Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΝΗΓΙ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ

Όταν το δάκτυλο κύριοι δείχνει τον οχτρό… τότε αυτός που βλέπει μέχρι το δάκτυλο, αποφασίζει να δαγκώσει το δάκτυλο, και ο συμβιβασμένος αντί να τσακίζει τον οχτρό, το χρησιμοποιεί για να ξύσει τη μύτη του. Το "γιατί" θα το καταλάβετε στη συνέχεια του άρθρου… 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το να επιμένεις πεισματικά, και κατ αποκλειστικότητα να αναδεικνύεις ότι τα μέτρα τα οποία παίρνονται στην τρέχουσα πολιτική, είναι μέτρα ενταγμένα στη λογική και τη φιλοσοφία του Καπιταλιστικού συστήματος, προφανέστατα δεν υποδηλώνει και ιδιαίτερη πολιτική σοφία, αφού δε λέει παρά το αυτονόητο.

Και ποιο είναι το αυτονόητο??? Η Ελλάδα και πριν τα μνημόνια αλλά και μετά από την καταστροφική τους εφαρμογή, καπιταλιστική χώρα ήταν… καπιταλιστική παραμένει… και στη φιλοσοφία του καπιταλιστικού συστήματος, είναι φανερό πως κινούνται οι κυρίαρχες πολιτικές επιλογές.

Επομένως, το να επιμένεις σε μια αλήθεια την οποία ουδείς αμφισβητεί, μάλλον δεν έχει και ιδιαίτερη πολιτική συνεισφορά στις μέρες ταπείνωσης που περνά μια κοινωνία που κυριολεκτικά εξοντώνεται.

Το να επιμένεις επίσης πεισματικά – θεωρώντας πως σε αντίθετη περίπτωση θα έχεις ρίξει νερό στο κρασί σου – να μη βλέπεις πως αυτή η πολιτική που… Ναι έχει καπιταλιστική ταυτότητα, γιατί ακριβώς σ αυτό το σύστημα αφορά.

Εφαρμόζεται στον τόπο όμως με μεθόδους, διαδρομές, προτεραιότητες, πρακτικές και κυρίως ασκείται μέσα από ένα πρωτοφανές θεσμικό ανάθεμα, που...
Παραπέμπει σε χώρα κατοχικά υποτελή, σε χώρα που συνιστά πλέον απροκάλυπτα ένα ζωντανό πειραματικό εργαστήρι νεοταξίτικων σχεδιασμών, και με ένα λαό όχι μονάχα οικονομικά εξαθλιωμένο αλλά ταπεινωμένο εθνικά.

Το να μη το βλέπεις λοιπόν όλο αυτό, και να μην το αναδεικνύεις ως ισότιμα κυρίαρχη αλήθεια, συνιστά ανεπίτρεπτη εθελοτυφλία.

Επομένως, το να προσπερνάς μια αλήθεια που η κοινωνία τη βιώνει με τρόπο πραγματικά ταπεινωτικό,  δεν είναι μονάχα ότι δε συμβάλεις στη στοχευμένη ενεργοποίηση των εθνικών της αντανακλαστικών, αλλά παράλληλα με αυτό, καταφεύγεις εκ των πραγμάτων και σε ανεπίτρεπτη ιστορική λαθροχειρία, αφού αρνείσαι στην πράξη πως το «καθεστώς κατοχής» ως εργαλείο απροκάλυπτης κατάλυσης κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, δεν αναιρεί τον καπιταλιστικό χαρακτήρα του συστήματος αλλά αποτελεί – όπως και στο παρελθόν ιστορικά έχει αποτελέσει – μια από τις πλέον ακραίες επιλογές των κυρίαρχων κύκλων του.

Και βεβαίως – ανοίγοντας εδώ μια μικρή παρένθεση, ξεκαθαρίζουμε ότι - είναι απόλυτα θεμιτό, να έχεις άποψη για το πώς οραματίζεσαι αυτή την πατρίδα, και να παλεύεις γι αυτήν. Προϋπόθεση όμως είναι να την έχεις αυτήν την πατρίδα. Και να έχεις και την κοινωνία της, όχι ταπεινωμένη, αλλά περήφανη και διαθέσιμη να ακολουθήσει και να συστρατευθεί σ αυτή η σε κείνη τη διαδρομή. Αλλά ας επανέλθουμε…

Πού οδηγεί λοιπόν η συνισταμένη μιας πεισματικής μονομέρειας στο συνδυασμό της με μια προκλητική εθελοτυφλία??? Σε έναν ξέφρενο καπιταλιστικό παροξυσμό όπου…

• Ξένοι τοποτηρητές αποφασίζουν και διατάσσουν με τρόπο απροκάλυπτο, ακόμη και τα στοιχειώδη στην καθημερινή πολιτική διαχείριση…

• Ντόπια ανδρείκελα να παραδίδουν χωρίς αιδώ τα κλειδιά της ζωής, τις υποθέσεις της καθημερινότητας, τα κλειδιά των υπουργείων και εν τέλει την ίδια τη χώρα, ως λάφυρο ντροπής στην κατοχική διοίκηση…

• Κορυφαία ζητήματα που άπτονται ακόμη και αυτής της εθνικής υπόστασης της χώρας, να καθορίζονται με γνώμονα τα θησαυροφυλάκια ης κατοχικής διοίκησης…Θεσμοί – με κορυφαίον το Σύνταγμα – να κουρελιάζονται χωρίς δισταγμό…Η δικαιοσύνη να υποτάσσεται ουσιαστικά στη βούληση της κατοχικής διοίκησης… Το κοινοβούλιο να μετατρέπεται από θεσμός επικρατείας σε εργαστήρι νομιμοποίησης κατοχικών διαταγμάτων. Και το σημαντικότερο…

• Μια κοινωνία καθηλωμένη μπροστά στην εμφαινόμενη παντοδυναμία του Καπιταλισμού, και χωρίς έμπνευση που θα μπορούσε να τη συνεγείρει για ν ανακτήσει σε πρώτη φάση την εθνική της περηφάνια, βήμα σημαντικό που υπό προϋποθέσεις μπορεί να συμβάλει καταλυτικά και στην πολιτική της ριζοσπαστικοποίηση.

Η ταυτότητα λοιπόν του αγώνα, δεν μπορεί να είναι κατασκευασμένη με εργαλείο την πολιτική μονομέρεια και με τρόπο που να οδηγεί στην ουσιαστική της παραχάραξη.

Οφείλουμε να φροντίσουμε να είναι μια ταυτότητα γνήσια, αυθεντική, σφυρηλατημένη στον εθνισμό του λαού μας, για να μπορεί ν αποτελέσει ταυτόχρονα και εργαλείο αφύπνισης αλλά και διαβατήριο με προορισμό την πολιτική ριζοσπαστικοποίησή του.

Αυτός λοιπόν ο αγώνας που οφείλει να είναι πρωτίστως αντικατοχικός – εθνικοαπελευθερωτικός, έχει εκ των πραγμάτων συγκεκριμένα καθήκοντα να επιτελέσει

• Να αναδείξει τους ηγέτες του που θα τον εμπνεύσουν και θα εμπνευστούν από αυτόν, συμβάλλοντας έτσι στον ξεσηκωμό – τον στοχευμένο ξεσηκωμό – ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.

• Να επιβάλει τη δική του εθνική – πολιτική ατζέντα, με αιτήματα πολιτικής ανατροπής και όχι να ακολουθεί αμυνόμενος την ατζέντα των κατοχικών ανδρεικέλων και των συμμοριών που τους την υπαγορεύουν.

• Να καταργήσει εν μία νυκτί, το σύνολο των κατοχικών διαταγμάτων, με ένα νόμο και ένα άρθρο, στέλνοντας σαφέστατο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, για το ποιος είναι το αφεντικό σ αυτόν τον τόπο, δηλαδή η εξεγερμένη και μαχόμενη κοινωνία με τους ασυμβίβαστους ηγέτες της.

• Να τσαλακώσει τη νεοταξίτικη παρέμβαση στα σχολειά και στα κοινωνικά φόρα στο σύνολό τους.

• Να καταστήσει άμεσα, τόσο το νεοναζισμό, όσο και τον εθνομηδενισμό ιδιώνυμα αδικήματα, και να επιφυλάσσει τα «δέοντα» στους κήρυκες και πρωταγωνιστές τους.

• Να μεριμνήσει άμεσα για την ενδυνάμωση και τον ουσιαστικό – και πρωτίστως εθνικό – ρόλο μιας δικαιοσύνης, που δε θα χειραγωγείται από τα αναδρομικά της και σκοπιμότητες δολιότητας, αλλά θα λειτουργεί ως οφείλει με βάση τους κανόνες του Συντάγματος και όχι αναζητώντας τα παράθυρα για την κατάλυσή τους.

• Να δρομολογήσει τις διαδικασίες για ένα πραγματικά Εθνικό Σύνταγμα που θα υπηρετεί και θα προασπίζεται πραγματικά την πατρίδα και το λαό της, χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ξεπλύματος και παραγραφής εθνικών, πολιτικών, θεσμικών, οικονομικών και άλλων ανομημάτων. Και το σημαντικότερο…

Να αποκαθηλώσει άμεσα, και να τιμωρήσει παραδειγματικά τα κατοχικά ανδρείκελα που από οποιαδήποτε θέση ή μέσω οποιουδήποτε ρόλου, υπηρέτησαν τους εχθρούς αυτού του λαού και δολοφόνησαν με τρόπο ταπεινωτικό χιλιάδες Έλληνες πολίτες.

Όλα τα παραπάνω, δε συνιστούν μια άκριτη και χωρίς ταυτότητα εθνική ενότητα, αλλά συμπυκνώνονται και συναποτελούν ένα πρωτογενές εθνικό καθήκον, που μόνο ένα πραγματικά νέο ΕΑΜ μπορεί να επιτελέσει με αποφασιστικότητα.

Είναι το καθήκον της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας (και τέτοια βεβαίως ούτε ο πολυδιαφημισμένος «εθνάρχης» της οικογένειας των Καραμανληδών εξασφάλισε, ούτε φυσικά ο ζιβαγκοφόρος πολιτικά ερμαφρόδιτος της οικογενείας των Παπανδρεϊδών που απετέλεσε όνειδος για τον τόπο), μακριά από τις λογικές της συμμορίας του Καστελόριζου, όσο και εκείνες του Σημιτιστάν και λοιπών παραλλαγών τους, και της παράδοσής της στην ίδια την κοινωνία που με ενδυναμωμένους και απαλλαγμένους από τους εφιάλτες του παρελθόντος θεσμούς, να αποφασίσει για το μέλλον της και την προοπτική της.

Καταλάβατε κύριοι της Συριζαίϊκης δήθεν «Αριστεράς», γιατί οι κώλοι που κυνηγούν μεταξένια σώβρακα, δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθούν σ αυτό το ύψιστο εθνικό καθήκον???

Καταλάβατε κύριοι του ΚΚΕ ότι αυτή η κοινωνία για να εμπνευστεί, δεν περιμένει από σας να κυνηγάτε Μπογιόπουλους – δηλαδή την ίδια σας τη σάρκα. Ποια κοινωνία σας εκχώρησε άραγε το δικαίωμα της πολυτέλειας του αυτοακρωτηριασμού, για να μπορείτε έτσι ασυλλόγιστα να το χρησιμοποιείτε???

Πόσο πιο ικανούς σας βρήκε η επόμενη μέρα, με λογικές που οδήγησαν, χθες σε λιγότερους ψηφοφόρους… αύριο σε λιγότερους Μπογιόπουλους… μεθαύριο σε λιγότερους ακροατές ή αποδέκτες του πολιτικού λόγου???

Όταν το δάκτυλο φίλτατοι του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τον οχτρό, μόνο οι συμβιβασμένοι το χρησιμοποιούν για να ξύνουν αμήχανα τη μύτη τους

Όταν το δάκτυλο σύντροφοι του ΚΚΕ δείχνει τον οχτρό… τότε μόνο αυτός που βλέπει μέχρι το δάκτυλο, αποφασίζει να δαγκώσει... Τι άλλο??? Το δάκτυλο…

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»