Η αποτροπή ενός γενικευμένου πολέμου στη Συρία και η ματαίωση μιας
ανοιχτής επέμβασης των ΗΠΑ θεωρήθηκε από τους περισσότερους (και τα
διεθνή ΜΜΕ) ως νίκη της Ρωσίας. Άλλοι φαρμακώθηκαν, άλλοι
ενθουσιάστηκαν...
του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Και άρχισαν πάλι οι θεωρίες ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το
ενδιαφέρον τους για την περιοχή, από τα ρωσικά σύνορα ως τη Μεσόγειο.
Επειδή τις απασχολεί η Κίνα. Και δεν έχουν πια τη δυνατότητα να
ασχολούνται με όλα, όπως στο παρελθόν. Οι ΗΠΑ, είπαν, δεν είναι η παλιά
Υπερδύναμη. Βγήκε μάλιστα κι άλλη θεωρία, ότι...
το θηρίο είναι στα
τελευταία του, γίνεται συνεπώς επικίνδυνο, πρέπει να προσέχουμε αλλά δεν
πρέπει και να φοβόμαστε, όχι πια τόσο πολύ. Είναι έτσι;
Τρία κατά
συρροή γεγονότα, ασύνδετα εκ πρώτης όψεως, διαψεύδουν τις αισιόδοξες
προβλέψεις των αντίπαλων της αμερικανικής κυριαρχίας στον πλανήτη: Η
Ουκρανία, η Βενεζουέλα και οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία, όπου
αναβλήθηκε ή μάλλον ματαιώθηκε η Διάσκεψη της Γενεύης για συμφωνία
Ειρήνης μεταξύ των αντιμαχομένων, Άσαντ και εισβολέων ανταρτών. Ο κρίκος
που συνδέει τα τρία μέτωπα είναι η απροκάλυπτη ανάμιξη της Αμερικής. Οι
ΗΠΑ όχι μόνο δεν υποχωρούν σε κανένα μέτωπο αλλά έχουν εγκαινιάσει
προεόρτια και για τέταρτο σημείο σύγκρουσης, εναντίον της Κίνας. Η
Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται. Αν το κάνει επειδή είναι στα τελευταία της ή
επειδή, αντιθέτως, παραμένει ισχυρή, ελάχιστη σημασία έχει. Ο κίνδυνος
είναι ίδιος. Μπορεί να φθάσουμε στα πέραν της φαντασίας άκρα είτε από
αίσθηση ισχύος είτε αν οι ΗΠΑ σε απόγνωση πουν «νυν υπέρ πάντων ο αγών».
Η
σύγκρουση στην Ουκρανία είναι καθοριστική. Χωρίς την Ουκρανία, κατά τον
Μπρζεζίνσκι, η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. Οι ΗΠΑ
θέλουν να αποτρέψουν πάση θυσία το ενδεχόμενο η Ρωσία να ξαναγίνει
Υπερδύναμη. Αυτό είναι το κλειδί για να κατανοηθεί η κρίση. Οι σταθερές
γερμανικές βλέψεις (και πριν από τον τελευταίο Πόλεμο) επί της Ουκρανίας
(ζωτικός χώρος) διευκολύνουν τις ΗΠΑ ώστε να μην αντιπαρατεθούν
μετωπικά με τη Μόσχα. Αλλά η αντιπαράθεση είναι αναπόφευκτη, αργά ή
γρήγορα, επειδή η Ρωσία δεν παύει απλώς να είναι Αυτοκρατορία χωρίς την
Ουκρανία αλλά κινδυνεύει η ίδια η υπόστασή της ως ανεξάρτητης χώρας. Η
Μόσχα δεν επιδιώκει τη διάσπαση της Ουκρανίας, θα είναι κακή λύση
έσχατης ανάγκης, ήττα στην ουσία. Η Μόσχα αυτό που δεν θέλει είναι να
πλησιάσει τόσο πολύ το ΝΑΤΟ στα σύνορά της.
Οι ΗΠΑ δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για τη Γερμανία όσο δεν έχει (ούτε η
ίδια ούτε η ΕΕ) άξιες λόγου Ένοπλες Δυνάμεις. Η κρίση θα είναι μακρά.
Διότι είναι διχασμένη η Ουκρανική κοινωνία και όχι απλώς οι άρχουσες
ελίτ, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν όσοι επιμένουν να βλέπουν
αποκλειστικά Τάξεις επιμένοντας σε μια υποτιθέμενη μαρξιστική ορθοδοξία.
Μόνο όποιος υποτιμά ηθελημένα το Έθνος και τη συσπειρωτική του δύναμη
μιλάει μόνο για το διχασμό των ελίτ παραγνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι
συσπειρώνονται και γύρω από άλλες έννοιες πλην της ταξικής. Η εμμονή
στους ιμπεριαλισμούς που τσακώνονται σε βάρος των άμοιρων λαών
εξευτελίζει και τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο της Ρωσίας και την Ελληνική
Αντίσταση. Έλεος.
Στη
Βενεζουέλα η εξέγερση φαίνεται να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Μαδούρο
αναδεικνύεται σε άξιο διάδοχο του Τσάβες. Δημιουργούνται, δηλαδή, οι
συνθήκες ένα καθεστώς που φαινόταν ως προσωποπαγές, άρα προσωρινό και
ασταθές, να μετατραπεί σε «κανονικό» καθεστώς με ρίζες στην κοινωνία,
ικανό να αναπαραχθεί. Η έκβαση θα επηρεάσει το μέλλον της Λατινικής
Αμερικής (άρα και των ΗΠΑ) επειδή η Βενεζουέλα δεν είναι νησί, δεν
μπορεί να απομονωθεί όπως η Κούβα και επειδή υπάρχουν φιλικά καθεστώτα
ενώ ανοιχτή επέμβαση αυτή τη στιγμή φαίνεται μάλλον αδύνατη. Επικράτηση
του καθεστώτος στη Βενεζουέλα θα προκαλέσει σοβαρή ρωγμή στην
αυτοκρατορική υπόσταση των ΗΠΑ.
Ούτε στη Συρία έχει ολοκληρωθεί η σύγκρουση, το τέλος δεν είναι κοντά.
Τώρα, λένε, σχεδιάζεται εισβολή ανταρτών μέσα από το έδαφος της
Ιορδανίας, εξοπλισμένων με σύγχρονα όπλα που θα προμηθεύουν οι
ΗΠΑ/Γαλλία και θα πληρώνει η Σαουδική Αραβία. Χρειάζεται νέο αίμα επειδή
ορισμένοι ισλαμιστές αντάρτες ήταν ανεξέλεγκτοι, οι ακρότητες τους
απομόνωσαν από τον πληθυσμό και τους οδήγησαν σε συνεχείς ήττες. Και
εδώ, αν επικρατήσει ο Άσαντ, θα υποστεί βαρύ πλήγμα η αυτοκρατορική
υπόσταση των ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι αν η Ρωσία που εκτέθηκε σημαντικά
στην υπόθεση Συρία είναι σε θέση να υπερασπιστεί νικηφόρα τις θέσεις
της. Το βέβαιο είναι ότι η Κίνα είναι μάλλον αδύνατον να υποχωρήσει από
την υποστήριξη που πρόσφερε ως τώρα στη Συρία/Ρωσία. Επειδή βλέπει ότι
οι ΗΠΑ (και η Ιαπωνία) αναζωπυρώνουν μέτωπο εναντίον της, στα σύνορά
της.
Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, διακυβεύεται η παγκόσμια κυριαρχία
και η σύγκρουση εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη. Ίσως πιο γρήγορα, πιο
νωρίς από ότι θα μπορούσε κανείς να προβλέψει. Τα πυρηνικά όπλα ήταν ως
τώρα αποτρεπτικός παράγων ενός νέου πολέμου αλλά ποιος ξέρει με σιγουριά
αν οι κυρίαρχες ελίτ δεν διακατέχονται από το σύνδρομο του Σαμψών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου