ΚΑΘΕ ΣΥΝΕΙΡΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΙΤΟΣ

«Αντιδημοφιλείς» σκέψεις του Νίτσε για τον όχλο... Εκλογές, εκλογές, αλλά οι καρέκλες καρέκλες!... "Είμαστε όλοι Έλληνες"! 

Είναι γνωστό ότι ο Γερμανός φιλόσοφος δεν έτρεφε καθόλου εκτίμηση σʼ αυτό που λέγεται όχλος, ο οποίος εμφανίζεται και δρα διαχρονικά και παγκοσμίως, αποτελώντας ανασχετικό παράγοντα στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. 

Αυτόν τον όχλο αποστρέφεται μετά αηδίας ο Νίτσε γράφοντας και τα εξής: 

«Η ζωή είναι μία πηγή απόλαυσης. Εκεί όμως που από την ίδια πηγή πίνει και ο όχλος τα πηγάδια δηλητηριάζονται». 

«Δεν μʼ αρέσει να βλέπω τα μισάνοιχτα στόματα και τη δίψα των βρωμερών... Η φλόγα είναι απρόθυμη να τιναχτεί όταν βάζουν την υγρή καρδιά τους πάνω στη φωτιά και το ίδιο το πνεύμα βράζει και καπνίζει όταν το πλήθος του όχλου πλησιάζει τη φωτιά». 

«Το φρούτο αρρωσταίνει, σαπίζει στα χέρια τους. Το δέντρο με τον καρπό κλονίζεται και μαραίνεται απʼ την κορυφή του, κάτω από το βλέμμα τους. Και πολλοί απʼ αυτούς που αποστράφηκαν τη ζωή, αποστράφηκαν μονάχα τον όχλο, γιατί δεν ήθελαν να μοιραστούν το πηγάδι και τη φλόγα και τα φρούτα του δέντρου, με τον όχλο»...

«Μα πώς γίνεται η ζωή να έχει ανάγκη τον όχλο;... Όχι το μίσος μου, αλλά και η αηδία μου πεινασμένα καταβρόχθησε τη ζωή μου». 

«Αλλοίμονο, συχνά κουράστηκα από το πνεύμα, όταν ανακάλυψα ότι και ο όχλος το ίδιο είναι προικισμένος με πνεύμα». 

«Σαν τον ανάπηρο που τυφλώθηκε, κουφάθηκε και βουβάθηκε έτσι έζησα για ένα μεγάλο διάστημα, για να μη ζήσω μαζί με τον όχλο των γραφιάδων, τον όχλο των ηδονοφίλων και των εμπόρων της εξουσίας». 

«Έπρεπε να πετάξω όσο γινόταν πιο ψηλά για να βρω και πάλι την πηγή της απόλαυσης. Την έχω βρει εδώ στʼ απώτατα ύψη. Η πηγή της χαράς και της απόλαυσης ξεπήδησαν για μένα. Και εδώ υπάρχει μια ζωή όπου κανένας όχλος δεν μπορεί να πιεί μαζί μου νερό» (βλ. το κεφάλαιο «Όχλος», στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρας», εκδ. «Παγκόσμια Λογοτεχνία», Αθήνα, 1983, σελ. 112-115). Μαστιγώνει τον όχλο ο φιλόσοφος και τον περιφρονεί γιατί «μαγαρίζει τα πηγάδια» και «στήνει τη φωτιά», που ανάβουν τα πρωτοπόρα πνεύματα για να κάψουν τα σάπια που δημιουργούν σαπρόφυτους εξουσιαστές. 

Κάθε συνειρμός με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα είναι θεμιτός. 

ΠΑΝ. ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