Πέρασε λοιπόν κι επέτειος του
Πολυτεχνείου το οποιο, παρά τον ηρωισμό του, ασφαλώς και δεν έριξε τη
χούντα...
Οδήγησε όμως στην “αλλαγή φρουράς” από τον Παπαδόπουλο στον Ιωαννίδη, ο οποίος έφερε την εθνική τραγωδία της Κύπρου και, τελικά, ο πολυπόθητος ερχομός της δημοκρατίας πληρώθηκε πάρα πολύ ακριβά. Ομως σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, το δράμα είναι διπλό: όσα χάθηκαν για να φτάσει να πέσει η χούντα χάθηκαν αμετάκλητα, ενώ και η δημοκρατία στην Ελλάδα βρίσκεται πλέον και πάλι μετέωρη.
Η ουσία της τραγωδίας ήταν - και δυστυχώς είναι και πάλι - η σύγκρουση ανάμεσα στους δύο πυλώνες μιας κοινωνίας: από τη μία η δημοκρατία και από την άλλη ο πατριωτισμός. Το κακό αυτό ξεκίνησε φυσικά από...
πολύ πιο νωρίς, από τον Εμφύλιο και χώρισε τους Ελληνες σε εκείνους που υπεράσπιζαν είτε το ένα είτε το άλλο αγαθό, την ώρα που και τα δύο ήταν τόσο σημαντικά, ώστε να φτάνει να χύνεται αίμα γι αυτά.
Ομως μια κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει ήρεμα και να προκόψει όταν ο πατριωτισμός και η δημοκρατία, η ελευθερία, βρίσκονται σε σύγκρουση. Η αντίφαση αυτή είναι μια βόμβα στα θεμέλιά της, γιατί ακριβώς, στο βάθος της έννοιας, πατρίδα σημαίνει χώρο ελευθερίας. Οταν δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, αλλά αντί για πέλαγος ελευθερίας η πατρίδα γίνεται έλος καταπίεσης, πάντα εν ονόματι κάποιου άλλου “σωτηριολογικού” αγαθού, τότε η εσωτερική σύγκρουση είναι περίπου αναπόφευκτη.
Στα μετεμφυλιακά χρόνια, με αποκορύφωμα τη χούντα, η πατρίδα και η ελευθερία συγκρούστηκαν για τον “κουμμουνιστικό κίνδυνο”.
Σήμερα, μια άλλη σύγκρουση εκκολλάπτεται: η ¨σωτηρία” της χώρας περνάει μέσα από την εξαθλίωση πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού της. Ομως μπορείς να “σώσεις” την Ελλάδα πολτοποιώντας τόσους πολλούς Ελληνες; Δεν γίνεται.
Είτε το ομολογούμε είτε όχι, όλα αυτά συνιστούν βαθειά και επικίνδυνη αποτυχία της δημοκρατίας, για την οποία την πρώτιστη ευθύνη φέρει η ηγέτιδα τάξη της χώρας στο σύνολό της με πρώτο το πολιτικό της σύστημα, το εν πολλοίς εδώ καιρό στελεχωμένο και από εκπροσώπους της “γενιάς του Πολυτεχνείου”, καθώς μεγάλες καριέρες στήθηκαν πάνω σε αυτό το παράσημο.
Βέβαια οι “γενιές” είναι γενικεύσεις, ενώ η όποια αξιόπιστη κρίση μπορεί να γίνεται μόνον για συγκεκριμένους ανθρώπους: γιατί ο καθένας είναι αυτό που είναι και κάνει αυτό που κάνει.
Αν όμως επιμείνει κανείς να μιλά με όρους “γενιάς”, είναι πλέον σαφές ότι ο συνολικός απολογισμός της “γενιάς του Πολυτεχνείου”, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι αρνητικός, για σειρά από λόγους. Ο κύριος λόγος ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της έγινε σύστημα με τη χειρότερη έννοια του όρου: εκείνα για το οποία “πάλεψε” δεν τα υπηρέτησε. Είπε ότι θα τα υπηρετούσε, τα καρπώθηκε και μέσα από αυτά, υπηρέτησε τελικά τον εαυτό της – ενίοτε δε στο ποινικό επίπεδο.
Κι αν τελικά θέλει κανείς να πει τα πράγματα αληθινά με το όνομά τους, στην ουσία πρόκειται για μία χαμένη γενιά. Αυτό, σε επίπεδο ηθικό. Γιατί σε επίπεδο πραγματικό αληθινά χαμένες είναι φυσικά οι επόμενες γενιές, ακριβώς επειδή στην Ελλάδα κυριάρχησε επί δεκαετίες μια “ηθικά” χαμένη γενιά, που πήρε αξίες και περγαμηνές και τις πούλησε στο παζάρι...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Οδήγησε όμως στην “αλλαγή φρουράς” από τον Παπαδόπουλο στον Ιωαννίδη, ο οποίος έφερε την εθνική τραγωδία της Κύπρου και, τελικά, ο πολυπόθητος ερχομός της δημοκρατίας πληρώθηκε πάρα πολύ ακριβά. Ομως σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, το δράμα είναι διπλό: όσα χάθηκαν για να φτάσει να πέσει η χούντα χάθηκαν αμετάκλητα, ενώ και η δημοκρατία στην Ελλάδα βρίσκεται πλέον και πάλι μετέωρη.
Η ουσία της τραγωδίας ήταν - και δυστυχώς είναι και πάλι - η σύγκρουση ανάμεσα στους δύο πυλώνες μιας κοινωνίας: από τη μία η δημοκρατία και από την άλλη ο πατριωτισμός. Το κακό αυτό ξεκίνησε φυσικά από...
πολύ πιο νωρίς, από τον Εμφύλιο και χώρισε τους Ελληνες σε εκείνους που υπεράσπιζαν είτε το ένα είτε το άλλο αγαθό, την ώρα που και τα δύο ήταν τόσο σημαντικά, ώστε να φτάνει να χύνεται αίμα γι αυτά.
Ομως μια κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει ήρεμα και να προκόψει όταν ο πατριωτισμός και η δημοκρατία, η ελευθερία, βρίσκονται σε σύγκρουση. Η αντίφαση αυτή είναι μια βόμβα στα θεμέλιά της, γιατί ακριβώς, στο βάθος της έννοιας, πατρίδα σημαίνει χώρο ελευθερίας. Οταν δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, αλλά αντί για πέλαγος ελευθερίας η πατρίδα γίνεται έλος καταπίεσης, πάντα εν ονόματι κάποιου άλλου “σωτηριολογικού” αγαθού, τότε η εσωτερική σύγκρουση είναι περίπου αναπόφευκτη.
Στα μετεμφυλιακά χρόνια, με αποκορύφωμα τη χούντα, η πατρίδα και η ελευθερία συγκρούστηκαν για τον “κουμμουνιστικό κίνδυνο”.
Σήμερα, μια άλλη σύγκρουση εκκολλάπτεται: η ¨σωτηρία” της χώρας περνάει μέσα από την εξαθλίωση πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού της. Ομως μπορείς να “σώσεις” την Ελλάδα πολτοποιώντας τόσους πολλούς Ελληνες; Δεν γίνεται.
Είτε το ομολογούμε είτε όχι, όλα αυτά συνιστούν βαθειά και επικίνδυνη αποτυχία της δημοκρατίας, για την οποία την πρώτιστη ευθύνη φέρει η ηγέτιδα τάξη της χώρας στο σύνολό της με πρώτο το πολιτικό της σύστημα, το εν πολλοίς εδώ καιρό στελεχωμένο και από εκπροσώπους της “γενιάς του Πολυτεχνείου”, καθώς μεγάλες καριέρες στήθηκαν πάνω σε αυτό το παράσημο.
Βέβαια οι “γενιές” είναι γενικεύσεις, ενώ η όποια αξιόπιστη κρίση μπορεί να γίνεται μόνον για συγκεκριμένους ανθρώπους: γιατί ο καθένας είναι αυτό που είναι και κάνει αυτό που κάνει.
Αν όμως επιμείνει κανείς να μιλά με όρους “γενιάς”, είναι πλέον σαφές ότι ο συνολικός απολογισμός της “γενιάς του Πολυτεχνείου”, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι αρνητικός, για σειρά από λόγους. Ο κύριος λόγος ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της έγινε σύστημα με τη χειρότερη έννοια του όρου: εκείνα για το οποία “πάλεψε” δεν τα υπηρέτησε. Είπε ότι θα τα υπηρετούσε, τα καρπώθηκε και μέσα από αυτά, υπηρέτησε τελικά τον εαυτό της – ενίοτε δε στο ποινικό επίπεδο.
Κι αν τελικά θέλει κανείς να πει τα πράγματα αληθινά με το όνομά τους, στην ουσία πρόκειται για μία χαμένη γενιά. Αυτό, σε επίπεδο ηθικό. Γιατί σε επίπεδο πραγματικό αληθινά χαμένες είναι φυσικά οι επόμενες γενιές, ακριβώς επειδή στην Ελλάδα κυριάρχησε επί δεκαετίες μια “ηθικά” χαμένη γενιά, που πήρε αξίες και περγαμηνές και τις πούλησε στο παζάρι...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου