ΤΙΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

Η χρεοκοπία του ’32 οδήγησε σε μια πολυετή περίοδο πολιτικής αστάθειας, την οποία ανέκοψε  η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου 1936. Για να μηδενίσει το  κοινωνικό-πολιτικό «κοντέρ» όμως και να ξεκινήσει μια νέα περίοδος, χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος, το σχέδιο Μάρσαλ με όρους προτεκτοράτου κλπ.

Η Χούντα του ’67 προέκυψε σαν μια αντίδραση σε μια παρατεταμένη περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αναστάτωσης. Τέλος σ΄ αυτή την περίοδο συνολικά (προ και μετά ’67), μπήκε με το πραξικόπημα της Χούντας στην Κύπρο και την εθνική τραγωδία της τουρκικής εισβολής και της κατάληψης της Βόρειας Κύπρου.

Με λίγα λόγια χρειάστηκαν ισχυρά σοκ στο κοινωνικό σώμα, για να κοπάσει ο «θόρυβος» και να τεθούν κάποιοι στόχοι βάσει κάποιου κοινωνικού συμβολαίου.

Οι οικονομικές κρίσεις οδηγούν σε περιόδους πολιτικής και κοινωνικής έντασης. Συνήθως στις κοινωνίες η ηρεμία, η πειθαρχία και η προσγείωση των προσδοκιών και των απαιτήσεων σε χαμηλότερα επίπεδα και μοτίβα ολιγάρκειας επανέρχονται μετά από ισχυρά σοκ τα οποία μηδενίζουν τα «κοντέρ»...

Υπό το πρίσμα αυτών των προγενέστερων ιστορικών μοτίβων, η τελευταία και  πέμπτη ελληνική χρεοκοπία, ενδέχεται να βρίσκεται στην αρχή μιας ταραγμένης περιόδου.

Ακέφαλη κοινωνία...

Το σενάριο αυτό ενισχύεται από τον τρόπο που τα δυο τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία και η πολιτική της ηγεσία  εθελοτυφλούν και βυθίζονται όλο και βαθύτερα στο τέλμα.

Η ελληνική χρεοκοπία έχει δυο βασικά αίτια, ένα διεθνές και ένα εθνικό. Το διεθνές της αίτιο εδράζεται στις αλλαγές της τελευταίας τριακονταετίας με την μετανάστευση θέσεων εργασίας από την ανεπτυγμένη Δύση στις αναπτυσσόμενες οικονομίες και υπερδανεισμό της Δύσης με την προσφορά φθηνού χρήματος.

Τα εθνικά αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας εδράζονται στο παρασιτικό πελατειακό μοντέλο που μεγέθυνε υπέρμετρα το σύστημα που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά το 1981 και ακολούθησε πιστά η Νέα Δημοκρατία και η υπόλοιπη αριστερά στο μεσαίο επίπεδο παρασιτισμού και διαφθοράς.

Καθώς η επίλυση των ανισορροπιών  του διεθνούς συστήματος δεν είναι κάτι που εξαρτάται από την Ελλάδα, όλες οι προσπάθειες εξόδου από την κρίση της χρεοκοπίας είναι λογικό να επικεντρωθούν στις μεταρρυθμίσεις που μπορούν να αλλάξουν τα ελληνικά αίτια της χρεοκοπίας.

Όλες οι ενδείξεις όμως μέχρι στιγμής συγκλίνουν πως η ελληνική κοινωνία σε μια συνηθισμένη ιστορικά επίδειξη αδυναμίας αντίληψης της πραγματικότητας, αλαλάζει και εθελοτυφλεί κατακερματιζόμενη σε χιλιάδες ιδιαίτερα και αντικρουόμενα συμφέροντα μηδενικού συνολικού αθροίσματος.

Τα δυο μεγάλα κόμματα οδεύουν προς τις εκλογές παριστάνοντας πως δεν γνωρίζουν και πολλά για το «φόνο», παριστάνουν τα θύματα της τρόικας και ουσιαστικά στηρίζονται  στο σκληρό πυρήνα του πελατειακού κράτους, προσπαθώντας να διατηρήσουν μέρος των προνομίων τους. Διστάζουν να πουν την αλήθεια από το φόβο της απώλειας και των τελευταίων «πιστών».

Τα υπόλοιπα μικρότερα οδεύουν στις εκλογές  πουλώντας φρούδες ελπίδες στους ευρύτερους πελατειακούς  και συντεχνιακούς κύκλους, τους οποίους η χρεοκοπία οδηγεί στην διακεκαυμένη ζώνη της αβεβαιότητας. Επί της ουσίας, οι περισσότεροι της πολυποίκιλης ελάσσονος αντιπολίτευσης πολιτεύονται στη γραμμή «λεφτά υπάρχουν» ή «φταίνε οι άλλοι» και  ποντάρουν στην εκμετάλλευση της  διάθεση της κοινής γνώμης να τιμωρήσει την κορυφή του «παγόβουνου»...

Τα ιστορικά ρεύματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, της συντηρητικής και δημοκρατικής παράταξης, δεν τολμούν να υπερβούν εαυτούς και να χαράξουν μια κόκκινη γραμμή με το παρελθόν της χρεοκοπίας.

Δεν αρκεί η τιμωρία του κ. Τσοχατζόπουλου προφανώς. Ίσα-ίσα ο χρόνος της τιμωρίας, μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές εκνευρίζει περισσότερο και δεν λυτρώνει.

Θα χρειαστεί να τιμωρηθούν δεκάδες κορυφαία στελέχη των δυο μεγάλων κομμάτων και εκατοντάδες μεσαία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης.

Γιατί κανείς δεν τολμά να ζητήσει πόθεν έσχες σε βάθος εικοσαετίας για όλο τον πληθυσμό, αρχής γενομένης από τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο, τους επιχειρηματίες και επαγγελματίες  του ιδιωτικού και τέλος σε όλο τον πληθυσμό;

Αφού μοιραία εκεί οδηγούν οι εξελίξεις. Γιατί να μην αυτοκαθαρθεί με δική του πρωτοβουλία το δημοκρατικό πολίτευμα και ρισκάρει  να αφεθεί στην πρωτοβουλία κάποιου τυχάρπαστου δικτατορίσκου;

 

CAPITAL.GR