ΑΤΣΙΓΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΦΡΑΓΚΙΕΣ

Αδερφέ μου Χριστόφορε καλή σου μέρα. Σήμερα είναι μια πραγματικά καλή μέρα και μοιάζει να επιστρέφω από την κόλαση... 

Αν αναρωτιόσουν πού χάθηκα όλο αυτόν τον καιρό, γιατί δεν δίνω ένα σημείο ζωής, να ξέρεις πως εκεί που βρισκόμουν...

στην κόλαση, δεν είχε τέτοια κόλπα και τερτίπια που να μου το επιτρέπουν να το κάνω
Ανεργία φίλε, αγωνία αδερφέ, απραξία και σαπίλα. Πού όρεξη για κείμενα και μηνύματα αισιοδοξίας μέσα στις ατσιγαριές και την αφραγκία.
Σήμερα, όμως, λες και ο θεός ξημέρωσε μια άλλη, διαφορετική μέρα, λες κι ένα μαγικό ραβδί χτύπησε τα χέρια και τα μυαλά των ανθρώπων στους οποίους είχα απευθυνθεί για δουλειά, το γαμημένο το τηλέφωνο που είχα στο αθόρυβο έδειξε αναπάντητη κλήση από το νούμερό τους. Η αναπάντητη έγινε απαντητή, και τα καλά ταξίδεψαν με ταχύτητα υπερηχητική. Εγκρίθηκε το αίτημα και προχωράμε - έτσι και έτσι. Ανθρώπινα, προγραμματισμένα, αισιόδοξα, αν και μνημονιακά. Ρε δεν γαμιέται, μνημονιακά με σύμβαση, και πάμε παρακάτω. Χατίρια δεν χαλάμε, αρκεί να βλέπουμε τον κόσμο με τα σωστά του, και όχι ανάποδα μαζί με τα ραδίκια.
Θα τα έγραφα αυτά επώνυμα στο Ημερολόγιο αλλά φοβάμαι θα πικραθούν οι φίλοι που δεν έχουν ακόμα επιστρέψει από τη δική τους κόλαση. Θα πικαριστούν και δεν θέλω, γιατί να ξέρεις τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους στον πόνο τους και στον καημό τους. Περισσότερο κι από ό,τι οι δικοί τους άνθρωποι, που τους βλέπουν να λιώνουν στην απραξία και δεν ξέρουν πώς να τους βοηθήσουν.
Κάνε μου μόνο μια χάρη αδερφάκι, αυτά που σου γράφω κάν’ τα ανώνυμο άρθρο και βάλτα στο Ημερολόγιο να νιώσουν τα παιδιά πως υπάρχει Θεός και στην κόλαση ακόμη. Αρκεί και πεθαμένος να τον κυνηγάς για να σε προσέξει. Να μην τον αφήνεις σε χλωρό κλαρί.
Κι αν κάποιοι νομίζουν πως όλα τούτα είναι τρολλάρισμα, δεν είναι. Σε ευχαριστώ ρε φιλαράκι από πριν, κι όταν σταυρώσω τα πρώτα φράγκα κερνάω καφέ και πασατέμπο στην πλατεία. Μην ξανοιγόμαστε κιόλας, γιατί ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει.

FREEPEN