Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Ένα ερώτημα που οφείλει να απαντήσει ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" και η ηγεσία του ΚΚΕ

Από το "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" μαθαίνουμε ότι στις 22/5 συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη. Και σωστά το μαθαίνουμε γιατί ένα κόμμα πρέπει να τιμά τους ηγέτες του, ειδικότερα όταν αυτοί έχουν ταυτιστεί με τη ζώσα πολιτική του ιστορία...

Φυσικά δε μένουμε σ αυτό το γεγονός, γιατί θεωρούμε αυτονόητη την προβολή του, και βεβαίως τιμούμε το Χ. Φλωράκη αγνά και απροκατάληπτα, όπως ακριβώς τον τιμά και ολόκληρο το κόμμα. Σκοπός του παρόντος άρθρου λοιπόν, δεν είναι να ευλογηθούν γένια για τα αυτονόητα, αλλά να επαναφέρουμε στο προσκήνιο κάποια επίσης αυτονόητα που συστηματικά απουσιάζουν, κι αυτή η απουσία, μόνο ζημιά προκαλεί.


Από το "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" όμως δε μαθαίνουμε (και αν μας διέφυγε να επανορθώσουμε)... Και είναι λυπηρό που δε μαθαίνουμε... Και δικαιούμαστε να εγκαλέσουμε την ηγεσία του ΚΚΕ επειδή δε μαθαίνουμε... Και το κάνουμε όχι για να εκθέσουμε το ΚΚΕ, αλλά για να θυμίσουμε στην ηγεσία του, πως δε δικαιούται να χαρίζει στη λήθη την ιστορία αυτού του λαού... Και επιμένουμε να της το θυμίζουμε, γιατί επιμένουμε να αρνούμαστε να παραδώσουμε το ΚΚΕ βορά στους συκοφάντες των αγώνων του... Επιμένουμε να της το θυμίζουμε, γιατί αρνούμαστε να...

παραδώσουμε τον εθνισμό του λαού μας στο δηλητήριο της νεοναζιστικής καπηλείας... Επιμένουμε να εκθέτουμε την ιδεοληπτική λησμονιά της ηγεσίας του, γιατί αρνούμαστε να εκθέσουμε το ΚΚΕ στους κατ επάγγελμα συκοφάντες του... 

Επιμένουμε γιατί σε τελευταία ανάλυση αρνούμαστε να παραμένουμε θεατές στην ατολμία μιας ηγεσίας που αυτοθαυμάζει την πολιτική προβλεψιμότητά της, αλλά αποφεύγει να εμπνεύσει με στοχευμένο τρόπο και επιτελικά οργανωμένο σχεδιασμό, ένα κίνημα πολιτικής ανατροπής σε μια πατρίδα που καταρρέει, προδομένη από τους κατ επίφαση "ηγέτες" της... 

Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως η ηγεσία του κόμματος, επιμένει να ομφαλοσκοπεί ενδοσκοπώντας στον εαυτό της, επανεξετάζοντας τις επιστολές του Ζαχαριάδη ψαχουλεύοντας "εθνικισμούς" αλλά αποφεύγει να αναγεννήσει τις εθνικές πρωτοβουλίες του Ζαχαριάδη, και χάνεται στην απεραντολογία για το βαθμό ωρίμανσης του αντικειμενικού και του υποκειμενικού παράγοντα.

Η ιστορία θα κρίνει, αν αγαπούμε περισσότερο το ΚΚΕ, εμείς που αγανακτούμε γι αυτή την αποτελμάτωση και κρίνουμε την ηγεσία του για τις ανερμάτιστες και ιδεοληπτικές επιλογές της, ή αν το αγαπούν περισσότερο όλοι εκείνοι που το οδηγούν στην παράλυση, διαχέοντας τη συνενοχή σ όλους εκείνους που στο όνομα της εσωκομματικής δημοκρατίας, σπρώχνουν την αγανάκτηση κάτω από το χαλί, κουκουλώνοντας και μη αναδεικνύοντας το πρόβλημα της ιδεοληπτικής μονομέρειας που οδηγεί αντικειμενικά και σε πολιτική ανεπάρκεια (και ας βαφτίζεται όλο αυτό ιδεολογικοπολιτική νηφαλιότητα... Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα).

Από το "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" λοιπόν, μαθαίνουμε πόσο όμορφα θα είναι τα πράγματα στο Σοσιαλισμό (επ αυτού φυσικά δεν αντιδικούμε, και αν δεν παραβλέπουμε το γενικότερο περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται αυτή η ρητορική, δεν είναι για να συμβιβαστούμε με εκπτώσεις αναφορικά με το Σοσιαλισμό, αλλά γιατί μάθαμε πως μόνο η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, δίνει χρώμα και σαφή ταυτότητα στην τακτική ιεράρχησης των πολιτικών ανατροπών), τη στιγμή που η πατρίδα μας παραδίδεται στην καθολική - άρα και εθνική αποδόμηση - από τους νεοδωσίλογους της νέας Εποχής. 

Μαθαίνουμε λοιπόν για όλα αυτά, αλλά (συμπτωματικά???) δε μαθαίνουμε...
  • Ότι στις 23/5 έχουμε επέτειο για τη δολοφονία του Ήρωα Ηλιάκη στα ματωμένα νερά του Αιγαίου. Δε μαθαίνουμε...
  • Ότι το Γενάρη έχουμε επέτειο για τη δολοφονία των τριών Ηρώων στα Ίμια και την εθνική προδοσία που συντελέστηκε εκεί. Και φυσικά δε μαθαίνουμε...
  • Ότι στις 19/5 έχουμε επέτειο για τη γενοκτονία των ποντίων.

Γιατί??? Θα χαλούσαν οι αναφορές σ όλα αυτά σύντροφοι τη μανέστρα της ιδεολογικής καθαρότητας???

Η απάντηση είναι ΟΧΙ... Δε θα τη χαλούσαν. Γι αυτό κι εμείς κόντρα στην κατευθυνόμενη "λησμονιά", και θέλοντας να καταδείξουμε και στους νεότερους ποιό είναι πραγματικά το ΚΚΕ, θα αναδημοσιεύσουμε άρθρο για τη γενοκτονία των ποντίων από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 1/6/2002.

Αυτοί οι νεκροί μας, δεν ήταν θύματα του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού, που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας??? Δε χρήζουν τουλάχιστον της ανάλογης μνείας που απολαμβάνουν άλλα "θύματα του ιμπεριαλισμού" που δε την υπερασπίζονται αλλά τη βιάζουν???

Λυπούμαστε που δε βρήκαμε κάτι αντίστοιχο στη χθεσινή έκδοση, και φυσικά δε μετανοιώνουμε που θα θέλαμε μια μόνιμη και σταθερά αναβαθμιζόμενη ενασχόληση και του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αλλά και του κόμματος συνολικά,με τις κορυφαίες σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού, που καλώς η κακώς ταυτίστηκαν με την εθνική του υπόσταση και αξιοπρέπεια.

Το άρθρο που ακολουθεί, είναι αναδημοσίευση απο το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 1/6/2002

