Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ... Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ... ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΓΥΡΤΕΣ

Μαραθώνας 490 π.Χ.: Μία ψήφος, ένα έθνος, ένας παγκόσμιος πολιτισμός! 


Η πλημμυρίδα του περσικού στρατού, εβδομήντα χιλιάδες έναντι δέκα χιλιάδων Αθηναίων και χιλίων Πλαταιών. Η υπεροχή των Περσών από στρατιωτική άποψη, καταφανής και οι διατυπούμενες αμφιβολίες και επιφυλάξεις των Ελλήνων, ως προς τη σύγκρουση αρκετές. 

Αντιγράφω: «Αυτοί που θα έπαιρναν την τελική απόφαση ήταν οι δέκα στρατηγοί των Αθηνών, στους οποίους είχαν εμπιστευθεί τη διοίκηση της επιχείρησης. Η ουσία της συνεδρίασής τους παρατίθεται από τον Ηρόδοτο, με βάση προφορικές μαρτυρίες που συγκέντρωσε από Αθηναίους, διότι φαίνεται ότι η διαφωνία των στρατηγών έγινε κοινό μυστικό μετά τη μάχη». 

Συνεχίζουν οι Βρετανοί ιστορικοί:  «Πέντε στρατηγοί ήθελαν να αποφύγουν να εμπλακούν σε μάχη, με το σκεπτικό ότι «ήταν πολύ λίγοι για ν’ αναμετρηθούν με τους Πέρσες», ενώ οι υπόλοιποι πέντε, ανάμεσά τους και ο Μιλτιάδης, τάχθηκαν υπέρ της μάχης. Έτσι κατέληξαν σε αδιέξοδο». Από το αδιέξοδο αυτό της ισοψηφίας βγήκαν με τον εξής τρόπο:...


«Αποφασίστηκε (ή τουλάχιστον αυτό υποθέτουμε) –γράφουν οι Βρετανοί ιστορικοί- να ζητήσουν από τον Καλλίνικο, που ήταν ο πολέμαρχος να ψηφίσει και κείνος. Διότι τα παλαιότερα χρόνια ο πολέμαρχος είχε δικαίωμα ψήφου και έτσι θεώρησαν φρόνιμό ν’ αναβιώσουν την παλαιά τακτική». 

Συνεχίζουν: «Η πρόταση να επικαλεστούν την ψήφο του Καλλιμάχου έγινε, κατά πάσα πιθανότητα, από τον Μιλτιάδη αφού αυτόν έστειλαν να καλέσει τον πολέμαρχο στη σύσκεψη... Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Καλλίμαχος ψήφισε υπέρ της μάχης και ότι οι τέσσερις στρατηγοί που είχαν ταχθεί με τη γνώμη του Μιλτιάδου, του παραχώρησαν εκ των προτέρων την αρχηγία για τις ημέρες που τους αναλογούσαν». 
Με τη δεδομένη λοιπόν πλειοψηφία της μιας ψήφου του Καλλίμαχου «αποφασίστηκε από τους στρατηγούς να πολεμήσουν στις 10 του μηνός (Σεπτεμβρίου) με την προϋπόθεση όμως, ότι θα παρουσιαζόταν κάποια κατάλληλη ευκαιρία». Έτσι έγινε η νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, μια μάχη η οποία δεν διέσωσε μόνο την Ελλάδα αλλά και τον παγκόσμιο πολιτισμό, όπως το ομολογούν πολλοί ξένοι ιστορικοί και όπως το αναγνωρίζει ρητά και εύγλωττα ο Βρετανός φιλόσοφος, στοχαστής και ιστορικός τ. Στιούαρτ Μιλλ λέγοντας: «Εάν η έκβαση της μάχης του Μαραθώνα ήταν διαφορετική, οι Βρετανοί και οι Σάξονες μπορεί ακόμη να τριγύριζαν στα δάση»

Θα ήταν ιστορικά άδικο να μην εξαρθεί εδώ η καθοριστική συμβολή του στρατηγού Μιλτιάδη στην επιτυχή έκβαση της θρυλικής μάχης όχι μόνο γιατί είχε τη σωτήρια ιδέα να ψηφίσει και ο πολέμαρχος Καλλίμαχος και να βρεθεί η λύση της σύγκρουσης αλλά και για τα στρατηγήματα που χρησιμοποίησε. Αξίζει επίσης να σημειωθεί το ιστορικό γεγονός ότι αυτόν τον αστραποβόλο πολεμιστή, τον θρυλικό Μιλτιάδη, που χαρακτηρίζεται ως «νικητής του Μαραθώνα», τον καταδίκασαν τον επόμενο χρόνο, οι συμπολίτες του σε θάνατο και βαρύ πρόστιμο και τον υποχρέωσαν να πεθάνει φυλακισμένος. Γιατί; 

Γιατί διέπραξε το «αδίκημα της εξαπάτησης του λαού»! Σε τι συνίστατο αυτό το αδίκημα, το οποίο στη σύγχρονη Ελλάδα όχι μόνο δεν τιμωρείται αλλά τιμάται και δοξάζεται και οδηγεί τους πολιτικούς απατεώνες στην πρωθυπουργία και στην προεδρική καρέκλα; Να το αδίκημα του θρυλικού Μιλτιάδη:  

Υποσχέθηκε στους Αθηναίους ότι αν του δώσουν εβδομήντα πλοία θα κυριεύσει την Μυκάλη και θα τους κάνει πλούσιους. Του έδωσαν τα πλοία, όδευσε ο Μιλτιάδης κατά της Μυκάλης, ναυμάχησε, τραυματίστηκε στο μηρό και επέστρεψε χωρίς νίκη. Οι Αθηναίοι τον παρέπεμψαν σε δίκη. Κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε θάνατο και πρόστιμο 50 ταλάντων γράφουν οι Βρετανοί ιστορικοί, αλλά λόγω του τραύματός του «πέθανε σχεδόν αμέσως στη φυλακή από γάγγραινα» (Για το Μαραθώνα και τον Μιλτιάδη βλ. «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος», του Παν/μίου του Καίμπριτζ (1988) και επανέκδοση από «Τα Νέα» 2005, τόμ. Β΄, σελ. 233 επ. και για τα γραφόμενα του Άγγλου φιλοσόφου Μιλλ, σελ. 189). Όσο για την καταδίκη ή όχι του Μιλτιάδη σε θάνατο, άλλος Άγγλος ιστορικός γράφει ότι αυτή είναι γεγονός (βλ. το άρθρο μου: «Οι υποσχέσεις των πολιτικών ως αδίκημα εξαπάτησης του λαού», στα «Πολιτικά Θέματα» της 9/7/1993, στο οποίο πρότεινα την επαναφορά σε ισχύ αυτού του Αθηναϊκού νόμου στηριζόμενος στο έργο του ελληνιστή D.M.Mac Dowll: «Το Δίκαιο στην Αθήνα των Κλασικών χρόνων», Αθήνα, 1986, σελ. 276-277). 

Όπως και να έχει αυτό το θέμα το οποίο συνδέεται με την καταδίκη του Μιλτιάδη εκείνο το οποίο είναι γενικά και ιστορικά αποδεκτό είναι το γεγονός ότι η Μάχη του Μαραθώνος, το Σεπτέμβρη του 490 π.Χ., με πρωτουργό των θρυλικό Μιλτιάδη διέσωσε τον παγκόσμιο πολιτισμό. Αξίζει ακόμη να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι στη μάχη αυτή, με τις θρυλικές της διαστάσεις στο χρόνο και στο χώρο, σκοτώθηκε και ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, χωρίς τη θετική ψήφο του οποίου άλλη θα ήταν ενδεχομένως η πορεία των ιστορικών πεπρωμένων. 

Οι πολιτικές μαϊμούδες που παριστάνουν τον... αντιρατσιστή στρεφόμενοι μετά μανίας κατά των... προγονοπλήκτων ας ανοίξουν και καμιά ιστορία! Οι Βρετανοί ιστορικοί κατέληξαν σε τούτο το συμπέρασμα: «Η μάχη του Μαραθώνα είχε παγκόσμια σημασία» (βλ. όπ. π. σελ. 242).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου