Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΖΕ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΛΓΕΡΙΑΣ

Πριν 60 χρόνια, έτσι άρχιζε η «Μάχη της Αλγερίας» - Η πικρή μοίρα των ιδρυτών του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης και οι θυσίες των Γάλλων κομμουνιστών...

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 0.

Στις 10 Οκτωβρίου 1954 έξη μελαψοί άνδρες, αφού έβαλαν τις τελευταίες πινελιές σε ένα γραφτό που έμελλε να αποδειχθεί ιστορικό, φόρεσαν τα κοστούμια και τις γραβάτες τους και...
ξεκίνησαν για το φωτογραφείο της οδού Bachir-Bedidi 24 στη δυτική ακτή της πόλης του Αλγερίου.

Ήταν ο Mohamed Boudiaf, ο Mustafa Ben Boulaïd, ο Didouche Mourad, ο Larbi Ben M’Hidi, ο Krim Belkacem και ο Rabah Bitat. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Boulaïd, 37 ετών ο νεότερος, ο Mourad 27. Όλοι αγωνιστές από διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις που ενώθηκαν και κάλεσαν σε ένοπλο αγώνα ανεξαρτησίας από τη Γαλλία, κάτω από τη σημαία του FLNA (Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης της Αλγερίας).

Οι 6 – στην πλειοψηφία τους Βερβερίνοι – υπήρξαν μεσαία στελέχη του Κινήματος των Δημοκρατικών Ελευθεριών (BACT), το κύριο κόμμα της Αλγερίας, αλλά επιπροσθέτως ανήκαν στη «Μυστική Οργάνωση», ένοπλο τμήμα που ιδρύθηκε το 1947 από το BACT για να οργανώσει εξέγερση, πριν να διαλυθεί το 1950 από την αποικιακή αστυνομία.

Βγαίνοντας από το φωτογραφείο χώρισαν και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Μετά τον καθορισμό της ημερομηνίας της εξέγερσης, ο Belkacem Krim πήγε στην περιοχή Καβιλία. Στο χωριό Ighil Imoula στο όρος Άτλας, έδρα της τοπικής Επιτροπής συνάντησε ένα από τα μέλη της, τον Zamoun Ali, 21 ετών, ένα μελλοντικό αξιωματικό του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (NLA) και του παρέδωσε τη «Διακήρυξη της 1ης Νοεμβρίου» η οποία τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίγραφα.

Η επανάσταση που κήρυξε το FLNA εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά στα ξερά χόρτα. Ο κόσμος ολόκληρος τότε ζούσε στον πυρετό του αντιαποικιακού αγώνα. Από την Αφρική μέχρι την Κύπρο και την Ινδοκίνα, όπου μάλιστα οι Γάλλοι μόλις είχαν υποστεί συντριπτική ήττα στις 7 Μαΐου 1954, στο Ντιέν Μπιέν Φου.
Η αντιμετώπιση της αλγερινής επανάστασης από τη Γαλλία υπήρξε σκληρότατη. Συμπεριελάμβανε βασανιστήρια, βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, χιλιάδες εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες και χρήση φλογοβόλων όπλων εναντίον των ανταρτών. Η αντίσταση των Αλγερινών ήταν καθολική, στην ύπαιθρο και τις πόλεις. Η Κάσμπα, η λαβυρινθώδης μουσουλμανική συνοικία της πρωτεύουσας Αλγέρι, έγινε μια αδιαπέραστη κόλαση για τους Γάλλους στρατιωτικούς.

Χώρισαν οι δρόμοι τους

Μετά από πολύχρονο, αιματηρό αγώνα η Αλγερία κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1962. Η τύχη των 6 ιδρυτών του FLNA ήταν η μοίρα πολλών επαναστατών. Ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις, απομονώθηκαν, ήρθαν σε σύγκρουση με τους συντρόφους τους ή στην …καλύτερη περίπτωση, σκοτώθηκαν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1. Six_chefs_FLN_-_1954_e
Έξη Αλγερινοί επαναστάτες κουστουμαρισμένοι πάνε στο φωτογραφείο του Bab El Oued ο οποίος θα καταγράψει τη στιγμή που θα σηματοδοτήσει τη σύγχρονη Ιστορία της Αλγερίας. Αυτή θα είναι η μοναδική κοινή φωτογράφιση των ιδρυτών του FLNA που θα διασκορπιστούν αμέσως για τις ανάγκες του αντιαποικιακού πολέμου. Από αριστερά: Rabah Bitat, Mustafa Ben Boulaïd, Didouche Mourad και Mohamed Boudiaf. Καθιστοί: Krim Belkacem και Larbi Ben M’Hidi.

Ο Didouche Mourad σκοτώθηκε σε μάχη το 1955.

Ο Mustafa Ben Boulaïd σκοτώθηκε το 1956 από παγιδευμένη γαλλική βόμβα.

Ο Larbi Ben M’Hidi δολοφονήθηκε, λίγο μετά τη σύλληψή του από τις δυνάμεις του στρατηγού Paul Aussaresses(*) το 1957.

Ο Belkacem Krim, ερχόμενος σε σύγκρουση με το καθεστώς Μπουμεντιέν, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο και βρέθηκε δολοφονημένος στη Γερμανία το 1970. Αποκαταστάθηκε μετά θάνατον και το 1984 δόθηκε το όνομα του σε ένα αεροδρόμιο της Αλγερίας.

Ο Rabah Bitat πέθανε τον Απρίλιο του 2000, οκτώ χρόνια μετά την παραίτησή του από τη θέση του πρόεδρου της Βουλής, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική του προέδρου Τσάντλι. Έγινε κι αυτός αεροδρόμιο.

Ο Mohamed Boudiaf, διαφώνησε με το μετεπαναστατικό καθεστώς, αυτοεξορίστηκε επί 27 χρόνια αλλά επέστρεψε το 1992 δεχόμενος τη θέση του προέδρου της διακοσμητικής «Ανώτατης Επιτροπής Επικρατείας». Δολοφονήθηκε από τον σωματοφύλακα του τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, στη διάρκεια κάποιων εγκαινίων, σε live τηλεοπτική μετάδοση.

Ο ριζοσπάστης Abane Ramdane, ο επονομαζόμενος «αρχιτέκτονας της Επανάστασης», αναδείχθηκε σε επικεφαλής του FLNA. Η έκκλησή της 1ης Απριλίου 1955, με τη δέσμευση του αλγερινού λαού, αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη γέννησης ενός πραγματικού εθνικού κινήματος που επέτρεψε την ενσωμάτωση των κομμουνιστών μαχητών στους ενόπλους του NLA. Οργάνωσε το πρώτο συνέδριο του FLNA το 1956 στην κοιλάδα του Σουμμάμ στην Καβιλία, το οποίο επιβεβαίωσε τον εθνικό χαρακτήρα της εξέγερσης και έθεσε τις πολιτικές και οργανωτικές βάσεις μιας δημοκρατικής Αλγερίας. Θύμα μιας εσωτερικής συνωμοσίας στο FLNA, δολοφονήθηκε το 1957 στο Μαρόκο.

Ο διεθνισμός του Γαλλικού Κ.Κ.

galloi kommoynistes
Οι δύο Γάλλοι Κομμουνιστές που έπεσαν στην εκτέλεση του διεθνιστικού καθήκοντος, της υποστήριξης της Αλγερινής Επανάστασης από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αριστερά ο Fernand Iveton, που εκτελέστηκε δι΄ αποκεφαλισμού από τις γαλλικές αποικιακές δυνάμεις. Δεξιά ο 25χρονος μαθηματικός Maurice Audin, που βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από τους Γάλλους αλεξιπτωτιστές. Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Στον αντιαποικιακό αγώνα σημαντικό ρόλο έπαιξε το – συχνά και εύκολα «υποτιμημένο» – Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Πρώτο αυτό αναγνώρισε τα δίκαια του αλγερινού λαού, πράγμα που ισοδυναμούσε με «εθνική προδοσία». Πολύ πριν ο Ντε Γκωλ αναγκαστεί να παραχωρήσει ανεξαρτησία. Την εποχή που η επίσημη Γαλλία καμωνόταν πως δεν είχε ακούσει τίποτε για τις ομαδικές δολοφονίες και τα βασανιστήρια ή ετοιμαζόταν για το πραξικόπημα του στρατηγού Σαλάν.

Το Αλγερινό Κ.Κ. από το 1920 αποτελούσε προέκταση του Γαλλικού Κ.Κ. Οι πυρήνες του αποτελούνταν κυρίως από Γάλλους εκπατρισμένους και «ανεπιθύμητους» της γαλλικής μητρόπολης. Το Αλγερινό Κ.Κ. έγινε τελικά μια ξεχωριστή οντότητα το 1936 και άνοιξε τις τάξεις του για τους ντόπιους.
Τον Μάιο του 1955 ο Ramdane διαπραγματεύτηκε με το Α.Κ.Κ. και κατέληξαν στη διατήρηση της πολιτικής αυτονομίας του Κόμματος και την προσχώρηση των κομμουνιστών στον αντάρτικο στρατό του LNA σε ατομική βάση και όχι σαν ομάδα. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1955 το αλγερινό κόμμα τέθηκε εκτός νόμου από τις γαλλικές αρχές.

Όμως και η υποστήριξη του Γαλλικού Κ.Κ. προς τον απελευθερωτικό αγώνα των Αλγερινών δεν ήταν χωρίς κόστος.
Στις 14 Νοέμβρίου 1956 ο εργάτης Fernand Iveton τοποθετεί μια βόμβα στο ντουλάπι ενός εργοστασίου ενέργειας με στόχο να προκαλέσει διακοπή ρεύματος στο Αλγέρι. Η βόμβα γίνεται αντιληπτή και εξουδετερώνεται χωρίς ζημιές ή θύματα. Ο Iveton συλλαμβάνεται αυθημερόν και βασανίζεται στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό του Αλγερίου μέχρι τις 17 Νοεμβρίου.

Στις 24 Νοεμβρίου 1956 καταδικάζεται σε θάνατο από στρατοδικείο. Κάνει έφεση που απορρίπτεται. Αρνητική είναι και η απάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Ρενέ Κοτί στο αίτημα χάριτος, ευθυγραμμιζόμενος απόλυτα με την εισήγηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Γκι Μολλέ και του υπουργού Δικαιοσύνης Φρανσουά Μιτεράν, στις 10 Φεβρουαρίου 1957.
Εκτελέστηκε την επομένη, 11 Φεβρουαρίου. Ήταν ο μόνος Ευρωπαίος που οδηγήθηκε στη γκιλοτίνα μεταξύ των 198 πολιτικών καταδίκων που αποκεφαλίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας.
Πριν πεθάνει ο Fernand Iveton είπε: «Η ζωή ενός ανθρώπου δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η Αλγερία, το μέλλον της. Και η Αλγερία θα είναι ελεύθερη αύριο. Είμαι βέβαιος ότι η φιλία μεταξύ των Γάλλων και των Αλγερινών θα επισφραγιστεί» (**)

Το πτώμα που δεν βρέθηκε ποτέ
Ο νεαρός Γάλλος μαθηματικός Maurice Audin συλλαμβάνεται και δολοφονείται τον Σεπτέμβριο του 1956. Η εξαφάνιση του πτώματος του 25χρονου κομμουνιστή αποτελεί μέχρι σήμερα ένα αξεδιάλυτο μυστήριο, ένα κουβάρι αλληλοκατηγοριών και απόδοσης ευθυνών. Ένα πραγματικό άγος για την επίσημη Γαλλία.
Συνελήφθη στο σπίτι του στο Αλγέρι στις 11 Ιουνίου 1957, παρουσία της συζύγου του, Josette, και των 3 παιδιών τους, από αλεξιπτωτιστές σαν ύποπτος για υπόθαλψη ένοπλων πυρήνων του Αλγερινού Κ.Κ. Υποβάλλεται επανειλημμένα σε βασανιστήρια στη διαβόητη «Βίλα» στο El Biar του Αλγερίου. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 4. PAUL-AUSSARESSES-croped
Ο Paul Aussaresses, τότε λοχαγός
των Αλεξιπτωτιστών. Ευθύνεται
για μαζικά βασανιστήρια
και δεκάδες φόνους, μεταξύ των οποίων
και του Audin.
Δέκα ημέρες αργότερα, Josette Audin πληροφορείται επίσημα ότι ο σύζυγός της «έχει δραπετεύσει» κατά τη διάρκεια της μεταγωγής. Στην πραγματικότητα, ο προαναφερθείς (τότε λοχαγός) P. Aussaresses κατά προφορική παραγγελία του στρατηγού Jacques Massu, ζήτησε από την ομάδα των αλεξιπτωτιστών του να εκτελέσει τον Maurice.

Ο εύθραυστος, αναμαλλιασμένος νεαρός έχει γίνει το σύμβολο των χιλιάδων «εξαφανισμένων» του Πολέμου της Αλγερίας. Η χήρα του Josette, κίνησε γη και ουρανό για να ρίξει φως. Το 2007 έγραψε στον Νικολά Σαρκοζί: «Εσύ, που συχνά επικαλείσαι την τιμή της Γαλλίας, μην αφήνεις να παρατείνεται αυτή η ντροπή, συμπράττοντας στην επαίσχυντη συγκάλυψη αυτής της δολοφονίας». Ο πρόεδρος δεν καταδέχτηκε να απαντήσει.
Το 2012 απευθύνθηκε στον Φρανσουά Ολλάντ και τον Φεβρουάριο του 2013 έλαβε ένα φάκελο από τον υπουργό Άμυνας Jean-Yves Le Drian. «Δεν υπάρχει τίποτα νέο. Ο στρατός και οι διάφοροι υπουργοί δεν έχουν αφήσει τίποτα στο αρχείο», κατέληξε η Josette (***).

(*) Paul Aussaresses. Γάλλος αξιωματικός των Αλεξιπτωτιστών, γνωστός για τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία. Το αναγνώρισε για πρώτη φορά σε συνέντευξη στην Monde το 2000. Είχε πολεμήσει και στην Ινδοκίνα. Μετά την Αλγερία δίδαξε τεχνικές εναντίον των εξεγέρσεων στο Fort Bragg των ΗΠΑ. Προήχθη και διορίστηκε στο γαλλικό τμήμα της Διεθνούς Επιτελείου του ΝΑΤΟ. Το 1973 τοποθετήθηκε στρατιωτικός ακόλουθος στη Βραζιλία κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, όπου δίδαξε Αντιανταρτικό Πόλεμο στη Ζούγκλα του Μανάους. Έμπορος όπλων για λογαριασμό της Thomson. Μετά τις αποκαλύψεις για τα βασανιστήρια του αφαιρέθηκε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Τυφλώθηκε από το ένα μάτι, λόγω καταρράκτη, και πέθανε το 2013.

(**) Αυτό κατέθεσε ο συνήγορος του. Παρότι είχε διοριστεί αυτεπαγγέλτως, συνελήφθη δύο ημέρες μετά την εκτέλεση του Iveton και φυλακίστηκε σε στρατόπεδο επί δύο χρόνια χωρίς δίκη  μαζί με άλλους 14 δικηγόρους μελών του FLNA.

(***) Παρά την κρατική σιωπή, προστίθενται συνεχώς νέες μαρτυρίες από τα βασανιστήρια στον Ωντέν. «Είδα χλωμό πρόσωπό του, σε μια ομίχλη», θυμάται ο δημοσιογράφος Henri Alleg. «Μου ψιθύρισε: «Δύσκολα τα πράγματα, Ανρί». Αυτή είναι η τελευταία εικόνα που έχω γι “αυτόν». Ο συγκρατούμενος του, πνευμονολόγος Georges Hadjadj, μέλος του Κ.Κ., είναι ο δεύτερος μάρτυρας στις τελευταίες ώρες του Μωρίς: «Έφερε ακόμη τα σημάδια των βασανιστηρίων, συμπεριλαμβανομένου του εγκαύματος από τα ηλεκτρόδια, αλλά ήταν ακόμα σε καλή διάθεση. Είπε ότι αντιστάθηκε και πως δεν είχε μιλήσει. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε στιγμή ότι θα μπορούσε να δραπετεύσει».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι απολύτως ακριβής, αλλά αποτελεί τιμητική υπόμνηση της αριστουργηματικής ταινίας του Gillo Pontecorvo «Η μάχη του Αλγερίου».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου