Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΝΟΥΜΑΚΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ

Ορισμένες αλήθειες με ιδιαίτερη σημασία οφείλουμε να τις αναγνωρίσουμε, χωρίς διάθεση αποσιώπησης ή υποβάθμισης τους, επειδή τα ντόπια πολιτικά ανδρείκελα στην πράξη αναδεικνύονται σε τουρκοπροσκυνημένα χανουμάκια...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Με αφορμή τις δραματικές εξελίξεις στη γειτονική Τουρκία, παλιά και νέα γενιά "τουρκολόγων", κάνει παρέλαση στο διαδίκτυο, με ότι πιο «πιασάρικο» σε επίπεδο σεναριολογία.

Για μας ωστόσο, εκείνο που έχει σημασία να αναδειχτεί, είναι τα κομβικά ζητήματα που συνθέτουν το σκηνικό των εξελίξεων, και αυτό γιατί η ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου βρίσκεται έτσι κι αλλιώς στο μάτι του κυκλώνα. Υπό το φως λοιπόν αυτής της παραδοχής, ορισμένες διαπιστώσεις – εκτιμήσεις δεν είναι δυνατόν να προσπερνιούνται αβασάνιστα. Τις απαριθμούμε εν τάχει:

Η χορογραφία ανατροπής που βρίσκεται σε εξέλιξη στη γειτονική Τουρκία, χρησιμοποιεί βεβαίως ως φερετζέ την πολιτική διαφθορά και τη σκανδαλολογία (προφανώς δεν τα υποτιμούμε), ωστόσο στο επίκεντρο αυτής της χορογραφίας, βρίσκονται σημαντικοί (αν και ανομολόγητοι) γεωπολιτικοί σχεδιασμοί. Ας δούμε λοιπόν ορισμένες πλευρές πάνω στις οποίες εδράζονται...

• Η ηγεσία Ερντογάν μεθοδικά και επιμελημένα οικοδομεί χρόνια τώρα το προφίλ μιας ηγέτιδας δύναμης στην ευρύτερη περιοχή, στα πλαίσια φυσικά των γενικότερων σχεδιασμών και επιδιώξεων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. (Εννοείται πως σε αυτή τη φάση δεν εξετάζουμε τις επιπτώσεις αυτών των επιλογών στα Ελληνοτουρκικά προβλήματα, γιατί αυτό δεν είναι το ζητούμενο στο παρόν άρθρο).

• Η οικοδόμηση αυτής της γεωστρατηγικής φιλοσοφίας στα πλαίσια της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, αναβαθμίστηκε ποιοτικά και από τις εξελίξεις που δρομολογήθηκαν με αφορμή την «Αραβική Άνοιξη», αλλά βεβαίως και από τις αναβαθμισμένες επιδιώξεις για γεωπολιτικό στρίμωγμα και απομόνωση του Ισραήλ και των παρεμβατικών του δυνατοτήτων στην ευρύτερη περιοχή.

• Το περιεχόμενο της διευρύνθηκε περαιτέρω, ως απότοκος και των ενεργειακών εξελίξεων στην περιοχή, που εκ των πραγμάτων θέτουν με δυναμικό τρόπο το χάρτη ελέγχου επί τάπητος.

• Και φυσικά στα πλαίσια αυτής της γεωπολιτικής φιλοσοφίας, στην τουρκική ηγεσία αναβίωσε ο νέο-μεγαλοϊδεατισμός του νέο-οθωμανισμού, που πλέον εισβάλλει απειλητικά στην καρδιά της Ευρώπης.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, δε συνιστούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μια συγκεκριμένη ενότητα πολιτικών και γεωπολιτικών δεδομένων, που έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, πολύ συγκεκριμένη λογική, και αυτά οφείλουμε επίσης να τα αναδείξουμε. Έτσι λοιπόν έχει νόημα να αποσαφηνίσουμε επίσης τα εξής:

• Η κεντρική κατεύθυνση της πολιτικής Ερντογάν, είναι εν δυνάμει αυτονομημένη. Στην πράξη λειτουργεί ως ένα ισχυρό αντιστάθμισα στις κυρίαρχες επιλογές της διεθνούς ελίτ, με έντονο το στοιχείο του απρόβλεπτου, και αυτό είναι κάτι που οι χορογράφοι δεν το θέλουν. Δεν το ανέχονται. (Αποσαφηνίζουμε εδώ για τους βιαστικούς επικριτές, ότι δεν επιχειρείται με αυτή τη διατύπωση, να βγει λάδι η ουσία του νέο-οθωμανισμού ως αντίληψη. Απλά αποσαφηνίζεται ότι γεωπολιτικά οι επιλογές, οι χειρισμοί και η στρατηγική Ερντογάν, βρίσκεται σε ευθεία ρήξη με τις επιλογές και τους σχεδιασμούς της Παγκόσμιας διακυβέρνησης).

• Το δεύτερο στοιχείο που έχει σημασία να επισημάνουμε, είναι πως παρά το γεγονός πως οι εφαρμοζόμενες πολιτικές στο εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας, και τη δημοκρατία στήνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, και το λαό οδηγούν στην εξαθλίωση και τη δυστυχία, και τα πολυσύνθετα εθνοτικά προβλήματα αντιμετωπίζονται με γενοκτονικές και δολοφονικές επιλογές, η αλήθεια η αδιαμφισβήτητη είναι πως στην εξωστρεφή παρουσία της χώρας, οι κυρίαρχες επιλογές Ερντογάν, και τον τουρκικό πατριωτισμό τόνωσαν, και τον εθνισμό ανέδειξαν και ενέταξαν – έστω και με τρόπο στρεβλό και επικίνδυνο – σε ολόκληρο το πολιτικό τους πρότζεκτ.

Πέρα λοιπόν και ανεξάρτητα από το εύρος των επιπτώσεων αυτών των αντιλήψεων στην Ελληνοτουρκική ατζέντα, το βέβαιο είναι πως ηγέτες σαν τον Ερντογάν, είναι αγκάθι στο μάτι των υπερεθνικών χορογράφων. Και αυτή την αλήθεια οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε, χωρίς διάθεση αποσιώπησης ή υποβάθμισης της, επειδή τα ντόπια πολιτικά ανδρείκελα στην πράξη αναδεικνύονται σε τουρκοπροσκυνημένα χανουμάκια.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αν θα επιχειρηθεί με όποιον τρόπο εξαγωγή της κρίσης στο Αιγαίο από κύκλους του βαθέως τουρκικού κράτους, αλλά ότι αυτή σύγκρουση στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, ανάλογα με τον τρόπο και το εύρος που θα εκδηλωθεί, θα έχει απρόβλεπτες προεκτάσεις και για πολύ ευρύτερα ζητήματα.

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»