Ξέρω ( χωρίς να το φαντάζομαι) ποιοι εγκέφαλοι ημεδαποί ή overseas χειρίζονται και καθοδηγούν την ελληνική πολιτική κατάσταση. Δεν έχω στοιχεία και φυσικά ούτε αποδείξεις για όσα επιθυμώ να μοιραστώ με τους αναγνώστες, τους φίλους και τους συναγωνιστές μου...
Διαθέτω όμως πολιτικό κριτήριο και ένα αισθητήριο που από καιρό με βομβαρδίζει με σκέψεις που τώρα πλέον έχουν πάρει τη μορφή του διάχυτου και εκκωφαντικού συναγερμού.
Από τον Μάιο και Ιούνιο του ’12, όταν το φασιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου το ψήφισαν 440 χιλιάδες ψηφοφόροι και ξεκίνησε με το «εγέρθητο» και την προκλητικότητα που επεδείκνυαν οι βουλευτές του μέσα κι έξω από τη Βουλή, είχα καταθέσει την εκτίμησή μου πως ΦΥΣΙΚΑ αυτοί που ψήφισαν χρυσή αυγή ΔΕΝ ήταν φασίστες.
Ελόχευε όμως ο κίνδυνος στην πορεία και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μέρος των ψηφοφόρων αυτών να εντασσόταν είτε οργανωτικά είτε συναισθηματικά στους νεοναζιστές. Άλλωστε και διαχρονικά αν το δει κανείς, πάντοτε υπήρχε ένα ποσοστό αμετανόητων (σταγονίδια τα χαρακτήριζε ο Αβέρωφ) που δεν αποστασιοποιήθηκαν ποτέ από τις αντιδημοκρατικές τους καταβολές (βασιλοχουντικοί). Και βέβαια όλα αυτά τα στοιχεία ήταν...
Κάτω από τη σκέπη της δεξιάς, σε μια ιδιότυπη αφάνεια (δεν τα χρειαζότανε όλα αυτά τα χρόνια). Μιλάμε για τους φασιστικούς ακροδεξιούς πυρήνες που διαχειριζότανε ο Καρατζαφέρης πριν πάρει την σκυτάλη ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του.
Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος που προσπαθεί να εξηγήσει την πρόσφατη διαδρομή της φασιστικής απόληξης της δεξιάς.
Η δεύτερη όμως και πολύ πιο σημαντική οφείλεται στους λόγους που βρήκε πρόσφορο έδαφος στην ελληνική κοινωνία. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από την σαπίλα και απαξίωση του βρώμικου πολιτικού κόσμου που δεν είναι πλέον αποδεκτές από τον Έλληνα, την στιγμή που αδυνατεί να εξακολουθεί να επωφελείται και ο ίδιος από ένα κομμάτι της βρωμιάς που τόσα χρόνια απολάμβανε αντιγράφοντας την πολιτικές, συνδικαλιστικές συνεταιριστικές και άλλες ηγεσίες, και αποσιωπώντας τα ανομήματά τους.
Ιδιαίτερα με την βοήθεια των άνωθεν και overseas καθοδηγητών – διαμορφωτών, συνεπικουρούσης βεβαίως της οικονομικής αδυναμίας και εξαθλίωσης, με μεγάλους αρωγούς την έλλειψη παιδείας, του υπερπληθωρισμού του καταναλωτισμού (που διαμόρφωσαν νέα μιαρά ήθη στον Έλληνα), την λαθρομετανάστευση που κορυφώθηκε καθώς και την αύξηση της εγκληματικότητας που ακολούθησε, κατάφεραν τα φασιστόμουτρα της Χρυσής Αυγής να «πατεντάρουν» (με την βοήθεια και της αριστεράς που περί άλλων, κατά περίπτωση συνήθως τυρβάζει) ένα «πατριωτικό», «εθνικό», «αντιμνημονιακό» προφίλ που παρά την κιβδηλότητά τουπέτυχαν – με την αξιοσημείωτη συνεισφορά των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης – να το «περάσουν» σε μέρος των πολιτών.
Και ως εδώ μπορούμε να αξιολογήσουμε την κατάσταση και να μιλήσουμε για το πρώτο λάθος που οδήγησε στην συγκρότηση του φασιστικού μετώπου και την ανταπόκριση που έτυχε στην ελληνική κοινωνία.
Σκοπός όμως αυτού του σημειώματος δεν είναι να κάνει μια ιστορική αναδρομή της επανεμφάνισης του φασισμού στην ελληνική κοινωνία.
Με αφορμή τοποθέτηση φίλου σε μια κινηματική διαδικασία που ισχυρίστηκε πως έχουμε 440.000 φασίστες απέναντί μας που πρέπει και μπορούμε να τους σταματήσουμε γιατί είμαστε περισσότεροι, αλλά και παρόμοιες απόψεις που «φοριούνται» πολύ τώρα τελευταία (βλέπε την ξαφνική και απροσδόκητη «εγρήγορση» Δένδια και τις αστείες και καθαρά αντιδημοκρατικές μπατσίστικες έρευνες σε σπίτια για σημαίες και εθνόσημα παρέα με ρόπαλα και φωτοβολίδες…) πιστεύω μετά βεβαιότητος ότι η ιδιαίτερης οξύτητας αντιφασιστική εκστρατεία που εκδηλώνεται μετά την αποτρόπαιη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (κυρίως με την ομαδική συστράτευση του μνημονιακού πολιτικού προσωπικού, που ευθύνεται για την άνδρωση του φασισμού) θα προκαλέσει ακριβώς τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Εκτός ότι στρέφει την πολιτική ατζέντα εκεί που είναι σχεδιασμένο από τους ΝΔΣΟΚ και προστάτες τους, είναι αναμενόμενο να συσπειρώσει την φασιστική γκρούπα και να την εξοπλίσει με επιχειρήματα ( διωγμοί, πογκρόμ κλπ) που επικοινωνιακά θα της δώσουν πόντους.
Ένας φόνος δεν απαντιέται με φόνο. Θέλεις αδιάσειστα στοιχεία για να πείσεις πως ο φόνος έγινε με εντολή του κόμματος. Αν ένας δολοφόνος έδρασε από μόνος του, ή λόγω του ότι ερμήνευσε τα μηνύματα βίας που εκπέμπει η ηγεσία, δεν μπορείς να συζητάς την περίπτωση να θέσεις εκτός νόμου το εξάμβλωμα- κόμμα.
Πέρα από την παραδειγματική και ταχύτατη τιμωρία του δολοφόνου αλλά και όσων συμμετέχουν ή συμμετείχαν στην ρατσιστική και φασιστική βία τώρα ή στο παρελθόν, η απάντηση στην Χρυσή Αυγή πρέπει να είναι πολιτική. Και η κυριότερη απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τον αυστηρό έλεγχο, την προσαγωγή σε δίκη, την καταδίκη και την δήμευση των περιουσιών όσων στελεχών του διαβρωμένου πολιτικού συστήματος αποδειχθεί ότι συμμετείχαν στο πάρτι της κλοπής και της διαπλοκής σε βάρος του ελληνικού λαού.
Θα πρέπει να αποδυναμωθεί οποιαδήποτε διείσδυση του φασιστικού εκτρώματος στα υγιή στρώματα του πληθυσμού με την καραμέλα χτυπήματος του διαπλεκόμενου σάπιου πολιτικού κατεστημένου. Μια σπέκουλα που φυσικά πιάνει, αφού το πολιτικό σύστημα έχει ήδη ανακάμψει – και φύλλο δεν κουνιέται – μετά την πάνδημη κατακραυγή των πλατειών του ’11. Και όχι μόνο αυτό … αλλά κατάφερε μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα (υπάρχει άραγε συσχέτιση πράξης και αποτελέσματος;) να επιδιώξει με τους θεατρινισμούς Δένδια και το κυνήγι «φασιστών» να μετατοπίσει την δεξιά προς το κέντρο και να εξοστρακίσει την φασιστική δεξιά ξαναπιπιλώντας την θεωρία των δύο άκρων (θύτες και θύματα αντάμα).
Κάπως έτσι εξηγείται πως οι καλύτεροι πλέον αντιφασίστες είναι οι διαπλεκόμενοι πασόκοι και νεοδημοκράτες. Αυτοί λοιπόν που κύρια ευθύνονται για την δημιουργία του προβλήματος επιχειρούν να εμφανιστούν τώρα ως αυτοί που το εξορκίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου