ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ...

Η εθνική προδοσία συνεχίζει να παραμένει απαγορευμένη λέξη στο λεξιλόγιο της Αριστεράς, που αρκείται να αναμασά τα ταξικά χαρακτηριστικά της εφαρμοζόμενης πολιτικής, λες και η κλίκα των εθνικών προδοτών θα ανέκυπτε έξω από την εξυπηρέτηση των συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Για πολλούς, οι ραγδαίες και βίαιες ανατροπές που μεσολάβησαν με αφορμή την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, ήταν μη αναμενόμενες και παντελώς απροσδόκητες και ξαφνικές… 

Επί της ουσίας σε αυτήν ακριβώς την παραδοχή (του αναπάντεχου και μη αναμενόμενου) βασίστηκε και δρομολογήθηκε ο κατευθυνόμενος εφιάλτης που χαρακτηρίστηκε με τρόπο δεικτικό ως «Σοκ και Δέος». 

Οι αιφνιδιασμένες κοινωνίες έπρεπε να τσακιστούν πριν καλά – καλά προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τα τεκταινόμενα, και η θεσμική θωράκιση που ισχυροποιεί το καθεστώς της νέας εποχής, έπρεπε και αυτή να δρομολογηθεί ταχύτατα, προκειμένου να αναδομήσει εκ θεμελίων τη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Για τους διαθέτοντες ωστόσο πολιτική σκέψη και τους γνώστες της πολιτικής ιστορίας, το ξέσπασμα του Αρμαγεδδόνα τον οποίον βιώνουν σήμερα οι κοινωνίες – ανάμεσα τους και η Ελληνική – ήταν απλώς θέμα χρόνου το πότε ακριβώς θα εκδηλωθεί. Πρόκειται για μια σειρά από διεργασίες σύμφυτες με το χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος (του καπιταλισμού), και η βιαιότητα στην εκδήλωσή τους, προφανέστατα σχετίζεται με...
το χαρακτήρα και το εύρος της «ανάπτυξης» του κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των μορφών της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησής του.

Η πολιτική εξουσία που φυσικά διαθέτει συγκεκριμένη ταυτότητα, είναι φανερό πως διέθετε μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα απόλυτα διαβρωμένο, εκείνο το πολιτικό προσωπικό που πρόθυμα, αδίστακτα και κυρίως εθελόδουλα θα έμπαινε στη δούλεψή της προκειμένου να υλοποιήσει απερίσπαστα τα γεωπολιτικά σχέδια των ισχυρών, πράγμα που και έκανε σε τελευταία ανάλυση.

Η δοκιμαζόμενη όμως κοινωνία που βρίσκεται στον αντίποδα αυτού του συμμοριακού συνασπισμού, φαίνεται εκ των πραγμάτων πως τελικά δεν διέθετε τους εμπνευσμένους ηγέτες που θα μπορούσαν να οργανώσουν τη στοχευμένη αντίστασή της σ αυτή τη λαίλαπα της καταστροφής.

Όλοι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως αντίπαλοι της κυρίαρχης εξουσίας, αποδείχτηκαν εκ των πραγμάτων ελαχιστότατοι, για ν αναλάβουν ευθύνες εναρμονισμένες με τις ιστορικές προκλήσεις της τρέχουσας εποχής. Αυτό ήταν το πραγματικά αναπάντεχο...

Κι αυτή η κατάντια – γιατί περί κατάντιας πρόκειται – δεν είναι τυχαία ούτε βεβαίως προέκυψε από πολιτική και κοινωνική παρθενογένεση.

Είναι η φυσική συνέπεια ενός επικίνδυνου μείγματος, αποπροσανατολισμού, εσωστρέφειας και αμφιλεγόμενων ιδεολογημάτων, που κατέστησε την Αριστερά – κυρίως την παραδοσιακή – θεατή των εξελίξεων, που περιορίζεται στο ρόλο του ιδιότυπου ιδεολογικού θεματοφύλακα αξιακών διαπιστώσεων, με μηδενικό αντίκρυσμα στη ζωή και τη ζώσα πολιτική δράση.

Και μετά ήρθαν οι Εφιάλτες…

Πριν τη γενικευμένη επίθεση των συμμοριών, αυτό που επιχειρήθηκε έντεχνα, ήταν να στρωθεί το κόκκινο χαλί σε κάθε λογής δωσίλογους και αντεθνικούς εφιάλτες. Και αυτό επιχειρήθηκε μέσα από μια προσπάθεια πολύχρονη και συστηματική, που αποσκοπούσε στην άμβλυνση του εθνισμού του λαού μας, μέσα από πολυπολιτισμικές λαθροχειρίες αλλά και από τη συστηματική στοχοποίηση κάθε υγιούς εθνικής αξίας, ακόμη και αυτού του αγνού και άδολου πατριωτισμού που οφείλει να εμπνέει και να διαπαιδαγωγεί αδιάλειπτα κάθε κοινωνία. Σ αυτόν τον απόλυτα χορογραφημένο σχεδιασμό, δυστυχώς η Αριστερά λειτούργησε ως πολύτιμος συμπαραστάτης

Το έδαφος λοιπόν είχε ήδη στρωθεί (μια χαρά δούλεψαν γι αυτό η Δραγώνα, η Διαμαντοπούλου και όλο το προγενέστερο και το μεταγενέστερο σινάφι τους) για να προελάσουν πανηγυριώτες οι Σημίτηδες του εθνομηδενισμού, και μετά από αυτούς οι Παπανδρέου… οι Παπαδήμιοι… οι Σαμαράδες δηλωσίες και ο λοιπός κατοχικός πολιτικός συρφετός των ανδρεικέλων.

Η εθνική προδοσία συνεχίζει να παραμένει απαγορευμένη λέξη στο λεξιλόγιο της Αριστεράς, που αρκείται να αναμασά τα ταξικά χαρακτηριστικά της εφαρμοζόμενης πολιτικής, λες και η κλίκα των εθνικών προδοτών θα ανέκυπτε έξω από την εξυπηρέτηση των συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων.

Και όταν η Ελληνική κοινωνία προσπάθησε να χειραφετηθεί από το πρώτο σοκ και βγήκε μαζικά στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, η παραδοσιακή Αριστερά αρκέστηκε στο να την νουθετεί για τον ελλιπή  πολιτικό προσανατολισμό της, αντί να μπει μπροστά και να συμβάλει μαχόμενα στη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων της. Την παρέδωσε ουσιαστικά στο ακροδεξιό πλιάτσικο, και όσοι από αυτούς αρνήθηκαν να παραδοθούν στη σαγήνη των κηρύκων του νεοναζισμού, γύρισαν στο σπίτι τους απογοητευμένοι.

Ποιος κέρδισε άραγε από αυτή την ολέθρια επιλογή???

Ποιος κέρδισε που μια χώρα ολόκληρη εγκαταλείφθηκε στις πλημμυρισμένες πλατείες γιατί κάποιοι επέλεξαν να αναζητούν τη λαγνεία της εργοστασιολαγνείας στις σβησμένες τσιμινιέρες και στους περίφημους τόπους δουλειάς???

Μήπως αυτή κοινωνία, κάπου δε δούλευε???

Η ιστορία πάντως θα έρθει η στιγμή που θα απαιτήσει με τρόπο ιδιαίτερα αυστηρό πολιτικές απαντήσεις….

Και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ…

Το κλήμα δηλαδή που έτσι κι αλλιώς ήταν στραβό, και μετά το έφαγε και ο γάιδαρος. Το κόμμα των αδιεξόδων και της ευρωλαγνείας, του καιροσκοπισμού και της αμπελοφιλοσοφίας, που ο αέρας της εξουσίας του τσαλάκωσε εντελώς τα μυαλά, και η μαζική εισροή των ορφανών του ΠΑΣΟΚ, ισχυροποίησε τη φυσιογνωμία του, ως πολιτική δύναμη – στέγη καιροσκόπων, βολεμένων του συστήματος και λοιπών τσαρλατάνων.

Το να μιλήσει κανείς για δικαίωση, αναφορικά με την εξελικτική πορεία αυτού του πολιτικού συνονθυλεύματος, δε συνιστά ανακάλυψη της Αμερικής, και βεβαίως δεν είναι καθόλου μα καθόλου δύσκολη διαδικασία.

Τι θα μπορούσε όμως να είχε συμβεί αν πριν τις διπλές εκλογές που έφεραν το Σαμαρά στην κυβέρνηση, η παραδοσιακή Αριστερά είχε επιλέξει όχι την πολιτική φυγομαχία αλλά την στοχευμένη προσπάθεια επιβολής πολιτικής ατζέντας ικανής να θέσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αμείλικτα διλήμματα???

Τι δυναμική και ποιες διεργασίες θα είχαν δρομολογηθεί στον ίδιο τον κόσμο της Αριστεράς???

Είναι και αυτά μέρος από μια ενότητα πολιτικών ερωτημάτων που ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαιτήσει με ιδιαίτερη αυστηρότητα απαντήσεις.

Το συμπέρασμα είναι πως…

Η παραδοσιακή Αριστερά, μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρες και αναφορικά με το εύρος και το χαρακτήρα της γενικευμένης επίθεσης αλλά και σε σχέση με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αντίθεσης και οργής, αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων, περιχαρακωμένη στον εαυτό της, το μικρόκοσμό της και σε αδιέξοδα ιδεολογήματα, που ουδόλως προσέφεραν ούτε στον πολιτικό της πλούτο, ούτε βεβαίως και στην ίδια την κοινωνία που εν δυνάμει παραμένει ο διψασμένος αποδέκτης της.

Η Ταϊλάνδη έδειξε έναν δρόμο…

Δεν είναι ο μόνος, αλλά είναι ΕΝΑΣ δρόμος. Και πάντως είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν της προσμονής, της καρτερικότητας και της απάθειας απέναντι σ αυτά που συντελούνται.

Αυτό το δρόμο δε τον χάραξε η αμπελοφιλοσοφία και τα ιδεολογικά κονταροκτυπήματα. Τον σηματοδότησαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, συγκεκριμένες αποφάσεις.

Θα οδηγήσει κάπου η εξέγερση του Ταϊλανδέζικου λαού ή θα εκφυλιστεί από τους μηχανισμούς του συστήματος όπως συνέβη και με τις «Αραβικές Άνοιξες»???

Αυτό μένει να αποδειχτεί από τα πράγματα.

Οι πρωτοπόροι πάντως - αν υπάρχουν – υπάρχουν για να μπορούν την κατάλληλη να χαλάνε τα σχέδια των μηχανισμών και να οδηγούν τις κοινωνίες στη νίκη. Δεν υπάρχουν για να εξαντλούν την πρωτοπορία τους σε κοινωνική νουθεσία μέσα σε καθεστώς καρτερικότητας και πλήρους απραξίας, όπου θριαμβεύουν από τη μια οι πολιτικές που δολοφονούν, και από την άλλη η κούφια πλην βαρύγδουπη μεγαλοστομία.

Κι όπως τονίζαμε και χθες, η αυλαία πέφτει και η τελευταία πράξη του δράματος ξεκινά. Τι κάνουμε τώρα???

Δείτε περισσότερα εδώ>>> Η ΑΥΛΑΙΑ ΠΕΦΤΕΙ... Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΞΕΚΙΝΑ

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"