Ένας σκουπιδότοπος μετατράπηκε σε στολίδι. Και έτσι γεννήθηκε το Πανελλήνιο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, απότοκος αγώνων και αγωνίας, συγκρούσεων και διώξεων. Ένα όνειρο χιλιάδων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που δεν πρόλαβαν να το δούν να πραγματοποιείται...
του ΣΠΥΡΟΥ ΤΖΟΚΑ
Και όμως….οι κυβερνήσεις φεύγουνε, μα η Σκοπευτική εκεί παρούσα και τα δικαστήρια αμείωτα. Πόσες φορές ακόμα θα περάσουμε όλοι οι Δήμαρχοι της Καισαριανής τον προθάλαμο των Δικαστηρίων;
Πόσες φορές ακόμα θα σταθούμε απέναντι σε δοσίλογους μηνυτές,
απολογούμενοι γιατί...
κάναμε το καθήκον μας; Πόσες ακόμα φορές θα
ξεφτιλιζόμαστε στους ψυχρούς διαδρόμους των δικαστηρίων συναγελαζόμενοι
με ποινικούς και άλλους; Πόσες φορές θα φορτωνόμαστε ενδεχομένως ποινές;
Αν αυτό δεν είναι φάρσα είναι τότε τραγωδία και διασυρμός. Και καλά
μέχρι χθές….αλλά τώρα;
Θυμίζω μόνον τα αμέσως επόμενα δικά μου δικαστήρια:
-
28-4-2015
-
20-5-2015
-
3-6-2015
-
13-10-2015
-
27-11-2015
Αυτά για
το άμεσο μέλλον…..και έπεται συνέχεια. Δεν αναφέρομαι στο παρελθόν,
καθώς τότε και οι κυβερνήσεις ανέχονταν τέτοιες ασχήμιες της Ιστορίας
και τέτοια προσβολή της ιστορικής μνήμης. Ούτε συμπεριλαμβάνω και τις
δίκες των συναδέλφων μου Δημάρχων.
Και η κατηγορία η ίδια: η προάσπιση της ιστορικής μνήμης και των θυσιών του λαού μας. Συγκεκριμένα
ως πρώην Δήμαρχος κατηγορούμαι από ένα ιδιωτικό σωματείο (ΠΣΕ) που
λυμαίνεται τον Ιστορικό χώρο του Σκοπευτηρίου για την μετατροπή ενός
επικίνδυνου χώρου αποβλήτων στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής σε Μουσείο
Εθνικής Αντίστασης!!! Ένα κόσμημα για την ιστορική πόλη και τους αγώνες
της.
Και όμως
μιλάμε για ένα Ιστορικό τοπόσημο…..παγκόσμιο σύμβολο της λαϊκής
δύναμης….. έναν από τους σημαντικότερους ιστορικούς τόπους της πατρίδας
μας. Εύστοχα, ο πνευματικός μας κόσμος τον έχει αποκαλέσει «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς»,
αφού επώνυμοι και ανώνυμοι πατριώτες και αντιφασίστες έχουν ποτίσει με
το αίμα τους τα χώματά του την περίοδο της φασιστικής κατοχής της
πατρίδας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής τα έτη 1940-1944. Οι
ηρωικές σελίδες που έχουν γραφτεί για την ανδρεία και τη στάση αυτών των
συμπατριωτών μας όταν οδηγούνταν στο θάνατο, αναρίθμητες και
συγκλονιστικές. Ενέπνευσαν ποιητές, ζωγράφους, συγγραφείς, όλο τον
πνευματικό μας κόσμο. Οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν συλλέξει και
καταγράψει πλήθος ιστοριών και προσωπικών μαρτυριών.
Όλα αυτά,
κάνουν αυτούς που σέβονται τη θυσία όλων όσων έδωσαν ό, τι πιο πολύτιμο
είχαν, τη ζωή τους, να θεωρούν προσωπική τους ευθύνη και υποχρέωση να
τα διατηρήσουν στην ιστορική μνήμη του λαού μας, αλλά και όλων των λαών
του κόσμου. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής μας απέναντι σε όλα τα θύματα του πατριωτικού μας αγώνα ενάντια στον καταχτητή.
Οι μόνοι
που δείχνουν να αδιαφορούν για την ιστορία αυτού του χώρου, οι μόνοι που
κατά τρόπο προκλητικό αρνούνται την υποχρέωση των νεότερων γενιών να
τιμηθούν όπως πρέπει οι ήρωες συμπατριώτες μας, είναι δυστυχώς μια μικρή
ομάδα ανθρώπων που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι πως θα εισπράξουν
χρήματα από το Δημόσιο. Οι άνθρωποι της σημερινής διοίκησης της ΠΣΕ. Αυτοί
που δεν δίστασαν αμέσως μετά την απελευθέρωση και μέχρι λαός και Δήμος
Καισαριανής να τους το απαγορεύσει, να πυροβολούν με τα όπλα τους
ακριβώς δίπλα από το χώρο των εκτελέσεων των συμπατριωτών τους…. Αυτοί
που προκαλούν ακόμα και σήμερα το δημόσιο αίσθημα με πράξεις
αντιπατριωτικές και αγνώμονες απέναντι σ’ αυτούς που έδωσαν το αίμα τους
για να χαίρονται και αυτοί την ελευθερία και την ανεξαρτησία της
πατρίδας μας.
Πόσο ακόμα θα τους ανεχόμαστε; Πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε να πυροβολείτε η ιστορία αυτού του τόπου;
«Η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη» κάποιοι λένε «η δικαιοσύνη είναι τυφλή» κάποιοι άλλοι…..εγώ όμως αισθάνομαι την ανάγκη να θυμίσω την προτροπή του Γιάννη Ρίτσου στους ζωντανούς… και τη φωνή των 200 κομμουνιστών της πρωτομαγιάς του 1944:
«Εμείς
μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία δε
βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα.»
Και τις φωνές τους, που ακούγονται και πάλι αντρίκιες, κάτω από την Καισαριανιώτικη γή…..
Και τα
παιδιά του ονείρου και της επανάστασης που ταξιδεύουν….. στους δρόμους
και τα σοκάκια της Καισαριανής, στις προσφυγικές του λαού εστίες. Εκεί
που ξάγρυπνα μάτια δακρύζουν….και θυμούνται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου