ΝΙΚΟ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΕ... ΟΤΑΝ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΣΟΣ ΤΟΤΕ Η Μ@ΛΑΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΙΑΤΗ

Πολύ εύστοχα ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος επιχειρώντας να αναδείξει την ταυτότητα της κόλασης που βιώνουν οι κοινωνίες στο ευρωπαϊκό θέατρο των επικίνδυνων πειραματισμών, επισημαίνει σε άρθρο του με τίτλο: «Εξεταστικές από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό» τα εξής ενδιαφέροντα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Και μόλις κάνουν μια Εξεταστική για το Μνημόνιο στην Ελλάδα, ας κάνουν και μια Εξεταστική για το Μνημόνιο στην Ιρλανδία, μια Εξεταστική για το Μνημόνιο στην Πορτογαλία, κι ας έχουν και έτοιμες δυο - τρεις ακόμα Εξεταστικές για τα (επερχόμενα) Μνημόνια στην Ισπανία, στην Κύπρο, στην Ιταλία κ.ο.κ.

Δεν αποκλείουμε αυτές κι άλλες τόσες Εξεταστικές να εξάγουν πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα, με τα οποία οι ...Εξεταστές θα επιχειρήσουν (δεν υπάρχει καμία αμφιβολία) να συσκοτίσουν... 


Το βασικό, το αδιαμφισβήτητο και φυσικά το ανομολόγητο (για τα κόμματα - θεραπαινίδες του αστικού καθεστώτος) συμπέρασμα:
Οτι η κρίση - που παρεπόμενά της είναι τα Μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας χωρίς Μνημόνια -  η κρίση που επενεργεί καταστροφικά στην οικονομία και στην κοινωνία,  είναι κρίση συστημική, είναι κρίση καπιταλιστική.

Και λειτουργεί έτσι, καταστροφικά, ανεξάρτητα, σε τελική ανάλυση, από το αν είναι πράσινο, αν είναι γαλάζιο, αν είναι γαλαζοπράσινο ή αν είναι ροζ το πολιτικό και κομματικό εκείνο μοντέλο που έχει ως στόχο τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου και με στόχο τη διατήρηση της αιτίας της κρίσης, δηλαδή του καπιταλισμού.»

Σωστά μέχρι εδώ Νίκο Μπογιόπουλε...

Το να προσδιορίζεις ωστόσο με σαφήνεια το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται μια δολοφονική χορογραφία, δεν είναι επαρκές προκειμένου να αναδείξεις με την εξ ίσου ίδια σαφήνεια και τις επιμέρους πλευρές που τη συναποτελούν και φυσικά δεν αρκεί για να αποκαλύψει και το ρόλο των πρωταγωνιστών στην «επιτυχημένη» της έκβαση.

Σεβόμενοι απόλυτα την ευστοχία και της πένας και κυρίως της σκέψης του δημοσιογράφου Μπογιόπουλου, θα επιχειρήσουμε απλώς να θέσουμε και ορισμένα πρόσθετα ερωτηματικά.

1.Καπιταλισμό δεν είχαμε Νίκο και πριν αποφασίσουν να εξαπολύσουν μεθοδευμένα, συντονισμένα και κυρίως αδίστακτα αυτό το γενικευμένο πλιάτσικο εναντίον της ζωής και της αξιοπρέπειας που αφήνει πίσω του δολοφονημένους και ερείπια ακόμη και στα όνειρα των πεινασμένων παιδιών στα σχολειά της ντροπής??? 

Τώρα αν ο καπιταλισμός ενίοτε γίνεται κατά τι ή κατά πολύ καπιταλιστικότερος, αυτό σημαίνει πως και ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται αλλάζει, και οι συνέπειές του τροποποιούνται προς το δραματικότερο, αλλά και τα πολιτικά του ανδρείκελα κάνουν συγκεκριμένες επιλογές που κανείς δε δικαιούται να προσπερνά.

Υποθέτω φίλτατε Νίκο, πως η εθνική αντίσταση δεν οργανώθηκε επειδή ξαφνικά ο εισβολέας έφερε την καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα αλλά γιατί μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος - του ίδιου συστήματος -  ο Ναζισμός επεδίωξε την ολοκληρωτική καθυπόταξη των λαών.

Διόρθωσε με αν κάνω λάθος στην εκτίμηση. Και κυρίως…

Κατανόησέ με αν θεωρώ πως κατεβάζοντάς με από το σταυρό του μαρτυρίου έχω ελπίδα βάσιμη να αντιμετωπίσω το δυνάστη μου, αλλά αλυσοδεμένος στο σταυρό δεν έχω καμία απολύτως ελπίδα, κι ας γνωρίζω καλά και τα ονοματεπώνυμό του αλλά και από πού κρατάει η σκούφια του.

2.Το ότι διαπιστώνουμε πως αυτός ο καπιταλισμός που συμπιέστηκε στις συμπληγάδες των αυτοδημιουργούμενων αδιεξόδων του και πλέον κανιβαλίζει επικίνδυνα κυριολεκτικά δολοφονώντας, αρκεί άραγε για να κάνουμε ολοκληρωμένη προσέγγιση στα γεγονότα που ακολούθησαν, και από αυτή την άποψη είναι περιττό να συνυπολογίσουμε το συγκεκριμένο ρόλο των πολιτικών προσώπων που δεν τον υπηρετούν απλά, αλλά ενέδωσαν… προσκύνησαν… ορκίστηκαν απόλυτη υποταγή λειτουργώντας ως αδίστακτοι γενίτσαροι μέσα στην ίδια τους τη χώρα???

3.Οι αποφάσεις που επιχειρούν να εφαρμόσουν στην πράξη την χορογραφημένη καπιταλιστική ανασύνταξη, δεν είναι πολιτικές αποφάσεις???

Δεν τις πήραν πολιτικά πρόσωπα???

Δεν υπάρχει Σύνταγμα που κουρελιάστηκε για να τις διευκολύνει???

Δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία που τσαλαπατήθηκε ακόμη και στα ανεπίτρεπτα???

Δεν υπήρξαν πολιτικοί που λειτούργησαν απροκάλυπτα ως δοτοί και εντολοδόχοι συμμοριακών συμφερόντων???

Δεν υπήρξαν εφιάλτες που άνοιξαν την Κερκόπορτα της στοιχειώδους εθνικής αξιοπρέπειας και κατέστησαν αδιαφιλονίκητους νομοθέτες τους υπαλληλίσκους των συμμοριών???

4.Δεν υπήρξαν πλειοψηφίες ανίερες και συμμαχίες που γαλουχήθηκαν στα σκοτεινά μονοπάτια του αντεθνικού ραγιαδισμού, και που οφείλουμε να τις καταδείξουμε στην Ελληνική κοινωνία???

5.Αν ο φασισμός αποτελεί – και σωστά αποτελεί – μια ακραία μορφή άσκησης εξουσίας στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, που βιάζει ανεπίτρεπτα τη δημοκρατία και τη ζωή, και ως τέτοιος δεν μπορεί να περνά απαρατήρητος ούτε φυσικά και να προσεγγίζεται στην πολιτική ανάλυση αλλά και στη δράση ως καπιταλισμός απλά, τότε... 

Ποιος δικαιούται να προσπερνά την κατοχική εξάρτηση και το δοσιλογισμό των πολιτικών ανδρεικέλων, ωσάν να πρόκειται για απλή και αυτονόητη «υπηρεσία» του πολιτικού προσωπικού στα πλαίσια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, και να μην καταδεικνύει τον εθνοπροδοτικό ρόλο που έπαιξαν συνειδητά οι αδίστακτοι πρωταγωνιστές μιας αντεθνικής αθλιότητας???

Θα μπορούσαν τα ερωτήματα να είναι πολλά… Η θλιβερή λίστα τους δύσκολα μπορεί να εξαντληθεί από μια κοινωνία που βλέπει τη ζωή της να χάνεται στο βωμό των γκεσταπίτικων σχεδιασμών και μεθοδεύσεων.

Σημασία όμως δεν έχουν τα ερωτήματα αλλά οι αυτονόητες απαντήσεις, και ιδιαίτερα εκείνες που μετουσιώνονται σε πολιτικό έργο ικανό να εμπνεύσει την κοινωνία και να τονώσει τη διεκδικητική της χειραφέτηση.

Η πολιτική συμμορία του ΓΑΠ Νίκο, δεν υπηρέτησε απλά τον καπιταλισμό και τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα της Ευρώπης. Παρέδωσε αδίστακτα και τη στοιχειώδη θεματοφυλακή της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Προέβη σε πράξη κορυφαίας εθνικής προδοσίας έχοντας πλήρη συνείδηση αυτού που επιτελούσε, και ως τέτοια πρέπει και να στιγματιστεί και γιατί όχι να παραδοθεί και στο φυσικό τιμωρό της.

Η εθνική προδοσία, δεν αναιρεί τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης, αλλά αυτός ο χαρακτήρας της κρίσης δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργήσει ως άλλοθι προκειμένου να συγκαλύψει το ρόλο των προσώπων που οι επιλογές τους ήταν καταλυτικές για το αποτέλεσμα το οποίο βιώνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία.

Η παράδοση του πραγματικού πλούτου της χώρας, το αλυσόδεμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να στοιβαχτεί στα κολαστήρια της Γκεστάπο, δεν ήταν απλά ένας καπιταλιστικός μονόδρομος, αλλά συνειδητή πράξη εθνικής προδοσίας που οδηγεί και σε τραγωδία εθνική, και αυτή την αλήθεια κανείς δε δικαιούται να την συγκαλύψει.

Ισχυρά επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα Νίκο ήταν εκείνα που προώθησαν το δουλικό σχέδιο Αναν στην Κύπρο. Όμως εκεί, ένας ηγέτης που δεν κιότεψε, απέδειξε ότι μπορούσε να τους χαλάσει τη μανέστρα. 

Να υποτιμήσουμε μια πράξη κορυφαίας εθνικής λεβεντιάς ικανή να παραδειγματίσει την υφήλιο επειδή ο καπιταλισμός δεν ανετράπη??? Αυτά είναι απίστευτα πράγματα.

Η σύσταση λοιπόν εξεταστικής επιτροπής, φυσικά και δεν πρέπει να συγκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Το αν θα αποδώσει ωστόσο τις ευθύνες με το πραγματικό της όνομα φυσικά είναι άλλο ζήτημα και εξαρτάται από την πολιτική βούληση του πολιτικού συστήματος συνολικά.

Η μη σύστασή της όμως, θα συγκαλύψει ντε φάκτο και αμαχητί την εθνική προδοσία και η ιστορία δεν είναι καταδικασμένη να μοιράζει διαρκώς συγχωροχάρτια στους βιαστές της εθνικής αξιοπρέπειας των λαών.

Αν το ΚΚΕ Νίκο καταθέτει πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, αυτό σημαίνει πως με δεδομένη μια πλειοψηφούσα πολιτική βούληση το καθεστώς κατοχής και οι ολέθριες συνέπειές του μπορούν να καταργηθούν... να ανακοπούν... να αποδυναμωθούν δραστικά, και αυτό φυσικά δε σημαίνει πως την επόμενη μέρα ο καπιταλισμός θα έχει ανατραπεί συθέμελα.

Στη βάση αυτής λοιπόν ακριβώς της λογικής, θα πρέπει και οι ευθύνες των πρωταιτίων της εθνικής τραγωδίας και να αποκτήσουν το ακριβές ονοματεπώνυμο και η τιμωρία τους θα πρέπει να επιδιωχτεί να είναι παραδειγματική.

Και εν τέλει Νίκο Μπογιόπουλε, η ανάγκη αμείλικτης απόδοσης ευθυνών με ονοματεπώνυμο στα ανδρείκελα που επίσης με ονοματεπώνυμο καταδίκασαν αυτό το λαό στην απόλυτη δυστυχία και αφαίρεσαν το σύνολο των μεταπολεμικών του κατακτήσεων, δεν προκύπτει από πουθενά ότι συγκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης.

Η αποφυγή όμως την ανάληψης συγκεκριμένης ευθύνης αναφορικά με αυτό το γεγονός, συγκαλύπτει αντικειμενικά από αυτό το λαό μια πολύτιμη αλήθεια…

Ότι δηλαδή έχει τη δύναμη αλλά και το δικαίωμα να καταστεί τιμωρός των χειραγωγούμενων δημίων του…

Ότι έχει τη δύναμη να ανακόψει το εφιαλτικό σχέδιο της Νέας Τάξης που εξυφαίνεται σε βάρος του…

Ότι έχει τη δύναμη να χειραφετηθεί και να πάρει στα χέρια του τη ζωή του…

Και αν η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων του δοσιλογισμού, μπορεί να συμβάλει στο αίσθημα της πολιτικής κερδοφορίας των αγώνων του και της στοχευμένης οργής του, τότε αυτό το αίσθημα έχει κάθε λόγο να ενισχυθεί και να αξιοποιηθεί σαν ένα βήμα απλώς προς την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησή του.

Με λόγια απλά…

Το τίμημα από το προεκλογικό ιδεολόγημα που δήθεν θα δυσκόλευε το λαό να κατανοήσει και λοιπά μπλα – μπλα, οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα και τελικά - παρά τις όποιες προθέσεις – εμπόδισε το λαό να κατανοήσει το ζητούμενο.

Η επαναφορά του ιδεολογήματος ως φάρμακο «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», επικαλείται ως πρόσχημα το οποίο, ακόμη και πουθενά αν δε βοηθά, είναι βέβαιο πως σε τίποτε δε δυσκολεύει. Και φυσικά…

Αναβαθμίζοντας το ιδεολόγημα σε «νόσον»… οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε «μαλακίαν», που οι συνέπειες της επανάληψής της δε θα έχουν προηγούμενο.

Νομίζω???