Η γενοκτονία των Ποντίων και η «ανάπηρη» ελληνική αστική τάξη
Δεκαεννέα Μα?ου Ι919 - Δεκαεννέα Μα?ου 2002:ογδόντα τρία χρόνια από τότε που οι νεότουρκοι του κεμαλικού καθεστώτος ολοκλήρωσαν το σχέδιο για τον οριστικό αφανισμό των Ελλήνων του ιστορικού Πόντου, το ολοκαύτωμα των Ποντίων ζητά την ιστορική του δικαίωση. Τα 355.000 περίπου θύματα της αγριότητας της κεμαλικής βαρβαρότητας στο διάστημα 1916 - 1923. όπου διαπράχθηκε συνειδητά και στυγνά η γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού και ο βάρβαρος ξεριζωμός ενός ολόκληρου λαού από τις εστίες του Εύξεινου Πόντου, όπου ένας πολιτισμός που διατήρησε την αρχαία ελληνική γλώσσα του πάνω από 3.000 χρόνια, υπέστη μια από τις εγκληματικότερες ενέργειες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, ζητούν την ηθική δικαίωση. Δικαίωση που δεν αφορά μόνο τον ελληνικό λαό και τον Ποντιακό ελληνισμό, αλλά και την ανθρωπότητα συνολικά, έτσι ώστε να αποτελέσει παρακαταθήκη αφ' ενός για τη μη επανάληψη ελληνικών εθνικών ταπεινώσεων και αφ' ετέρου νέων ολοκαυτωμάτων στην παγκόσμια σκηνή. Η εξόντωση του Ποντιακού ελληνισμού, που αποτελούσαν ισχυρότατο πόλο εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου, αλλά και των άλλων μη τουρκικών εθνοτήτων, όπως οι Αρμένιοι κλπ., από τους νεότουρκους αρχικά και στη συνέχεια από τον Κεμάλ, είχε τη συναίνεση των ευρωπαϊκών κρατών της τότε εποχής και ειδικότερα του αναπτυσσόμενου γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο προσπαθούσε να διεισδύσει οικονομικά στην ευρύτερη περιοχή των ορίων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων με θύματα περισσότερο από 1.400.000 ανθρώπους, εκ των οποίων 350.000 Ελληνοπόντιοι, έγινε στη βάση του τουρκικού εθνικισμού των νεότουρκων και της ιδεολογικής ομπρέλας του παντουρκισμού του κεμαλικού καθεστώτος, σύμφωνα με την οποία στη θέση της ανοιχτής κοινωνίας των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Μαρωνιτών, των Κούρδων κλπ., η οποία είχε εγκαθιδρυθεί πριν από την επανάσταση των νεότουρκων το 1908, έπρεπε να αναδειχτεί και να επιβληθεί με «σιδερένιο» τρόπο μόνο το τουρκικό στοιχείο. Η εφαρμογή στην πράξη του νέου αυτού τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος είχε τη στήριξη των δυτικών ηγεσιών, αποτέλεσε τον πυρήνα και την αιτία αυτής της εφιαλτικής ανθρώπινης τραγωδίας που εξελίχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.
Απέναντι σ' αυτά τα άγρια εγκλήματα και στον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι προσπάθησαν να περισώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους και τον πολιτισμό τους, η εξαρτημένη ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί εκφραστές της τότε εποχής φέρει τεράστια ευθύνη, αφού δεν παρείχε καμία βοήθεια για την ενίσχυση του αντάρτικου κινήματος του Πόντου και τη δημιουργία ενός νέου μετώπου στα νώτα του Κεμάλ, που ενδεχόμενος να αποτελούσε καταλυτικό στοιχείο ακόμα και για τη μη επέλευση της Μικρασιατικής καταστροφής.
Αλλά και διαχρονικά η ελληνική αστική τάξη, η οικονομική ολιγαρχία και το κατεστημένο και οι πολιτικές της εκφράσεις δεν επιφύλαξαν καλύτερη συμπεριφορά και μοίρα στον ξεριζωμένο ελληνισμό του Πόντου, ο οποίος ήρθε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια από τις ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες. Αντί να αποτελέσει ο Ποντιακός ελληνισμός σημείο αναφοράς του νεοελληνικού κράτους για την ισχυροποίηση και οικονομική ανάπτυξη της Θράκης και άλλων ευαίσθητων περιοχών της χώρας, από ένα πρωτίστως δημιουργικό κομμάτι όπως είναι οι Πόντιοι, αυτοί έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους και σε μια ιδιότυπη «γκετοποίηση», τόσο στο λεκανοπέδιο, όσο και σε άλλες περιοχές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των συμπολιτών μας Ποντίων της Φαρκαδόνας στο Νομό Τρικάλων, όπου εθνικές αλλά και τοπικές ηγεσίες δεν αισχύνονται για τις συνθήκες στις οποίες ζουν, αφού η μόνη τους προσοχή είναι η ανάπτυξη μικροπολιτικών πελατειακών σχέσεων.
Η περίπτωση του δράματος του ολοκαυτώματος του Ποντιακού ελληνισμού απεικονίζει ανάγλυφα τις δύο κυρίαρχες συνιστώσες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, όπως με έξοχο τρόπο προσδιορίζει ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων ιστορικών Νικόλαος Σβορώνος. Από τη μια μεριά ο αντιστασιακός χαρακτήρας των Ελλήνων και από την άλλη η απουσία εθνικής συνείδησης στη νόθα και εξαρτημένη ελληνική αστική τάξη και των πολιτικών εκφραστών της, η οποία φέρει σοβαρότατες ευθύνες για τους κυνικούς ακρωτηριασμούς, αλλά και τη σημερινή απαράδεκτη εκμετάλλευση των Ελληνοποντίων και της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Ογδόντα τρία χρόνια μετά, το στοιχειώδες οφειλόμενο καθήκον της Διεθνούς Κοινότητας είναι η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από τον ΟΗΕ, πράγμα που θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη σ' αυτόν τον διεθνή οργανισμό ως προστάτη της διεθνούς νομιμότητας, παρά τα συνεχή τελευταία τραύματά του από τη νέα τάξη πραγμάτων και την αλαζονική συμπεριφορά των ΗΠΑ σε κορυφαία προβλήματα του πλανήτη, όπως το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό, το Κουρδικό, το Γιουγκοσλαβικό κλπ.
Ογδόντα τρία χρόνια μετά, το στοιχειώδες οφειλόμενο καθήκον της «ανάπηρης» ελληνικής αστικής τάξης και των σύγχρονων εκφραστών της, που είναι οι δυνάμεις του δικομματισμού στην Ελλάδα, τις οποίες πρέπει να ανατρέψει ο ελληνικός λαός, είναι η άμεση υλική αποκατάσταση και βοήθεια των χειμαζόμενων ακόμα Ελληνοποντίων.


Του

Γεωργίου ΠΑΠΑΣΙΜΟΥ
Ο Γεώργιος Παπασίμος είναι ΔικηγόροςΥποψηφίος Νομάρχης Τρικάλων της Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (Ν.Α.ΣΥ.)

Αλλά και για τα γεγονότα των Ιμίων, παραθέτουμε αναδημοσίευση από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της Παρασκευής 30 Γενάρη 1998

Δυο χρόνια από την κρίση στα Ιμια
Συμπληρώνονται σήμερα, 30 Γενάρη 1998, δύο χρόνια από την κορύφωση της κρίσης στα Ιμια. Μιας κρίσης που έφερε για πρώτη φορά, μετά το 1974, την Ελλάδα και την Τουρκία τόσο κοντά στα πρόθυρα του πολέμου και ταυτόχρονα τον αμερικανικό παράγοντα τον ανέδειξε σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Τα γεγονότα των ημερών εκείνων σηματοδότησαν το πέρασμα των τουρκικών διεκδικήσεων σε μια νέα φάση.
Ο απολογισμός είναι βαρύς: Η επιβολή ενός καθεστώτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, στην περιοχή των συγκεκριμένων ελληνικών βραχονησίδων, που το συναντάμε από τότε μπροστά μας. Η προβολή εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας περί "γκρίζων ζωνών" ευρύτερα στο Αιγαίο, που έφτασε να αμφισβητεί μέχρι τη Γαύδο νότια της Κρήτης και εκατοντάδες άλλα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες εντός και εκτός Αιγαίου. Και τρεις ανθρώπινες ζωές, που αποτελούσαν το πλήρωμα του ελικοπτέρου του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή, των Χ. Καραθανάση, Π. Βλαχάκου και Ε. Γιαλοψού.
Τα Ιμια επιβεβαίωσαν πανηγυρικά τα αδιέξοδα της εξάρτησης και της υποτέλειας, όπου έχει εγκλωβιστεί η χώρα. Οι χειρισμοί της κυβέρνησης ήταν τουλάχιστον αδιέξοδοι, αν όχι τυχοδιωκτικοί. Στην ουσία, με τη στάση της άνοιξε το δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση του καθεστώτος στο Αιγαίο και αναγόρευσε τις ΗΠΑ σε επιδιαιτητές. Επιστέγασμα είναι το εξευτελιστικό"ευχαριστώ" της υποτέλειας του Κ. Σημίτη, που απηύθυνε προς τους Αμερικανούς από το βήμα της Βουλής στις 31 του Γενάρη, για τις... υπηρεσίες που πρόσφεραν.
Η κατάσταση στο Αιγαίο μετά την κρίση δεν είναι η ίδια με πριν. Οι τουρκικές διεκδικήσεις πέρασαν σε νέα φάση, απέκτησαν χαρακτήρα όχι απλά αμφισβήτησης του υπάρχοντος καθεστώτος, αλλά για πρώτη φορά ανοιχτής εδαφικής διεκδίκησης, πέραν των δύο συγκεκριμένων βραχονησίδων, σε όλη την έκταση του Αιγαίου. Απώτερος στόχος της τουρκικής πλευράς, με την κάλυψη Αμερικανών και Ευρωπαίων εταίρων, στα πλαίσια και των μεταξύ τους ανταγωνισμών για την εξασφάλιση ζωνών επιρροής στην περιοχή, είναι να συρθεί η Ελλάδα σε έναν εφ' όλης της ύλης διάλογο αναθεώρησης των συνόρων στο Αιγαίο.
Συνέχεια των Ιμίων είναι η Συμφωνία της Μαδρίτης, κατόπιν υπαγόρευσης των ΗΠΑ, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει πέραν των νομίμων και τα τουρκικά "ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα" στο Αιγαίο, η λεγόμενη"βήμα προς βήμα" προσέγγιση με την Τουρκία, που επαγγέλθηκε ο Κ. Σημίτης, και τελικά η διολίσθηση της ελληνικής θέσης, που, μετά και τις τελευταίες δηλώσεις Πάγκαλου, προτρέπει την Τουρκία να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης όλες της τις διεκδικήσεις. Ετσι φτάσαμε σήμερα να "εκλιπαρεί" η ελληνική κυβέρνηση την Τουρκία να πάει όλο το Αιγαίο στη Χάγη και να καλεί τους "συμμάχους" να... πιέσουν σε αυτή την κατεύθυνση την Τουρκία.
Κ. Ζ.

Γιατί δε μιλάμε πλέον για όλα τούτα??? 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου