ΤΟ Δ΄ ΡΑΪΧ ΑΝΔΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΟΦΗ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ

Την ώρα που στην Αθήνα τα μάτια όλων ήταν στη Βουλή, στη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, κάτι πολύ πιο σημαντικό για την Ελλάδα συνέβαινε, που αλλού, στο Βερολίνο... 

του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Οι συζητήσεις για τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό πήραν τις δύο τελευταίες ημέρες την τελική τους πορεία.
Δηλαδή, αυτή που επέβαλε ο Βόλγφγκανγκ Σόιμπλε. Εκείνο που ήταν δεδομένο ότι θα συμβεί, τελικά συνέβη: οι σοσιαλδημοκράτες υποχώρησαν ουσιαστικά στα πάντα. Πάνε και τα ευρωομόλογα, πάνε και οι ψευτοδιαμαρτυρίες για το κακό που κάνει η Γερμανία στον ευρωπαϊκό νότο, πάνε όλα. Στην επόμενη κυβέρνηση, η πολιτική...
Δεν θα αλλάξει ούτε στο παραμικρό.
Φυσικά, αυτό ήταν βέβαιο ότι θα συμβεί για όποιον θέλει να βλέπει μπροστά του: δεν υπήρχε περίπτωση η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση να στραφεί κατά της πολιτικής που, μέσα από την κρίση του νότου, έχει μεγιστοποιήσει το ρόλο της Γερμανίας στην πάλαι ποτέ “κοινή” Ευρώπη.

Το είχαμε πει πολλές φορές και εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αυτές τις φαντασιώσεις τις είχαν μόνον ορισμένοι, ιδίως στην κυβέρνηση: ήθελαν να τρέφουν φρούδες ελπίδες για αλλαγή στάσης, όπως εξακολουθούν να κάνουν και σε άλλα ζητήματα, λ.χ. το κούρεμα του χρέους. Γενικά, αυτή η αντίληψη, ότι μπορεί να ελπίζει κανείς “στο θαύμα”, οδηγεί τη σκέψη πολλών.

Ομως το θαύμα ούτε ήρθε, ούτε θα έρθει. Οι εκλογές στη Γερμανία έγιναν, η εθνική, δήθεν “ευρωπαϊκή” πολιτική Μέρκελ θριάμβευσε στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος που είδε τη χώρα να παίρνει μέσα σε λιγότερα από τρία χρόνια πλήρως τα ηνία της Ευρώπης και, παρά τα λόγια, η πολιτική αυτή δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν στη γερμανική πρωτεύουσα. Και με το νέο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα, το Βερολίνο μίλησε και επιβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει στην ίδια πορεία.

Τώρα στην Αθήνα οι κυβερνώντες έχουν πλέον αντιληφθεί δύο ακόμα πράγματα, που τα λένε κατ ιδίαν – και όχι σε λίγους ανθρώπους - αλλά λένε τα ανάποδα δημόσια: πρώτον, ότι οι Γερμανοί, πέραν του ότι δεν αλλάζουν ούτε ίχνος πολιτικής, δεν θα αφήσουν και κανένα περιθώριο ανάσας στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, με όποιο κόστος για την Ελλάδα. Και, δεύτερον, ότι το πρόγραμμα αυτό δεν βγαίνει με τίποτα και σε πολλά επίπεδα.
Όπως ήταν βέβαιο ότι οι Γερμανοί δεν θα άλλαζαν πολιτική, έτσι και το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας για την Ελλάδα είναι δεδομένο: η κυβέρνηση που δεν έπεσε από την πρόταση δυσπιστίας, πάρα πολύ δύσκολα θα αντέξει την εφαρμογή όλων όσων θα της απαιτηθούν στους επόμενους μήνες.

Κι αν θέλει να αντέξει, ένας δρόμος υπάρχει: να θυμηθεί ότι είναι κυβέρνηση κι όχι νομαρχία και να προχωρήσει σε συγκρούσεις. Αλλιώς, έχει ημερομηνία λήξεως και, πιθανότατα, με άσχημο τρόπο και για την ίδια και για τη χώρα. 

ΤΟ ΒΗΜΑ