ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΡΟΤΑΛΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΥΒΟΛΑ

Σύμφωνο Σταθερότητας ή εθελούσια υποδούλωση; - Το μνημόνιο και η λιτότητα, ο υπερεθνικός θεσμικός έλεγχος της χώρας δε θα φύγουν πριν φτάσουμε στα μισά του αιώνα. Το μνημόνιο δεν ήρθε για να φύγει...

του ΔΗΜΟΥ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗ

Ο νεοφιλελευθερισμός στοχεύει να μείνει για δεκαετίες. Και για να είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται μία κυβέρνηση με ισχυρή λαϊκή υποστήριξη να κάνει κάτι αντίθετο, προσπαθούν από τώρα να “δέσουν” τη χώρα νομικά μέσω του νέου Συμφώνου Σταθερότητας που προβλέπει τροϊκανή εποπτεία ως το 2047.

Αξίζει να σημειώνει ότι για πρώτη φορά η χώρα μπαίνει σε πολιτικό και οικονομικό έλεγχο για διάστημα μεγαλύτερο της μιας γενιάς. Καμία κυβέρνηση –κατοχική ή χουντική- μέχρι τώρα δεν επιχείρησε να...

ορίσει την πολιτική της (όσο καλή ή καταστροφική κι αν ήταν) για διάστημα μεγαλύτερο της παρούσης γενιάς. Κι όμως σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση που όχι μόνο καταπατά το Κοινωνικό Συμβόλαιο που υπέγραψε μία νύχτα εκλογών με ψευδείς υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, αλλά τώρα πια προσπαθεί να ορίσει το μέλλον των επόμενων δεκαετιών χωρίς καν να ρωτήσουν το λαό.

Με μία λογική αυτοκρατορική και μόνο στόχο τη διατήρηση των προνομίων της ελίτ υπογράφουν το Σύμφωνο Σταθερότητος δένοντας τη χώρα στο άρμα μια καταστροφικής πολιτικής, χωρίς να ερωτώνται οι πολίτες. Άλλωστε, για τούτη την κυβέρνηση οι πολίτες -ακόμα και οι οπαδοί της- οφείλουν να είναι σιωπηλοί, να μένουν στο περιθώριο των κόμβων κοινωνικής δικτύωσης και του εικονικού κόσμου του διαδικτύου, που για αυτούς είναι τόσο ακίνδυνος.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι τόσο φοβισμένη για το μέλλον των συμφερόντων της ευρωπαϊκής κι εγχώριας τραπεζικής και επιχειρηματικής ελίτ ώστε μπροστά στην αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια προσπαθεί να σύρει τη χώρα εκεί που επιβάλλει η δική τους ατζέντα και οι δικές τους εξαρτήσεις, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιθυμίες των ανθρώπων. Είναι το ίδιο αυταρχικό σκεπτικό που ήδη βιώνουμε τα τελευταία χρόνια που αποδεικνύει εν τέλει την αντιδημοκρατικότητα της κυβέρνησης της ΝΔ και της πατερίτσας της (όρα ΠΑΣΟΚ).

Το όραμα για άπλωμα των δημοκρατικών θεσμών και συμπερίληψη των πολιτών με ρόλο ενισχυμένο (όχι απλά γνώμης) στις πολιτικές αποφάσεις, καθίσταται όσο ποτέ αναγκαίο να διεκδικηθεί. Δεν είναι δυνατόν μία κυβέρνηση ερήμην του λαού να αποφασίζει για τις επόμενες -κυριολεκτικά- γενιές. Ποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, δέχεται χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες της ή το Κοινοβούλιο, να υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας της σε όργανα που μέχρι τώρα δεν είχαν ποτέ τέτοιο θεσμικό ρόλο;

Ενώ έχουμε την απόλυτη απόδειξη από την ίδια την ΕΕ ότι η Γερμανία διασάλευσε την ευρωπαϊκή οικονομική ισορροπία, με οικονομικές συνέπειες σε όλη την υφήλιο, η ελληνική κυβέρνηση γονατίζει μπροστά στις επιθυμίες δανειστών και ελίτ και σέρνει για δεκαετίες την ελληνική κοινωνία στην ανθρωπιστική κόλαση της χρεοκοπίας των νοικοκυριών και των μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων.

Αντί να προσπαθήσει από κοινού με τις άλλες νοτιοευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν την παραπομπή της Γερμανίας για το υπερβολικό εμπορικό της πλεόνασμα (που συνδέεται άρρηκτα με το ευρωμεσογειακά ελλείμματα αφού δεν υφίσταται πλεόνασμα χωρίς έλλειμμα) υιοθετούν χωρίς δεύτερη σκέψη και μακριά από κάθε δημοκρατική διαδικασία τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που υποστηρίζει το τραπεζικό κεφάλαιο και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις σε βάρος των μικροαστικών και μεσοαστικών επιχειρήσεων.

Η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί σε κάθε περίπτωση αντιμέτωπη με ανάλογες αποφάσεις υποθήκευσης μελλοντικών πολιτικών. Αποφάσεις που πάρθηκαν ερήμην του λαού όχι για το λαϊκό συμφέρον, αλλά προς όφελος των ελίτ. Και πλέον η ιδέα του "επαχθούς χρέους" (αν και ήμουν αρνητικός κάποτε) φαντάζει μία λύση που οφείλει ήδη η αντιπολίτευση και ο λαϊκός παράγοντας να επαναφέρουν στην επιφάνεια. Έχουμε όλα τα εχέγγυα πια, με τρεις δουλοπρεπείς κυβερνήσεις προς το πολυεθνικό κεφάλαιο και τον προτεσταντικό μεγαλοϊδεατισμό.

Μα σε τούτο το ενδεχόμενο, μία αριστερή/αντισυστημική κυβέρνηση οφείλει να έχει προετοιμάσει το λαό και να έχει κερδίσει όχι μόνο την εμπιστοσύνη του, αλλά και την ενεργή συμμετοχή του. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με τις εύκολες εμφανίσεις στα τηλεπαράθυρα και μακριά από τα κοινωνικά κινήματα πολιτικής ανυπακοής.

TVXS