ΣΑΜΑΡΑΣ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ (ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ... ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ)

ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΝΟΜΙΣΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΔΟΜΗ...

της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΧΕΛΜΟΥ

 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Α. Σαμαράς κατά την ομιλία και τις απαντήσεις του στην εκδήλωση της Süddeutsche Zeitung στο Βερολίνο, παρουσία του γνωστού και μη εξαιρετέου Β.Σοϊμπλε, θεώρησε ζήτημα πρωταρχικής σημασίας να τονίσει ιδιοκτησιακά, με περισσή αλαζονεία και έμφαση ότι «η Ελλάδα δεν θα βγεί ποτέ από το ευρώ» (!) και ότι η κυβέρνηση του «είναι η κυβέρνηση του ευρώ» (!), για να προσθέσει ότι...

«δεν ξέρω καμιά χώρα να θέλει να βγεί από το ευρώ, ξέρω όμως χώρες που θέλουν να ενταχθούν στο ευρώ».

Προφανώς την ίδια στιγμή ο Β. Σοϊμπλε, που τον άκουγε, θα έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.

Ακόμα και το γερμανικό κατεστημένο θα πρέπει να τρίβει τα μάτια του για το πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που η οικονομία και ο λαός της υφίστανται τα πάνδεινα, να υπάρχει ακόμα μια κατεστημένη πολιτική τάξη, η οποία ομνύει με ένα τέτοιο γλοιώδη τρόπο στο ευρωνόμισμα (στην ουσία γερμανικό μάρκο).

Υπάρχει όμως εξήγηση για αυτήν την τυφλή υποτελή προσήλωση.

Ο Α. Σαμαράς δεν έκανε καθόλου λάθος ούτε είπε καμιά υπερβολή όταν χαρακτήρισε, μπροστά στον Β. Σοϊμπλε, την κυβέρνηση του όχι «κυβέρνηση της Ελλάδας» ή «κυβέρνηση του ελληνικού λαού» είτε κυβέρνηση με κάποιον άλλο πιο ουσιαστικό προσδιορισμό αλλά «κυβέρνηση του ευρώ». Δεν έχουμε να κάνουμε με σχήμα λόγου και με μια διπλωματική ρητορική. Έχουμε να κάνουμε με την ουσία!

Κι αυτό διότι η επιλογή του ευρώ (με ένα καταστροφικό λόγο για τυχόν έξοδο από την ευρωζώνη) δεν είναι απλώς μια ουδέτερη επιλογή «λαμπερού» νομίσματος όπως διατείνονται οι αφελείς και πλασάρουν τεχνηέντως οι ιδιοτελείς.

Η επιλογή του ευρώ είναι πρώτα απ’ όλα επιλογή υποτελούς ένταξης σε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και συγκεκριμένα στον Γερμανικό ζωτικό χώρο και κυρίως είναι επιλογή μονεταριστικού νεοφιλελεύθερου πολιτικού προγράμματος και συγκεκριμένης βαθύτατα επιθετικής ταξικής πολιτικής.

Και αυτές οι επιλογές εντός της ευρωζώνης έχουν και ένα άλλο πρόσθετο "πλεονέκτημα" γι΄αυτούς που τις ασκούν: δεν υποστηρίζονται μόνο από το μεγαλοαστικό κατεστημένο μιας χώρας αλλά στηρίζονται πολύ πιο οργανωμένα, θεσμοποιημένα και λυσσωδώς από τη συσσωρευμένη πυγμή όλων των μεγαλοαστικών δυνάμεων όλων των ευρωζωνικών χωρών, προεξάρχουσας της σιδερένιας φτέρνας του γερμανικού κατεστημένου.

Διότι ας μην αυταπατώμεθα. Ένα μνημονιακό πρόγραμμα τέτοιας αντιλαϊκής έκτασης, τόσης οικονομικής καταβαράθρωσης και τέτοιας κοινωνικής λεηλασίας, όπως αυτό της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοσθεί σε χώρα εκτός ευρωζώνης και επομένως χωρίς τη στήριξη του ευρωζωνικού μηχανισμού μαζί και του ΔΝΤ. Άλλωστε, και κανένας καπιταλισμός εκτός ευρωζώνης, μακριά από τη γερμανική μπότα και τις ευρωζωνικές απαιτήσεις, δεν θα ένοιωθε την ανάγκη να προβεί σε τέτοιας αγριότητας «προσαρμογή».

Σήμερα οποιοδήποτε βήμα της Ελλάδας για μια θετική διέξοδο από τον μακάβριο σημερινό φαύλο κύκλο προϋποθέτει τη σχεδιασμένη έξοδο από το ευρώ, στη βάση ενός προγράμματος προοδευτικών μετασχηματισμών.

Η έξοδος από το ευρώ είναι η απαραίτητη αφετηρία για να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα το μεγαλύτερο άλμα για την απόκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που η ελληνική αστική αντίδραση μπορεί να ανεχτεί οτιδήποτε όσο επαναστατικό, μαξιμαλιστικό και ανατρεπτικό να μοιάζει ρητορικά, αρκεί να μη θέτει σοβαρά, με όρους επίκαιρους και λαϊκών αγώνων, στην ημερήσια διάταξη, σαν διακριτή άμεση προτεραιότητα, την έξοδο από την ευρωζώνη, ως τη θεμελιώδη αφετηρία προοδευτικών και σοσιαλιστικών αλλαγών.

ΙΣΚΡΑ