Σήμερα στην Ευρώπη, οι κοινωνίες προετοιμάζονται να
πανηγυρίσουν τις δικές τους «κυρίαρχες» επιλογές, και τα στρατηγεία χαμογελούν,
προετοιμάζοντας τα ανδρείκελα που θα τις ευνουχίσουν…
Κι ας επιμένουν κάποιοι να ισχυρίζονται πως τα εκλογικά
αποτελέσματα στην Ιβηρική και η επικοινωνιακή μεταστροφή του Ρέντσι στην
Ιταλία, τροφοδοτούν τις προσδοκίες της «πρώτης φορά Αριστερά» στη χώρα μας, που
αποχρωματίζεται και αποαριστεροποιείται με ταχύτατους έως και ανεξέλεγκτους
ρυθμούς.
Τα πολιτικά χαϊβάνια, αρκούνται στον αυτοθαυμασμό γι αυτή
την εξέλιξη. Θεωρούν πως είναι επαρκές να παρατηρείς την αυθόρμητη προσπάθεια
των κοινωνιών να αποδράσουν από τη φυλακή τους.
Για τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρώπης ωστόσο, αυτά τα μηνύματα
συνιστούν μια πρόκληση, και αυτό που ήδη σχεδιάζεται, είναι οι μέθοδοι μέσα από
τις οποίες θα χαλιναγωγηθεί η όποια δυναμική ενσωματώνεται σε αυτές τις εξελίξεις,
με τελικό σκοπό τον ευνουχισμό και την οριστική της ακύρωση.
Έχουν τη δύναμη, έχουν το μηχανισμό, διαθέτουν την εμπειρία,
ξέρουν τι θέλουν και γιατί το επιζητούν, και βεβαίως η έλλειψη αδιαμφισβήτητων
ηγετών προσηλωμένων στην πολιτική ανατροπή, αφήνει πάντα πρόσφορο έδαφος στα
μισθωμένα ανδρείκελα να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικοί κυματοθραύστες.
Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που δοκιμάστηκε επιτυχώς στη χώρα
μας, και...
ήδη σήμερα θερίζουν το αποτέλεσμά του.
Η Ελλάδα, με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον εθνικό
ολετήρα, «σπρώχτηκε» κυριολεχτικά στο σανίδι, για να πρωταγωνιστήσει ως θύμα σε
μια τραγωδία με βάση το εφιαλτικότερο σενάριο όλων των εποχών.
Η θλιβερή διαδρομή που ακολουθήθηκε από την πρώτη δωσιλογική
κυβέρνηση της χώρας, και που ξεκίνησε με πρώτο νομοθέτημα το γνωστό λαθρονόμο
και ολοκληρώθηκε με την παράδοση της χώρας στη μνημονιακή κατοχή με το
διάγγελμα του Καστελόριζου, δυστυχώς δεν ενέπνευσε ηγέτες πολιτικής εξέγερσης
και τροφοδότησε μονάχα την οργή και την αγανάκτηση της κοινωνίας.
Αυτοί σηκώθηκαν από τον καναπέ,... Ας σκεφτούμε ποιος τους έστειλε
στα σπίτια τους, στο ΣΥΡΙΖΑ ή στη Χρυσή Αυγή
|
Το σχέδιο πέτυχε… Η οργή ευνουχίστηκε… Οι αρχικές περήφανες
και ελπιδοφόρες προσδοκίες των αφελών αποκαθηλώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες…
Η κοινωνία παρέλυσε… Και η συνολική
εξουσία δεν αποκολλήθηκε ποτέ από τα χέρια των ισχυρών. Επαφίεται απλά και πάλι
στα χέρια ελληνόφωνων διαχειριστών η διευθέτηση των υποθέσεών της.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην Ευρώπη. Οι κοινωνίες
προετοιμάζονται να πανηγυρίσουν τις δικές τους «κυρίαρχες» επιλογές, και τα
στρατηγεία χαμογελούν, προετοιμάζοντας τα ανδρείκελα που θα τις ευνουχίσουν.
«Η ενίσχυση της
Λαϊκής Συμμαχίας μπορεί να ανακόψει τον κατήφορο» τόνισε ο Δημήτρης
Κουτσούμπας γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ, γι ακόμη μια φορά χθες σε συγκέντρωση του
κόμματος στην Καρδίτσα.
