κρατική) σκοπιμότητα, (βλ εποχή των
Περσικών πολέμων) και όχι δημοσιοσχεσίτικες αντιλήψεις των εκάστοτε κρατούντων.
Αυτές οι αποφάσεις είχαν την έγκριση των δημοτών (της
εκκλησίας του δήμου) και λαμβάνονταν με γνώμονα το συλλογικό (εθνικό – κρατικό) συμφέρον
(πχ άμυνα) κλπ…
Κατ’ ουδένα
τρόπο μπορούν να δικαιολογούνται και πολύ περισσότερο να γίνονται αποδεκτές, αποφάσεις που αποσπώνται από ύψιστες εθνικές (κρατικές) σκοπιμότητες, και λαμβάνονται με πρωτοβουλία
του Δημάρχου, του Πρωθυπουργού, της κυβέρνησης, των οδηγιών του ΟΗΕ ή του οποιουδήποτε άλλου.
Αποδεχόμενοι λοιπόν την ένταξη στα ψηφοδέλτια των κομμάτων
και παρατάξεων, κατασκευασμένων «πολιτών», οι οποίοι προέκυψαν από την άκριτη
και αθρόα πολιτογράφηση, σημαίνει πως
αποδεχόμαστε και νομιμοποιούμε, ΚΑΙ το δικαίωμα τους να το πράξουν, αλλά ΚΑΙ
την δολιότητα των σχεδίων που επέβαλαν αντίστοιχες αποφάσεις.
Από στάση αρχών επομένως… Οφείλουμε και πρέπει να προσδώσουμε σε ΚΑΘΕ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ (ακόμη και σε αυτήν που είναι αναγκαίο να σηματοδοτεί την
διαφορετικότητα) ουσιαστικά χαρακτηριστικά, με πραγματικό αποτύπωμα μέσα στην
κοινωνία, και κατά τρόπον που να πιστοποιεί τον απόλυτο σεβασμό στην αντίληψη, πως
το δικαίωμα στη συμπερίληψή της πηγάζει ΜΟΝΟ από τον ίδιον τον λαό.
Περισσότερα για τα πολιτικά χαρακτηριστικά, τα ιδεολογήματα και τις αδιαφιλονίκητες ιστορικές αλήθειες που σχετίζονται με το πρόβλημα, θα ακούσετε στο μικρό απόσπασμα που ακολουθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου