Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

Το 1941-42 η πανούκλα του φασιστικού «Τριμερούς Συμφώνου» είχε φτάσει στο μέγιστο της εξάπλωσής της: Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία και οι σύμμαχοί τους εξουσίαζαν πάνω από 600 εκατομμύρια ανθρώπους, το 25% του τότε παγκόσμιου πληθυσμού...

του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ

Ωστόσο, η Αντιφασιστική Συμμαχία είχε μαζί της την πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Με ένταση των προσπαθειών αύξησε την παραγωγή και τον εξοπλισμό της και τελικά νίκησε τον φασιστικό άξονα. Το 1945 είχε επιτευχθεί η νίκη και...

πρωτοπόρο ρόλο στη συντριβή του φασισμού έπαιξε η Αριστερά και οι κομμουνιστές.

Έχουν περάσει 70 χρόνια από τότε και ο διεθνής καπιταλισμός δεν τόλμησε ως τώρα να ξαναχρησιμοποιήσει (σε παγκόσμιο επίπεδο) τη φασιστική τακτική. Η βαρύτατη ιστορική ήττα του φασισμού, αναγκάζει και τους πιο αδιάλλακτους μεγαλοκαπιταλιστές να σκέφτονται «άλλους δρόμους». 

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ: Η ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΑ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Από το 1979-80 ο καπιταλισμός πέρασε σε γενική επίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που εκφράστηκε πολιτικά με τον Ρηγκανοθατσερισμό και γεωστρατηγικά με τον Δυτικό Ιμπεριαλιστικό Διεθνισμό. Πέτυχε (λόγω και εγγενών λόγων) τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1989-91), ωστόσο οι κομμουνιστές κράτησαν την εξουσία στις Λ.Δ. της Ασίας και την Κούβα.

Το 1991-92 ο δυτικός καπιταλισμός αισθανόταν όπως οι χιτλερικοί φασίστες το 1941-42: Πίστευε ότι «είχε φθάσει η ώρα της νίκης». Όμως διαψεύστηκε.

Η ραγδαία εκβιομηχάνιση της Λ.Δ. Κίνας και (λίγο αργότερα) η οικονομική – στρατιωτική ανασύνταξη της Ρωσίας υπό τον Πούτιν, ανέτρεψε τα σχέδια του Δυτικού Ιμπεριαλιστικού Διεθνισμού.

Παρόλα αυτά ο νεοφιλελευθερισμός παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία στον καπιταλισμό της Δύσης, έστω κι αν ορισμένοι παράγοντες (π.χ. ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα) ζητούν και κάποια δόση κεϋνσιανισμού. Συνήθως οι νεοφιλελεύθεροι προπαγανδιστές δικαιολογούν τις αποτυχίες της Δύσης με το επιχείρημα ότι «χρειάζεται περισσότερος νεοφιλελευθερισμός» ή όπως το λένε «μεταρρυθμίσεις». 

ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

Το 1989-90 οι Λ.Δ. της Ασίας είχαν το 5% της παγκόσμιας βιομηχανίας, λιγότερο από το 1/7 του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» και το 1/10 της Δύσης. Στα 25 χρόνια που ακολούθησαν (1989-2014) η μέση ετήσια βιομηχανική αύξηση σε Κίνα και Βιετνάμ είναι 12-13%. Έτσι το 2013-14 οι Λ.Δ. της Ασίας έχουν 16-17 φορές ισχυρότερη βιομηχανία σε σχέση με το 1989! Από το 5% ανέβηκαν σχεδόν στο 35% της παγκόσμιας βιομηχανίας.

Η γιγαντιαία βιομηχανική ισχύς της Κίνας μαζί με την στρατιωτική ανασύνταξη της Ρωσίας (που παραμένει μία από τις δύο πυρηνικές και διαστημικές υπερδυνάμεις), αποτελούν το κύριο εμπόδιο στα σχέδια του Δυτικού καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού για την παγκόσμια κυριαρχία.

Εάν συνεχιστεί η βιομηχανική ανάπτυξη Κίνας και Βιετνάμ με 9-10% ετησίως (τόσος ήταν ο ρυθμός του 2013), τότε το 2019-20 οι Λ.Δ. της Ασίας θα έχουν πάνω από το 40% της παγκόσμιας βιομηχανίας, έναντι 30% όλης της Δύσης.

Εξ΄άλλου ήδη το 2013, σχεδόν τα 2/3 της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα και τσιμέντου γίνεται σε Κίνα, Ρωσία, Ινδία και Βιετνάμ (και καταναλώνεται κατά 95% επί τόπου).Το 65% της παγκόσμιας οικοδόμησης γίνεται ήδη (2013-14) στη «μη μουσουλμανική Ανατολή» (Λ.Δ. Ασίας, Ρωσικό μπλοκ, Ινδία), έναντι μόνον 25% στην Δύση.

Η Δύση (συνολικά) διατηρεί ακόμα υπεροχή στην ηλεκτροπαραγωγή και στην παραγωγή οχημάτων, αν και η Λ.Δ. Κίνας ανεβαίνει ραγδαία και σ΄αυτούς τους τομείς: Το 2013 στην Κίνα πρωτοκυκλοφόρησαν 22 εκατομμύρια οχήματα (το 27% του παγκόσμιου συνόλου), έναντι 15,6 εκατομμ. οχήματα στις ΗΠΑ (εφ. «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» 10/1/2014). Πάντως συνολικά η Δύση έχει ακόμα το 50% και πάνω της παγκόσμιας αγοράς οχημάτων. 

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΓΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 Το «βαθύ κράτος της Δύσης» ξέρει ότι, αν χτυπήσει ανοικτά Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βιετνάμ, Β. Κορέα ή έστω Λευκορωσία, Αρμενία, Καζακστάν κ.λ.π., πολύ πιθανόν να αρχίσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, γιατί αυτές οι χώρες συνδέονται με δεσμούς συμμαχίας και συνορεύουν. Εφαρμόζει λοιπόν μια πιο «ύπουλη» μεσοπρόθεσμη τακτική. Προσπαθεί να απομονώσει αυτό το «40% της ανθρωπότητας» («Καρδιά της Ευρασίας» με 3 δισεκατ. πληθυσμό), ελπίζοντας να υποτάξει το υπόλοιπο 60% εξαλείφοντας τους πιθανούς συμμάχους Ρωσίας και Κίνας που βρίσκονται στα «μετόπισθεν»: Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Νικαράγουα, Ισημερινό, Ναμίμπια, Ν. Αφρική, Αγκόλα, Μοζαμβίκη κ.λ.π.

Ήδη η Δύση κατέλαβε την Λιβύη το 2011, αφού το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε επί 5 μήνες, ελέγχει στρατιωτικά το Αφγανιστάν (οι μάχες συνεχίζονται βέβαια), ενώ προσπαθεί εδώ και 3 χρόνια να ανατρέψει το καθεστώς του Μπάαθ στην Συρία.Στην Σερβία πέτυχε την ανατροπή του Μιλόσεβιτς (2000), αφού το ΝΑΤΟ βομβάρδισε για 78 ημέρες την Σερβία.

Ο δυτικός ιμπεριαλισμός στη Ν. Αμερική προσπαθεί να επιβάλλει μια ανοικτά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση σε Βραζιλία και Αργεντινή, ανατρέποντας τους κεϋνσιανούς σοσιαλδημοκράτες Ρούσε και Κίρτσνερ. Τέλος, η Δύση θέλει να καταλάβει όλη την Ουκρανία, αν και η μισή Ουκρανία (ανατολική και Νότια) είναι φανατικά ενάντια στο ΝΑΤΟ και υπέρ της συμμαχίας με Ρωσία, Κίνα κ.λ.π. Εάν όμως η Κριμαία, το Χάρκοβο και η Οδησσός ενσωματωθούν στην Ανατολική Συμμαχία, τότε οι (πολλοί) ρωσόφιλοι σε Σερβία και Βουλγαρία θα εμψυχωθούν και το ΝΑΤΟ θα έχει πρόσθετες σκοτούρες στα Βαλκάνια. Μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια θα πρέπει να δούμε και το πρόβλημα της Κύπρου.

ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί με μία σεβαστή τουρκική μειονότητα (18-20% του νόμιμου πληθυσμού).Για αιώνες βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή. Το 1878 παρεδόθη στην Αγγλία, η οποία προσέφερε «αντιρωσικές» υπηρεσίες στον Σουλτάνο της Τουρκίας.

Τη δεκαετία 1950-60 η τεράστια ελληνική πλειοψηφία του νησιού ξεσηκώθηκε ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες για την Ένωση με την Ελλάδα. Τότε και η Αριστερά έριχνε μαχητικά το σύνθημα της Ένωσης: Ο Ν. Ζαχαριάδης (Γ.Γ. του ΚΚΕ) έλεγε: «Λεύτερη Κύπρος σε μια Λεύτερη Ελλάδα» και το ΑΚΕΛ (1952) τόνιζε τη σαφή ελληνικότητα της Κύπρου.

Ο δυτικός ιμπεριαλισμός συνεννοήθηκε με τον τουρκικό εθνικισμό και ματαίωσαν την Ένωση (Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου 1959). Μετά εκμεταλλεύθηκε και τις ηλιθιότητες της ελληνικής ακροδεξιάς (που τη στήριζαν οι ίδιες οι ΗΠΑ) και ετοίμασε την τουρκική εισβολή του 1974.

Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Χ. Κίσσινγκερ (που μισούσε τον Μακάριο) ραδιουργούσε το καλοκαίρι του 1974 για να πετύχει την de facto διχοτόμηση και τη συγκέντρωση του τουρκικού πληθυσμού στον Βορρά, για να είναι συμπαγής.

Ο Δυτικός Ιμπεριαλιστικός Διεθνισμός αποκρούει πλήρως την ιδέα μιας ελληνικής Κύπρου.

α) Ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν θέλει ενίσχυση του ελληνισμού στην Ανατ. Μεσόγειο. Οι διαμορφωτές της Δυτικής Στρατηγικής θεωρούν ότι «ο ελληνισμός μπορεί να εμφανίσει φιλορωσικές τάσεις ενώ είναι ριζωμένα τα αντιαγγλικά – αντιαμερικανικά αισθήματα».

Βέβαια οι καπιταλιστικές – εκσυγχρονιστικές ελίτ της Ελλάδας δείχνουν τον ραγιαδισμό της [μετά τις ΗΠΑ που πάντα είναι κυρίαρχες στα σήριαλ της ελληνικής TV, δεύτερη χώρα είναι πια η ….. Τουρκία, ο έλληνας «πρέπει» να εθιστεί στο προσκύνημα του παγκόσμιου αφέντη (ΗΠΑ) και του τοπικού αφέντη (Τουρκία)]. Όμως η εξουσία των ελίτ δεν είναι σίγουρη ούτε σταθερή…

β) Έως εξίσου σημαντικός λόγος είναι ότι η Τουρκία των 75.000.000 κατοίκων είναι πολύτιμο μέλος του ΝΑΤΟ και της Δύσης και δεν πρέπει να την κακοκαρδίσουν γιατί τότε «ποιός θα χτυπήσει (όταν χρειαστεί) στον Καύκασο;»

Έτσι η Δύση θέλει για την Κύπρο μια τέτοια εκτρωματική λύση που να δίνει τον δεύτερο ρόλο στην Τουρκία και τον τρίτο στους Έλληνες (που είναι τεράστια πλειοψηφία στην Κύπρο). Τον πρώτο ρόλο (φυσικά!) τον θέλουν για τον εαυτό τους οι αγγλοσάξωνες, επικεφαλής του Δυτικού Ιμπεριαλιστικού Διεθνισμού. Γι αυτό προβλέπεται να παραμείνουν οι αγγλικές βάσεις στο νησί, ενώ προωθείται η ένταξη της «Ενιαίας Κύπρου» στο ΝΑΤΟ ως το 2015-16! Αυτός είναι ο στόχος του «νέου» σχεδίου τύπου Ανάν που προωθούν ΗΠΑ-Αγγλία – Μπαν Κι Μουν.

Τα πιο νεοφιλελεύθερα στοιχεία της Ελλάδας τάσσονται υπέρ των σχεδίων «τύπου Ανάν» γιατί «ότι συμφέρει την Δύση συμφέρει και την αστική Ελλάδα». Όμως υπάρχουν πολλοί αστοί στην Ελλάδα που διαφωνούν με το ξεπούλημα της υπόθεσης της Κύπρου. Στην Κύπρο οι Μακαριακοί (ανήκουν στο αστικό κέντρο) αντιτάσσονται σφοδρά στους «Ανανιστές» και καταγγέλλουν πάντα τον τουρκικό επεκτατισμό. Σ΄ αυτούς ανήκε και ο Τάσσος Παπαδόπουλος που, ως Πρόεδρος της Κύπρου, συνέβαλε πολύ στην απόρριψη του α΄ σχεδίου Ανάν.

Όμως και ένα σοβαρό τμήμα της αριστερής διανόησης προσεγγίζει το Κυπριακό με διαθέσεις «μεγάλου συμβιβασμού». Δηλαδή, ενώ κάποιοι στην Αριστερά διαμαρτύρονται δικαίως για τα άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα, την ίδια στιγμή αποδέχονται τη γεωστρατηγική γραμμή του Δυτικού Ιμπεριαλιστικού Διεθνισμού, που είναι ο ίδιος εμπνευστής και της νεοφιλελεύθερης αντιλαϊκής γραμμής στην οικονομία.

Η Αριστερά πρέπει να υψώσει την Σημαία του αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού, όπως έκανε το ΕΑΜ το 1941-45. Αυτό θα της δώσει τεράστια δύναμη. Αλλιώς θα σπείρει σύγχυση σε πλατιά λαϊκά στρώματα, που θα στραφούν στην «λαϊκή Δεξιά» και ίσως και πιο πέρα…

Να σημειώσουμε ότι το νεοελληνικό έθνος με την Επανάσταση του 1821 προσέφερε μεγάλες διεθνείς υπηρεσίες ενάντια στην αντιδραστική Ιερά Συμμαχία, που στήριζε την Οθωμανική Τουρκία.

Το 1940-41 η ένοπλη αντίσταση των Ελλήνων ενάντια στην φασιστική Ιταλία ταπείνωσε τον Μουσολίνι και αυτό έπαιξε θετικό ρόλο διεθνώς.

Γενικά είναι τεράστιο λάθος η υποτίμηση των υπηρεσιών που έχει προσφέρει ο ελληνικός λαός με τους αγώνες του στο διεθνές προοδευτικό κίνημα. Δεν είναι τυχαίο το ρατσιστικό μίσος με το οποίο αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό ορισμένα φανατικά καπιταλιστικά έντυπα σε Γερμανία, Αγγλία, Αυστρία κ.λ.π.

Η Αριστερά πρέπει να ενισχύσει τη δίκαιη υπερηφάνεια του ελληνικού λαού για τους αγώνες και τα κατορθώματά του, χωρίς να γλιστρά βέβαια στην υπερβολή και τον υπερεθνικισμό.

Πρέπει να υπάρχει συνδυασμός του «ταξικού» με το «εθνικό». Ο Δυτικός Ιμπεριαλιστικός Διεθνισμός χτυπά ταυτόχρονα και στους 2 αυτούς τομείς. Η Αριστερά πρέπει επίσης να απαντήσει διπλά: Και «ταξικά» και «εθνικά - πατριωτικά».

ΙΣΚΡΑ