Σωστά σύντροφε... Αλλά για κάποιο λόγο θα πρέπει να δεις, πως
η απαρίθμηση ορθών – ορθότατων αιτημάτων δεν αρκεί για να εμπνεύσει την
οικοδόμηση αυτής της συμμαχίας.
Θα πρέπει να δεις, πως όταν η συμμαχία δεν περπατά στη ζωή με την ταυτότητα που θα ήθελες, αν υπάρχουν παράπλευροι δρόμοι για να την εμπνεύσεις και να την διευκολύνεις να περπατήσει.
Οι επιλογές άλλωστε δε δικαιώνονται πάντα όταν δοκιμάζονται με μονόδρομους στους χειρισμούς. Συνήθως μεγαλουργούν και θριαμβεύουν, όταν δε γυρίζουν πεισματικά την πλάτη τους στις προκλήσεις της ιστορίας.
Για κάποιο λόγο θα πρέπει να τολμήσεις να δεις, πως ο
συνολικός χειρισμός που μέχρι τώρα ακολουθήθηκε, για κάποιο λόγο δε διευκόλυνε
στην πράξη την οικοδόμησή της στη ζωή.
Και εν πάση περιπτώσει οφείλεις να δεις, γιατί σε συνθήκες
σαν τις σημερινές που καταρρέουν τα πάντα, και που οι κοινωνίες αυτοσχεδιάζουν
αναζητώντας πολιτική χειραφέτηση, ούτε η πολιτική προβλεψιμότητα,αλλά ούτε η ορθότατη δέσμη κοινωνικών αιτημάτων
εστάθη δυνατόν να εξασφαλίσει στο ΚΚΕ τη θέση και το ρόλο που πραγματικά θα του
άξιζε στην τρέχουσα εποχή.
- Όχι… Δε θα συμφωνήσουμε με την απλουστευτική λογική που θέλει τις κοινωνίες να «παραδίδονται» στην αγκαλιά της εύκολης και γοητευτικής συνθηματολογίας, πράγμα που τις καθιστά και ευάλωτες στην πολιτική εξαπάτηση που ακολουθεί από τους φορείς αυτής της συνθηματολογίας.
- Όχι… Δε θα παραβλέψουμε πως ακόμη και η γελοιωδέστερη των προσμονών, τροφοδοτείται από την παραμύθα της εθνικής περηφάνιας. Και δε θα το παραβλέψουμε γιατί η υπόθεση της εθνικής περηφάνιας, ακόμη και όταν χρησιμοποιείται ως παραμύθα από τους καιροσκόπους της πολιτικής, έχει ενσωματωμένη δυναμική που μπορεί να αγγίξει το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.
Αν το ξέσπασμα της οργής… Αν η όποια αυθόρμητη εκδήλωση των
κοινωνιών για την πολιτικής τους χειραφέτηση… δεν μπολιαστούν στοχευμένα και
απόλυτα σχεδιασμένα με το στοιχείο του εθνισμού, της εθνικοανεξαρτησιακής πάλης
στις συνθήκες αυτής της ιδιότυπης εποχής, και δεν προσλάβουν καθαρό εξεγερσιακό
περιεχόμενο...
Tότε δε θα εμπνεύσουν διαρκείς αγώνες… Δε θα σφυρηλατήσουν
αδιαφιλονίκητους ηγέτες… Δε θα ριζοσπαστικοποιήσουν ευρύτερα κοινωνικά
αιτήματα, παρά την ορθότητα και το άμεσο και επιτακτικό της αναγκαιότητάς τους.
Ας επιλέξουμε όλοι λοιπόν αν αυτό που θέλουμε να είμαστε
ανταποκρινόμενοι στην πρόκληση της ιστορίας, είναι… Νουθετούντες απέναντι σε
μια κοινωνία που δε δείχνει πρόθυμη να νουθετηθεί (και άρα εκ των πραγμάτων
ακίνδυνοι για το σύστημα) ή αν θα καταστούμε εμπνευστές, οργανωτές και ηγέτες της
εθνικής εξέγερσης που μπορεί να δρομολογήσει ευρύτερες πολιτικές ανατροπές,
μέσα σε μια Ευρώπη που παραδέρνει στην κοινωνική παράλυση, από ένα σύστημα που
ευνουχίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου